Menu

Χρειάζεται να πει κανείς τίποτα για τον αγαπημένο Roger Hodgson…;;!!

Ο συνθέτης και τραγουδιστής των Supertramp, η θρυλική φωνή των μεγάλων επιτυχιών Breakfast in America, Logical Song, School στο Θέατρο Badminton. Ο Roger Hodgson έχει αναγνωριστεί ως ένας από τους πιο ταλαντούχους συνθέτες και τραγουδοποιούς των τελευταίων χρόνων. Ως φωνή των Supertramp, μας χάρισε αξέχαστες επιτυχίες, όπως τα Logical Song, Dreamer, Take the Long Way Home, Breakfast In America, School και πολλά άλλα, που σημάδεψαν την εποχή μας.

Το 1969 μαζί με τον Rick Davies ιδρύει τους Supertramp, μια από τις καλύτερες rock ‘n’ roll μπάντες όλων το εποχών, και παραμένει η ψυχή του συγκροτήματος για 14 χρόνια. Το 1983, αφήνει τους Supertramp στο απόγειο της επιτυχίας τους, για να αφοσιωθεί στην οικογένειά του, να ζήσει μια ήρεμη ζωή στη φύση και να ακολουθήσει στις πνευματικές του ανησυχίες.

Το διάστημα που ο Hodgson ήταν αρχηγός του συγκροτήματος, οι Supertramp πούλησαν πάνω από 60 εκατομμύρια άλμπουμ. Μόνο στον Καναδά, οι πωλήσεις του Crime of the Century και του Breakfast in America ήταν τόσες, που ένας στους 15 Καναδούς είχε και τα δύο αυτά λευκώματα! Το Breakfast in America, πούλησε πάνω από 18 εκατομμύρια αντίτυπα, και ήταν παγκοσμίως πρώτο σε πωλήσεις άλμπουμ το 1979.

Ο Hodgson είναι ένας πολυτάλαντος μουσικός, που είναι ταυτόχρονα στιχουργός, πιανίστας, κιθαρίστας και επιτυχημένος παραγωγός. Ακολουθεί σόλο καριέρα από το 1984 μέχρι σήμερα. Το πρώτο του άλμπουμ In the Eye of the Storm, έγινε αμέσως πλατινένιο και πούλησε πάνω από 2 εκατομμύρια αντίτυπα.
Το 2005 κυκλοφόρησε το Retrospectacle – The Supertramp Anthology, μια συλλογή όλων των κλασικών κομματιών των Supertramp, που πούλησε πάνω από 1 εκατομμύριο σε λιγότερο από ένα χρόνο!

Στο θέατρο Badminton, θα απολαύσουμε 2 μαγικές βραδιές με την υπέροχη φωνή και τη μουσική του Roger Hodgson σε τραγούδια των Supertramp, όπως δεν τα έχουμε ξανακούσει ποτέ, και σε προσωπικές του επιτυχίες…

Φωνή, πιάνο, keyboards, κιθάρα: Roger Hodgson
Σαξόφωνο, κιθάρα: Aaron McDonald

ΚΡΙΤΙΚΕΣ

«Υπάρχουν λίγοι τραγουδοποιοί που αναγνωρίζονται από τον πρώτο κιόλας στίχο ενός τραγουδιού και ο Roger Hodgson είναι σίγουρα ένας από αυτούς. Ο συνθέτης και τραγουδιστής των Supertramp παραμένει κορυφαίος και ο ήχος του πιάνου του άψογος, όπως στις πρώτες του δόξες!»
The Times – London

«Η υψηλότερη φιλοφρόνηση για τον Roger είναι, ότι ακούγεται πιθανώς καλύτερα live σήμερα, από ότι όταν ηχογραφούσε στο στούντιο μια γενιά πριν! Το απίστευτα παρατεταμένο χειροκρότημα και οι επευφημίες, θα αντηχούν στην αίθουσα για πολύ καιρό…»
Evening Standard – London

Information about the live concert:

10 & 11 Οκτωβρίου 2008
Θέατρο Badminton

Ώρα έναρξης 21.30

http://www.badmintontheater.gr/wwwgreek/whatson.asp?p_id=32

Μπορεί μετά τους Suede και τους Tears να μεσολάβησε το πρώτο minimal solo album του Brett Anderson αλλά δεν πιστεύω ότι το νέο δημιούργημά του δεν προκαλεί μια κάποια έκπληξη με την ηχητική λιτότητα και την “ηπιότητα” που το χαρακτηρίζει. Μετά λοιπόν την σχετικά θορυβώδη bittersweet glam-brit-pop εποχή του Anderson ακολούθησε το πρώτο -ομώνυμο- solo album του για το οποίο τότε γράφαμε: “Ο Anderson στο solo album του φαίνεται να είναι λιτός, πιο άμεσος και πιο απλός από ποτέ. Σχεδόν μινιμαλιστικός, τόσο στις μελωδίες όσο και στους στίχους του.” Και παρόλο που η νέα του δουλειά “Wilderness” κάνει μια ακόμα πιο μεγάλη βουτιά στην υποτονικότητα και την απλότητα – σχεδόν σαν φυσική συνέχεια ή και κατάληξη της νέας μουσικής πορείας του, δύσκολα κανείς βγάζει από το μυαλό του τη σύγκριση με τα …παλιά ένδοξα και …”θορυβώδη” χρόνια! Περισσότερα “Brett Anderson – Wilderness”

Υπάρχουν ακόμα μερικοί “ρομαντικοί” μουσικοί που δημιουργούν μουσική για το εαυτό τους, για το ωραίο της …όλης διαδικασίας, για όλα αυτά που ίσως θα μπορούσαμε να δούμε πιο συναισθηματικά αν είμασταν ακόμα στα 80s! Με την ίδια περίπου λογική υπάρχουν κι εκείνοι οι “ρομαντικοί” που ξέρεις ότι ένα πραγματικά καλό κι αγαπημένο “δίσκο” θα πάνε στο δισκοπωλείο (όπως τον παλιό καλό καιρό) να τον αγοράσουν. Θα πληρώσουν στο ταμείο, και στη διαδρομή θα τους τρώει η απορία για το πως μπορεί να είναι το booklet και το εσωτερικό artwork… Θα ανοίξουν λοιπόν τη συσκευασία και…

Τους Pop Eye κάποιοι θα τους έχουν γνωρίσει από την συλλογή της UNDO (LM.End_1) στην οποία συμπεριλαμβάνονταν μια “παλιά” έκδοση του υπέροχου “A Vicious Game”. Ενα κομμάτι που δύσκολα θα μπορούσε να πει κανείς ότι είναι ενδεικτικό του ήχου και του γενικότερου μουσικού style της μπάντας. Κι αυτό βέβαια σχετικό είναι, διότι οι Pop Eye δεν φαίνονται διατεθειμένοι να περιοριστούν από κανέναν μουσικό όρο και κατηγορία. Είναι σαφώς pop αλλά ο ήχος τους δεν καλύπτεται από καμία ταμπέλα, παρόλο που ο όρος electro – pop ίσως να τους ταίριαζε περισσότερο από κάθε άλλον, μαζί με αυτόν της indie electronica. Περισσότερα “Pop Eye – POP EYE”

“Misanthrope seeks misanthrope…”. Με αυτή την πρόταση ξεκινάει η καταχώριση του Wilson στο Craiglist μετά από παρότρυνση του συγκάτοικού του να ξεφύγει από τη μιζέρια του και να προσπαθήσει να κοινωνικοποιηθεί έστω και με τη χρήση των μέσων που η εποχή του MySpace και του Facebook προσφέρει…

Ο Alex Holdridge έχει την τύχη να συνεργαστεί με τον παραγωγό και σεναριογράφο (Richard Linklater) των πολύ καλών “Before Sunrise” και “Before Sunset”, και με το αναδυόμενο ταλέντο του μας χαρίζει μια ταινία εξίσου ενδιαφέρουσα και γλυκιά με τις δύο προαναφερθείσες.

~ “What are you looking for?”
~ “The love of my life”
~ “On Craigslist?”

Περισσότερα “In Search Of A Midnight Kiss [cinema]”

Ήταν (έως τώρα) μια χρονιά αρκετά περίεργη. Για κάποιο λόγο τελευταία στιγμή δεν κατάφερνα να παρευρεθώ στις συναυλίες που ήθελα. Όταν πια έγινε …trend, μέσα στην θλίψη μου αισθανόμουν και μια μικρή ανακούφιση που δεν είχα τρέξει για εισιτήρια από πριν….

Ούτε και για τον Cohen είχα τρέξει να πάρω εισιτήριο. Ήξερα όμως ότι δεν θα έχανα αυτό το live ό,τι εμπόδιο κι αν μου παρουσιαζόταν!

Oh let me see your beauty when the witnesses are gone
Let me feel you moving like they do in Babylon
Show me slowly what I only know the limits of
Dance me to the end of love

Περισσότερα “Leonard Cohen live | Αθήνα 30.07.2008”

H ολοκλήρωση της τριλογίας της Εκδίκησης, βρήκε τον σκηνοθέτη Τσαν-Γουκ Παρκ στην κορυφή των σύγχρονων δημιουργών του κινηματογράφου, έχοντας αποκτήσει αναρίθμητους πιστούς ανά την υφήλιο. Εντυπωσιασμένοι όλοι εμείς από τον επιβλητικό ύφος αλλά (κυρίως) από το μήνυμα που μεταφέρει σαν άλλος σαμάνος του αστικού τοπίου, μπήκαμε για τα καλά στο νόημα μιας πρωτόγνωρης μορφής υπαρξιστικού κινηματογράφου.  Ελέω και της χρονικής συμπτώσεως, ο Παρκ αποτέλεσε τον έναν εκ των δύο πόλων που συνιστούν την κορωνίδα του ακμαίου νοτιοκορεατικού κινηματογράφου. Ο ένας τραχύς, ο άλλος ποιητικός. Σύνθετη κινηματογράφηση από τον πρώτο, πιο απλή από τον δεύτερο. Και οι δύο όμως εστιάζουν στην ανθρώπινη ύπαρξη, με εμφανή την επιρροή του τοπικού πολιτισμού. Περισσότερα “I Am Cyborg, But That’s OK [cinema]”