Marc Almond: subversive in the mainstream

Η συναυλία του Μarc Αlmond την Παρασκευή 28 Απριλίου είχε απ’ όλα: νοσταλγία για την pop που αφήνουμε πίσω, μελωδία σε εποχές που τείνει να κυριαρχήσει ο trashy ήχος, στίχους ποιητικούς που κατευνάζουν τον θυμό, τη ματαίωση, την πικρία καθώς μιλούν γι’ αυτά, εικόνες μιας άλλης εποχής που η εγγύτητα διαμόρφωνε ανθρώπους, φερμένες στο σήμερα του νέου είδους homo patheticus…, μηνύματα που απηχούν τη σύγχρονη ανάγκη για συμμετοχικότητα και συμπεριληπτικότητα (όταν τα κυρίαρχα πρότυπα και συμπεριφορές είναι ο εγωκεντρισμός, η εσωστρέφεια, η ιδιοτέλεια…).

Άλλωστε, με έναν inclusive kind of wayλειτούργησε η μουσική παραγωγή του Μarc Αlmond, είτε συνεργάστηκε με τον Dave Ball στους Soft Cell είτε με τα εκάστοτε μέλη του συγκροτήματος (παρακλάδι των Soft Cell) Marc and the Mambas, αλλά και με τόσους άλλους (από τους Bronski Beat στο “I feel love” της Donna Summer, τον Gene Petney τo 1989 στο «Something’s Gotten Hold of My Heart», μέχρι τον Jarvis Cocker το 2013/2014 στο “Worship me now” και τους Pet Shop Boys το 2022 στο υπέροχο “Purple Zone” από το τελευταίο album των Soft Cell “Happiness Not Included” κ.ο.κ.): Κατάφερνε με έναν ανατρεπτικό και πρωτοποριακό για την εποχή του τρόπο να παντρεύει δημιουργικά την synth-pop με τη soul, funky pop και new wave μέχρι το gothic rock, αλλάζοντας κατά καιρούς, και ανάλογα με την έμπνευσή του, το μίγμα, ώστε να ακούγεται πάντα φρέσκος και πρωτοποριακός, always ahead of his time…