Μπορεί μετά τους Suede και τους Tears να μεσολάβησε το πρώτο minimal solo album του Brett Anderson αλλά δεν πιστεύω ότι το νέο δημιούργημά του δεν προκαλεί μια κάποια έκπληξη με την ηχητική λιτότητα και την “ηπιότητα” που το χαρακτηρίζει. Μετά λοιπόν την σχετικά θορυβώδη bittersweet glam-brit-pop εποχή του Anderson ακολούθησε το πρώτο -ομώνυμο- solo album του για το οποίο τότε γράφαμε: “Ο Anderson στο solo album του φαίνεται να είναι λιτός, πιο άμεσος και πιο απλός από ποτέ. Σχεδόν μινιμαλιστικός, τόσο στις μελωδίες όσο και στους στίχους του.” Και παρόλο που η νέα του δουλειά “Wilderness” κάνει μια ακόμα πιο μεγάλη βουτιά στην υποτονικότητα και την απλότητα – σχεδόν σαν φυσική συνέχεια ή και κατάληξη της νέας μουσικής πορείας του, δύσκολα κανείς βγάζει από το μυαλό του τη σύγκριση με τα …παλιά ένδοξα και …”θορυβώδη” χρόνια!
Τον Brett πάντα θα τον συγκρίνουμε με εκείνη την επιβλητική παρουσία που τις περισσότερες φορές θαυμάζαμε και λίγες φορές… μας “απογοήτευε”. Με κείνη την φιγούρα που γνωρίζαμε ότι μπορούσε να μεγαλουργήσει, να μας φέρει στο μυαλό και πολλές φορές να δικαιολογήσει την (σχεδόν κουραστική) σύγκριση με τον Thin White Duke και τον Morissey… Αυτή, λοιπόν, η φιγούρα φαίνεται να έχει φύγει για τα καλά, φαίνεται να έχει μείνει σε κείνες τις -γεμάτες glam – σκιές (πλέον) του παρελθόντος!
Ο άλλοτε frontman των Suede για δεύτερη συνεχόμενη φορά προσπαθεί να πείσει εμάς (αλλά μήπως και τον ίδιο τον εαυτό του;) ότι μπορεί και μόνος του, χωρίς μπάντα, χωρίς το άγχος της αναγνώρισης, χωρίς τα μέσα αλλά και τα δεσμά μια μεγάλης δισκογραφικής εταιρείας, χωρίς τα “χρυσά” κι “ασημένια” φώτα που τον βοηθούσαν κάποτε να …λάμψει… Κι όμως ακόμα κι έτσι, μέσα από αυτή την σχεδόν επιτηδευμένη λιτότητα ο Anderson μοιάζει να προσπαθεί… πολύ…, τόσο πολύ που στο τέλος οι νέες αυτές σκιές του σκοτεινού του κόσμου φαίνονται να κρύβουν και σχεδόν να “νοθεύουν” τις προσπάθειές του.
Παρόλα αυτά το “Wilderness” δεν θα μπορούσε να χαρακτηριστεί κακό. Έχει τις καλές στιγμές του, τις μέτριες και κάποιες αδιάφορες έως βαρετές. Στο σύνολό της πάντως, δεν παύει να είναι μια δουλειά που μάλλον θα τύχει εξύμνησης από τους πολύ φανατικούς θαυμαστές του Anderson, ενώ θα περάσει και δεν θα αγγίξει αυτούς που είτε δεν τον είχαν ακολουθήσει καθόλου στο παρελθόν, είτε απλά είναι “επιφυλακτικοί” και επιλεκτικοί σε αυτά που εκείνος χρόνια τώρα (μόνος ή μαζί με άλλους) επιλέγει να δημιουργεί και να …μας προσφέρει.
Κορυφαία στιγμή του album είναι το “Back To You”, που περιλαμβάνει και guest vocals από την Emmanuelle Seigner (γυναίκα του γνωστού σκηνοθέτη Roman Polanski), μια λυρική και σχεδόν λυτρωτική παραδοχή στον ίδιο του τον εαυτό για το μη υπαρκτό ενδεχόμενο να γυρίσει πίσω σε “εκείνη” που τόσο αγάπησε…εκτός κι αν… (“and when the sun cools, and when the stars fall, that’s when I’ll come back to you…”), ενώ από κοντά ακολουθούν το “A Different Place” (“And I gave her a rose from my garden, and the petals blow away, they look like confetti on her beautiful face”) και το “The Empress”.
“I made this album with the purest of intentions: to create a beautiful suite of songs untethered by second-guessing markets and playlists and music biz bullshit. I have no record company, no publisher and a smaller audience but I have never been more confident and focused about what I am doing as an artist” (Brett Anderson)
1. Different Place
2. Empress
3. Clowns
4. Chinese Whispers
5. Blessed
6. Funeral Mantra
7. Back To You
8. Knife Edge
9. P Marius
Σχολιάστε