Menu

MAX RICHTER – 24 Postcards in Full Colour

Αν και ο ρομαντισμός του Σοπέν ή του Μακ Άνταμ, που συγκινεί πάντα όσους εκτιμούν την αξία των αισθημάτων και την ηχητική τους σχηματοποίηση με υποταγή στην κλασική νόρμα, θεωρείται αξεπέραστος, μπορεί να επιβιώνει σε μία μουσική μετενσάρκωση του 21ου αιώνα. Όχι, δεν πρόκειται για βλασφημία ή κριτική μεγαλοστομία. Απλά, οι ήχοι που κατρακυλούν με […]

Rot – The Time Has Come

Εδώ έχουμε να κάνουμε με μια ελληνική υπερπαραγωγή. Μιλάμε για ένα enhanced CD που μέχρι και video-clip περιλαμβάνει. Το όλο πακέτο δείχνει ιδιαίτερα ελκυστικό και προσεγμένο μέχρι την τελευταία λεπτομέρεια και μόνο για την προσπάθεια παίρνει κάτι παραπάνω από θετικές κριτικές. Ακούγοντας τώρα όλο το άλμπουμ διαπιστώνεις ότι τα παιδιά προσπάθησαν να κάνουν το ίδιο […]

Sparks – Exotic creatures of the deep

Κυρίες και κύριοι, καλώς ήλθατε στα «Εξωτικά πλάσματα του βυθού». Δώστε τα κλειδιά του αυτοκινήτου στο χαριτωμένο μαϊμουδάκι, καθήστε αναπαυτικά στη θέση του συνοδηγού κι ελάτε να ζήσουμε την Αναγέννηση σε μια φαντασμαγορία μίας ώρας: Θα δείτε περίεργα ζώα, άντρες να κυοφορούν, «πειραγμένους» στο Photoshop κλώνους του Morrissey που στοιχειώνουν τις φαντασιώσεις αθώων κορασίδων και […]

Brett Anderson – Wilderness

Μπορεί μετά τους Suede και τους Tears να μεσολάβησε το πρώτο minimal solo album του Brett Anderson αλλά δεν πιστεύω ότι το νέο δημιούργημά του δεν προκαλεί μια κάποια έκπληξη με την ηχητική λιτότητα και την “ηπιότητα” που το χαρακτηρίζει. Μετά λοιπόν την σχετικά θορυβώδη bittersweet glam-brit-pop εποχή του Anderson ακολούθησε το πρώτο -ομώνυμο- solo […]

Pop Eye – POP EYE

Υπάρχουν ακόμα μερικοί “ρομαντικοί” μουσικοί που δημιουργούν μουσική για το εαυτό τους, για το ωραίο της …όλης διαδικασίας, για όλα αυτά που ίσως θα μπορούσαμε να δούμε πιο συναισθηματικά αν είμασταν ακόμα στα 80s! Με την ίδια περίπου λογική υπάρχουν κι εκείνοι οι “ρομαντικοί” που ξέρεις ότι ένα πραγματικά καλό κι αγαπημένο “δίσκο” θα πάνε […]

Portishead – Third

Ειπώθηκε ότι οι Portishead επέστρεψαν από την εξορία. Ίσως από την αυτοεξορία. Και πάλι, όμως μιλάμε με «μιντιακούς» όρους. Δεν είναι εξόριστος όποιος αυτοσυγκεντρώνεται σε  solo αναζητήσεις. Απλώς εργάζεται όπως ένας πραγματικός καλλιτέχνης: μιλάει, όταν έχει βρει τις λέξεις. Δεν είναι νεκρός κάποιος, για τον οποίο δεν έχουμε πρόσφατα νέα του. Απλώς κινείται και ανασαίνει […]