Ανάγκη
«Κανένας άνθρωπος δεν μπορεί να δει και να καταλάβει στον άλλο κάτι που ο ίδιος δεν έχει βιώσει…». Βάλτε το τώρα σε μεγαλύτερη κλίμακα. Προωθήστε το. Σπρώξτε το ακόμη πιο ψηλά, όλο και πιο πάνω. Μέχρι να φτάσει τέρμα, εκεί που συνωστίζεται μέσα στα απαλά υφάσματα και τις ψηλοτάβανες αίθουσες συνεδριάσεων . . . η […]
«Κανένας άνθρωπος δεν μπορεί να δει και να καταλάβει στον άλλο κάτι που ο ίδιος δεν έχει βιώσει…». Βάλτε το τώρα σε μεγαλύτερη κλίμακα. Προωθήστε το. Σπρώξτε το ακόμη πιο ψηλά, όλο και πιο πάνω. Μέχρι να φτάσει τέρμα, εκεί που συνωστίζεται μέσα στα απαλά υφάσματα και τις ψηλοτάβανες αίθουσες συνεδριάσεων . . . η εξουσία. Μέσα σε όλα τα δεινά ενός κοινωνικά, οικονομικά, πολιτιστικά και ανθρωπιστικά βιασμένου κράτους, μέσα σε όλα αυτά τα δεινά της κρίσης (αλλά και προ αυτής) οι άνθρωποι, ένα μεγάλο μέρος αυτών, του συγκεκριμένου κοινωνικού συνόλου, του κράτους μας, αναρωτιούνται πως θα βρεθεί μια λύση. Μια λύση βοήθειας. Πως θα ζήσουν, πως θα επιβιώσουν κάποιοι, πως θα ανακτηθεί μια χαμένη αξιοπρέπεια, πως θα μπορέσει αυτό το κομμάτι γης (το οποίο μας φιλοξενεί) να γίνει λειτουργικό και παραγωγικό, πως θα εξυγιανθεί, και μαζί μ’ αυτό οι άνθρωποι του, όλοι αυτοί που βρίσκονται σε ανάγκη.
Κι εσύ σαν πολίτης στρέφεις το βλέμμα σου προς τα πάνω, λες κι εκεί χαμένη μέσα στα σύννεφα – σ’ ένα γαλάζιο κομμάτι ουρανού – κρύβεται η λύση, έτσι αντιδράει ο άνθρωπος που είναι σε ανάγκη. Έτσι προσομοιώνεται και στην αντίληψη του η εξουσία, εκεί πάνω. Εκεί που ζουν οι λίγοι, οι Θεοί του Ολύμπου, οι εξουσιαστές που δυστυχώς κατά λαϊκή εντολή βρίσκονται «εκεί πάνω» και ποσώς τους απασχολεί το τι γίνεται «εκεί κάτω», δεν τους απασχολεί ο ρόλος τους, ότι κατ’ εντολή του λαού η εξουσία τους οφείλει να υπηρετεί τον λαό που τους έδωσε την εξουσία. Δεν τους απασχολούν όλα αυτά γιατί αυτοί πολύ απλά δεν βρίσκονται σε ανάγκη. Περισσότερα “Ανάγκη”
Τανγκό μες στον καθρέφτη [Μάρω Βαμβουνάκη]
Ο Μαρξ, ο έρωτας, ο Θεός. Περιπλανήσεις της νιότης μας που αγωνιούσε να είναι άξια και να καταλάβει, διαφανής στη δικαιοσύνη και στην αξιοπρέπεια. Πόσο δύσκολα γίνεται άξιος και διαφανής κανείς, πόσο δύσκολα καταλαβαίνει. Από απώλεια σε απώλεια, από απόπειρα σε απόπειρα. Πόσοι θ’ αντέξουμε ως το τέλος γέροι, στα συγκαλά μας; Πόσοι θα το […]
Ο Μαρξ, ο έρωτας, ο Θεός. Περιπλανήσεις της νιότης μας που αγωνιούσε να είναι άξια και να καταλάβει, διαφανής στη δικαιοσύνη και στην αξιοπρέπεια. Πόσο δύσκολα γίνεται άξιος και διαφανής κανείς, πόσο δύσκολα καταλαβαίνει. Από απώλεια σε απώλεια, από απόπειρα σε απόπειρα. Πόσοι θ’ αντέξουμε ως το τέλος γέροι, στα συγκαλά μας; Πόσοι θα το παραδεχθούμε το άγριο μάθημα πως η απώλεια είναι το κέρδος, πως το άδειασμα είναι το γέμισμα, στο κενό η πληρότητα κι ο κίνδυνος η μόνο σιγουριά; Αργούμε πολύ. Φοβόμαστε πολύ, αντιστεκόμαστε μάταια. Οι δρόμοι μας μοιάζουν να προχωρούν μα δεν προχωρούν. Οι πιο πολλοί κυκλικά είναι χαραγμένοι. Περισσότερα “Τανγκό μες στον καθρέφτη [Μάρω Βαμβουνάκη]”
Οταν κοπάζει ο θόρυβος / Χωρίς να σε βλέπω [Τίτος Πατρίκιος]
Χωρίς να σε βλέπω, χωρίς να σου μιλάω, χωρίς ν’ αγγίζω ούτε μια σκιά απ’ το βήμα σου, χωρίς – πόσο γυμνός ακόμα θα ‘θελες να μείνω; Μη με πιστεύεις, σε τίποτα μη με πιστέψεις. Κι όταν εντάσσω τις στιγμές στα σίγουρα σχήματά μου, όταν ανασκευάζω το χαμόγελό σου, όταν αποκαλώ την ομορφιά φθαρτό περίβλημα, […]
Χωρίς να σε βλέπω, χωρίς να σου μιλάω, χωρίς ν’ αγγίζω ούτε μια σκιά απ’ το βήμα σου, χωρίς – πόσο γυμνός ακόμα θα ‘θελες να μείνω;
Μη με πιστεύεις, σε τίποτα μη με πιστέψεις. Κι όταν εντάσσω τις στιγμές στα σίγουρα σχήματά μου, όταν ανασκευάζω το χαμόγελό σου, όταν αποκαλώ την ομορφιά φθαρτό περίβλημα, μη με πιστεύεις – κι όμως σου λέω την αλήθεια. Περισσότερα “Οταν κοπάζει ο θόρυβος / Χωρίς να σε βλέπω [Τίτος Πατρίκιος]”
Άστεγοι άνθρωποι – αδέσποτα σκυλιά
Υπάρχω και Υπάρχεις. Γεννήθηκα άνθρωπος. Γεννήθηκες σκύλος. Είμαι αδέσποτος και είσαι άστεγος. Λάθος μάλλον, είμαι άστεγος άνθρωπος και είσαι αδέσποτος σκύλος. Όμως εν τέλει, ίσως στο περίπου, να είναι το ίδιο. Η ίδια έννοια. Οι χαρτόκουτες κόβουν την υγρασία οπότε και το κρύο τις νύχτες. Αυτό το έδαφος εκφράζει μια πόλη που ιδρώνει, παγώνει, αλλοιώνει […]
Υπάρχω και Υπάρχεις.
Γεννήθηκα άνθρωπος. Γεννήθηκες σκύλος.
Είμαι αδέσποτος και είσαι άστεγος. Λάθος μάλλον, είμαι άστεγος άνθρωπος και είσαι αδέσποτος σκύλος. Όμως εν τέλει, ίσως στο περίπου, να είναι το ίδιο. Η ίδια έννοια.
Οι χαρτόκουτες κόβουν την υγρασία οπότε και το κρύο τις νύχτες. Αυτό το έδαφος εκφράζει μια πόλη που ιδρώνει, παγώνει, αλλοιώνει και αλλοιώνεται, απλώνει τη βρωμιά της, απλώνει το φως της, εξαϋλώνει, καυλώνει, προωθεί, οργώνει ένα ονειρικό χωράφι, μια ψυχή, μιαν ιδέα, αφισοκολλά, μουρμουρίζει, φοβάται, δεν τολμά ή τολμά δίχως σκέψη και τελικά αδιαφορεί. Η αρκείται. Αυτό το «αρκείται» με γονατίζει. Το προβληματισμένο βλέμμα των μερικών δευτερολέπτων. Η κάθετη ρυτίδα μέσα στα μάτια με τσακίζει. Το «αρκείται» μαζί με τη «ρυτίδα». Περισσότερα “Άστεγοι άνθρωποι – αδέσποτα σκυλιά”
Suede – Bloodsports
Το νέο, έκτο στη σειρά album των Suede είναι το καλό μουσικό ξεκίνημα της τρέχουσας χρονιάς αν και κυκλοφόρησε στα μέσα Μαρτίου περίπου. Τα έχει όλα: Ρυθμικό και μελωδικό, νοσταλγικό και φρέσκο, πολυποίκιλο και μεστό! Είναι Suede! Με θεματολογία που προδίδει τις απέλπιδες προσπάθειες εξισορρόπησης ανάμεσα στην παρακμή και την φινέτσα!
Το νέο, έκτο στη σειρά album των Suede είναι το καλό μουσικό ξεκίνημα της τρέχουσας χρονιάς αν και κυκλοφόρησε στα μέσα Μαρτίου περίπου. Τα έχει όλα: Ρυθμικό και μελωδικό, νοσταλγικό και φρέσκο, πολυποίκιλο και μεστό! Είναι Suede! Με θεματολογία που προδίδει τις απέλπιδες προσπάθειες εξισορρόπησης ανάμεσα στην παρακμή και την φινέτσα! Περισσότερα “Suede – Bloodsports”