Χωρίς να σε βλέπω, χωρίς να σου μιλάω, χωρίς ν’ αγγίζω ούτε μια σκιά απ’ το βήμα σου, χωρίς – πόσο γυμνός ακόμα θα ‘θελες να μείνω;

Μη με πιστεύεις, σε τίποτα μη με πιστέψεις. Κι όταν εντάσσω τις στιγμές στα σίγουρα σχήματά μου, όταν ανασκευάζω το χαμόγελό σου, όταν αποκαλώ την ομορφιά φθαρτό περίβλημα, μη με πιστεύεις – κι όμως σου λέω την αλήθεια.

Δεν την αντέχω αυτή τη μάταια ελπίδα, να επιζώ σε μια τυχαία σου σκέψη, μα κάθε βράδυ τη ζεσταίνω απ’ την αρχή.

~~~

Όμως μονάχα τούτη συγχωρέστε μου:
όταν κοπάζει ο θόρυβος και μένω μοναχός μ’ένα μου αγαπημένο πρόσωπο, για την αγάπη του που ολόκληρος διψάω, δεν μπορώ ν’αγωνιστώ.

Αν την επιδιώξω τη χάνω. Αν την διεκδικήσω τη σκοτώνω.

Αδέλφια μου συγχωρέστε με, μα η αγάπη που πιο βαθιά γυρεύω, πρέπει να μου δοθεί μονάχη.