«Κανένας άνθρωπος δεν μπορεί να δει και να καταλάβει στον άλλο κάτι που ο ίδιος δεν έχει βιώσει…».  Βάλτε το τώρα σε μεγαλύτερη κλίμακα.  Προωθήστε το.  Σπρώξτε το ακόμη πιο ψηλά, όλο και πιο πάνω.  Μέχρι να φτάσει τέρμα, εκεί που συνωστίζεται μέσα στα απαλά υφάσματα και τις ψηλοτάβανες αίθουσες συνεδριάσεων . . . η εξουσία. Μέσα σε όλα τα δεινά ενός κοινωνικά, οικονομικά, πολιτιστικά και ανθρωπιστικά βιασμένου κράτους, μέσα σε όλα αυτά τα δεινά της κρίσης (αλλά και προ αυτής) οι άνθρωποι, ένα μεγάλο μέρος αυτών, του συγκεκριμένου κοινωνικού συνόλου, του κράτους μας, αναρωτιούνται πως θα βρεθεί μια λύση.  Μια λύση βοήθειας.  Πως θα ζήσουν, πως θα επιβιώσουν κάποιοι, πως θα ανακτηθεί μια χαμένη αξιοπρέπεια, πως θα μπορέσει αυτό το κομμάτι γης (το οποίο μας φιλοξενεί) να γίνει λειτουργικό και παραγωγικό, πως θα εξυγιανθεί, και μαζί μ’ αυτό οι άνθρωποι του, όλοι αυτοί που βρίσκονται σε ανάγκη.

Κι εσύ σαν πολίτης στρέφεις το βλέμμα σου προς τα πάνω, λες κι εκεί χαμένη μέσα στα σύννεφα – σ’ ένα γαλάζιο κομμάτι ουρανού – κρύβεται η λύση, έτσι αντιδράει ο άνθρωπος που είναι σε ανάγκη.  Έτσι προσομοιώνεται και στην αντίληψη του η εξουσία, εκεί πάνω.  Εκεί που ζουν οι λίγοι, οι Θεοί του Ολύμπου, οι εξουσιαστές που δυστυχώς κατά λαϊκή εντολή βρίσκονται «εκεί πάνω» και ποσώς τους απασχολεί το τι γίνεται «εκεί κάτω», δεν τους απασχολεί ο ρόλος τους, ότι κατ’ εντολή του λαού η εξουσία τους οφείλει να υπηρετεί τον λαό που τους έδωσε την εξουσία.  Δεν τους απασχολούν όλα αυτά γιατί αυτοί πολύ απλά δεν βρίσκονται σε ανάγκη. Περισσότερα “Ανάγκη” →