Menu

Αρχίζουμε ως συνήθως με τα κλασικά ευτράπελα που μόνο στην χώρα μας συμβαίνουν. Η σχετική ανακοίνωση λοιπόν έλεγε ότι οι πόρτές ανοίγουν 5:30. Φτάνοντας λοιπόν στον χώρο στις 6:50 προς μεγάλης μας έκπληξη είδαμε την κλασική ουρά και τις πόρτες κλειστές. Τελικά μετά από κάνα 20λεπτο αυτή η ταλαιπωρία έληξε και ο κόσμος (βρίζοντας κυριολεκτικά) προχώρησε προς τα μέσα.

Κατηφορίζοντας την πλάγιά κάναμε μια στάση στο merchandise stand αλλά οι σχετικά τσιμπημένες τιμές μας κράτησαν σε απόσταση. Μετά από μια μικρή υπόδειξη του πιο ευγενικού τύπου που έχω συναντήσει ποτέ να δουλεύει σε ελληνική συναυλία φορέσαμε το βραχιολάκι του PL2  και κάτσαμε κάτω για να περιμένουμε. Η Άννα είχε ακούσει λίγο πριν μπούμε κάποιόν από την εταιρεία να λέει στο κινητό του το εξής: «Έ 9:30 θ’αρχίσει θα δούμε τι ώρα θα τελειώσουμε.» . Το μόνο πράγμα που μεσολάβησε μέχρι την εμφάνιση του σχήματος ήταν το dj-set των Psychograndmammas . Το όποίο ήταν αρκετά πιο ευχάριστο από το κλασικό άσχετο cd που παίζει πριν από κάποια συναυλία συνήθως.

Λίγο μετά τις  9:30 οι τέσσερις γνώριμες φιγούρες που αποτελούν το σχήμα των Tool βρισκόταν επί σκηνής. Δεν χρειάστηκε να περάσει και πολύ για να συνειδητοποιήσουμε, ότι για άλλη μια φορά κάτι δεν πήγαινε καλά. Βλέπετε ή φωνή του Maynard ακούγονταν σχετικά πιο χαμηλά απ’οτι  όλο το υπόλοιπο συγκρότημα με αποτέλεσμα να χάνεται σχεδόν σε κάποια σημεία. Όποτε ναι μεν αυτή την φορά μπορούσαμε να δούμε πολύ καλά αλλά δεν ακούγαμε και τόσο. «Έ ας μην τα θέλουμε και όλα δικά μας στην Ελλάδα είμαστε» σίγουρα αυτή είναι η κλασική ατάκα που θα δικαιολογήσει μια ακόμη κλασική αρπαχτή της “μεγαλύτερης εταιρίας διοργάνωσης συναυλιών στην χώρα μας”. Αφού το σημειώσαμε λοιπόν πάμε παρακάτω.

Ο frontman του σχήματος ως συνήθως είχε πιάσει τα μετόπισθεν και έδινε το προσωπικό του show. Ενώ λόγω του μεγέθους της σκηνής η υπόλοιπη μπάντα είχε μια πιο ανοιχτή διάταξη απ’οτι συνήθως.  Ο Justin και ο Adam είχαν πιάσει τις άκρες  του stage ενώ ο Danny Carey παρέμενα σταθερά πίσω από το τεράστιο drum kit  του δίπλα στον Maynard. Ανάλογα με το κομμάτι προβάλλονταν κάποια βίντεο πίσω από το σχήμα και κάποια στιγμή είχαμε και το κλασικό laser show το οποίο ήταν αρκετά ενδιαφέρον να το βλέπεις πάνω στο βουνό.

Τεχνικά λοιπόν το όλο πράγμα ήταν σχεδόν άψογο, αλλά και πάλι κάτι έλειπε. Έλειπε η ψυχή. Καλώς η κακώς ήταν η προτελευταία συναυλία μιας σχεδόν διετούς περιοδείας. Έτσι λοιπόν το σχήμα ήταν κουρασμένο και μας αντιμετώπισε σαν μια δουλειά που έπρεπε να γίνει. Κάνοντας την εμφάνιση τους εντελώς άνευρη. Ναι σίγουρα το setlist ήταν πολύ πιο δυνατό από το περσινό αλλά και πάλι δεν βοήθησε. Βγήκαν έπαιξαν έκαναν ένα μικρό διάλειμμα, συνέχισαν και τελείωσαν την όλη εμφάνιση άψογα άλλα και ξερά παράλληλα.

Ειλικρινά δεν χρειάζεται καν να συγκρίνω την εμφάνιση τους με αυτές του 2000 και 2001 στο Brixton Academy, ακόμη και κάτω από τις άθλιες συνθήκες του Ελληνικού πέρυσι προσέφεραν περισσότερα.  Δεν νομίζω ότι είναι δύσκολο να καταλάβει κανείς πότε μια μπάντα παίζει και γουστάρει και πότε παίζει μηχανικά. Όσο ντίβα και να είναι ο Keenan πάντα δίνει κάτι παραπάνω, και ο θάνατος του Pavarotti δεν στέκει ως δικαιολογία για να μην μπορούν να παίξουν επειδή ήταν τόσο συντετριμμένοι.

Μια ακόμη παρατήρηση είναι ότι το κοινό ήταν ανάμεικτο (μεταλάδες, τρέντυδες κ.α.) και αρκετά νεαρό. Αυτό είχε ως αποτέλεσμα να γνωρίζουν περισσότερο τα κομμάτια των δύο τελευταίων δίσκων και όχι τόσο τα παλαιότερα. Επίσης γενικά η όλη εμφάνιση δεν μπορούσε να ζεστάνει με τίποτα το όλο κλίμα αφήνοντας το μεγαλύτερο μέρος του κόσμου να παρακολουθεί με μια σχετική απάθεια.

Πάνω κάτω ακούσαμε τα: Intolerance, Jambi, Stinkfist, Forty Six &2, Schism, Lost Keys, Rosetta Stoned, Lateralus, Vicarious.

Χρήστος Αναγνώστου

Photos: Anna Kweskin

Περισσότερες photos :  www.gigsnaps.com

Η καταχώρηση και ταξινόμηση της μουσικής δημιουργίας σε περιόδους και ρεύματα είναι σύμπτωμα του πόθου για τάξη και εξαιρετικό πρόσχημα για τη διαμόρφωση μιας καταγραφικής μνήμης, ώστε να διευκολύνεται η ταχεία επαναφορά μουσικών γνώσεων ή βιωμάτων μέσω της περιοδολογικής κατάτμησης. Έτσι, όμως θαυμάζουμε τον αφρό ενός κύματος στην επιφάνεια της θάλασσας, ενώ παραγνωρίζουμε την πλούσια ζωή ενός αδιόρατου βυθού. Συνεπαρμένοι από την υπνωτιστική σαγήνη του κύματος μπορούμε να χρήσιμο ποιήσουμε έναν περιγραφικό και αρνητικό ορισμό, για να συμπληρώσουμε ένα σύγχρονο μουσικό ευρετήριο αντιπαραβάλλοντας μεταξύ τους τα μουσικά οχήματα. New wave είναι ό,τι δεν είναι punk, jazz, fusion, ju-ju, soucousse, techno… και η λίστα δεν τελειώνει.

Επειδή όμως η μουσική δεν ορίζεται απλώς, αλλά είναι προς ανακάλυψη, είναι προτιμητέος ένας διευρυμένος ορισμός που αγκαλιάζει, χωρίς να εξαντλεί τον ορίζοντα μιας συγκεκριμένης μουσικής δράσης. Και ιδού η ονοματοδοσία: Cold wave, bat wave και ένας βυθός με απομεινάρια ναυαγίων, αλλά και με θησαυρούς περιμένει να αποκαλύψει τα μυστικά του. Στο προσωπικό μουσικό μου ευρετήριο το κίνημα αυτό έχει καταχωρηθεί ως Αποσπερίτης , καθώς προαναγγέλλει την αυγή μιας νέας ευαισθησίας στις αρχές των 80’s, ευκαταφρόνητης για μερικούς.

Το προανάκρουσμα αυτό θυμίζει μια άλλη χαραυγή στα τέλη του 18ου αιώνα, η οποία προκύπτει από τις ρομαντικές διαθέσεις καλλιτεχνών και φιλοσόφων και ονομάστηκε απαξιωτικά «αρρώστια του αιώνα». Η αιτία αυτού του χαρακτηρισμού που χρεώθηκε στο ρομαντικό κίνημα βρίσκεται στην ανάδειξη της έννοιας του «υψηλού», δηλαδή του αισθήματος που προκαλεί θλίψη και κίνδυνο. Το ενδιαφέρον για τη φαντασία, το παράλογο και τα όνειρα αναζωπυρώνεται, όπως δείχνουν οι πίνακες του Φουζέλι ή του Μίχαελ Βούτκι , οι οποίοι θα ήταν άρτιο εικαστικό πλαίσιο για την dark wave σκηνή.

Οι ρομαντικές ποιητικές μεγαλοστομίες του 18ου και 19ου αιώνα, σαν αυτές του Μπωντλέρ, λάτρευαν προφανώς τη φράση του Δάντη “Lasciate ogni speranza” (την πάσα ελπίδα αφήστε) κατά τρόπο που η λυρική μελαγχολία, ήτοι spleen, προσβάλλει προαιρετικά αυτόν που την αναζητεί.
Με παρόμοιο τρόπο και με άλλες συνθήκες η σκοτεινή πλευρά των eighties αναζητεί έναν μυστικό τόπο απόγνωσης και η γαλλική σκηνή ενδίδει στο σαγηνευτικό μουσικό κύμα Cold Wave διαμορφώνοντας το δικό της μουσικό λεξικό.

Η ιστορία για τους Νorma Loy αρχίζει  με έναν απλό αναγραμματισμό του Nom Royal,
όταν οι Chelsea και Usher συναντούν τις Christine και Αnne, μετά από τρεις τουλάχιστον απόπειρες διαμόρφωσης μουσικού σχήματος που έκαναν κατά τη διάρκεια των σπουδών τους στη φωτογραφία και την ψυχολογία .Οι πρώτες συναυλίες ξεκινούν το 1982 με το ομώνυμο πρώτο πόνημά «Norma Loy». To τραγούδι Romance επιβεβαιώνει τη νέα μουσική πραγματικότητα, που είναι ρυθμική και ευλαβικά απεγνωσμένη.

Ακολουθεί ο δεύτερος δίσκος το 1984, Psychic Altercation με εμφανή την ψυχαναλυτική διάσταση στην αντισυμβατική βιοθεωρία τους. Παράλληλα το συγκρότημα διατηρεί όλες τις αρτίστικες αναζητήσεις του (φωτογραφία, χορός, βίντεο) που αισθητοποιούνται στα βίντεοκλιπ και στις συναυλίες τους. Η μουσική δράση των Norma Loy συνεχίζεται με το Rewind / TVision (1986) και το Sacrifice όπου τα μοτίβα των θεμάτων παγιώνονται: μυστικισμός, τρέλα και παράνοια. Η λατρεία του παραλόγου του ρομαντισμού βρίσκει θιασώτες και στο Cold Wave.

Στο Rebirth είναι η εμφανής η σκληρότητα της σύνθεσης με τα κιθαριστικά και φωνητικά ξεσπάσματα στα τραγούδια Black Jesus, We want, TVeye θυμίζοντας ότι ο ρομαντισμός δεν αφορά στο λυρισμό απλώς, αλλά στη βιαιότητα μιας θλίψης αιφνιδιαστικής. Πρόκειται για μια αιφνιδιαστική εκ των έσω επίθεση που αποκρυσταλλώνεται σε βίαιους λυγμούς στο 1964 Shadows. Πνιγμονή και κομμένη ανάσα είναι τα συμπτώματα της νεοκυματικής μελαγχολίας. Η βιαιότητα των δακρύων μετριάζεται στο Tragic Venus από τη συνειδητοποίησή της, ενώ το Power of spirit αναφαίνεται ρυθμικό και δυναμικό.

Το 1990 και 1991 ακολουθούν τα Attitudes και Heart of the sun /Your cunt is a gun 7 και έπονται συλλογές. Σε όλη αυτή την πορεία τους οι Νοrma Loy εμπλουτίζουν  τη σκηνική τους παρουσία και παρουσιάζουν παραστάσεις πολυμέσων με τρόπο που τους καθιερώνει ως άρτιες καλλιτεχνικές προσωπικότητες.
Συνοψίζοντας κυκλικά, ο βυθός κάτω από τον αφρό του Cold Wave διαθέτει θησαυρούς προς εξερεύνηση. Αρκεί λοιπόν η καταβύθιση.

*Images: http://normaloy.free.fr/

Ο Οιδίποδας Carter – ‘the  villain of the family’, όπως λέει σε κάποιο σημείο ο Michael Caine – εγκαταλείπει την πόλη της οποίας υπήρξε βασιλιάς τυφλωμένος, με δυο κοντάρια ξύλο μπηγμένα στα καταματωμένα μάτια του. Την τύφλωση δεν την βλέπει κανείς από το κοινό, γιατί, ως γνωστόν, στις αρχαίες τραγωδίες σκηνές βίας δεν είναι αναγκαίο να υπάρχουν.

Όμως φευ η Θήβα δεν είναι μόνο η περιοχή που κουβαλάει μέσα του. Πολλές φορές θα πρέπει να επιστρέψει, έστω και μην μπορώντας πλέον να την δει, έστω και αν αυτή έχει μετονομαστεί, και ονομάζεται λόγου χάρη Newcastle. Έχοντας σκοτώσει τον Λάιο και νυμφευτεί την Ιοκάστη, έχοντας δηλαδή κλείσει τους ανοιχτούς λογαριασμούς με τους φυσικούς του γονείς, μένει τώρα να ρίξει λίπασμα στο γενεαλογικό του δέντρο, να σκαλίσει τις σχέσεις του με τον αδερφό του Frank και την Doreen, την ανιψιά του. Αν και μια μικρή λεπτομέρεια που τον εμποδίζει να συναντήσει τον αδερφό του – είναι νεκρός- αναγκάζει τον Jack ‘Οιδίποδα’ Carter να μεταχειριστεί λίγη αγνή βία για να μάθει την αλήθεια. Περισσότερα “Get Carter [cinema]”

Το δελτίο τύπου (που μπορεί να βρει κανείς στα ανά το …internet sites) για το νέο album των De/Vision κάνει λόγο για ένα εξαιρετικό album με σαφείς (ως ένα βαθμό) αναφορές στα 80’s (ενδεικτικό και το cover του δίσκου) και άλλα όμορφα και χαριτωμένα πραγματάκια. Δεν ξέρω ακόμα αν το δελτίο τύπου μου προκάλεσε μεγαλύτερο εκνευρισμό – όταν τελικά άκουσα το album – ή απλά με άφησε αδιάφορο αφού στην τελική δεν παύει να είναι ένα κείμενο προώθησης και τίποτα περισσότερο.

Τώρα που το ξανασκέφτομαι, ό,τι και να διάβαζα για το νέο album των -κάποτε- αγαπημένων μου De/Vision μάλλον δεν θα έπαιζε κανένα ρόλο (αρνητικό ή θετικό) στο σχηματισμό της προσωπικής μου άποψης, αφού στη πραγματικότητα κρίνεις -ανεπηρέαστος- αυτά που ακούς κι όχι αυτά που διαβάζεις.
Και όπως είναι φανερό από τις πρώτες κιόλας λέξεις του παρόντος review (βλέπε: “εκνευρισμός”, κλπ) η νέα κυκλοφορία του γερμανικού group μου άφησε μια μέτρια έως πικρή γεύση, κάτι που τείνει να γίνει συνήθεια.

Με λίγο παραπάνω αλκοόλ, καλή παρέα και το μυαλό σου γεμάτο με θετικές σκέψεις (για τη νέα κοπέλα που γνώρισες, το λαχείο που πρόσφατα κέρδισες ή …τη νέα δουλειά που ξεκινάς σε λίγες μέρες με 2.500 ευρώ το μήνα) μπορείς να φτάσεις στο σημείο να θεωρήσεις ότι το Noob είναι αιώνες μπροστά και έτη φωτός καλύτερο από το σχεδόν ανεκδιήγητο Subkutan, αλλά όταν έρθει η στιγμή του ξενερώματος, πάλι στα ίδια γυρνάς. Σε πιάνει θλίψη για την παρακμή των περισσοτέρων από τα κάποτε ένδοξα synthpop / dark electro groups, βάζεις να ακούσεις το Monosex, το Fairyland και το Antiquity και όταν ξυπνάς πιασμένος, παθαίνεις σοκ (sic) όταν συνειδητοποιείς πόσο εύκολα έχεις χρησιμοποιήσει σαν σουβέρ το νέο CD της μπάντας που κάποτε σε ξεσήκωνε και σου δημιουργούσε ευφορία από το πουθενά (χωρίς κοπέλα, χωρίς λαχείο και με 640 ευρώ το μήνα….).

Και το χειρότερο από όλα; Σκέφτεσαι, De/Vision είναι, δεν μπορεί! Κάποια καλά tracks θα έχει το ρημάδι… Και μπαίνεις στη διαδικασία για να ανακαλύψεις -έπειτα από χίλια μύρια ακούσματα- κάτι που θα σε αγγίξει λίγο παραπάνω, κάτι που θα σε αναγκάσει να συμβιβαστείς, να ξεχάσεις τις προσδοκίες σου και να κατηγορήσεις τον εαυτό σου ότι απλά είναι κολημμένος και δεν μπορεί να δεχτεί ότι οι εποχές αλλάζουν και τα groups (η ίδια η μουσική δηλαδή) εξελίσσεται, οπότε τι στο καλό προσδοκάς και περιμένεις και από τους κακόμοιρους τους De/Vision; Εξελίχτηκαν (sic).

Και στη προσπάθεια που κάνεις αρχίζεις να συμπαθείς το “Living Fast Dying Young” προσπαθώντας όμως να πείσεις τον εαυτό σου ότι τα αδιάφορα lyrics είναι απλά ακόμα μια αστοχία του δημιουργού του που πολύ απλά στερείται έμπνευσης (εδώ και καιρό).
Ξαφνικά το “The Far Side Of the Moon” σου ακούγεται ως το καλύτερο track του δίσκου, σου φέρνει λίγο από Monosex (αλλά πάντα σε αυτές τις Boring Mix εκδόσεις που τείνουν να μας συνηθίσουν οι De/Vision τα τελευταία χρόνια), ενώ το “Life is Suffering” σου θυμίζει πόσο κολημμένος συνεχίζεις να είσαι με τις παλιες τους δουλειές.

Ακούγοντας το “Love Will Find a Way” παλεύεις να βρεις το skip, ενώ το “Death of Me” σε κάνει να αναρωτιέσαι τι μπορεί να συνέβη σε αυτά τα παλικάρια και έχουν χάσει το χάρισμα που είχαν, το συναίσθημα που τόσο όμορφα έβγαζαν τα παλιά όμορφα -πρώτα- χρόνια της μουσικής τους πορείας. Ωραίος ο ρυθμός, ωραία τα μπλιμπλίκια άλλα όταν σε είχαν συνηθίσει σε αριστουργήματα, είναι αδύνατον να συμβιβαστείς με τα …λιγότερα.

Το “Deep Blue” μοιάζει να βγήκε από το “Subkutan” τελευταία στιγμή, λες και δεν ήθελαν να το συμπεριλάβουν εκεί, μιας και ήταν ..too good !! Κι εδώ όμως η ίδια υποτονικότητα που χαρακτηρίζει τις τελευταίες δουλειές των De/Vision. Από τη άλλη το “What it Feels Like” ακούγεται σαν μια καλή αλλά όχι και τόσο πετυχημένη προσπάθεια για αναβίωση του παλιού ήχου τους, αυτή τη φορά μιξαρισμένου με πιο δυνατά -σχεδόν ebm- beats.

Απροσδόκητα βρίσκεις τον εαυτό σου να ακούει από κάπου μακριά το “Take me to the Time”. Είναι σκοτεινά, και όσο προχωράς προς την πηγή της μουσικής τόσο αυξάνεται το πλήθος του κόσμου. Η ατμόσφαιρα είναι θολή αλλά τη νιώθεις ζεστή. Λίγα βήματα ακόμα και γίνεσαι ένα με το πλήθος που λικνίζεται στον ήχο του αγαπημένου σου κομματιού. Και μένεις με το όνειρο, με την ανάμνηση της μουσικής που κάποτε ήταν όμορφη και σήμαινε πολλά…

Tracklist

What You Deserve
Obsolete
Nine Lives
Life Is Suffering
Death Of Me
Flavour Of The Week
Deep Blue
Love Will Find A Way
See What I See
Living Fast, Dying Young
The Far Side Of The Moon
What It Feels Like
The Enemy Inside

Ο Eminem Mulder

( ή Fox Shady ή Slim Duchovny ή David Mathers ή…) δεν ξυπνούσε καθόλου καλά τις τελευταίες μέρες (αν και δεν ήξερε για ποιον…). Δεν ήταν ότι είχε αναγκαστεί να αλλάξει και πάλι το όνομά του, λες και ήταν κάποιος διαβόητος εγκληματίας. Είχε συνηθίσει την συγκεκριμένη διαδικασία. Στ’ αλήθεια δεν γνώριζε τι έφταιγε, αυτό που μισούσε περισσότερο και από την δική του προσωπικότητα ήταν οι προσωπικότητες που τον περιέβαλλαν. Ένας εσμός από ματαιόδοξους και επιφανειακούς άχρηστους, οι οποίοι πνίγονταν σε μια κουταλιά νερό αλλά ξεβράζονταν στην ακτή ακόμα χειρότεροι, πασαλειμμένοι, γλοιώδεις.
Έμοιαζαν με αγκαθωτούς κάκτους στην προσωπική του έρημο καθώς εκστόμιζαν μαλακίες, τη μια μετά την άλλη, στην προσπάθεια τους να εντυπωσιάσουν όλες αυτές τις οπτασίες που κυκλοφορούσαν στους δρόμους εκείνες τις ημέρες (αν και ποιες ημέρες ακριβώς δεν ήξερε…).

Το σημαντικό είναι να ξυπνάς με κάτι που θα έχεις αναθέσει στον εαυτό σου να κάνει, από την προηγούμενη ημέρα (αν και από τι ακριβώς προηγούμενη, δεν ήξερε…), να σηκώνεσαι με όρεξη για να εκτελέσεις την αποστολή σου, είτε αυτή είναι να ποτίσεις τις γαρδένιες είτε να σταθεροποιήσεις τον δείκτη τιμών του χρηματιστηρίου. Ο Eminem Mulder δεν είχε αναθέσει τίποτε στον εαυτό του, πέρα από την κηδεμονία της μονάκριβής του Haley. Δηλαδή η κατάσταση ήταν κάπως μπερδεμένη μετά την επιστροφή της πρώην (από τι δεν ήξερε…), νυν (σε σχέση με τι δεν ήξερε …) και παντοτινής γκόμενάς του, Kim Scully. Κανονικά δεν έπρεπε να την λέει ‘γκόμενα’ αλλά μετά τη σύγχυση που είχε επικρατήσει στην προσπάθειά του να οριοθετήσει τη σχέση του με την Scully, είχε χάσει εκτός από την Τένεδο και την Ίμβρο, το σεβασμό του για τα θηλυκά.

Ι don’t know you and no I don’t owe you a motherfuckin thing
I’m not Mr. NSYNC and I’m not what your friends think
I’m not Mr. Friendly
I can be a prick, if you tip me my tank is on empty

Στην ουσία την αγαπούσε ή έτσι πίστευε, με τον τρόπο που κάθεται κάποιος και κοιτάζει τις εφημερίδες, με το βλέμμα του επάνω τους, αλλά χωρίς διάθεση να τις αγοράζει, ή έστω με μια μικρή επιφύλαξη για την μεγάλη είδηση, την οποία θα δει να αναγγέλλεται και έπειτα θα ψάξει την τσέπη του για να βρει το κέρμα που θα εξαργυρώσει την αναισθησία του, γνωρίζοντας ωστόσο ότι και αν ακόμη χάσει το συγκεκριμένο φύλλο, θα αγοράσει το επόμενο. Ή κάτι τέτοιο. Δεν γνώριζε αν την αγαπούσε ή αν απλώς έτσι πίστευε, αυτό που περίμενε ήταν να τελειώσει το καλοκαίρι.

Αλλά όπως και να έχει εκείνη τη συγκεκριμένη ημέρα (πώς και γιατί συγκεκριμένη δεν ήξερε…) είχε ξυπνήσει και ήταν θετικά ενημερωμένος ότι δεν έφταιγε η Kim Aguilera. Οι άνθρωποι , του έφταιγαν. Αυτοί που κυκλοφορούν με σαγιονάρες στο κέντρο της Αθήνας, αποφασισμένοι ότι είναι μια καλή στιγμή για ν’ ανακηρυχτούν σε κέντρο της γης. Σκέφτηκε αν άξιζε το κάθε λεπτό που πέρναγε μισώντας τους. Αν ήταν κλεψύδρα θα είχε παραμορφωθεί από το βάρος του χρόνου όσο και αν ήταν κατάλληλα πλασμένη να διέρχεται εντός του χωρίς να επηρεάζεται. Όμως φευ δεν ήταν ούτε κλεψύδρα, ούτε πολύ περισσότερο κάποιος υπομονετικός, καθώς ένιωθε τις βιταμίνες μέσα του να αργοπεθαίνουν και να γεμίζει τοξίνες. Πολλοί για πολλούς είναι περιττοί, λίγοι για λίγους είναι βιβλική ρήση. Ξεφύλλισε την Βίβλο ψάχνοντας μια αδελφή ψυχή στο εσωτερικό του κήτους. Αλλά δεν τον έπαιρνε για άλλες μεταφορές με ταχύπλοα, ιδίως όταν ο άλλος του εαυτός ήταν κλεισμένος μέσα σε κάποιο από αυτά, προσπαθώντας επί αιώνες να σταματήσει για να κατέβει.

Αν μέτραγε λοιπόν την ώρα συμβατικά θα έχανε κάθε επόμενη ελπίδα που ξημέρωνε μέσα στα αμπάρια που μάζευαν την τεστοστερόνη του, αν την μετρούσε με μολότοφ θα ήταν σωστό να μην μείνει κανένα bar της παραλιακής χωρίς εστίες φωτός, αν πάγωνε τον χρόνο θα χάραζε τα μούτρα τους.

Η εξαφάνιση της Hailie

Καθώς αναλογιζόταν επάνω στην έννοια του χρόνου, ένιωσε μια πήχη φωτός να δρασκελίζει το σκιερό της Hailie και έπειτα να σχηματίζεται μια κλεψύδρα σταλαγμίτη που πάγωσε τον χώρο. Ο ίδιος έπεσε στα γόνατα καθώς τα μάτια του συνηθισμένα στα συμβατικά χρώματα δεν μπόρεσαν να εντοπίσουν τον ξενιστή τους μετά το φαινόμενο του θερμοκηπίου, τα γυαλιά ηλίου, έτσι άργησε να τα φορέσει. Για λίγα λεπτά της ώρας (για ποια ακριβώς δεν ήξερε ούτε για πόσα…) έμεινε να παρατηρεί τις διεργασίες που γίνονταν μέσα του καθώς υγρά στερεά και αέρια ανακατέτασσαν τις προτεραιότητές τους στην προσπάθεια τους να σχηματίσουν το ουράνιο τόξο που ανατέλλει έπειτα από συμφωνία με την Adidas.

Αυτό που δεν ξέφυγε της προσοχής του ήταν η απουσία της Hailie όταν είδε το δείχτη να σημαδεύει την ογδόη πρωινή, ενώ ήταν σίγουρος ότι μόλις πριν ένα δευτερόλεπτο εκείνος σημάδευε την έκτη πρωινή. Πανικόβλητος άκουσε τον Morrissey να αναγγέλλει ότι ο Θεός σώζει τη βασίλισσα. Πετάχτηκε έξω από το διαμέρισμά του για να επιβεβαιώσει αυτό που μόλις είχε υποπτευτεί : βρισκόταν στην Αθήνα! Στο μεγαλύτερο αποικιακό απωθημένο της Αυτοκρατορίας. Στο άρτι αφιχθέν κομμάτι στο μονοπωλιακό επιτραπέζιο της Γηραιάς Αλβιόνας. Αλλά το χειρότερο ήταν ότι…

‘η Haley έπεσε θύμα απαγωγής. Από εξωγήινους. Προφανώς.’, συμπέρανε ο X από την άλλη γραμμή του τηλεφώνου. ‘Δεν ξέρω αν μας ακούνε, αλλά η πολιτική ορθότητα και η συναισθηματική τσιγγουνιά υλοποιούνται’, είπε σιβυλλικά.

‘Μα…’, ο Eminem Mulder άκουσε τον μονότονο ήχο του νεκρού τηλεφώνου. Σκέφτηκε την Nina Simone.

Τι γκαντεμιά. Μετά την πολυαγαπημένη του αδελφή. Τώρα (πότε ακριβώς ωστόσο δεν ήξερε…) και η κόρη του. Θύματα των εξωγήινων. Είχαν προσωπικά μαζί του. Αυτή τη φορά όμως δεν θα το άφηνε να περάσει έτσι. Θα έκανε τα πάντα για να γυρίσει η Hailie κοντά του. Αρχικά έγραψε κάτι γρήγορα σ’ ένα κομμάτι χαρτί και ανέβηκε στο Λυκαβητό. Το είδε να καίγεται. Τώρα πια ήταν σίγουρος : δεν γνώριζε να ορθογραφεί τη λέξη ‘Λυκαβητός’. Και αυτό γιατί αντί για τον υψηλότερο λόφο της Αθήνας, βρέθηκε στο χαμηλότερο καταγώγιο της πρωτεύουσας, το Κωλονάκι. Κατάλαβε μάλιστα ότι εκεί έπρεπε να ψάξει για την κόρη του, γιατί καθώς έγραφε το πρότω ‘ο’ με ‘ω’ και το δεύτερω ‘ο’ με ‘ο’, (δηλαδή Κωλονάκι αντί Κολωνάκι), δεν είδε το χαρτί να παίρνει φωτιά αλλά αντίθετα έπιασε φωτιά το Κάιρο στο οποίο είχαν καταφύγει οι τελευταίοι Φοίνικες της αλφαβήτου, υπό την προστασία της βιβλιοθηκονόμου Μ η οποία τώρα φλεγόταν. ‘Αλίμονο’, σκέφτηκε ο Eminem Mulder, ‘τα τελευταία κοιτάσματα ορθογραφίας εξαντλούνται, τώρα πώς θα ξανανέβω στον πολυθρύλητο Λυκαβητό, ν’ ατενίσω την Αθήνα. Από εκεί μπορεί να φαίνεται πώς ήταν πριν γίνει αποικία των Εγγλέζων, -(πότε πριν ακριβώς δεν ήξερε ούτε ο ίδιος βέβαια…)-, ‘από εκεί φαίνονται όλα πιο καθαρά’.

Όμως χτύπησε το τηλέφωνο. Δηλαδή όχι κάποιο συγκεκριμένο τηλέφωνο, αλλά ένα τυχαίο σε κάποιο τηλεφωνικό θάλαμο, στον οποίο είχαμε μοιραστεί γλυκόλογα και επώδυνες αναμονές προτού σε βρω κοντά μου, σκέφτηκε ο Eminem Mulder. Γνώριζε το θάλαμο, είχε μιλήσει από κει στην Kim. Αλλά τώρα ακούστηκε η φωνή του X. ‘Πολύ καλά. Δεν έχω να πω παρά μόνο ότι ο Φοίνικας χορεύει EBM’. Και έκλεισε το τηλέφωνο.

Χρειαζόταν ένα φραπόγαλο. Το ζήτησε ακριβώς έτσι, με την αργκό που ταίριαζε στη συγκεκριμένη ελληνική πατέντα. Και χάρηκε καθώς η μια κουταλιά ζάχαρη και ο υπόλοιπος καφές φάνηκαν εξοικειωμένοι με τα τερτίπια της διαλέκτου, σαν χλιαρό αγγλικό κάτουρο που αντισταθμίζει την αγγλική συναισθηματική ψυχρότητα, αυτοί παγωμένοι απογαλάκτισαν την προφορά του από την εκνευριστική cockney που είχε πρωτοστατήσει στο κίνημα των Μπόερς. Μπορούσε πια να μιλήσει σαν γνήσιος μαλάκας.

Θ’ άρχιζε τις έρευνές του από τα Everest που τηρουμένων των αναλογιών ήταν το υψηλότερο σημείο στο Κωλονάκι, αλλά πρώτα έπρεπε ν’ αποτίσει φόρο τιμής στο κορίτσι που είχε πέσει σε κώμα και ως κοιμωμένη είχε παγώσει στα χείλη του Morrissey και είχε σμιλευτεί σ’ αυτήν την κατάσταση ύπνωσης από τον Χαλεπά αρκεί να έβρισκε το μέρος στο οποίο εκτίθεται. Βρισκόταν στο διαμέρισμα των απαράδεκτων στον περιφερειακό, που πλέον λειτουργούσε ως μουσειακός χώρος και ανάμεσα σε άλλα εκθέματα είδε την Charlotte, glass sealed and pretty, την Alice μαινόμενη στη χώρα των θαυμάτων να έλκεται από κομμάτια μαγνήτη και να κολλάει τσίχλες στα πόδια του Gulliver, ώστε να μην μπορεί να αποδράσει από την τηλεοπτική σειρά στην οποία τον είχαν αιχμαλωτίσει τηλεοπτικοί προαγωγοί με απώτερο σκοπό τη γνωριμία και γάμο μαζί της. Επρόκειτο για μια παρένθεση από κτητικά επίθετα μέσα στην οποία κάθε γνήσιος εκπρόσωπος της εργένικης ζωής ένιωθε ν’ ασφυκτιά και γι’ αυτό θέλησε

Να γυρίσει πίσω στο Κωλονάκι, έστω και αν θυμήθηκε ότι ήταν παντρεμένος –εκείνη την περίοδο (ποια ήταν εκείνη δεν ήξερε…). Όπως και να έχει, ως άλλος Sherlock Holmes, αλλά αντί για πίπα κρατώντας το φραπόγαλο, έκρινε σκόπιμο να συστηθεί στους ντόπιους κοσμοπολίτες. Ή να βρεί τον Marilyn Manson να στοιχειοθετεί το καινούριο tabloid με την first and last and always γυναίκα του (του Eminem Mulder εννοείται), καθώς αυτή πεσμένη προσπαθούσε να εντοπίσει την κλειτορίδα του εν λόγω βουβώνου που έπασχε στην μορμονική του χώρα από D-12. Την παρακάλεσε να σκουπίσει τα χείλη της που ανέδυαν μια ρίμα από εκείνον που άφησε πίσω και να τον ακολουθήσει να βρουν την κόρη τους. Αλλά εκείνη προσποιήθηκε την εγκυμονούσα και κλείνοντας τις χούφτες της με την ακρίβεια σκίουρου ο οποίος άρπαξε το κάστανο του υποσχέθηκε να καταγράψει τις περιπέτειες του ως άλλος Watson. Όχι ότι το πίστεψε, αλλά την άφησε να πιστεύει ότι έχει τις αφηγηματικές ικανότητες του γιατρού. Άφησε την Αριάδνη του κάπου στα ανοιχτά του Αιγαίου, μαζί με τον Διόνυσο Manson ν’ απολαύσει το ελληνικό καλοκαίρι, στην αγκαλιά του γέρο τράγου. Ήξερε ότι οι κάρτ ποστάλ θα την απεικόνιζαν ως έρμαιο ενός υπερμεγέθους φαλλού και με τα στήθη ανορθωμένα να βυζαίνει τις επάλξεις του πόθου της να γίνει κάτι αντίστοιχο της Έλλης Κοκκίνου.

Η Έλλη

Αλλά η Έλλη ως γνωστόν παρέμενε η πρωθιέρεια της ανόρθωσης του στήθους και το σοκολατένιο της στήθος πολιορκούσε ο Λεωνίδας, προσπαθώντας να το κάνει τρούφα πραλίνα για τις κάτω χώρες. Με τη συνθήκη του Hagen Dazs αποφασίστηκε τελικά η πραλίνα Έλλη να αποδοθεί ως γεύση στις κάτω Χώρες και να γίνει το εν λόγω ΠΟΠ των ελληνικών προϊόντων και charts. Γιατί όχι, αφού κρατούσε ψηλά το στήθος της ελληνικής κουλτούρας και δεν το χαμήλωνε παρά μόνο για να βυζάξει τον καινούριο ιδρυτή της Ρώμης και της υπόλοιπης επικράτειας που σκαρφάλωνε με ορμή στα UK charts?

Είχε άραγε να κάνει όλο αυτό το σκηνικό με την έμφυτη ανικανότητα του Eminem Mulder να δει μια γυναίκα ως κάτι περισσότερο από ορεκτικό ή ένα κομμάτι σάρκας? Άραγε αυτό να σήμαινε το ρητό ότι ο έρωτας περνά από το στομάχι?

Από πού θα ξεκινούσε τις έρευνές του? Άρχισε να σκαλίζει στο παρτέρι ένα τεράστιο Χ ώστε να δώσει στον X να καταλάβει ότι χρειάζεται την βοήθειά του. Αυτό είχε ως αποτέλεσμα να τον ουρήσει ένα σκυλί ράτσας κωλονακίου, από εκείνα που χρησιμοποιούν τους μωαμεθανούς για να διακόψουν τη νηστεία τους κατά το ραμαζάνι και φιλάνθρωπους για ν’ αναδείξουν την καλά κρυμμένη ζωική πτυχή τους. Βαριόταν να περιμένει και άναψε ένα τσιγάρο, όταν άκουσε κάποια φιλάσθενη γριά με μεγάλο μπούστο να τον κατηγορεί για πολιτική μη ορθότητα. Η ζωή έτεινε να εξυπηρετεί περισσότερο τον χώρο που επεκτείνεται από το σώμα μας προς τα έξω, λόγου χάρη λόγω σιλικόνης, αλλά όχι τον χώρο που επεκτείνεται εξαιτίας μας, λόγου χάρη λόγω ιδεών. Όλοι κοίταζαν τα δεύτερα αίτια ζώντας σε μια κοινωνία μεταπρατική αλλά όχι και τα πρώτα. Τότε χτύπησε το τηλέφωνο.

‘Ξεκίνα ρωτώντας άτομα που συχνάζουν σ’ εκείνο το μέρος όπου πέρασες τις πιο βαρετές ώρες της ζωής σου’.

Κατευθύνθηκε προς το κωλόμπαρο ‘ο άσπρος γλάρος’, όπου ο αγαπημένος του ήρωας, ντετέκτιβ Malebranche περνούσε πληκτικές ώρες, όπως εκείνες που είχε σπαταλήσει και ο ίδιος ψάχνοντας την ασημί κυτταρίτιδα στο κορμί της Έλλης Κοκκίνου. Από το μυαλό του πέρασε ότι σ’ αυτή τη δική του υπόθεση κάποια έπρεπε να παίξει το ρόλο της femme fatale. Μπαίνοντας μέσα αντίκρισε δυο αριστοκράτες με κουστούμια από κασμίρ να μάχονται για το ομώνυμο κρατίδιο. Προσπάθησε να τους μιλήσει αλλά διαπίστωσε ότι ήταν μουγκοί. Άρχισε να εκνευρίζεται με όλο το σκηνικό όταν βρήκε ένα χαρτάκι που έγραφε ‘Πίγεναι διο τετράγονα πιο πάνο’. Το τσαλάκωσε και κατευθύνθηκε στη συμβολή των οδών Π.Ι. και Δ. Δεν είχε προλάβει να φτάσει και το τηλέφωνο χτύπησε.

‘Απ’ ό,τι κατάλαβες πρόκειται για μονοπώλιο’. Του την έδιναν οι κοφτές όλο μυστήριο συμβουλές του X. ‘Απ’ ό,τι κατάλαβα, δεν κατάλαβα τίποτε’. Σκέφτηκε. Δεν γνώριζε έτσι όπως τα είχα κάνει αν σκεφτόταν ‘απ’ ό,τι κατάλαβα δεν κατάλαβα τίποτε’ ή αν σκεφτόταν γενικά, για να γεννηθεί η επόμενη πρόταση. Δηλαδή αυτό το ‘.Σκέφτηκε.’ πού ακριβώς κολλούσε. Και όλα αυτά τα περί μονοπωλίου? Υπήρχε κάτι που θα μπορούσε να καταυγάσει την σκέψη του? Και αν ναι θα του επέτρεπαν να το αγγίξει ουρλιάζοντας ή οι κραυγές του έπρεπε να είναι εξίσου σιωπηλές με τα δάχτυλα της νύχτας όταν δακτυλογραφεί τις απαντήσεις του? Στο σύγχρονο αστυνομικό η εσωτερική περιπλάνηση γινόταν πια χωρίς κυανούς ερυθρούς φάρους και σφαίρες, όλα έτειναν στον άντρα που έγερνε μέσα του, this lingering man.

Στη διασταύρωση είδε μια γυναικεία φιγούρα που εύκολα αναγνώρισε. Απ’ όσα φινάλε είχαν περάσει από το μυαλό του, αυτό έμοιαζε να είναι το πιο ειδυλλιακό. Τον πλησίασε και του χαμογέλασε. Διατηρούσε ακόμη το εχέμυθο πρόσωπο που έκρυβε μέσα στο make up της. Δεν γνώριζε τίποτε περισσότερο από τη ριπή ανέμου που επισημαίνει πόσο ακατάλυτα σπασμωδικά εξακολουθούν να παραμένουν τα πράγματα σ’ αυτή τη ζωή που συντονίζει συχνά τους χτύπους της με την δική του επιθυμία να κατηγορηθεί για παρακώλυση συγκοινωνιών ομοιοκατάληκτων στίχων. Είχε αρχίσει να συνθέτει στίχους μόλις την γνώρισε, δεν ακολουθούσαν καμιά λογική οδό. Ντρεπόταν να λένε γι’ αυτόν ότι ήταν ο πιο γνωστός hip hoper την ώρα που ο James Joyce προσαρμοζόταν στους σφυγμούς ανατέλλοντάς τους στον ιδρωμένο ορίζοντα μιας υδραργυρικής επιφάνειας κοπής Κωλονακίου. Όπως και να έχει τώρα που τον είχε πλησιάσει έβλεπε ότι δεν είχε περάσει στιγμή από πάνω τους. Όχι από επάνω της ή από επάνω του, αλλά από ό,τι είχαν συστήσει ως δικό τους.

‘Πώς είσαι?’ τον ρώτησε.

Η Έλλη Κοκκίνου στοιβαγμένη σε ένα σωρό μετα-στιγμιαία hits, με κατοχυρωμένη την ονομασία προέλευσης της, Π.Ο.Π. (Προστασία ονόματος προέλευσης) είδωλο του χαμογέλασε. Για μια στιγμή νόμισε πως έπρεπε να σώσει όχι την Hailie αλλά την Έλλη. Αν και γνώριζε ότι δεν ήταν όπως παλιά – when she was hopeless and poor.

‘Ψάχνω την κόρη μου, οι εξωγήινοι…’

‘Eminem προς Θεού…’

‘Και τότε δεν με πίστεψες…’

‘Όλοι ξέρουμε πως δεν γίνεται εκείνη η λέσχη αποκατάστασης πτωχών κορασίδων να ήταν προκάλυμμα του Buckingham για να ικανοποιεί τις σεξουαλικές της ορέξεις η Camilla Parker Bowles.’

‘Παραδέχομαι ότι υπήρξα κάπως υπερβολικός…’

‘Θυμάσαι την περίπτωση του Συλλόγου Προστασίας Πολιτιστικής Κληρονομιάς Μυκόνου? Δεν ισχυριζόσουν μήπως ότι καλλιεργούν γλώσσα επικοινωνίας με τους άγνωστους επισκέπτες από την έσω γη?’

‘Πού να ήξερα ότι τα καλιαρντά…’

‘Ή τη λέσχη Dungeons and Masters όταν με είχες εκθέσει βάζοντας με να κάνω την super ηρωίδα Εσχάτη των Ποινών για να δείξεις ότι στήνονται παιχνίδια εις βάρος των γραμμών του κόρνερ?’

‘Στα τρία κόρνερ πεν…’

‘Τότε που είπες ότι τα Κουφονήσια είναι ό,τι έχει απομείνει από την Ατλαντίδα και επέμενες να το αποδείξεις στηριζόμενος σ’ εκείνη την ατάκα της Λαίδης Αντζι : ‘το σπίτι μου στο Αιγαίο βλέπει στον Ατλαντικό’?’

‘Μετά την είδα να κάνει Karma Coma γυμνισμό σε μια ακτή της περιοχής.’.

‘Θα μπορούσα να σωρεύσω σωρεία παραδειγμάτων για να σου δείξω ότι οι μονομανίες σου δεν άφησαν την αγάπη μας να ανθίσει.’

‘Συγγνώμη. Αλλά πολλές φορές δικαιώθηκα’.

‘Το ίδιο και o Φελίνι. Διαβάζω τη βιογραφία του, στο είπα?’

Το κεφάλι του τσούγκρισε με μια περίεργη ιδέα. Αν έκανε αυτήν femme fatale?

‘Πού πηγαίνεις?’

‘Στο studio για να ηχογραφήσω ένα υπέροχο single για τα Χριστούγεννα.’

‘Μα είναι ακόμη καλοκαίρι!’

‘μην είσαι ανόητος. Είμαι επαγγελματίας.’

Ο Φοίβος

Την ακολούθησε. Εκεί αντίκρισε τον Φοίβο. Κάτι δεν του άρεσε επάνω του. Η επιτυχία του μετά-στιγμιαίου hit είχε χαραχτεί επάνω του σαν video clip δοκιμαστηρίου στον Zara. Θυμήθηκε την εποχή (αν και δεν ήξερε ποια ακριβώς…) που υποπτευόταν τα δοκιμαστήρια ως χώρο πολλαπλής εμφύτευσης μετά αγοραστικών μελαίνων οπών οι οποίες ρουφάνε την ευφορία από την αγορά υλικών αγαθών. Έτσι έμοιαζε ο θεός του ελληνικού hit parade.

Πρόσεξε μια καρτέλα που έλεγε ‘μετάβαση στο αστυνομικό τμήμα’. Βγαίνοντας πήρε το αυτί του κάτι σαν ‘ναι, αλλά η gorgonzola?’

Στο αστυνομικό τμήμα ένας μπάτσος με ταγέρ τον υποδέχτηκε κάνοντας μια πιρουέτα. ‘Ο χορός είναι πάνω απ’ όλα έκφραση’, του είπε. Μα τι είχαν γίνει οι παραδοσιακοί μπάτσοι με τα donuts? ‘Τι θέλεις? Μάθαμε ότι ψάχνεις την αδερφή σου. Δεν πρόκειται να την βρεις εδώ. Οι κάτοικοι του Κ είναι φιλήσυχοι ,νομοταγείς, και φοράνε πουέντ.’. ‘Κάνε την δουλειά σου’ είπε ο Eminem Mulder ο οποίος είδε μια αφίσα με τον θείο Sam, ο οποίος καλούσε τον υποψήφιο να εκσπερματώσει. ‘Στρατολογείτε κόσμο?’, ρώτησε τυλίγοντας στο χαρτάκι καπνό και χτυπώντας μια φραπεδούμπα. ‘Τι? Α, μιλάς για τον διαγωνισμό?’ ‘Ποιον διαγωνισμό?’ ‘Γίνεται διαγωνισμός. Προσπαθούμε να βρούμε το καλύτερο εξαγώγιμο προϊόν. Να είναι γνωστό ως Κωλονακιότικο…μ…κάτι’. ‘Έχεις προτείνει τίποτα?’. ‘Η δική μου πρόταση είναι λευκό αψέντι ή μεταλλικά σχήματα χωρίς ενισχυτές…’. ‘Και τι κερδίζει η καλύτερη ιδέα?’. ‘Το δώρο είναι έκπληξη…Α!…ακούγεται ότι το φαβορί είναι μια πίτσα με περίεργα συστατικά…’.

Το πλεονέκτημα το οποίο έχει ο μεταγενέστερος καλλιτέχνης είναι ότι μπορεί να επικαλεστεί χιλιάδες επιρροές. Ο Crumey λόγου χάρη μπορεί να πει ότι είναι επηρεασμένος από τον Κάφκα και τον Μπόρχες, ενώ ο Μπόρχες δύσκολα θα έλεγε ότι είναι επηρεασμένος από τον Κάφκα και τον … Μπόρχες. Ο Eminem Mulder άρχισε να κάνει ένα πρόχειρο γκάλοπ για τις ιδέες των Κωλονακιωτών σχετικά με το εξαγώγιμο προϊόν. Κάτι του έλεγε ότι κάτι κρυβόταν πίσω από τον διαγωνισμό και σπάνια δεν εμπιστευόταν το ένστικτό του.

Ο X στην τελευταία επικοινωνία τους του είπε : ‘ Θυμήσου ότι ο πολιτισμός είναι σαν μπαταρία’.

Πολλά είχαν πέσει στο τραπέζι. Καζανάκι βαθυσκάφους για εντυπωσιακή εκτόξευση των απεκκρίσεων στο βάθος της θάλασσας, λευκοπλάστ από σολωμό για να καταναλώνεται αντί να πετιέται, σερβιέτες από ανθρώπινη επιδερμίδα, άμυνα με έξι στην ευθεία, υπογεννητικότητα, και όλοι ανέμεναν την Ημέρα της Κρίσεως. Επίτιμος κριτής θα ήταν ο Φοίβος.

Ο Eminem Mulder ακολούθησε τον δείκτη του θείου Sam για να βρεθεί εν μέσω αλαλαγμών στην παρέλαση cheerleaders που έχουν συμμετάσχει σε φαρσοκωμωδίες από το 85 ως το 89. Εκεί μια τυφλή κοπέλα που την έλεγαν Κασσάνδρα, του είπε, ‘κανείς δεν με πιστεύει’. Αλλά του έδωσε ένα ανορθόγραφο σημείωμα που τον κατεύθυνε στο bazaar.

Έπειτα, από το Bazaar στο μουσείο φυσικής ιστορίας, στο da capo, στο κατάστημα εσωρούχων.

Είχε αρχίσει να κουράζεται από τις βόλτες γύρω από τον εαυτό του, όταν μια ακραία σκέψη του ήρθε στο μυαλό.

‘Δώστε μου ένα χάρτη του Κωλονακίου!’, τον αγόρασε.

Με γρήγορες κινήσεις άπλωσε τον χάρτη επάνω στο γραφείο του. Εκείνος, ο χάρτης, σαν να του έλεγε ότι κανείς δεν τον γνώριζε, ούτε και επρόκειτο να τον μάθει, καθώς ο Eminem Mulder με τον χάρακα και το μολύβι τραβούσε γρήγορα γραμμές επάνω του ενώνοντας τα σημεία από τα οποία πέρασε. Στην πραγματικότητα, σαν τον χάρτη ένιωθε και ο ίδιος ο Eminem Mulder καθώς μέσα στη ζέση της εξερεύνησης ένιωθε να ανακαλύπτει για πρώτη φορά στη ζωή του μια ταυτότητα που επιτέλους έμενε προσηλωμένη στον εαυτό του, και όχι έναν ακόμη εαυτό που θα έμενε προσηλωμένος στην ταυτότητα που θα κατασκεύαζαν για τον ίδιο.

Στην κατάσταση ευφορίας στην οποία βρέθηκε διαπίστωσε ότι οι ευθείες γραμμές σχημάτιζαν τις χορδές ενός νοητού κύκλου που καθιστούσε το Κωλονάκι οχυρό. Για την ακρίβεια ενώνοντας ανά δύο τα σημεία από τα οποία είχε περάσει έβλεπε κανείς να σχηματίζονται οχτώ μεγάλα ισόπλευρα τρίγωνα τα οποία έμοιαζαν με κομμάτια πίτσας. Αλλά πολύ περισσότερο σχημάτιζαν τη monopoly για την οποία μίλησε ο X! Κατάλαβε αμέσως τη σκευωρία εις βάρος του! Τον είχαν αναγκάσει να παίξει το παιχνίδι τους με την υπόσχεση να αφήσουν την κόρη του να επιστρέψει! Αυτό ήταν άνω ποταμών!

Χαμογέλασε ηττημένα. Αναλογίστηκε ότι δεν είχε παρά να παίξει το παιχνίδι τους. Κατευθύνθηκε προς το studio, με πρόσχημα την δική του ιδέα για το εξαγώγιμο προϊόν του Κωλονακίου. Η Έλλη Κοκκίνου μόλις είχε τελειώσει την ηχογράφηση του χριστουγεννιάτικου hit , την πέτυχε να κρατά κόκκινα αβγά για τις ανάγκες του πασχαλινού video clip. ‘Τι θα θέλατε?’ ρώτησε ο Φοίβος.

‘Η πρότασή μου για το εξαγώγιμο προϊόν του Κωλονακίου’

αρκέστηκε να πει ο Eminem Mulder και πέταξε επάνω στο τραπέζι μια πολυσέλιδη αναφορά στην ιστορία της φέτας. Περιείχε όλους τους δικαστικούς αγώνες των ελληνικών κυβερνήσεων στα ευρωπαϊκά δικαστήρια για την κατοχύρωση της προστασίας του ονόματος προέλευσης του ελληνικού προϊόντος, τις εμπορικές διαμάχες με το αντίστοιχου χρώματος τυρί από τη Δανία, την ομηρική περιγραφή του γνήσια ελληνικού τυριού, τη μάχη του έλληνα ανώνυμου Δον Κιχώτη με τις αλλότριες δυνάμεις που καπηλεύονταν τη γεύση του, την τελική υπερίσχυση της ελληνικής πρότασης και την ίδια την απόφαση σύμφωνα με την οποία η φέτα κατοχυρωνόταν ως ελληνικό προϊόν.

Ο Φοίβος έσμιξε τα φρύδια φανερά αναστατωμένος. ‘Τι σημαίνει αυτό?’ θέλησε να μάθει. ‘Τι σχέση έχει το Κωλονάκι μας με τη φέτα, με την περίεργη μυρωδιά της? Το Κωλονάκι αποτέλεσε το άβατο για την ιδεολογία της φέτας και τους θιασώτες της. Χρόνια και χρόνια δεν μολυνθήκαμε, δεν πρόκειται να…Μα γιατί γελάς?’

Ο Eminem Mulder πραγματικά είχε αρχίσει να γελά, ενθυμούμενος και το περιστατικό με τη gorgonzola.

‘Θυμάσαι την υπόθεση Φέτα Φοίβε? Είναι φανερό ότι η εισχώρηση του βασιλείου σου στην Ευρώπη και η τελική σου παντοδυναμία δεν θα έρθει φυσικά με την απλή και μόνο εξαγωγή ενός προϊόντος στην ευρωπαϊκή κοινή αγορά. Αν και υπήρξες λιβελογράφος -τα πύρινα άρθρα σου εναντίον της παγκόσμιας αγοράς είναι εξαίσια δείγματα μετά διαφωτιστικού λόγου- όπως και οι στίχοι σου υπαγορευμένοι από τον ίδιο τον Διάβολο. Έχεις ακούσει Cathedral?’

Ο Φοίβος τον κοίταξε με οίκτο. ‘Πόσα ναρκωτικά καταναλώνεις Eminem Mulder?’

Όσο γι’ αυτό πια, πόσα ναρκωτικά έχουμε πιει, ο Eminem Mulder έγειρε πίσω ξεφυσώντας…

‘This is how we used to make the party start
We used to mix Hen’ with Bacardi Dark
And when it, kicks in you can hardly talk
And by the, sixth gin you’re gonna probably crawl
And you’ll be, sick then and you’ll probably barf
And my pre-diction is you’re gonna probably fall
Either somewhere in the lobby or the hallway wall
And everything’s spinning’

‘Δεν είναι αυτό το θέμα μας…όμως…όμως το θέμα μας είναι η δική ΣΟΥ προσπάθεια Φοίβε να θυσιάσεις την Έλλη Κοκκίνου στην ευρωπαϊκή κοινή αγορά για να κερδίσεις την είσοδο σου στα UK charts και να κηρύξεις από εκεί τα προλεγόμενα του εκπεσόντος. Να κερδίσεις την παγκόσμια αναγνώριση θυσιάζοντας την Έλλη, κυριολεκτικά…γιατί η δόξα σου θα βαφτιστεί με το αίμα της…’

‘Είσαι τρελός Eminem Mulder!’ φώναξε ο Φοίβος Hallelujah, όπως ήταν το πραγματικό του επίθετο.

Όσο γι’ αυτό πια, σε πόσα ιδρύματα έχουμε νοσηλευτεί, ο Eminem Mulder έγειρε πίσω ξεφυσώντας…

‘Μα δεν είναι αυτό το θέμα μας… Θες να σκοτώσεις την Έλλη γιατί προφανώς εξυπηρέτησε τα σχέδια σου Φοίβε…ή μήπως να σε λέω, καθηγητά Μοριάρτι? Με το που έγινε το απόλυτο ΠΟΠ είδωλο, δεν σου χρειάζεται πια. Η αναγνώριση της ως ΠΟΠ ονόματος από τη συνθήκη Hagen Dazs άνοιξε το δρόμο. Άλλωστε όλοι οι δρόμοι είναι πια αναλώσιμοι, οδηγούν στη Ρώμη, έτσι δεν είναι? Η Έλλη δεν σου χρειάζεται πλέον καθώς από τη μια σου κλέβει τη δόξα – βλέπεις ο μέσος κάτοικος του παραδοσιακού ολλανδικού coffee shop, ο μέσος εγγλέζος φλεγματικός αναγνώστης της Daily Star, ο μέσος φλαμανδός όνος του Μπουριντάν αναγνωρίζουν αυτήν όχι εσένα- και από την άλλη τόσοι αναλώσιμοι stars έρχονται από πίσω της…Φαντάζομαι, το σατανικό σου (στην κυριολεξία) σχέδιο θα χρειαζόταν και μια γρατσουνιά θηλυκή για να γίνει ναζιάρικο…και η Kim φυσικά προθυμοποιήθηκε να την βάλει, αν δεν κάνω λάθος…με την απαγωγή της Hailie, ε? Που οργανώσατε για να με αποπροσανατολίσετε…ψυχαναλυτικά καθάρματα των δριμείων αντεπιθέσεων του χειμώνα…τώρα δεν εξηγείται Έλλη,’, ο Eminem Mulder στράφηκε στην κοκκινόσωμη τραγουδίστρια, ‘η βιασύνη του Hallelujah να ηχογραφήσετε τα hits των Χριστουγέννων και του Πάσχα? Αλλά,’, ο Eminem Mulder χτύπησε ένα παραδοσιακό φραπόγαλο, ‘πώς θα εξηγούσε την εξαφάνισή σου ο Φοίβος Μοριάρτι αν όχι με την δικαιολογία της ΠΟΠ?’.

‘Τι θες να πεις?’, τραύλισε η Έλλη.

‘Αυτό που ενδιαφέρει έναν τύπο που προωθεί τον πολιτισμό τόσο προσεκτικά’, ο Eminem Mulder έριξε ένα βλέμμα στο Φοίβο, ‘είναι να μην θίγει πρόσωπα ή καταστάσεις. Έτσι, εξηγείται και η πολιτική ορθότητα για την οποία μίλησε ο X. Ο πολιτισμός βλέπετε, είπε, είναι σαν μπαταρία. Είναι ξεκάθαρο . Energy derives from both the plus and negatives. Μετά από τόσο καιρό ηλιοφάνειας, ο Φοίβος επέλεξε να αντλήσει ενέργεια από την αρνητική πλευρά του πολιτισμού, που δεν είναι άλλη από…’

O Eminem Mulder ανάσανε σαν φασιανός.

‘Λοιπόν?’, ψιθύρισε συντετριμμένη η Έλλη.

‘…από τη Μαύρη Μαγεία! Μιλώ κυριολεκτικά και μεταφορικά. Ναι λοιπόν αγαπητοί μου, ο πολιτισμός δεν είναι τόσο αθώος πάντοτε. Στη συγκεκριμένη περίπτωση, αυτή της πολιτικής ορθότητας, δε θα μιλούσε κανείς ευπρεπής κάτοικος του Κωλονακίου για μαύρους ή αράπηδες ή νέγρους. ΄Όχι τόσο απροκάλυπτα. Αντίθετα, θα έκανε λόγους για αφροαμερικανούς. Ο αγαπημένος μας Φοίβος χρησιμοποίησε τον ίδιο τον διάβολο για να καταστρώσει τα σατανικά του σχέδια, για τον αρνητικό πόλο του πολιτισμού. Και εν μέρει, δεν έκανε καθόλου άσχημα, αν δεν τον πρόδιδε ο ίδιος του ενθουσιασμός…’

‘Τι εννοείς?’, ρώτησε δακρυσμένη η Έλλη Κοκκίνου.

‘Όλα ξεκίνησαν από μια φράση που πρόφερε ο X στο τηλέφωνο. Ότι ‘ο φοίνικας χορεύει EBM’. Στην αρχή έμοιαζε ακατάληπτη. Όμως με τη βοήθεια των μοναχικών καβαλάρηδων (από τη γωνία εμφανίστηκαν ο Dr Dre, ο Dr Avalanche και ο Topper Harley) έμαθα κάποια πράγματα που θα κάνουν τον Φοίβο να ανησυχήσει. Ή μήπως πρέπει να σε αποκαλώ ‘Σαλούφα Nero’, Hallelujah?’

Το άκουσμα του συγκεκριμένου προσωνυμίου έκανε τον Φοίβο Hallelujah να παγώσει. ‘Μα πώς…’.

‘Τίποτε πιο απλό, παλιέ άσπονδε φίλε. Όταν είδα μαύρους με cd στην πλατεία Κωλονακίου και όχι τον Νίκο Αναστόπουλο, απόρησα. Είχαν γίνει ανταλλαγές πληθυσμών άραγε χωρίς να έχω ενημερωθεί? Ένα τηλέφωνο στους φίλους μου αρκούσε για να με πληροφορήσουν ότι ο διαβόητος Σαλούφας Nero φέρεται να έχει έδρα του το Κωλονάκι τη συγκεκριμένη περίοδο. Δεν μπορούσα να φανταστώ κάποιον άλλο εδώ πέρα που να έχει τόσο λίγη σχέση με τη μουσική όσο εσύ. Άρα ήσουν ο πρώτος ύποπτος.

‘Όπως ξέρουμε’, ο Eminem Mulder κοίταξε το ακροατήριο, ‘ο Σαλούφας Nero αναζητείται από την Interpol για την πυρομανή του δραστηριότητα, να ‘καίει’ τα cd που σκαρφαλώνουν στα UK charts -προκειμένου να τα ρίξει από την κορυφή- και να τα πουλάει στη συνέχεια σε χαμηλότερες τιμές μέσω νουμίδων, νοτιαφρικανών και –χρειάζεται άραγε να το προσθέσω?- φοινίκων που έχει στρατολογήσει βασιζόμενος στην ανάγκη τους να γνωρίσουν τον νομικό υποπολιτισμό της Ελλάδας. Ούτε λίγο ούτε πολύ εκμεταλλεύεται τους μαύρους που έχει το θράσος κατά τα άλλα ν’ αποκαλεί αφροαμερικανούς, δίνοντας μ’ αυτόν τον τρόπο μια πολιτικά ορθή νομιμοποίηση στην παράνομη δραστηριότητά του! Εξάλλου αν προσέξετε καλύτερα θα δείτε ότι οι θέσεις που μένουν άδειες στα UK charts κηρύσσονται μεν αναδασωτέες αλλά την ευθύνη για την αξιοποίησή τους φέρει η Ανώνυμη Εταιρεία ΠΟΠ (τι έκπληξη!), δλδ ‘Πυρασφάλεια Πολιτικής Ορθότητας’.

Ο Eminem Mulder σώπασε για μια στιγμή κοιτάζοντας στα μάτια τον Μοριάρτυ.

‘Όταν ζήτησα από έναν μαύρο το cd των Decoded Feedback που περιέχει το ‘ Phoenix’ –και εκείνος το είχε- εκτός του ότι διαπίστωσα πως δεν είχα να τον πληρώσω, κατάλαβα γιατί ο ‘Φοίνικας χορεύει EBM’. Τόσα χρόνια κυνηγούσα χίμαιρες στην προσπάθειά μου να λύσω το μυστήριο των φλεγόμενων ορθογραφικών λαθών. Ο εν λόγω κύριος είχε σοφά εφεύρει ένα αντί-αλφάβητο, το οποίο και χρησιμοποιούσε κατά το δοκούν για να ξεφεύγει από δύσκολες καταστάσεις. Λ.χ., με την ανακοίνωση της εισόδού του στην κοινή αγορά θα έπρεπε να απαλλαγεί από αυτά τα (κατά την γνώμη του) κατακάθια που χρησιμοποιούσε για να ‘καίει’ εκτάσεις μουσικής που τον ενδιέφεραν. Πώς αλλιώς θα το κατάφερνε αυτό παρά με μια εκατόμβη θυμάτων οι οποίοι δεν θα γνώριζαν να χρησιμοποιούν την γλώσσα? Γιατί ναι μεν οι Κωλονακιώτες είχαν εξοικειωθεί σε τέτοιο βαθμό με την αλλοπρόσαλλη γλώσσα του Μοριάρτι αλλά οι άτυχοι μαύροι? Πώς θα γνώριζαν την ανορθόγραφη πολιτική ορθότητα που οργάνωνε μέσα στο φρούριο?

Δεν είναι τυχαίο ότι ο χάρτης, ούτε λίγο ούτε πολύ ανορθόγραφος, προσομοιάζει στο δίσκο της Φαιστού. Μόνο οι ψηλομύτες και οι αδερφές της περιοχής μπορούν να τον διαβάσουν. Αλλαξοκωλιές και κόκα όπως είχε γράψει ο Παοκτζής (οπαδός του Πάοκ? Απελθέτω απ’ εμου το ποτήριον τουτο!), ωστόσο είχε δίκιο η εν λόγω εφημερίδα. Όταν υπογραφόταν η ένταξη του κρατιδίου του Κωλονακίου στην Ε.Ε. οι περιττοί, αυτοί που δεν θα γνώριζαν να μιλήσουν λανθασμένα όπως πρέπει, θα υποβάλλονταν μαζί με τους ‘εκλεκτούς’ σε μια καύση, ζωντανοί όπως ήταν, εξαγνιστική, κατά τη γνώμη του εμπνευστή της. Φυσικά, οι μαύροι θα καίγονταν, ενώ οι ‘εκλεκτοί’ θα αναγεννηθούν όπως οι Φοίνικες. Αν θυμηθώ το χαρτί που έγραφε Κωλονάκι, δεν κάηκε ποτε’.

Έχυσε λίγο νερό στο φραπέ.

‘Τα θερμά μου συγχαρητήρια Φοίβε. Και για τον διαγωνισμό που οργάνωσες για δήθεν ‘εξαγώγιμο προϊόν του Κωλονακίου…Έκανες όμως ένα λάθος με το να διαδίδεις από εδώ και από εκεί τη gorgonzola και να διοχετεύεις στην αγορά χάρτες του Κωλονακίου σε σχήμα πίτσας. Μ’ έκανες να εμπιστευτώ γι’ άλλη μια φορά το στομάχι μου, να θυμηθώ την απαράμιλλη φέτα, την ΠΟΠ φέτα, την ΠΟΠ Έλλη κ.ο.κ., να οδηγηθώ μέσω των συνειρμών στο σατανικό σου μυαλό. Ένα έξοχο σχέδιο που όμως δεν έπιασε. Ίσως…’

‘Κάντε πίσω!’, φώναξε ο Φοίβος. Κρατούσε ένα δοχείο μελάνης. Ήταν πιο επικίνδυνος από ποτέ. Ετοιμαζόταν άραγε να γράψει καινούριους στίχους?

Ωστόσο, όπως αποδείχτηκε αμέσως, το μόνο που ήθελε ήταν να αποδράσει. Και το κατόρθωσε σχηματίζοντας επάνω στο κενό κάδρο που περίμενε το χρυσό δίσκο της Έλλης την πολιτεία των ΗΠΑ ‘ Ouiskonsheen’. Οι περισσότεροι έμειναν να τον βλέπουν να καίγεται, την ίδια στιγμή που η Έλλη θρηνούσε τον χρυσό της δίσκο και ο Eminem Mulder άρπαζε την Kim από τα μαλλιά και την έσερνε στο κοντινότερο δάσος. ‘Μακριά από πουτάνες και καριόλες’, του είχε πει σοφά ο X, αγνοώντας ότι πρόκειται για πλεονασμό.

‘Δυστυχώς για εσένα, αυτή τη φορά Dana, δεν πρόκειται απλώς να τραγουδήσω. sit down bitch, you move again i’ll beat the shit out of you! Μου κατέστρεψες τα καλύτερα κομμάτια της ζωής μου!  Quit crying bitch, why you always make me shout at you? Αν δεν ήσουν εσύ το 8 Mile θα βρισκόταν στο Marshall Mathers lp. Aww, what’s the matter Kim, am i too loud for you?
Too bad bitch, you’re gonna finally hear me out this time. Θυμάσαι που μου ζήτησες να το δουλέψω καλύτερα το κομμάτι? Που μου είπες ότι προτιμάς τους άντρες με ανοιχτές πλάτες?

Kim: Why are you doing this?
Eminem: SHUT THE FUCK UP
Kim: You’re drunk, you’re never gonna get away with this
Eminem: You think I give a fuck? Come on, were going for a ride bitch.
Kim: NO!
Eminem: Sit up front

Έμοιαζες με τον Μωυσή, εκείνη την εποχή αν έλεγες ‘ανοίχτε πλάτες!’ θα άνοιγαν όπως η Ερυθρά Θάλασσα γιατί σ’ αγαπούσα!

Kim: I love you.
Eminem: Oh god, my brain is racin’.
Kim: I love you.
Eminem: What are you doing, change the station, i hate this song. Άλλο ένα τραγούδι από τον Φοίβο, ε?

Αλλά εσύ εκείνη την εποχή ακριβώς την ίδια με την προηγούμενη, αποφάσισες να send shivers down my spine. How the fuck could you do this to me?
Kim: I’m sorry.
Eminem: How the fuck could you do this to me?

Όπως και να έχει, θα σε προτιμούσα ζωντανή αν δεν άξιζες να γίνεις τίποτε περισσότερο από ένα τραγούδι. Αλλά όχι ερωτικό. This is not a love song. Το τέλος θα το μάθεις ακούγοντάς το.

Ο Φοίβος την άφησε εγκλωβισμένη μέσα στο τραγούδι ενώ περίμενε να τελειώσει αυτό. Και πραγματικά όταν τέλειωσε, είδε τη Hailey να εμφανίζεται καθώς τέλειωνε η MM case .

Την πήρε στην αγκαλιά του ευχαριστημένος με την κατάληξη της υπόθεσης.

Καιρό μετά.

Ο Eminem Mulder καθισμένος στη βεράντα του σπιτιού του, κάπου στη νότια Ντακότα, κοιτάζει τη μικρή Hailie να παίζει το γιατρό με το φίλο της Max Algida. Μόνο που εκείνος λιώνει από αγάπη γι’ αυτή.

‘Eminem’, μια ζεστή φωνή ακούγεται από το βάθος του κήπου.

Είναι η Έλλη Κοκκίνου η οποία μετά την περιπέτεια με τον Φοίβο Moriarty αποφάσισε να συζήσει με τον Eminem Mulder. Τον αγκαλιάζει.

‘Λοιπόν, τι είπαν?’

‘Δεν υπάρχει καμιά πόλη Ouiskonsheen χαρτογραφημένη στις ΗΠΑ.’

‘Άρα?’

‘Άρα τα βρετανικά charts δεν είναι ακόμη ασφαλή’, χαμογελά.

‘Μα ξέρεις ότι η καριέρα είναι το τελευταίο που μ’ ενδιαφέρει πλέον’.

‘Η δύναμη της συνήθειας. Ωστόσο μπορούμε να δοκιμάσουμε τα hanging rocks!’

‘Τον βράχο των κρεμασμένων?!’

‘Ακριβώς! Θα γνωρίζεις βέβαια ότι εκεί την ημέρα του Αγίου Βαλεντίνου του 1900 μια ομάδα κορασίδων χάθηκε κάτω από αδιευκρίνιστες συνθήκες…’

‘Εξωγήινοι πάλι?’

‘Καθόλου απίθανο…’

‘Εξωγήινοι όπως αυτοί που συμμετείχαν στην απαγωγή της Hailie? Ή ο Φοίβος?’

‘Για τον Φοίβο δεν θα έβαζα το χέρι μου στη φωτιά ότι ΔΕΝ είναι εξωήινος’

‘Eminem, μην αρχίζεις τα ίδια’

‘Περίμενε λίγο’.

Ο Eminem Mulder μπαίνει στο σπίτι και βγαίνει με έναν ογκώδη φάκελο.

‘Έχω εδώ συγκεντρώσει κάποια αδιάσειστα στοιχεία για τον βίο και πολιτεία του. Πρόσεξε τη συγκεκριμένη φωτογραφία. Βλέπεις ξεκάθαρα ότι δεν πρόκειται για fake. Την βρήκα κάνοντας surfing στο δίκτυο. Τα στήθη του δεν μοιάζουν με της Alicia Silverstone? Ποιος λογικός άνθρωπος (…) δεν θα ήθελε τα στήθη της Sharon Stone αλλά της Silver  stone…εκτός και αν είχε ακολουθήσει την περιοδεία του bite the silver bullet? Αλλά γιατί να μην διαλέξει τα καταχωρημένα στη MENSA στήθη της Sharon που συγκεντρώνουν τον εντυπωσιακό αριθμό 120? Μιλάμε για εξωπραγματικές περιφέρειες, 120 -60 -90, περιφέρειες που οποιοσδήποτε ήθελε να κάνει καριέρα στο porno θα επιθυμούσε. Κοίταξε τώρα αυτή τη photo : είναι τραβηγμένη από δορυφόρο. Πώς γίνεται να φαίνεται η κοιλιά του? Εκτός και αν πια είναι συγγενής του εξωγήινου του Roswell, θυμάσαι μπυροκοιλιά? Αυτό και αν ήταν καλοστημένο! Το παλιό κόλπο του ‘κλεμμένου γράμματος’ από το ομώνυμο του Poe. Μας τον έδειξαν μέσα στα μάτια μας ακριβώς για να το θεωρήσουμε πολύ καλό γι’ αληθινό! Όμως όλοι ξέρουν ότι στην area 51 οι συνθήκες ευνοούν την μπυροκατάνυξη. Το λάθος αυτό απέβη μοιραίο για τον άτυχο εξωγήινο, ο οποίος μην γνωρίζοντας πώς να ουρήσει έσκασε σαν μπαλόνι. Αλλά όχι και για τον συγγενή του που γνωρίζοντας ότι ο λυκίσκος είναι κάτι εντελώς διαφορετικό από τη λεκιθίνη αποφάσισε να μην εμπιστευτεί μπύρα από αβγά…αλλά δεν είναι μόνο οι φωτογραφίες. Κοίταξε αυτό το έγγραφο, έχει την υπογραφή της βασιλομήτωρος…σύμβαση παραχώρησης της εκμετάλλευσης των ταινιών του BBFinos στον Φοίβο…κοίταξε ημερομηνία…ακριβώς. Μια ημέρα πριν οι Εγγλέζοι κατακτήσουν το παγκόσμιο κύπελλο! Αναρωτιέσαι αν η μπάλα έσκασε μέσα ή έξω από τη γραμμή. Το πλάνο δεν ξεκαθαρίζει τίποτε. Κοίτα τώρα ποιος ήταν ο σκηνοθέτης του αγώνα…χα, το βρήκες.   Σκέψου ότι οι εγγλέζοι δεν έχουν κατακτήσει ποτέ ευρωπαϊκό και σύγκρινέ την με την επιθυμία του      Φοίνου να μπει στην Ε.Ε.’.

‘Σταμάτα επιτέλους!’ χαμογέλασε η Έλλη. Το χαμόγελό της του φάνηκε σχεδόν εξωγήινο αλλά προτίμησε να αφήσει την έρευνα γι’ αργότερα. Άλλωστε, δεν θα ήθελε κανείς να χάσει την εμφάνιση του Somerville στην Ρούλα Κορόμηλα. Ή μήπως ήταν οι OMD?

Είχα υψηλές απαιτήσεις για το νέο άλμπουμ των Interpol. Για την ακρίβεια, περίμενα ένα άλμπουμ δύο βήματα παραπέρα από το Antics και όχι επανάληψή του, ένα άλμπουμ με τη μαγεία του Turn on the bright lights αλλά και με καινούριες, διαφορετικές ακουστικές πινελιές οι οποίες θα έδιναν βάθος και καινούρια διάσταση στον πλέον καλοδουλεμένο ήχο τους. Ακόμα, περίμενα λιγότερο αφηρημένους συνειρμούς στους …ντανταϊστικούς σχεδόν στίχους του Paul Banks (ακόμα ψάχνω τι θέλει να πει ο ποιητής με τους «200 καναπέδες όπου μπορείς να κοιμηθείς απόψε» του «PDA»), εμφανή θετική ενέργεια στα αντίστοιχα uptempo κομμάτια και βαθύτερη, συγκλονιστικότερη μελαγχολία στις περισσότερο προσωπικές στιγμές τους.
Ύψος και βάθος δηλαδή, πληθώρα συναισθημάτων και ηχοχρωμάτων και όχι επαναλαμβανόμενα μοτίβα και flat, μονοδιάστατο αποτέλεσμα. Εάν συνυπολογίσουμε και την ωρίμανση, καλλιτεχνική και προσωπική, των Interpol στην πάροδο του χρόνου, τότε σίγουρα οι προσδοκίες για τη νέα τους δουλειά ήταν μεγάλες και η αναμονή σχεδόν βασανιστική…

Πριν από δυόμιση χρόνια περίπου, στην κριτική του Antics, έγραφα: «Oι Interpol λοιπόν επέστρεψαν έχοντας κερδίσει το στοίχημα του δύσκολου follow up με τις λιγότερες δυνατές απώλειες: Ελαφρώς λιγότερο catchy κομμάτια και επανάληψη της πρώτης, επιτυχημένης συνταγής μεν, όμως όταν εκείνη είναι τόσο καλή και τόσο προσεκτικά “μαγειρεμένη”, γιατί να την αλλάξεις; Έτσι κι αλλιώς ένα δεύτερο άλμπουμ είναι πολύ νωρίς για πειραματισμούς και οι τέσσερις Νεοϋορκέζοι έχουν πολύ μέλλον ακόμα για τέτοια “κόλπα”… »

Πολύ νωρίς λοιπόν για νέα κόλπα το Antics, τι συμβαίνει όμως με το Our love to admire; Είναι σαφές πως μία επανάληψη των προηγούμενων θα ήταν ανούσια, λιπόψυχη ακόμα, ιδιαίτερα όταν στο μεσοδιάστημα εμφανίστηκαν αρκετές μπάντες (She Wants Revenge, Editors) οι οποίες όχι μόνο αντέγραφαν τους Interpol (που αντέγραφαν ήδη άλλους, έτσι κι αλλιώς παρθενογένεση στις τέχνες και δη στη μουσική δεν υφίσταται πλέον) αλλά γνώρισαν κι επιτυχία κάνοντάς το. Οι Interpol θα έπρεπε να παρουσιάσουν κάτι διαφορετικό, μια νέα πρόταση η οποία θα είχε να πει πολλά παραπάνω και θ’ ανέβαζε τη μπάντα σε άλλη κατηγορία, αυτή των «μεγάλων» (ένας λόγος παραπάνω τώρα που άφησαν τη Matador κι υπέγραψαν σε major label). Έτσι κι έγινε, εν μέρει.

Ίσως υπεύθυνη για τον εμπλουτισμένο ήχο των Interpol να είναι η παραγωγή και η νέα δισκογραφική τους, ίσως και όχι, οι διαφορές όμως στο Our love to admire φαίνονται από το πρώτο κιόλας τραγούδι: Το «Pioneer to the falls» είναι ένα μεγαλειώδες κομμάτι, ένα grand opener που λειτουργεί καταλυτικά στο να γείρει υπέρ τους η πλάστιγγα. Κιθαριστικές μελωδίες, πλήκτρα και μελόντικα που δίνουν επικές διαστάσεις, στίχοι που σχεδόν στάζουν πίκρα, μελαγχολική ατμόσφαιρα που στοιχειώνει χάρη στην εξαιρετική παραγωγή του Rich Costey (Muse, Franz Ferdinand), όλα δείχνουν πως αυτό που ακολουθεί είναι όχι μόνο άνω του μετρίου, όχι απλά άξιος διάδοχος του Antics, αλλά, όπως αναφώνησα αρχικά μ’ ενθουσιασμό (μάλλον ζώντας λυκειακό flashback και διόλου συγκρατημένα, διόλου «μουσικοκριτικά»), «δισκάρα». Και την αυτή άποψη θα διατηρούσα εάν το cd player έκανε ακούσια skip και με πήγαινε από το πρώτο κομμάτι στο δεύτερο, εξαίσιο «No I in threesome» (που θυμίζει έντονα το παλαιότερο «Obstacle 2») με τους ιδιαίτερα προσωπικούς –παρά τον παραπλανητικό τίτλο- στίχους (« there are days in this life when you see the teeth marks of time, two lovers divide»), στη συνέχεια στο πρώτο single-σημαιοφόρο «The Heinrich Maneuver» (οι γνωστοί, καλοί Interpol που αγαπάμε σε μεγάλα κέφια, δυνατά μπάσα και πνεύμα αυτο-σαρκαστικό, τραγουδώντας σε γρήγορο τέμπο τη σχέση που πλέον έλαβε τέλος και το πρώην έτερο ήμισυ μετακόμισε αναζητώντας fame, fortune και άλλες …αγκαλιές στην δυτική ακτή των ΗΠΑ), συνεχίζοντας έπειτα με τα «Mammoth» και «Wrecking Ball» και τελειώνοντας με το υπέροχο Lighthouse, ένα κομμάτι ελεγειακό, απόκοσμο, που θυμίζει Cure σ’ εποχές Faith, τι πιο μεγαλειώδες, τι πιο ταιριαστό για κλείσιμο δίσκου (κάτι που πάντοτε θαύμαζα στους Interpol είναι η «μυθιστορηματική» δομή των δίσκων τους με πρόλογο, κυρίως θέμα κι επίλογο, την οποία διατηρούν με φλεγματική συνέπεια σε όλες τις δουλειές τους). Επιπλέον, η εκφραστικότατη φωνή του Paul Banks έχει γίνει πιο ζεστή, εύθραυστη και συναισθηματικά φορτισμένη από ποτέ, μάλλον εξαιτίας των ιδιαίτερα προσωπικών, άμεσων στίχων του οι οποίοι, σε κομμάτια όπως τα «Pioneer to the falls» και «Lighthouse» μοιάζουν μ’ εξωτερικευμένες Ερινύες.

Εάν λοιπόν το cd player μου είχε αυτόνομη σκέψη και διάλεγε τα προαναφερθέντα κομμάτια, τότε όχι μόνο δεν θα έβαζα τον χαρακτηρισμό «δισκάρα» σε εισαγωγικά, αλλά θα τον έκανα παντιέρα με μεγάλα, κόκκινα γράμματα και θα προκαλούσα ευθαρσώς τυχόν αντιφρονούντες να προτάξουν τα επιχειρήματά τους. Όμως, ευτυχώς ή δυστυχώς, το Our love to admire το άκουσα στην ολότητά του κι εδώ έρχονται τα εισαγωγικά…
…γιατί, όπως φαίνεται, οι Interpol μάλλον φοβήθηκαν να υποστηρίξουν μέχρι τέλους τις νέες μουσικές τους εξερευνήσεις. Έτσι έχουμε τα «All fired up», «Pace is the trick», και «Who do you think?» που όχι μόνο θυμίζουν Antics, αλλά θα μπορούσαν κάλλιστα να είναι μέρος του (κομμάτια που έμειναν απ’ έξω ίσως;) ή ακόμα και b-sides στα single από το Turn on the bright lights. Τόσο πολύ μοιάζουν με τα προηγούμενα, τόσο λίγη –έως ανύπαρκτη- είναι η απόκλιση, που εύχεσαι να ήταν όντως αυτόνομο το cd player, για να μην αναγκαζόσουν τώρα να μασήσεις τα περί «δισκάρας». Δυστυχώς εδώ οι Interpol επαναλαμβάνονται και μάλιστα χωρίς ιδιαίτερη έμπνευση, σερβίρουν μία από τα ίδια ώσπου πλέον το skip είναι εκούσιο. Ακολουθούν πιστά τη φόρμα τους μεν αλλά, ελλείψει πρωτοτυπίας (και μελωδίας), το αποτέλεσμα είναι περισσότερο βαβούρα, παρά ευχάριστο. Επομένως;

Επομένως, λοιπόν, το Our love to admire είναι ένα άλμπουμ που αξιώνει πολλαπλών ακροάσεων και μάλιστα εκτοπίζει το Antics, θα μπορούσε μάλιστα (και ίσως θα έπρεπε) να ήταν αυτό η συνέχεια του Turn on the bright lights. Οι Interpol κατάφεραν ν’ ανανεώσουν τον ήχο τους και να δώσουν ένα αποτέλεσμα λυρικότερο, εμπορικότερο και περισσότερο προσβάσιμο και μ’ αυτή τους ακριβώς την κίνηση διεκδικούν να γίνουν κάτι πολύ μεγαλύτερο από «μία ακόμα επιτυχημένη μπάντα με ρετρό εναλλακτικό ήχο». Έχω την εντύπωση πως θα μιλάμε για το Our love to admire για πολύν καιρό• φοβάμαι όμως πως το επόμενο βήμα τους θα είναι το δυσκολότερο. Δεν υπάρχουν πια περιθώρια για επαναλήψεις, ούτε και συγχωροχάρτι. Τοποθέτησαν τον πήχυ πολύ ψηλά και στην επόμενη κίνησή τους δεν θα υπάρξουν ημίμετρα. Ή θα μιλάμε για τους νέους (σ’ επίπεδο βεληνεκούς) Radiohead ή, για να δανειστώ από τους στίχους των τελευταίων, θα έχουμε ένα μεγαλοπρεπέστατο fade out…

Τελικά είναι καλό που δεν βαθμολογούμε, γιατί δεν θα ήξερα τι βαθμό να δώσω: Από τη μία, εάν βαθμολογούσα χωρίς να συμπεριλάβω τα κομμάτια στα οποία οι Interpol επαναλαμβάνονται, θα έδινα σίγουρα 9,5, από την άλλη όμως, εάν έριχνα το βάρος σε αυτά, τότε το Our love to admire δεν θα είχε αξιώσεις για πάνω από 6… θ’ αρκεστώ λοιπόν σε αυτές τις γραμμές και αφήνω περαιτέρω κρίσεις στο δικό σας (αυτόνομο ή μη) cd player… Για μένα πάντως, ακόμα και χωρίς skip, το Our love to admire είναι ο σημαντικότερος, μέχρι στιγμής, δίσκος του 2007. Σχεδόν «δισκάρα».

1. Pioneer To The Falls
2. No I In Threesome
3. Scale
4. Heinrich Maneuver
5. Mammoth
6. Pace Is The Trick
7. All Fired Up
8. Rest My Chemistry
9. Who Do You Think
10. Wrecking Ball
11. Lighthouse