Menu

Ο Οιδίποδας Carter – ‘the  villain of the family’, όπως λέει σε κάποιο σημείο ο Michael Caine – εγκαταλείπει την πόλη της οποίας υπήρξε βασιλιάς τυφλωμένος, με δυο κοντάρια ξύλο μπηγμένα στα καταματωμένα μάτια του. Την τύφλωση δεν την βλέπει κανείς από το κοινό, γιατί, ως γνωστόν, στις αρχαίες τραγωδίες σκηνές βίας δεν είναι αναγκαίο να υπάρχουν.

Όμως φευ η Θήβα δεν είναι μόνο η περιοχή που κουβαλάει μέσα του. Πολλές φορές θα πρέπει να επιστρέψει, έστω και μην μπορώντας πλέον να την δει, έστω και αν αυτή έχει μετονομαστεί, και ονομάζεται λόγου χάρη Newcastle. Έχοντας σκοτώσει τον Λάιο και νυμφευτεί την Ιοκάστη, έχοντας δηλαδή κλείσει τους ανοιχτούς λογαριασμούς με τους φυσικούς του γονείς, μένει τώρα να ρίξει λίπασμα στο γενεαλογικό του δέντρο, να σκαλίσει τις σχέσεις του με τον αδερφό του Frank και την Doreen, την ανιψιά του. Αν και μια μικρή λεπτομέρεια που τον εμποδίζει να συναντήσει τον αδερφό του – είναι νεκρός- αναγκάζει τον Jack ‘Οιδίποδα’ Carter να μεταχειριστεί λίγη αγνή βία για να μάθει την αλήθεια.

Φτάνοντας λοιπόν στο Newcastle, ο Carter, τυφλός σακάτης αλλά ντυμένος με τον πιο κομψό τρόπο, όπως αρμόζει σε ένα βασιλιά, έστω και ξεπεσμένο, έστω διεφθαρμένο από το swinging London, μας διδάσκει ότι η Νέμεση ναι μεν εξακολουθεί και τόσες χιλιετίες μετά να χτυπά το ανθρώπινο γένος, αλλά έχει κάτι αλλάξει : η οργή των θεών πια δεν ανήκει στο δωδεκάθεο, αντίθετα είναι το καινούριο λάφυρο της ανθρωπότητας και ανάμεσα στους υποψήφιους να τιμωρηθούν, ως άλλος Προμηθέας ετοιμάζεται να προσφέρει τα σπλάχνα του ο Carter. Αφού πρώτα διαλευκάνει το φόνο του αδερφού του.

Wrath.

Μπορεί και να ανήκει στα επτά θανάσιμα αμαρτήματα. Αλλά προς το παρόν ανήκει στον Οιδίποδα Carter, ο οποίος βέβαια δεν έχει ούτε τη φιλανθρωπία ούτε την υστεροβουλία του Προμηθέα. Μεταλαμπαδεύει την οργή των θεών στο Newcastle δημιουργώντας διάφορες εστίες φωτιάς, αλλά δεν τον ενδιαφέρει καθόλου το κατά πόσο θα ωφεληθεί η εκεί ανθρωπότητα η εγκλωβισμένη στις άρρωστες, νοσογόνες εργατικές κατοικίες που κατεβαίνουν το δρόμο μουντές, συνοδεύοντας τον αδερφό του στην τελευταία του κατοικία. Αυτόν τον ενδιαφέρει αποκλειστικά η εκδίκηση, η τυφλή εκδίκηση από ένστικτο, και τα εισιτήρια για την Νότια Αμερική. Εκεί δεν παρεπιδημούν οι θεοί του Ολύμπου, όχι τουλάχιστον οι ζηλόφθονες συνήθειες τους.

Και ο Οιδίποδας αρχίζει την έρευνα, ανατέμνοντας στο πτώμα των σχέσεων με τον τεθνεώτα σαν ιατροδικαστής, αποφεύγοντας τους συναισθηματισμούς, ανασκολοπίζοντας στα πρόσωπα που είχαν πάρε δώσε μαζί του. Παράλληλα, η κόρη που δεν είχε ποτέ, η Doreen γίνεται το κέντρο της προσοχής του, απροστάτευτη ανάμεσα στα γκρίζα κτίρια της βιομηχανικής πόλης.

Παλιοί γνώριμοι, η ερωμένη του αδερφού του, κάποιοι φίλοι του αδερφού του, όλοι θολές φιγούρες που ο Οιδίποδας περισσότερο αγγίζει για να τους γνωρίσει παρά τους βλέπει, διαγράφουν έναν κύκλο με κέντρο τον ίδιο τον Οιδίποδα Carter υπενθυμίζοντας του ότι δεν ήταν καλύτερος από κανένα. Ίσα ίσα ήταν –και είναι – ο χειρότερος, αλλά τουλάχιστον είναι ο πιο κομψά ντυμένος, ο εστέτ πρίγκιπας μιας βρώμικης τραγωδίας που δεν θα ησυχάσει παρά μόνο όταν σταματήσει να χτυπάει το αίμα της οικογένειας στις ακτές της πόλης. Και για να γίνει αυτό, δεν υπάρχει ούτε τιμή, ούτε αξιοπρέπεια, ούτε τιμιότητα. Αντίθετα, υπάρχει μια καραμπίνα για παν ενδεχόμενο και νυμφίδια εύκολα όσο και ένα υπεραστικό στο Λονδίνο, ειρωνική εμφάνιση της Britt Ekland ως μιας από τις μούσες του James Bond.

Αλλά σ’ αυτόν τον πίνακα τα χρώματα δεν είναι ούτε αιωνίως νέα, ούτε καν ωριμάζουν με τον καιρό, αντίθετα γίνονται μελανότερα, όσο η λεπίδα εισχωρεί σε βάθος, όσο το πινέλο σκιαγραφεί τις αλληλεπιδράσεις των σχέσεων. Και ο Οιδίποδας Carter κάθε άλλο παρά διατεθειμένος είναι να πιστέψει ότι εκείνη την Κυριακή που σκοτώθηκε ο αδερφός του στο Newcastle όλα ήταν ηλιόλουστα. Πότε ήταν άλλωστε, για να είναι τότε;

Ουδέν κρυπτόν υπό τον ήλιο. Όσο οξύμωρο και αν ακούγεται για μια πόλη στην οποία ο ήλιος δεν εμφανίζεται, η αλήθεια θα αποκαλυφθεί. Σε μια μνημειώδη σκηνή, στην οποία ο Carter θα βρει το φως του, για να αποδειχθεί ότι ακόμη και οι τυφλοί θα δουν, η καθαρτήρια δύναμη της οργής κινηματογραφείται με εκπληκτικό τρόπο : ο Οιδίποδας σε ένα κρεβάτι με ένα μεγάλο καθρέφτη από πίσω βλέπει σε μια παλιά μηχανή προβολής ταινιών όλη την αλήθεια, uncensored. Ως δι’ εσόπτρου εν αινιγμάτι, όπως τυφλοί και ορώντες έχουμε συνηθίσει να βλέπουμε. Η όραση του Οιδίποδα αποκαθίσταται, δεν είναι τυχαίο ότι είναι η μοναδική στιγμή κατά την οποία ένα δάκρυ κυλά από τα μάτια του. Ο κατά τα άλλα παγωμένος Οιδίποδας Carter θεραπεύεται καθώς η Doreen χάνει το απαλό φως της παιδικής της ηλικίας.

Όταν συνειδητοποιεί την αλήθεια, ο Οιδίποδας αποδύεται σε ένα εξαγνιστικό τελετουργικό ‘για όλες τις Doreen όλου αυτού του κόσμου’, μοναχικός σαν άνθρωπος χωρίς σκιά, αλλά με το βάρος των αμαρτιών του να βαραίνει ακόμη τους ώμους του. Ο χορός της βίας δεν θα σταματήσει παρά μόνο όταν ο ορών πλέον Οιδίποδας Carter θα εγκαταλείψει το Newcastle ήσυχα, χωρίς να ενοχλήσει κανένα.

Τρομερή δουλειά του Hodges, ακτινογραφία του Newcastle μέχρι μυελού, μέχρι του σημείου που ο βιομηχανικός καρκίνος διαβρώνει την πόλη. Ο Caine δείχνει πόσο ανέστια είναι η σημερινή κινηματογραφική οργή, όταν βάζεις body builders να την σηκώσουν στους ώμους τους – δεν υπάρχει κρεατίνη για την οργή. Η μουσική γοητευτική. Δεν υπάρχει τίποτε χαζοχαρούμενο στην ταινία, όλα είναι μυστικοπαθή και βλοσυρά. Γι αυτό και η αναφορά της Νότιας Αμερικής είναι ίσως παράταιρη.

Απολαυστικό να βλέπεις κάποιον αμοραλιστή να υιοθετεί έναν κάποιον κώδικα τιμής.

Σχολιάστε

Η ηλ. διεύθυνση σας δεν δημοσιεύεται. Τα υποχρεωτικά πεδία σημειώνονται με *

Αυτός ο ιστότοπος χρησιμοποιεί το Akismet για να μειώσει τα ανεπιθύμητα σχόλια. Μάθετε πώς υφίστανται επεξεργασία τα δεδομένα των σχολίων σας.