Το δελτίο τύπου (που μπορεί να βρει κανείς στα ανά το …internet sites) για το νέο album των De/Vision κάνει λόγο για ένα εξαιρετικό album με σαφείς (ως ένα βαθμό) αναφορές στα 80’s (ενδεικτικό και το cover του δίσκου) και άλλα όμορφα και χαριτωμένα πραγματάκια. Δεν ξέρω ακόμα αν το δελτίο τύπου μου προκάλεσε μεγαλύτερο εκνευρισμό – όταν τελικά άκουσα το album – ή απλά με άφησε αδιάφορο αφού στην τελική δεν παύει να είναι ένα κείμενο προώθησης και τίποτα περισσότερο.
Τώρα που το ξανασκέφτομαι, ό,τι και να διάβαζα για το νέο album των -κάποτε- αγαπημένων μου De/Vision μάλλον δεν θα έπαιζε κανένα ρόλο (αρνητικό ή θετικό) στο σχηματισμό της προσωπικής μου άποψης, αφού στη πραγματικότητα κρίνεις -ανεπηρέαστος- αυτά που ακούς κι όχι αυτά που διαβάζεις.
Και όπως είναι φανερό από τις πρώτες κιόλας λέξεις του παρόντος review (βλέπε: “εκνευρισμός”, κλπ) η νέα κυκλοφορία του γερμανικού group μου άφησε μια μέτρια έως πικρή γεύση, κάτι που τείνει να γίνει συνήθεια.
Με λίγο παραπάνω αλκοόλ, καλή παρέα και το μυαλό σου γεμάτο με θετικές σκέψεις (για τη νέα κοπέλα που γνώρισες, το λαχείο που πρόσφατα κέρδισες ή …τη νέα δουλειά που ξεκινάς σε λίγες μέρες με 2.500 ευρώ το μήνα) μπορείς να φτάσεις στο σημείο να θεωρήσεις ότι το Noob είναι αιώνες μπροστά και έτη φωτός καλύτερο από το σχεδόν ανεκδιήγητο Subkutan, αλλά όταν έρθει η στιγμή του ξενερώματος, πάλι στα ίδια γυρνάς. Σε πιάνει θλίψη για την παρακμή των περισσοτέρων από τα κάποτε ένδοξα synthpop / dark electro groups, βάζεις να ακούσεις το Monosex, το Fairyland και το Antiquity και όταν ξυπνάς πιασμένος, παθαίνεις σοκ (sic) όταν συνειδητοποιείς πόσο εύκολα έχεις χρησιμοποιήσει σαν σουβέρ το νέο CD της μπάντας που κάποτε σε ξεσήκωνε και σου δημιουργούσε ευφορία από το πουθενά (χωρίς κοπέλα, χωρίς λαχείο και με 640 ευρώ το μήνα….).
Και το χειρότερο από όλα; Σκέφτεσαι, De/Vision είναι, δεν μπορεί! Κάποια καλά tracks θα έχει το ρημάδι… Και μπαίνεις στη διαδικασία για να ανακαλύψεις -έπειτα από χίλια μύρια ακούσματα- κάτι που θα σε αγγίξει λίγο παραπάνω, κάτι που θα σε αναγκάσει να συμβιβαστείς, να ξεχάσεις τις προσδοκίες σου και να κατηγορήσεις τον εαυτό σου ότι απλά είναι κολημμένος και δεν μπορεί να δεχτεί ότι οι εποχές αλλάζουν και τα groups (η ίδια η μουσική δηλαδή) εξελίσσεται, οπότε τι στο καλό προσδοκάς και περιμένεις και από τους κακόμοιρους τους De/Vision; Εξελίχτηκαν (sic).
Και στη προσπάθεια που κάνεις αρχίζεις να συμπαθείς το “Living Fast Dying Young” προσπαθώντας όμως να πείσεις τον εαυτό σου ότι τα αδιάφορα lyrics είναι απλά ακόμα μια αστοχία του δημιουργού του που πολύ απλά στερείται έμπνευσης (εδώ και καιρό).
Ξαφνικά το “The Far Side Of the Moon” σου ακούγεται ως το καλύτερο track του δίσκου, σου φέρνει λίγο από Monosex (αλλά πάντα σε αυτές τις Boring Mix εκδόσεις που τείνουν να μας συνηθίσουν οι De/Vision τα τελευταία χρόνια), ενώ το “Life is Suffering” σου θυμίζει πόσο κολημμένος συνεχίζεις να είσαι με τις παλιες τους δουλειές.
Ακούγοντας το “Love Will Find a Way” παλεύεις να βρεις το skip, ενώ το “Death of Me” σε κάνει να αναρωτιέσαι τι μπορεί να συνέβη σε αυτά τα παλικάρια και έχουν χάσει το χάρισμα που είχαν, το συναίσθημα που τόσο όμορφα έβγαζαν τα παλιά όμορφα -πρώτα- χρόνια της μουσικής τους πορείας. Ωραίος ο ρυθμός, ωραία τα μπλιμπλίκια άλλα όταν σε είχαν συνηθίσει σε αριστουργήματα, είναι αδύνατον να συμβιβαστείς με τα …λιγότερα.
Το “Deep Blue” μοιάζει να βγήκε από το “Subkutan” τελευταία στιγμή, λες και δεν ήθελαν να το συμπεριλάβουν εκεί, μιας και ήταν ..too good !! Κι εδώ όμως η ίδια υποτονικότητα που χαρακτηρίζει τις τελευταίες δουλειές των De/Vision. Από τη άλλη το “What it Feels Like” ακούγεται σαν μια καλή αλλά όχι και τόσο πετυχημένη προσπάθεια για αναβίωση του παλιού ήχου τους, αυτή τη φορά μιξαρισμένου με πιο δυνατά -σχεδόν ebm- beats.
Απροσδόκητα βρίσκεις τον εαυτό σου να ακούει από κάπου μακριά το “Take me to the Time”. Είναι σκοτεινά, και όσο προχωράς προς την πηγή της μουσικής τόσο αυξάνεται το πλήθος του κόσμου. Η ατμόσφαιρα είναι θολή αλλά τη νιώθεις ζεστή. Λίγα βήματα ακόμα και γίνεσαι ένα με το πλήθος που λικνίζεται στον ήχο του αγαπημένου σου κομματιού. Και μένεις με το όνειρο, με την ανάμνηση της μουσικής που κάποτε ήταν όμορφη και σήμαινε πολλά…
Tracklist
What You Deserve
Obsolete
Nine Lives
Life Is Suffering
Death Of Me
Flavour Of The Week
Deep Blue
Love Will Find A Way
See What I See
Living Fast, Dying Young
The Far Side Of The Moon
What It Feels Like
The Enemy Inside
Σχολιάστε