Menu

Του φάγανε τη γυναίκα μπροστά στα μάτια του. Του φάγανε το παιδί εκτός πλάνου. Τον φάγανε κι αυτόν – ή έτσι νομίζανε μέχρι που ξαναεμφανίστηκε για να τον ξαναφάνε και να ξαναεμφανιστεί πιο αποφασισμένος από ποτέ. Είναι ο Ματσέτε, ο πιο τεστοστερονούχος και υπέρλαμπρα cool ήρωας της χρονιάς! Τον είχαμε πρωτογνωρίσει ως τρέιλερ στο projec tτου Grindhouse πριν τρία χρόνια και βαθιά μέσα μας πιστεύαμε ότι αυτή η ταινία πραγματικά ΕΛΕΙΠΕ από το όλο κατασκεύασμα. Ο Ροντρίγκεζ δεν είναι ηλίθιος, βέβαια. Έχει μάθει πλέον από τον καλό του φίλο και δάσκαλο Κουέντιν ότι αν δεν βρέξεις κώλο, ψάρι δεν βγαίνει. Οπότε, ο κοντός, κακάσχημος Μεξικάνος παύλα πρώην federale είναι εδώ, και σε 104 λεπτά γ..μεί και δέρνει. Κυριολεκτικά. Περισσότερα “MACHETE [cine review]”

Δεν είχε περάσει και πολύ καιρός από τότε που είχε ξεκινήσει να κάνει μαθήματα ζωγραφικής.  Είχε ήδη «θυσιάσει» ένα δωμάτιο του -μα την αλήθεια- μικρού διαμερίσματος της για να μπορεί ν’ απολαμβάνει το πάθος της με περίσσια γενναιοδωρία κι ανεμελιά πετώντας χρώματα παντού και πασαλείβοντας επιφάνειες με ηδονική τελετουργία.  Το αγαπημένο της θέμα ήταν πορτρέτα με πρωταγωνιστές τυχαίους περαστικούς έξω από το παράθυρο της.  Ευτυχώς έμενε στον πρώτο όροφο και μπορούσε να έχει καλή οπτική επαφή με τα πρόσωπα που περνούσαν, κάτω από το μπαλκόνι της, πάνω κάτω τον δρόμο. Περισσότερα “Μια καλλιτεχνική ιστορία πόλης”

Βρισκόμαστε δύο περίπου χρόνια μετά από την παρθενική τους δισκογραφική απόπειρα (τουλάχιστον με μεγάλη δισκογραφική εταιρεία), “Just a crash”, όταν οι Cyanna τάραξαν για πρώτη φορά τα νερά της ελληνικής δισκογραφίας στην αγγλόφωνη μουσική σκηνή. Σήμερα, το μουσικό project  των αδελφών Sid – με την υπόσταση πενταμελούς πλέον μπάντας – δίνει και πάλι δυναμικά το παρόν στα δισκογραφικά δρώμενα με το άλμπουμ “End is near”.

Με το πρώτο κιόλας άκουσμα του δίσκου καταλαβαίνει κανείς ότι πρόκειται για ένα ιδιαίτερα εκρηκτικό μείγμα σύγχρονου rock’n roll με δώσεις από παλαιότερα rock-metal στοιχεία (και καταβολές των Cyanna), πιο κοντά σε ένα φυσικό και άμεσο ήχο με έντονο ωστόσο ρυθμό (όπως μας υπενθυμίζουν άλλωστε και στο τρίτο κομμάτι του δίσκου, San Quentin “the rhythm is all”…). Τα ηχοστρώματα είναι σαφώς πιο περίπλοκα σε σχέση με τη δομή του JAC και είναι εμφανές ότι τόσο οι κιθάρες με το μπάσο όσο και τα τύμπανα έρχονται στην πρώτη γραμμή, ενώ τα πλήκτρα πλαισιώνουν τα κομμάτια πιο διακριτικά «ντύνοντας» ομοιόμορφα το όλο σύνολο. Το μόνο σίγουρο ακούγοντας το ΕΙΝ – αν ειδικά έχεις παρευρεθεί σε live των Cyanna – είναι ότι θα σε παρασύρει και θα σε μεταφέρει μπροστά στη σκηνή, μέσα στην εξίσου δυνατή και εκρηκτική ατμόσφαιρα των συναυλιών τους. Αυτό γίνεται από το πρώτο κιόλας κομμάτι, “Βe the devil”, αρκετά γνώριμο άκουσμα αφού περιλαμβάνεται στα live τους αρκετό καιρό πριν από την επίσημη δισκογραφική κυκλοφορία του. Περισσότερα “Cyanna – End is near”

Έχει μόλις τέσσερις ταινίες στο ενεργητικό της. Και ένα Όσκαρ. Και μερικές από τις πιο πρωτότυπες ιδέες που θα μπορούσες να βρεις (και μάλιστα σε υπερθετικό βαθμό) σε ένα “νεογνό” της κινηματογραφίας. Της αναγνωρίζεις το χαρακτηριστικό στιλ, το new age ρομαντισμό, τη φινέτσα, το μπρίο, την πρωτοτυπία, την ευαισθησία, το χιούμορ, το ρυθμό, την σκηνοθετική και συγγραφική “καπατσοσύνη” της. Και ξαφνικά, βλέπεις μπροστά σου το Somewhere. Η ίδια το ονομάζει “ταινία”. Βγαίνοντας από την αίθουσα, είσαι σχεδόν βέβαιος ότι ήταν οτιδήποτε άλλο εκτός από αυτό. Περισσότερα “SOMEWHERE [cine review]”

Η αληθινή ιστορία πίσω από το νεότερο δισεκατομμυριούχο της Ιστορίας, ξεδιπλώνεται από τον Ντέιβιντ Φίντσερ μαεστρικά, με σκηνοθεσία «κέντημα» και μοντάζ να γλείφεις και τα δάχτυλά σου. Αλλά… Facebook ακούω και Facebook δεν βλέπω! Η αλήθεια είναι ότι τις δύο ώρες της διάρκειας δεν τις παίρνεις πρέφα ούτε για αστείο. Ο ρυθμός είναι εντυπωσιακά ακριβής, για σκηνοθεσία και μοντάζ τα ανέφερα παραπάνω και τα σχόλια κάπου εκεί περιττεύουν – από τον Φίντσερ άλλωστε δεν περιμένεις τίποτα λιγότερο από αυτά (με εξαίρεση τον – αργόσυρτο σαν Επιτάφιο – Μπέντζαμιν Μπάτον…). Το πρόβλημα ξεκινάει από το γεγονός ότι από τη στιγμή που όλα αυτά θεωρούνται πλέον δεδομένα, θέλεις να δεις μέχρι πού μπορεί να φτάσει η εγκεφαλική βιρτουζιτέ αυτού του ανθρώπου. Το ταβάνι το έπιασε με το Fight Club, δε γίνεται να το ξεπεράσει. Περισσότερα “THE SOCIAL NETWORK [cine review]”

Have you ever felt and tasted music? Have you ever seen colors in your mind, standing  before your eyes while listening to music? No, this is not about a metaphor, it’s about an esoteric amalgam of musical exchanges, a real capability- the capability of colored hearing: sounds, music or voices seen as colors. It is as if the senses are mixed together into one complete whole. For example, when you hold a rose, you see the colors, you see its shape, you smell its scent, and you feel its texture. Your brain manages to bind all of these perceptions together into one concept of the rose. This sounds as Synesthesia, which means that certain quality in music causes the synaesthete to experience a colour. Περισσότερα “Antony and the Johnsons – “Swanlights” / Feeling music and hearing colors (Secretly Canadian)”