Είναι δύσκολο έως ακατόρθωτο να κάνει κάποιος review σε δίσκο του Billy Corgan, χωρίς να “παρασυρθεί” σε συγκρίσεις με τις δουλειές των Smashing Pumpkins. O ίδιος έχει δηλώσει ότι με το solo album του “The Future Embrace” προσπάθησε να φτιάξει ένα λιγότερο περίπλοκο δίσκο, τόσο μουσικά όσο και στιχουργικά. Κάτι σαν μια προσπάθεια απαλλαγής από φαντάσματα που τον ακολουθούσαν απο την παιδική του κιόλας ηλικία. Ολα εκείνα τα φαντάσματα που τον οδήγησαν να γράψει αριστουργήματα όπως το Disarm, το Today, και φυσικά πολύ αργότερα το album που κάποιοι λάτρεψαν και πολλοί …βρήκαν αδιάφορο και …πολύ δύσκολο, το αριστουργηματικό ADORE. Και τι ειρωνεία ε!! Οι Smashing Pumpkins ουσιαστικά (ή μάλλον εμπορικά) τελείωσαν εκεί. Τα υπόλοιπα (Machina 1 kai 2) ήταν – στα μάτια – των όχι και τόσο φανατικών – φίλων τους – φτωχά και λίγα, μα για πολλούς καλύτερα κι απο τα παλιά…
Λένε όμως ότι once a wacko always a wacko… και δεν θα μπορούσε να αποτελέσει εξαίρεση ο Corgan. Άλλωστε γι αυτό δεν τον λατρεύουμε; Πολλοί τον βρίσκουν υπερβολικό, άλλοι ακατανόητο, όχι τόσο στις συνθέσεις του, αλλά κυρίως σε αυτά που τις συνοδεύουν (οι ιστορίες πίσω απ’αυτές, οι συνεντεύξεις του Billy, ακόμα και το blog του στο διαδύκτιο). Άλλοι δείχνουν να συνεπαίρνονται από αυτές τις περίεργες ιστορίες αλλά και τον τρόπο που εκείνος τις εξιστορεί, με αυτή την απροσδιόριστα μαγική και ηλεκτρική αλλά για κάποιους σχεδόν ενοχλητική φωνή!
Κι αν ο Billy κατάφερε να διώξει κάποια από τα φαντάσματα που τον κυνηγούσαν, μπορείτε να είστε σίγουροι ότι άφησε πολλά καινούρια να εισχωρήσουν στο μυαλό του, και στις ιστορίες που καλούμαστε να “ακούσουμε” με το νέο του δίσκο. Αυτή την αλλαγή που τόσο δείχνει να έχει ανάγκη ο Corgan την αναγγέλει με το πρώτο κιόλας κομμάτι του δίσκου. “All Things Change”. Τα καταφέρνει; Ή μήπως όλα δείχνουν να γυρίζουν πίσω, από τις πρώτες κιόλας νότες του πολύ καλού αυτού τραγουδιού; Πόσο εύκολο είναι να αρνηθούμε οτι το κομμάτι μοιάζει να ξεπηδάει απο τις καλύτερες στιγμές του “Mellon Collie”; Και πόσο μας προδιαθέτει αυτό για το υπόλοιπο album; Ίσως αρκετά, αλλά…
…The siren calls inside… και οι κιθάρες έρχονται στο Mina Loy (M.O.H.) να καθηλώσουν και τον πιο δύσπιστο. Billy is back και μαζί με τα αγαπημένα του synths και drum machines – αριστοτεχνικά συνδυασμένα – αφήνει το κομμάτι να ξεχειλήσει απο κιθάρες που δείχνουν να αποτελούν φόρο τιμής στις new wave εμμονές του. Θα τολμούσα να πω ότι το κομμάτι είναι μία απο τις καλύτερες συνθέσεις που έχει γράψει ποτέ ο Corgan. Κι εκεί που κι ο ίδιος περίμενε οτι θα κατάφερνε να πείσει τον κόσμο ότι τώρα απολαμβάνει αυτό το νέο του “μοναχικό” προφίλ (λεγε με “solo project”), το μυαλό του και πάλι σκαρφίζεται κομμάτια με τίτλους όπως το “Thecameraeye” …θαρρείς για να “αποφορτίσει” την ατμόσφαιρα, με κάτι χαλαρό… εώς αδιάφορο, μιλώντας για “αλλαγές στη ζωή του” αλλά τελικά και για “γυμνές ψυχές”… φάσκοντας και αντιφάσκοντας όσο ποτέ άλλοτε!
Και σαν να έχει παραδεχτεί πλέον ότι δεν μπορεί παρά να ξεγυμνώσει ακόμα μια φορά την ψυχή του μέσα από τη μουσική του, επιλέγει ως μέσο ένα χιλιοπαιγμένο, χιλιοδιασκευασμένο τραγούδι των Bee Gees (“To Love Somebody”), πραγματικά ανασταίνοντάς το με τη βοήθεια ενός από τους αγαπημένους του δαίμονες. Ο Robert Smith συνοδεύει τον Corgan στην μετατροπή του γνωστού κομματιού σε ένα απελπισμένο αλλά ταυτόχρονα μεγαλοπρεπή ύμνο προς την αγάπη. Ο συνδυασμός των δυο αγαπημένων φωνών μπλέκεται αρμονικά με τα strings που μοιάζουν να προέρχονται από τις καλύτερες (παλιές) στιγμές των Cure!
Μα ξαφνικά όλα σταματούν. Σαν ένα διάλειμμα, το Α100 προσπαθεί να δείξει “διαφορετικό”, ίσως ως το νέο “καθαρό” πρόσωπο του Billy, ενώ το “DIA” μας ξαναγυρνάει λίγο πίσω, σ’αυτά που αγαπήσαμε στους Pumpkins αλλά κι εδώ με κάποιον περίεργα – διαφορετικό τόνο, για να μας βάλει σε ένα γλυκό δίλημμα… “τελικά τον θέλουμε διαφορετικό ή όχι”;
Το “Now (and then)” δίνει χρώμα ονειρικό και ταξιδιάρικο στο δίσκο, ενώ με το “I’m Ready” ο Corgan δείχνει απελπισμένος να κάνει την νέα του πραγματικότητα πιο αφελή, πιο light αλλά κι αυτό μέσα από φανερές αναφορές στην αρκετά “troubled” (από ότι φαίνεται) σχέση του με το Θεό…
Το “Walking Shade” (1ο DVD single του δίσκου) ακούγεται σαν ο ιδανικός κράχτης του όλου project και μπορεί άνετα να αποτελέσει repeat-track για πολλούς. Κι όμως ο Corgan δεν ξεφεύγει ποτέ. Η προσπάθεια, η διαδικασία, το ταξίδι που απελπισμένα επιδιώκει να ακολουθήσει βγάζει ακόμα μια φορά “Sorrow (In Blue)” και γοητεύει… Ταυτόχρονα, το δικό μας ταξίδι μεταξύ θλίψης και ανεμελιάς, σαν γλυκό βασανιστήριο, συνεχίζεται με τον Corgan οδηγό, να τραγουδάει ακόμα μια φορά κοιτώντας τον ουρανό (“Pretty, Pretty Star”). Κι αν κάποτε ο επίλογός του ήταν “17 δευτερόλεπτα από ένα σπασμένο πιάνο”, αυτή τη φορά είναι ένα νανούρισμα (“Strayz”) ικανό να σε οδηγήσει στα πιο περίεργα όνειρα, αυτά που ο Corgan ποτέ δεν κατάφερε να αρνηθεί ότι λατρεύει. Οσο τρομαχτικά κι αν ήταν πάντα…
The Future Embrace
1. All Things Change
2. Mina Loy (M.O.H.)
3. Thecameraeye
4. To Love Somebody
5. A100
6. DIA
7. Now (And Then)
8. I’m Ready
9. Walking Shade
10. Sorrows (In Blue)
11. Pretty, Pretty Star
12. Strayz
