Menu

[report/photos] Depeche Mode live, Dusseldorf, 21.01.06 [part1]

Depeche Mode – Dusseldorf, LTU Arena / Germany21 Jan 2006 Intro, A Pain That I’m Used To, John The Revelator, A Question Of Time, Policy Of Truth, Precious, Walking In My Shoes, Suffer Well, Damaged People, Home, I Want It All, The Sinner In Me, I Feel You, Behind The Wheel, World In My Eyes, […]

Depeche Mode – Dusseldorf, LTU Arena / Germany
21 Jan 2006

Intro, A Pain That I’m Used To, John The Revelator, A Question Of Time, Policy Of Truth, Precious, Walking In My Shoes, Suffer Well, Damaged People, Home, I Want It All, The Sinner In Me, I Feel You, Behind The Wheel, World In My Eyes, Personal Jesus, Enjoy The Silence

Encore:

A Question Of Lust, Just Can’t Get Enough, Everything Counts, Never Let Me Down Again, Goodnight Lovers Περισσότερα “[report/photos] Depeche Mode live, Dusseldorf, 21.01.06 [part1]” →

The Exorcism Of Emily Rose [cine review]

Η Emily Rose ήταν μια χαρά κοπέλα. Ε, τώρα δεν είναι! Ειδικά όταν η ταφόπλακα πάνω από το κεφάλι της γράφει «Choose your salvation with trembling and fear» και αυτή φιγουράρει ακίνητη 6 πόδια πιο κάτω… καθόλου μια χαρά… Αλλά τι συνέβη στην Emily Rose; (η ερώτηση είναι απολύτως ηλίθια αφού και κάποιος που δεν […]

Η Emily Rose ήταν μια χαρά κοπέλα. Ε, τώρα δεν είναι! Ειδικά όταν η ταφόπλακα πάνω από το κεφάλι της γράφει «Choose your salvation with trembling and fear» και αυτή φιγουράρει ακίνητη 6 πόδια πιο κάτω… καθόλου μια χαρά…

Αλλά τι συνέβη στην Emily Rose; (η ερώτηση είναι απολύτως ηλίθια αφού και κάποιος που δεν έχει δει την ταινία μπορεί να καταλάβει τι συνέβη… την κάνουμε γιατί συνηθίζονται τέτοιες χαζές ερωτήσεις σε κριτικές ταινιών). Το στόρυ ξεκινάει όταν η πολύ φιλόδοξη δικηγόρος Laura Linney (Erin Bruner) αναλαμβάνει την υπεράσπιση του Father Moore (Πατήρ Μούρης στα ελληνικά), ενός ιερέα που είχε τελέσει τον εξορκισμό της νεαρής Emily και που τώρα κατηγορείται από την Πολιτεία για φόνο εξ’ αμελείας. Περισσότερα “The Exorcism Of Emily Rose [cine review]” →

3-Iron / Ολομόναχοι Μαζί [cine review]

Τον γνωρίσαμε στη χώρα μας, αλλά και γενικότερα στην Ευρώπη, από την ταινία «Άνοιξη, Καλοκαίρι, Φθινόπωρο, Χειμώνας και πάλι Άνοιξη». Ο Κιμ Κι Ντούκ όμως δραστηριοποιείται στο χώρο του κινηματογράφου από το 1991 και αποτελεί έναν από τους πλέον παραγωγικούς σκηνοθέτες και δημιουργούς του σύγχρονου κινηματογράφου. Με την ταινία Ολομόναχοι Μαζί, ο δημιουργός επιστρέφει στον […]

Τον γνωρίσαμε στη χώρα μας, αλλά και γενικότερα στην Ευρώπη, από την ταινία «Άνοιξη, Καλοκαίρι, Φθινόπωρο, Χειμώνας και πάλι Άνοιξη». Ο Κιμ Κι Ντούκ όμως δραστηριοποιείται στο χώρο του κινηματογράφου από το 1991 και αποτελεί έναν από τους πλέον παραγωγικούς σκηνοθέτες και δημιουργούς του σύγχρονου κινηματογράφου. Με την ταινία Ολομόναχοι Μαζί, ο δημιουργός επιστρέφει στον περί «μοντέρνας κοινωνίας» προβληματισμό. Είχε επιχειρήσει το ίδιο με το ντοκιμαντερίστικης υφής Ugly Guy, προκαλώντας τη μήνη των τοπικών αρχών, ωστόσο στην περίπτωση που εξετάζουμε το ύφος παραμένει πιστό στον εικαστικό χαρακτήρα-σήμα κατατεθέν πλέον του Κι Ντούκ. Εδώ, η κάμερα «τριγυρίζει» στις γειτονιές και τα προάστια της Σεούλ. Αρωγός της προσπάθειας ένας νεαρός επιβάτης μοτοσυκλέτας, του οποίου «δουλειά» είναι να εντοπίζει άδεια διαμερίσματα και να εισβάλει σε αυτά όχι με σκοπό την κλοπή και την καταστροφή, αλλά την ολιγοήμερη ασφαλή διαμονή. Τα διαμερίσματα είναι χαρακτηριστικά και μας φανερώνουν την κοινωνική διαστρωμάτωση της πόλης, αλλά κατά μία έννοια και ολόκληρου του μοντέρνου κόσμου. Οι μικροαστοί, οι νεόπλουτοι, οι αστοί, οι πλούσιοι, οι φτωχοί αλλά και αυτοί που επιμένουν σε πιο παλιές αξίες. Περισσότερα “3-Iron / Ολομόναχοι Μαζί [cine review]” →

Depeche Mode – Playing The Angel

Η αλήθεια είναι ότι με το συγκεκριμένο review δεν έχω σε καμία περίπτωση σκοπό να προσθέσω κάτι τρομερό, κάτι φοβερό, κάτι τελοσπάντων τόσο καινούριο, κάτι που να μην έχει δηλαδή ήδη αναφερθεί όλο αυτό τον καιρό στα επί μέρους topics και posts του community μας. Κι όμως ένα σωστό και ολοκληρωμένο review δεν είναι πάντα […]

Η αλήθεια είναι ότι με το συγκεκριμένο review δεν έχω σε καμία περίπτωση σκοπό να προσθέσω κάτι τρομερό, κάτι φοβερό, κάτι τελοσπάντων τόσο καινούριο, κάτι που να μην έχει δηλαδή ήδη αναφερθεί όλο αυτό τον καιρό στα επί μέρους topics και posts του community μας. Κι όμως ένα σωστό και ολοκληρωμένο review δεν είναι πάντα απλά μια συλλογή από σκόρπιες σκέψεις. Πολλές φορές είναι μια ιστορία με αρχή και τέλος. Και οι ιστορίες που μπορεί να εμπνευστεί κανείς από τις δουλειές των Depeche Mode μπορούν να είναι πολύ όμορφες, αλλά ταυτόχρονα και ιδιαίτερα απλές, λιτές αλλά σχεδόν πάντα “σημαντικές” και ενδιαφέρουσες.

Μπορούν να είναι ιστορίες – παροδικού – υπέρμετρου ενθουσιασμού (excitement), ψευδαισθήσεων, πειθούς, ίσως και ασύστολων ψεμάτων, σαν αυτά που οι περισσότεροι από μας λέγαμε για καιρό στον εαυτό μας, προσπαθώντας να τον πείσουμε οτι το “Exciter” ηταν ένα καλό album. Επειδή όμως η πραγματικότητα πονάει και σίγουρα κάποια στιγμή την βρίσκουμε μπροστά μας, με ή χωρίς μεγάλη καθυστέρηση καταφέρνει σχεδόν πάντα να επινοεί “ήρωες και γεγονότα” που έρχονται να μας ξυπνήσουν, και να μας κάνουν να βλέπουμε πιο καθαρά, πιο ρεαλιστικά. Ok, θα πουν πολλοί (και συμπεριλαμβάνομαι κι εγώ σ’αυτούς), δεν περιμέναμε τον ήρωα με το όνομα “PTA” για να συνειδητοποιήσουμε οτι το προηγούμενο album ήταν κακό. Παρόλα αυτά, μια σύγκριση στις περισσότερες των περιπτώσεων βοηθάει. Περισσότερα “Depeche Mode – Playing The Angel” →

The Frozen Autumn – Is Anybody There?

Shadow is the shadowy hope… Κάπως έτσι ξεκινούσε η προσμονή μου λίγους μήνες πριν, όταν μπήκα σε τροχιά αναμονής της νέας τους δουλειάς. With shadowy hopes…in static cold. Έτσι γίνεται και η πρώτη ακρόαση, όταν στα μέσα του Σεπτέμβρη προμηθεύομαι το δίσκο. Και αποφασίζω να πάρω το δίσκο προσωπικά…γράφοντας τώρα σε πρώτο πρόσωπο όσο μου […]

Shadow is the shadowy hope…

Κάπως έτσι ξεκινούσε η προσμονή μου λίγους μήνες πριν, όταν μπήκα σε τροχιά αναμονής της νέας τους δουλειάς. With shadowy hopes…in static cold.
Έτσι γίνεται και η πρώτη ακρόαση, όταν στα μέσα του Σεπτέμβρη προμηθεύομαι το δίσκο. Και αποφασίζω να πάρω το δίσκο προσωπικά…γράφοντας τώρα σε πρώτο πρόσωπο όσο μου επιτρέπει ο σκοπός της συγκεκριμένης κριτικής.
Προσπάθησα αρχικά ακούγοντας το album να παραπέμψω το άκουσμά μου στις παλιότερες κυκλοφορίες τους: Στο Pale Awakening, Fragments of Memories, Emotional Screening Device, ή ακόμα στη δουλειά τους “Visionary Landscapes” ως Static Movement. Και κατόπιν κατέληξα στην ερώτηση “Is Anybody There?”. Κυριολεκτικά! Δεν πρόκειται να εντοπίσω ομοιότητες του τελευταίου δίσκου με τους προηγούμενους. Ο ήχος των Frozen Autumn είναι ένας, χαρακτηριστικός, ιδιαίτερος, γι’αυτό και γνώριμος. Ξέρει δηλαδή τί θα ακούσει κανείς όταν αγοράσει δίσκο τους. Όμως, αναρωτιέμαι, πού καταλήγει η ηχητική τους εξερεύνηση αυτή τη φορά. Περισσότερα “The Frozen Autumn – Is Anybody There?” →

[PTA era] PTA – Rolling Stone review

Depeche Mode’s unique division of labor has been long established, with each of the three remaining members having a distinct role: Martin Gore writes the songs, Dave Gahan sings them and Andrew Fletcher shows up for photo shoots and cashes the checks. So the biggest change on the Mode’s eleventh studio album is that they […]

Depeche Mode’s unique division of labor has been long established, with each of the three remaining members having a distinct role: Martin Gore writes the songs, Dave Gahan sings them and Andrew Fletcher shows up for photo shoots and cashes the checks. So the biggest change on the Mode’s eleventh studio album is that they tinker with that formula. After Gahan recorded a solo album (2003’s Paper Monsters) and complained that he wanted to write some of Depeche Mode’s material, he ended up with three of the twelve song credits here. Of course, they sound pretty much like Gore’s tracks: You don’t stay in a band for twenty-five years without learning a few things. Otherwise, the formula remains largely the same, although the group adds some production tricks, dialing down the perv factor and turning up some extra chirps and bloops they haven’t used before. Ominous synthesizers and portentous vocals, as always, hold steady.