Menu

Η Emily Rose ήταν μια χαρά κοπέλα. Ε, τώρα δεν είναι! Ειδικά όταν η ταφόπλακα πάνω από το κεφάλι της γράφει «Choose your salvation with trembling and fear» και αυτή φιγουράρει ακίνητη 6 πόδια πιο κάτω… καθόλου μια χαρά…

Αλλά τι συνέβη στην Emily Rose; (η ερώτηση είναι απολύτως ηλίθια αφού και κάποιος που δεν έχει δει την ταινία μπορεί να καταλάβει τι συνέβη… την κάνουμε γιατί συνηθίζονται τέτοιες χαζές ερωτήσεις σε κριτικές ταινιών). Το στόρυ ξεκινάει όταν η πολύ φιλόδοξη δικηγόρος Laura Linney (Erin Bruner) αναλαμβάνει την υπεράσπιση του Father Moore (Πατήρ Μούρης στα ελληνικά), ενός ιερέα που είχε τελέσει τον εξορκισμό της νεαρής Emily και που τώρα κατηγορείται από την Πολιτεία για φόνο εξ’ αμελείας.

Η Emily ήταν δαιμονισμένη (ποζέσ’ντ) ή απλά έπασχε από ψυχωτική επιληψία;
Ο κακομοίρογλου Father Moore είναι τελικά στυγνός εγκληματίας που ανήγαγε το θέμα σε καθαρά πνευματικό και απέτρεψε την Emily να ακολουθήσει τη φαρμακευτική αγωγή που της είχε προταθεί από την ιατρική επιστήμη;
Αν έπαιρνε το φάρμακο η Emily θα είχε σωθεί ή έτσι κι αλλιώς θα έπαιρνε τ’ αρχεία μου;
Πως εξηγείται επιστημονικά το ότι η Emily στις κρίσεις της μιλούσε με φωνή σαν τους Hocico, το πρόσωπο της παραμορφωνόταν και οι κόρες των ματιών της γίνονταν κατάμαυρες κοριτσάκι – πράμα, τι ν’ τούτο Παναγιά μου, και μιλούσε Αραμαϊκά χωρίς να έχει μπει καν στο τριπάκι να δει το The Passion Of Christ που έκανε τα Αραμαϊκά hype; Ε;
Τελικά κύριοι ένορκοι με ποιους είμαστε; Με τη θρησκεία ή την επιστήμη; Με την αρχιεπισκοπή ή την πολιτεία;

Το έργο λοιπόν είναι ένα δικανικό ψυχολογικό δράμα-θρίλερ που ξετυλίγει το κουβάρι της ιστορίας του δαιμονισμού της Emily κατά την εξέλιξη της δίκης … Αυτό που κάνει βέβαια ακόμα και τη μασχαλότριχα να σηκώνεται, είναι το γεγονός, πως η ιστορία της Emily είναι βασισμένη στην πέρα ως πέρα αληθινή ιστορία του εξορκισμού της γερμανίδας Anneliese Michel το 1976. Χμ… καλά το είπα. Απλά βασισμένη γιατί το έργο παρεκκλίνει σε αρκετά σημεία… Μόνο να πούμε πως ο πραγματικός εξορκισμός της A. Michel κράτησε από τον Σεπτέμβριο του 1975 έως τον Ιούλιο του 1976… δύο φορές την εβδομάδα… πίκρα… και να μη φεύγει το σκασμένο… α πα πα. Και άλλα πολλά (αχ τι ωραία, θα καταστρέψω μία λέξη : ) «παρεκλίσματα» (άουτς) που μπορεί να διαπιστώσει κανείς αν διαβάσει την πραγματική ιστορία.

Η πραγματική Emily Rose… Τώρα βρίσκεται κάπου εδώ… no good.
Anneliese Michel.

Ο Εξορκισμός της Emily Rose (αν και υπάρχει σχετικός αντίλογος) είναι μία αρκετά καλή ταινία. Σκέφτεσαι, προβληματίζεσαι, αισθάνεσαι, και ενίοτε …πηδάς στη καρέκλα του διπλανού σου, τον αγκαλιάζεις τρέμοντας και κλαίγοντας με κλειστά μάτια τον ρωτάς «και τώρα τι θα γίνει;;;;;». Καλά υπερβάλλω… Μπορεί το έργο να μην έχει τις πραγματικά τρομαχτικές σκηνές αλλά λίγο η ατμόσφαιρα, λίγο το θέμα, λίγο τα εφφέ, λίγο αυτό το καταραμένο soundtrack με τα βιολιά που κρεσεντάρουν όταν πάει να γίνει κάτι… αμάν… να συνοδεύεις μία κοπέλα και να σου φύγει και καμία αδέσποτη τσιρίδα δε λέει… (ή το άλλο που μυρίζει κιόλας…με τίποτα).

Αυτό που καταφέρνει πάντως η ταινία είναι να σε αφυπνίσει να θες να το ψάξεις το πράμα… Και όχι μόνο ως προς την πραγματική ιστορία ή το συγκεκριμένο γεγονός, αλλά γενικότερα της ύπαρξης του αόρατου κόσμου. Ειδικότερα δε, αν έχεις το μικρόβιο του «την ψάχνειν». Και αυτή την αφύπνιση τη θεωρώ συστατικό μίας καλής ταινίας…

Στα πλας (συν, υπέρ, καλό) το ότι έχει αρκετά δεμένο σενάριο, ενδιαφέρουσα πλοκή, γρήγορο σχετικά ρυθμό, ατμοσφαιρική σκηνοθεσία, τεχνική αρτιότητα και καλά εφφέ αν και low budget, και καλές ερμηνείες (κυρίως της νεαρής Jennifer Carpenter που διέπρεψε ως ποζέσ’ντ). Η κάθαρση αν και από πολλούς προβλεπόμενη, ε, δεν ήταν και τόσο τελικά… έχει ενδιαφέρον, αν και ήταν στο όριο του να γίνει Hollywood-like παραμύθι.

Στα μάινους (πλην, κατά, ου) το ότι είναι πολύ φανερή η διάθεση να διατηρηθούν οι ισορροπίες, να μην προκύψει θέση, να κρατηθεί η ουδετερότητα. Οι επιχειρηματολογίες θα μπορούσαν να είναι βαθύτερα ανεπτυγμένες καθώς και να δοθούν πιο ουσιαστικές πληροφορίες ως προς το τόσο ενδιαφέρον θέμα…

Είχα πολλά χρόνια πάντως να κοιμηθώ με ανοιχτό το φως… και σαφέστατα πριν τις 3:00πμ… και με τον Μπομπ τον Σφουγγαράκη αγκαλιά να λέει το Πάτερ Ημών που του χω μάθει… καλά υπερβάλλω… (σχεδόν… δεν ξέρει ακόμα καλά το Πάτερ Ημών, τα μπερδεύει εκεί στο “αλλά ρύσαι ημάς από του πονηρού” που είναι το πιο σημαντικό… ).

– 7 / 10 –

Δικανικό Δράμα / Θρίλερ
Σκηνοθεσία: Scott Derrickson
Παίζουν: Laura Linney (Erin Bruner), Tom Wilkinson (Father Moore), Campbell Scott (Ethan Scott), Jennifer Carpenter (Emily Rose), κ.α.
Review by Alexx Decode

Σχολιάστε

Η ηλ. διεύθυνση σας δεν δημοσιεύεται. Τα υποχρεωτικά πεδία σημειώνονται με *

Αυτός ο ιστότοπος χρησιμοποιεί το Akismet για να μειώσει τα ανεπιθύμητα σχόλια. Μάθετε πώς υφίστανται επεξεργασία τα δεδομένα των σχολίων σας.