Menu

AC/DC – Hell Ain’t a Bad Place To Be

Cold Hearted Men Η πρώτη μου συνάντηση με τους AC/DC αγνοείται κάπου στα 80s, το logo τους ήταν πασίγνωστο και οι συζητήσεις για τα “σατανικά” υπονοούμενα κλασικές. Δικαιολογημένα δεν του πρόλαβα στην ακμή τους (λόγω ηλικίας) και ακόμη θυμάμαι κάποιες αναφορές συμμαθητή στο “Blow Up Your Video” ως δισκάρα. Περιέργως πώς δεν γνώριζα πολλές λεπτομέρειες […]

Cold Hearted Men
Η πρώτη μου συνάντηση με τους AC/DC αγνοείται κάπου στα 80s, το logo τους ήταν πασίγνωστο και οι συζητήσεις για τα “σατανικά” υπονοούμενα κλασικές. Δικαιολογημένα δεν του πρόλαβα στην ακμή τους (λόγω ηλικίας) και ακόμη θυμάμαι κάποιες αναφορές συμμαθητή στο “Blow Up Your Video” ως δισκάρα. Περιέργως πώς δεν γνώριζα πολλές λεπτομέρειες για την ζωή τούς (πέρα από την μουσική τους και τα τετριμμένα) οπότε όταν αυτό το βιβλίο προσγειώθηκε στα χέρια μου ως θείο δώρο θεώρησα ότι ήρθε η ώρα να καλύψω το κενό.

Στις 450 σχεδόν λοιπόν αυτές σελίδες περιέχονται άπειρα ονόματα και λεπτομέρειες σχετικά με του AC/DC χωρίς όμως τίποτα να είναι ελεγμένο η εγκεκριμένο από τούς ίδιους. Κάτι που όπως τονίζει  ο συγγραφέας αφήνει το περιθώριο σε αυτόν να μιλήσει πιο ελεύθερα αλλά και σε μας να νιώσουμε ότι άμα θέλουμε τον πιστεύουμε. Επειδή όμως ξεφεύγουμε και δεν θέλουμε να προδώσουμε λεπτομέρειες και να προκαταλάβουμε κόσμο (κάτι που είναι πολύ εύκολο) ας επικεντρωθούμε στο ίδιο το βιβλίο και όχι στην ιστορία. Περισσότερα “AC/DC – Hell Ain’t a Bad Place To Be” →

GAD. – End In Tears

Είναι μεγάλη, πολύ «προσωπική» μου …αγάπη οι GAD. Κι αυτό -είναι αλήθεια ότι -μπορεί να ενέχει πολλούς κινδύνους. Αλλά όπως σε όλους τους μεγάλους έρωτες στη ζωή η εξιδανίκευση όχι μόνο επιτρέπεται αλλά και θεωρείται συστατικό απαραίτητο για να τους ζήσεις στο έπακρο, έτσι και στη μουσική η υποκειμενικότητα είναι αυτή που πριν από οτιδήποτε […]

Είναι μεγάλη, πολύ «προσωπική» μου …αγάπη οι GAD. Κι αυτό -είναι αλήθεια ότι -μπορεί να ενέχει πολλούς κινδύνους. Αλλά όπως σε όλους τους μεγάλους έρωτες στη ζωή η εξιδανίκευση όχι μόνο επιτρέπεται αλλά και θεωρείται συστατικό απαραίτητο για να τους ζήσεις στο έπακρο, έτσι και στη μουσική η υποκειμενικότητα είναι αυτή που πριν από οτιδήποτε άλλο σε κατευθύνει στα πιο απολαυστικά και λυτρωτικά μελωδικά ταξίδια.

Γιατί τι νόημα έχει ένα τραγούδι, ένα μουσικό άλμπουμ, ένα συγκρότημα αν δεν σε βάζουν στην πρώτη θέση ενός ταξιδιού που τόσο πολύ έχεις ανάγκη να κάνεις; Το πρώτο ταξίδι που έκανα παρέα με τους GAD. ήταν πριν από έξι χρόνια. System May Fall ονομάζονταν και έμοιαζε να είναι ένας πίνακας με κάποια από τα πιο ενδιαφέροντα φωτεινά και σκοτεινά χρώματα της ελληνικής alternative -ηλεκτρονικής κατά βάση- μουσικής σκηνής. Περισσότερα “GAD. – End In Tears” →

Ο Nick Cave γράφει για την Αθήνα του 2013…

Ο Nick Cave είναι ένας από τους σταθερούς επισκέπτες της Ελλάδας τα τελευταία 20 χρόνια, ως καλλιτέχνης αλλά και ως λάτρης της χώρας μας. Τον έχουμε δει στα Rockwave με άλλα μεγάλα ονόματα, αλλά και μόνο του σε πολύ ξεχωριστές βραδιές. Τον έχουμε ακούσει να μιλάει για το ελληνικό κοινό με πολύ αγάπη και να […]

Ο Nick Cave είναι ένας από τους σταθερούς επισκέπτες της Ελλάδας τα τελευταία 20 χρόνια, ως καλλιτέχνης αλλά και ως λάτρης της χώρας μας. Τον έχουμε δει στα Rockwave με άλλα μεγάλα ονόματα, αλλά και μόνο του σε πολύ ξεχωριστές βραδιές. Τον έχουμε ακούσει να μιλάει για το ελληνικό κοινό με πολύ αγάπη και να εξηγεί πόσο θερμά τον υποδεχόμαστε και πόσο μαγικά μεταμορφώνονται τα τραγούδια του όταν τα παίζει για εμάς.

Το θέμα με τον Cave ήταν πάντα η εμμονή του στο να γράφει ιστορίες σκοτεινές και παράξενες. Τα τραγούδια του είναι αρχικά μύθοι για πρόσωπα που βιώνουν ακραίες καταστάσεις που μοιάζουν φανταστικές και όμως είναι πολύ ρεαλιστικές! Σε νυχτερινά τοπία, με λυρισμό, συναίσθημα φλέγον και αγανάκτηση αρκετή, μας έχει δώσει πέτρες να πατάμε και μουσικές να ξεδίνουμε όλα αυτά τα χρόνια της δισκογραφικής του παρουσίας.

Η τελευταία του δουλειά, “Push the Sky Away”, είναι ακόμα νωπή στα ακούσματά μας, αλλά είναι πολύ σημαντικό ότι η περιορισμένη έκδοση του δίσκου, περιλαμβάνει το τραγούδι “Lightning Bolts”, το οποίο έχει γράψει για την Ελλάδα που τόσο τίμησε όλα τα “ήσυχα” για τη χώρα μας χρόνια. Με στίχους συγκινητικούς, επανέρχεται και σήμερα, με μήνυμα συμπαράστασης και δημόσιας κριτικής πάνω στην σκληρή πραγματικότητα που βιώνουμε και που προφανώς είναι και για εκείνον απαράδεκτη.

Η επιβλητική μουσική συνοδεύει τον δυναμικό του στίχο: “Στην κούνια της Δημοκρατίας, τα περιστέρια φοράνε μάσκες οξυγόνου…”. Είναι και πάλι ρεαλιστής και άμεσος, δίχως παράδοξα υπονοούμενα και πολιτικές ασάφειες… Ο Cave δεν υπήρξε ποτέ δημαγωγός, είναι αληθινός και ευθύς. Αναφέρει τον Δία ως κομιστή κεραυνών, που όμως χάθηκαν και δε θα επιστρέψουν.

Εκφράζει με αυτά τα λόγια το πόσο ξεχωριστή υπήρξε η χώρα μας και τα ερεθίσματα που έχει εισπράξει από αυτήν για τη ζωή του. Tη λύπη που νοιώθει για το ότι δεν αναγνωρίζεται διεθνώς πλέον η Ελλάδα, για το φως που την πλημμύριζε και τώρα έχει χαθεί… Για τα μάτια που μένουν κλειστά τη στιγμή που η χώρα έχει ανάγκη την πλήρη τους διαύγεια… Και για άλλη μία φορά στην ιστορία, η τέχνη το αναγνωρίζει αυτό, και οι υπόλοιποι απλά συμβάλλουν στο να κλείνουν όλο και περισσότερα μάτια και στόματα…

Πηγή & αποκλειστικές live φωτογραφίες από το προσωπικό αρχείο της Αθηνάς Πολ εδώ.

Κάποιος ψάχνει να σε βρει [Marc Auge]

Στο παρελθόν δεν υπάρχει τίποτα άλλο από ψευδαισθήσεις και ψέματα. Το σημαντικό είναι η συνάντηση. Μες στις παράλληλες αποκλίσεις της ζωής μας, το επικείμενο ενός απρόβλεπτου, πάντοτε πιθανού, ποτέ βέβαιου. Η συνάντηση δεν είναι ουτοπική, θα λάβει χώρα κάπου, κάποια κοντινή μέρα. Δεν αποτελεί το όνειρο ενός μυθικού μέλλοντος που θα έβρισκε την προέλευσή του […]

Στο παρελθόν δεν υπάρχει τίποτα άλλο από ψευδαισθήσεις και ψέματα. Το σημαντικό είναι η συνάντηση. Μες στις παράλληλες αποκλίσεις της ζωής μας, το επικείμενο ενός απρόβλεπτου, πάντοτε πιθανού, ποτέ βέβαιου. Η συνάντηση δεν είναι ουτοπική, θα λάβει χώρα κάπου, κάποια κοντινή μέρα. Δεν αποτελεί το όνειρο ενός μυθικού μέλλοντος που θα έβρισκε την προέλευσή του σε μια παρελθούσα υπόσχεση, ενός φαύλου κύκλου της εύρεσης ενός χαμένου παραδείσου. Η συνάντηση είναι κάτι πολύ πιο ταπεινό. Πολύ πιο πεζό. Είναι το πάντοτε πιθανό, ποτέ βέβαιο, ένα γεγονός του οποίου η αναμονή εμποδίζει τους ανθρώπους ν’ αυτοκτονήσουν και τις κοινωνίες να αποδιαρθρωθούν. Περισσότερα “Κάποιος ψάχνει να σε βρει [Marc Auge]” →

Άννα Καρένινα [cinema]

Η Άννα Καρένινα του Τολστόι γίνεται η Άννα Καρένινα του Joe Wright.. Όλα μοιάζουν να διαδραματίζονται στη σκηνή ενός θεάτρου. Κυριαρχούν τα πρόσωπα της Άννας (Keira Knightley) και του αξιωματικού Βρόνσκι (Aaron Taylor Johnson) ενώ οι συμπρωταγωνιστές γίνονται ταυτόχρονα θεατές: οι Ρώσοι αριστοκράτες του 19ου αιώνα γίνονται άγρυπνοι και άτεγκτοι μάρτυρες του «ανίερου» ερωτικού δεσμού, […]

Η Άννα Καρένινα του Τολστόι γίνεται η Άννα Καρένινα του Joe Wright..

Όλα μοιάζουν να διαδραματίζονται στη σκηνή ενός θεάτρου. Κυριαρχούν τα πρόσωπα της Άννας (Keira Knightley) και του αξιωματικού Βρόνσκι (Aaron Taylor Johnson) ενώ οι συμπρωταγωνιστές γίνονται ταυτόχρονα θεατές: οι Ρώσοι αριστοκράτες του 19ου αιώνα γίνονται άγρυπνοι και άτεγκτοι μάρτυρες του «ανίερου» ερωτικού δεσμού, εν τη γενέσει του.
Η επιλογή του Aaron Taylor Johnson είναι μάλλον ατυχής. Εν τούτοις, υπάρχει έντονη ερωτική χημεία, κυρίως χάρη στην εμπνευσμένη σκηνοθεσία του Joe Wright.
Οι ήχοι είναι οι αληθινοί πρωταγωνιστές. Δίνουν παλμό, δίνουν ζωή, δίνουν μια ιλιγγιώδη εσωτερική ένταση:
Ο ήχος από τις ανάσες της Άννας και του Βρόνσκι στη διάρκεια του χορού- που κάτι μας λέει πως θα μείνει παροιμιώδης στην ιστορία του κινηματογράφου.. Περισσότερα “Άννα Καρένινα [cinema]” →

The Secret Life Of Words [cinema]

Εξήντα ένα ολόκληρα λεπτά περνούν στη ταινία, για να εκμυστηρευτεί ο Josef  την μεγαλύτερη αδυναμία του, το πιο κρυφό του μυστικό στη Hanna, τη νοσοκόμα που με υπομονή και κατανόηση τον ακούει και τον προσέχει.  «Δεν ξέρω κολύμπι !» Εγκλωβισμένος πόνος, βασανιστικές σκέψεις που ποτέ έως τώρα δεν είχαν βρει ακροατή, ερωτήματα που ποτέ δεν […]

Εξήντα ένα ολόκληρα λεπτά περνούν στη ταινία, για να εκμυστηρευτεί ο Josef  την μεγαλύτερη αδυναμία του, το πιο κρυφό του μυστικό στη Hanna, τη νοσοκόμα που με υπομονή και κατανόηση τον ακούει και τον προσέχει.  «Δεν ξέρω κολύμπι !»

Εγκλωβισμένος πόνος, βασανιστικές σκέψεις που ποτέ έως τώρα δεν είχαν βρει ακροατή, ερωτήματα που ποτέ δεν θα μπορέσουν, που ποτέ δεν πρέπει ή απλά δεν χρειάζεται να απαντηθούν, στοργή και τρυφερότητα στη μέση του πουθενά, στο πουθενά που η απεραντοσύνη της θάλασσας ορίζει και μια υποθαλάσσια πετρελαιοπηγή …περιορίζει. Περισσότερα “The Secret Life Of Words [cinema]” →