Εξήντα ένα ολόκληρα λεπτά περνούν στη ταινία, για να εκμυστηρευτεί ο Josef  την μεγαλύτερη αδυναμία του, το πιο κρυφό του μυστικό στη Hanna, τη νοσοκόμα που με υπομονή και κατανόηση τον ακούει και τον προσέχει.  «Δεν ξέρω κολύμπι !»

Εγκλωβισμένος πόνος, βασανιστικές σκέψεις που ποτέ έως τώρα δεν είχαν βρει ακροατή, ερωτήματα που ποτέ δεν θα μπορέσουν, που ποτέ δεν πρέπει ή απλά δεν χρειάζεται να απαντηθούν, στοργή και τρυφερότητα στη μέση του πουθενά, στο πουθενά που η απεραντοσύνη της θάλασσας ορίζει και μια υποθαλάσσια πετρελαιοπηγή …περιορίζει.

Μία εργάτρια με προβλήματα ακοής περνάει τις πρώτες μακροχρόνιες διακοπές της σε …μια πλατφόρμα εξόρυξης πετρελαίου, αναλαμβάνοντας να φροντίσει έναν εργάτη που έχει υποστεί εγκαύματα, σωματικές βλάβες και προσωρινή τύφλωση.

Η φρίκη του πολέμου, η επικοινωνία μεταξύ δύο κατά τα (αρχικά) φαινόμενα εντελώς διαφορετικών ανθρώπων, η μοναξιά ως φόβος αλλά και ως μέσο ανακάλυψης του εαυτού μας, η απομόνωση που σπάει σε χίλια κομμάτια και γεννάει την συμπόνια, τα τραύματα που γιατρεύονται αλλά πάντα αφήνουν σημάδια, η δύναμη και η κρυφή ζωή των λέξεων που ποτέ δεν είναι απλές …λέξεις.

–  «Ίσως θα μπορούσαμε να πάμε μαζί κάπου μακριά, ..μια από αυτές τις μέρες, …σήμερα. Τώρα αμέσως…»
–  «Φοβάμαι ότι κάποια μέρα, ίσως όχι σήμερα, αλλά κάποια μέρα, ξαφνικά, μπορεί να αρχίσω να κλαίω, τόσο πολύ που θα σε τραβήξω μαζί μου και θα πνιγούμε…»

IMDB | RT

Και η απάντηση, ο επίλογος.., ειλικρινής, δυνατός, θαρραλέος.