Menu

Στη λογοτεχνία οι δύο γνωστότεροι σύγχρονοι εκπρόσωποι της προφητικής δυστοπίας είναι οι Eric Arthur Blair (γνωστός με το συγγραφικό του ονοματεπώνυμο George Orwell) και ο Aldous Huxley. Το «1984» και ο «Γενναίος Νέος Κόσμος» είναι τα δύο αντιπροσωπευτικά έργα τους, αντίστοιχα, στα οποία σκιαγραφούνται τα βασικά γνωρίσματα ενός μελλοντικού κόσμου, όπου επικρατούν οι πιο ακραίες μορφές χειραγώγησης του ανθρώπινου πνεύματος, ενώ ουσιαστικά συστατικά του παλαιού πολιτισμού όπως η τέχνη, η λογοτεχνία και τα πνευματικά ιδεώδη έχουν εξαφανιστεί. Πεσσιμισμός και ειρωνία λογοτεχνικά εκφρασμένα για την εικαζόμενη επερχόμενη κακοτοπία. Περισσότερα ““Τα παιδιά των ανθρώπων” – Κινηματογραφική προφητική δυστοπία (;)”

“We‘re on the same curve, just on opposite ends…” Η φράση αυτή, που απευθύνει ο Σαμ Τζάκσον στον Μπρους Γουίλις στα μισά περίπου του «Άφθαρτου», συνοψίζει με τον τρόπο της το έργο ενός από τους πιο ενδιαφέροντες, ιδιαίτερους αλλά και πιο παραγνωρισμένους δημιουργούς της εποχής μας: του Μ. Νάϊτ Σιάμαλαν. Η έξοδος στις αίθουσες της χώρας μας της τελευταίας του ταινίας, “Lady in the Water”, αποτελεί την ιδανικότερη αφορμή για κάποιες σκόρπιες σκέψεις πάνω σε αυτό ακριβώς το έργο.

Εξαιρώντας τις δύο πρώτες (και λιγότερο γνωστές) ταινίες του, “Praying with Anger” και “Wide Awake”, όπως και τον «λίγο» και σχετικά παράταιρο «Οιωνό», θα σταθούμε εδώ στις τρεις ταινίες που αποτελούν τον κορμό του έργου του: «Έκτη Αίσθηση», «Άφθαρτος» και «Σκοτεινό Χωριό»..Τρία διαμάντια του φανταστικού, κομμάτια ενός οράματος που παίζει με τις αντιθέσεις, συχνά με τρόπο που αποβαίνει σε βάρος του ίδιου του εαυτού. Αυτό ακριβώς το παιχνίδι με τις αντιθέσεις αποτελεί την σημαντικότερη ίσως διάσταση αλλά και την κυριότερη πηγή «προβλημάτων» για τον ινδικής καταγωγής Αμερικανό καλλιτέχνη: ο Σιάμαλαν είναι αυτή τη στιγμή ένα κινηματογραφικό αμφίβιο, έχοντας τη μοναδική ικανότητα να κολυμπά στα γάργαρα νερά του εμπορικού σινεμά και να διασχίζει με την ίδια άνεση μερικές από τις πιο κακοτράχαλες περιοχές του ποιοτικού. Όντας ταυτόχρονα απολύτως εμπορικός και απολύτως σινεφίλ, βάζει τον πήχη πολύ ψηλά και μπερδεύει τους θεατές του.. Περισσότερα “M. Night Shyamalan: Άκρα Αντίθετα”

Την τελευταία νύχτα του φετινού Σεπτέμβρη απόλαυσα την ομορφιά του φθινοπώρου και συνάμα την παράξενη δύναμη ενός συνειρμού με σημείο αναφοράς τη θορυβώδη διαρροή ηχητικών ιριδισμών σε ένα ανεπανάληπτο μουσικό γεγονός. Η συνειρμική διαδοχή των σκέψεων και μουσικών ψελλισμάτων μου έφερε στα χείλη μου μία έκφραση αντιπροσωπευτική της μπωντλερικής μεγαλοστομίας: «Με συνεπαίρνει η μουσική σα θάλασσα συχνά!»

Σαρωτικά τα «μαργαριταρένια», πλέον πολύτιμα, κιθαριστικά γρατζουνίσματα επιβεβαίωσαν ότι όποιος έχει τη χάρη έχει και το όνομα. Για όσους προσήλθαν με την ιδιότητα του νοσταλγού, επειδή η επιτυχία του Ten και η καθιέρωση του grunge συνέπεσε με την ανατρεπτική αφύπνιση των εφηβικών τους χρόνων, νομίζω ότι διαπίστωσαν μια αντίφαση αλλά και αυτοϊάθηκαν. Γιατί η νοσταλγία αφορά σ’ένα κόσμο που, αν και επιθυμητός φαίνεται ανύπαρκτος ή ανέφικτος, ενώ οι Pearl Jam απέδειξαν  στο ελληνικό κοινό, έστω και ετεροχρονισμένα, ότι αφορούν σ’ένα κόσμο υπαρκτό, που αυτοσυντηρείται άριστα και έχει τη και τη φρεσκάδα και την ορμητικότητα της εφηβικής αύρας.

Ο Eddie Vedder, παρά τις πρόσφατες δηλώσεις του ότι είναι οικογενειάρχης, χωρίς μεγάλες αντοχές πια επί σκηνής, πιστοποίησε τις άριστες σχέσεις του με το δάσκαλο και φίλο χρόνο και την εφηβική του ιδιοσυγκρασία με ακροβατικούς μετεωρισμούς στις σιδεριές και προσεγμένη κινησιολογία, ενταγμένη αρμονικά στο μουσικό του ρεπερτόριο.

Απρόσμενο ως προς την ένταση αναδείχτηκε και το διδακτικό ταλέντο του τραγουδιστή, καθώς δίδαξε με βιωματικό τρόπο την έννοια του συντονισμού, κάτι που θα ήταν δύσκολο να επιτευχθεί σε ένα καθιερωμένο μάθημα Φυσικής. Κατάφερε να συνταιριάξει τις ατομικές συχνότητες του κοινού με τη δική του, ώστε η συναυλία να αποκτήσει την αρμονική κίνηση που αποκτά ένα χωράφι στάχυα, όταν τα φυσάει ο άνεμος προς μία ορισμένη κατεύθυνση.

Ο συντονισμός του κοινού αισθητοποιήθηκε με τις παρατεταμένες ηχητικές προεκτάσεις και απολήξεις σε τραγούδια, όπως το Βlack και το Jeremy ή στην ένθερμη επαναληπτική αναφώνηση του ρεφρέν «rocking in a free world» του Neil Young. Εξάλλου η προσπάθεια έκφρασης στην ελληνική γλώσσα υποδηλώνει το ενδιαφέρον του Eddie Vedder για άμεση επικοινωνία με τους θιασώτες του.

Απόλυτα ενταγμένα σε αυτή τη συγκινησιακή ατμόσφαιρα ήταν και τα πολιτικά σχόλια, χωρίς όμως ίχνος ηθικολογικής διδαχής ήδογματισμού. Το ροκ προφανώς μπορεί  να αποκαταστήσει τον κοινωνικότου ρόλο, χωρίς να περιχαρακώνεται σε στρατευμένη τέχνη.

Και τελευταίο και καλύτερο μάθημα από τη συναυλία αναδεικνύεται η συνειδητοποίηση της αριστοτελικής έννοιας της «κάθαρσης».Γιατί, ενώ οι καλύτερες στιγμές της συναυλίας είναι υποκειμενικό ζήτημα που καθορίζεται και από προσωπικά και ακουστικά βιώματα, ωστόσο έχουν ένα κοινό παρανομαστή: τη λύτρωση.

Ημερομηνία: 03 Οκτώβρη 2006, Τόπος: Le Botanique (Rotonde), Βρυξέλλες, Κείμενο: Νίκος Βογιατζής

Οι iLiKETRAiNS είναι μια πενταμελής μπάντα από το Leeds της Αγγλίας που έχουν ήδη ένα άλμπουμ στο ενεργητικό τους (Progress/Reform) και μια περιοδεία σε εξέλιξη για την προώθησή του σε μικρά venues στην Ευρώπη. Στις 3 του Οκτώβρη είχα την τύχη να βρίσκομαι στη μικρή παράσταση που στήνουν με αρχιτεκτονική λεπτομέρεια ο David Martin (guitars/vocals) και η παρέα του, με αξιομνημόνευτη την παρουσία του Ashley Dean στην κορνέτα και τον προτζέκτορα, που συνοδεύει με slides και βιντεάκια του συγκροτήματος κάθε τραγούδι που παίζουν.

«Δεν μπορούσαμε να ζητήσουμε καλύτερο χώρο για να παίξουμε», είπε ο David λίγο πριν το ανκόρ, και πράγματι ο Βοτανικός έμοιαζε να τους ταιριάζει απόλυτα. Με τον τεράστιο θόλο του, μέσα στο ομώνυμο πάρκο, με τα ηχεία απλωμένα κυκλικά πάνω από τη σκηνή, με την αμφιθεατρική χωρητικότητα των 250 μάξιμουμ ατόμων και τα καθίσματα από ξύλο, τον μυσταγωγικό φωτισμό, είναι πράγματι ένα «θαύμα της φύσης» για κάθε συγκρότημα που θέλει να δώσει αισθητική στις εμφανίσεις του και τελειότητα στον ήχο.

Ντροπαλοί, ντυμένοι με α-λα Interpol κουστούμι-γραβάτα-πουκάμισο λουκ, μέσα στα 55 λεπτά που έπαιξαν κατάφεραν να παρασύρουν τα 150 άτομα περίπου που έλαβαν μέρος στο ταξίδι τους στη ζάλη της μουσικής και των τοπίων που με τόση μαεστρία αναπτύσσουν μέχρι την κορύφωση. Συμπέρασμα εύκολο: ακούγοντας και το cd, δικής τους παραγωγής, αντιλαμβάνεται κανείς πως το δυνατό τους σημείο είναι τα λάιβ.

Τι και πώς έπαιξαν; Σχεδόν όλο το progress/reform, και να σταθώ εδώ στα επικά terra nova (ένα τραγούδι για την Ανταρκτική, όπως είπε ο τραγουδιστής), a rook house for bobby (το καλύτερο κομμάτι τους μακράν κατά την άποψή μου, και ένα από τα καλύτερα που έχω ακούσει φέτος, που αναφέρεται στο σκάκι –“for we are chess lovers!”- στο οποίο παρακολουθήσαμε κατά την εξέλιξή του μια …παρτίδα σκάκι), το stainless steel…  Ήχος-ερμηνεία άψογη, στα μονοπάτια των Interpol αλλά σαφώς πιο post,  με ξεσπάσματα και ανεξέλεγκτες παραμορφώσεις (συνήθως στο τέλος των κομματιών) επηρεασμένες από godspeed (πιθανόν). Και ενώ κάθε κομμάτι ξεκινούσε με εσωστρέφεια, φτάναμε στο τρίτο λεπτό και η σκηνή έπαιρνε φωτιά, με τα μέλη να χτυπιούνται πραγματικά σα δαιμονισμένοι πράκτορες του καλά κρυμμένου μυστικού που πρεσβεύουν.

Όχι, δεν είναι οι καλύτεροι μουσικοί που έχω ακούσει, αλλά πόσο μετράει αυτό σε ένα λάιβ αυτού του είδους; Και ύστερα, η σεμνότητα που σε κερδίζει αμέσως. «So, you want one more song, that’s so kind of you!” στο ανκόρ και η φωνή από το βάθος «two! ». Στο τέλος της συναυλίας, συντροφιά με μια μπύρα, ήρθαν να βοηθήσουν το μέλος του crew που πουλούσε μπλουζάκια και το άλμπουμ στις ατέλειωτες ουρές των συνεπαρμένων Βέλγων που συζητούσαν με ενδιαφέρον αυτό που μόλις είχαν βιώσει και -δυστυχώς- τελείωσε.

Πότε θα τους δούμε στην Ελλάδα;  Άγνωστο. Αλλά, αν θυμάμαι καλά, έχουμε ένα synch festival κάθε καλοκαίρι εκεί στο Λαύριο, έτσι δεν είναι; Πιστέψτε με, δεν θα μπορούσαμε να βρούμε καλύτερους headliners!

Big Tracks Little Tracks – Feeding the Flame Vol. 3
Η ομάδα του Lost Echoes “ψάχνεται” και ψάχνει…. ανακαλύπτει και προτείνει (σχεδόν άγνωστα) μουσικά κομμάτια που ξεχωρίζουν.

To ντουέτο των Subtract By Two (James W. Hill και Kyle Bobby Dunn) έχει επιλέξει να κινείται σε μια πολυσχιδή μουσική κατεύθυνση, ο προορισμός της οποίας μονάχα συγκεκριμένος δεν είναι. Κι αυτό γιατί μέσα από 2 EP κι ένα πλήρες album περισσότερο θόλωσαν τα ηχητικά τους ύδατα, παρά μας αποκάλυψαν τα βάθη τους. Αποτολμώντας λοιπόν μια σύντομη περιγραφή του ηχητικού τους σύμπαντος, θα λέγαμε πως διαπνέονται από μια μινιμαλιστική διάθεση βασισμένη στον ήχο του βιολιού και του πιάνου. Κάποιες στιγμές οι αχνές αβανγκάρντ βινιέτες που σκιαγραφούν, εσωκλείουν μια κλασικίζουσα αισθητική που συχνά πυκνά “λερώνεται” από τους εμβόλιμους περιβαλλοντικούς ήχους και παραδίδεται σε έναν πνευματισμό στα όρια του διαλογισμού…άλλοτε πάλι υπηρετούν την ανόθευτη μελωδικότητα, όπως στο κομμάτι “A Transgression Suite (part 2)” από το EP τους “Agoniser Ecrire” επιτρέποντας στα δύο όργανα να φλερτάρουν αμεσότερα.

Subtract By Two – A Transgression Suite (part 2) / Επίσημο Site

Περισσότερα “Big Tracks Little Tracks – Feeding the Flame Vol. 3”

Πολλές φορές και για λόγους που δεν χρειάζονται πάντα εξηγήσεις, αφήνουμε ορισμένους δίσκους ή μεμονωμένα κομμάτια να ‘κυριαρχούν’ περισσότερο από κάποια άλλα στα καθημερινά μας ακούσματα. Η ομάδα του Lost Echoes παραθέτει τις προτιμήσεις της όπως αυτές προκύπτουν από την πρόσφατη περίοδο μουσικής συγκομιδής των μελών της.

Ιωάννης Γλυκός

Tracks: Depeche Mode – Martyr, Camera Obscura – Razzle dazzle rose, Gregor Samsa – These points balance, Darkel – Earth, Teddy Thompson – Tonight will be fine, Blue October – She’s my ride home,
Ray Lamontagne – Within you, Chris Corner feat. Sue Denim – You’re the conversation (I’m the game), Five For Fighting – Jainy, Neuroactive – Messenger

Albums: Ray Lamontagne – Till the sun turns black, Blue October – Foiled, Robots in Disguise – Robots in Disguise, Darkel – Darkel, Camera Obscura – Let’s get out of this country


Βασίλης Παπαδημητρίου

Tracks: Depeche Mode – Martyr (τι να λέμε τώρα;;;), Muse – Starlight (pop pop pop), The Rapture – Get Myself Into It (η post-punk γίνεται post-post-punk), Captain – Glorious (μια μπάντα που δε γίνεται να μην την αγαπήσεις), Misc. – Like Morning in Your Eyes Remixed (γειά σου βρε Daniel που επιτρέπεις σε νέα ακούσματα να βρίσκουν σπίτι), Nikonn – Fragile (dream on, dream on), Moby (with Debbie Harry) – New York, New York (υπεμονή μέχρι τις 24 Οκτωβρίου), Mikro – Some Velvet Morning (διασκευή με άποψη), Marsheaux – (γνωστό track των New Order σε ΜΟΝΑΔΙΚΗ διασκευή) more to come soon, Time – Shaker Shake (italo, καρέκλα, ρόδα, τσάντα και κοπάνα)

Albums: Beck – The Information (Beck’s gone electro. And it’s brilliant), Nikonn – Polaroid (πού να τρέχεις για yoga και meditation), Kasabian – Empire (όλοι γι’ αυτό το άλμπουμ μιλάνε…), Nouvelle Vague – Bande A Part (κι άλλη bossanova  στο τραπέζι!), Primal Scream – Rior City Blues (όπου να ‘ναι το βαριέμαι…)


Χρήστος Αναγνώστου

Tracks: Breaking Benjamin – The Diary of Jane,  Ice Cube – Don’t Trust ‘Em,  Audioslave – Revelations, Sparklehorse – Shade and Honey, Notorious B.I.G. – One More Chance,  50 Cent – guess who’s back again,
The Dogs DAmour – Mr. Addiction,  Audioslave – Revelations, Bob Dylan, – Someday Baby, Jurassic 5 – Monkey Bars

Albums: Audioslave – Revelations, Bob Dylan – Modern Times, DMX – The Great Depression, Chicks on Speed – 99cents, Iron Maiden – A Matter of Life and Death


Σωτηρία Σιγαλού

Tracks: S.H.E. – IAMX, Lights come on at 3 – Piano Magic, Rock of Gibraltar – Nick Cave and the Bad Seeds,
Cannibal’s Hymn – Nick cave and the Bad Seeds, Bright play of eyes – Eyeless In Gaza, Blume – Einstuerzente Neubauten, If it be your will ( L. Cohen) – by Antony from Antony and the Johnsons, I Believe In Miracles (the Ramones) – by Pearl Jam [live], Sapphire – Seabound, Ugly Side – Blue October

Albums: Piano Magic – Incurable EP, Klee – Jelängerjelieber, M83 – M83, 4AD – Lonely Is An Eyesore, The essential Leonard Cohen


Γιάννης Καμαρινός

Tracks: ComplexInd76 – This is my Rifle, Rammstein – Amour, amour, Kraftwerk – Man Machine, Front Line Assembly – Everything must perish, Ministry – World, Joy Division – I remember nothing, Japan – Nightporter, Klaus Schultze – Sequence, Billie Holiday – I wished in the Moon, John Coltrane – After the Rain

Albums: Rammstein – Rosenrot, Pop Will Eat Itself – Dos Dedos Mis Amigos, Isoloscope – Les Gorges des Limbes, Tuatara – Breaking the Ethers, Takis Barberis – Porto Kayo


Ιωάννα Ζαχαροπούλου

Tracks: Dessislava Stefanova – Remember me, Jill Tracy – Evil night together, Cat Power – Wild is The Wind, Bobby Vinton – Blue Velvet, The Creatures – Right now ( live , Marilyn Monroe – Specialisation, Bjork – Who is it, Julee Cruise – Into the night, Miranda Sex Garden – Lovely Joan, Hungry Lucy – Storm

Albums: Jill Tracy – Diabolical Streak, Jocelyn Pook – The merchant of venice, The Gathering – Home, The Virgin Queen ( original television soundtrack  composed by Martin Philipps ), Joss Stone – Mind body and soul