Big Tracks Little Tracks – Feeding the Flame Vol. 3
Η ομάδα του Lost Echoes “ψάχνεται” και ψάχνει…. ανακαλύπτει και προτείνει (σχεδόν άγνωστα) μουσικά κομμάτια που ξεχωρίζουν.
To ντουέτο των Subtract By Two (James W. Hill και Kyle Bobby Dunn) έχει επιλέξει να κινείται σε μια πολυσχιδή μουσική κατεύθυνση, ο προορισμός της οποίας μονάχα συγκεκριμένος δεν είναι. Κι αυτό γιατί μέσα από 2 EP κι ένα πλήρες album περισσότερο θόλωσαν τα ηχητικά τους ύδατα, παρά μας αποκάλυψαν τα βάθη τους. Αποτολμώντας λοιπόν μια σύντομη περιγραφή του ηχητικού τους σύμπαντος, θα λέγαμε πως διαπνέονται από μια μινιμαλιστική διάθεση βασισμένη στον ήχο του βιολιού και του πιάνου. Κάποιες στιγμές οι αχνές αβανγκάρντ βινιέτες που σκιαγραφούν, εσωκλείουν μια κλασικίζουσα αισθητική που συχνά πυκνά “λερώνεται” από τους εμβόλιμους περιβαλλοντικούς ήχους και παραδίδεται σε έναν πνευματισμό στα όρια του διαλογισμού…άλλοτε πάλι υπηρετούν την ανόθευτη μελωδικότητα, όπως στο κομμάτι “A Transgression Suite (part 2)” από το EP τους “Agoniser Ecrire” επιτρέποντας στα δύο όργανα να φλερτάρουν αμεσότερα.
Subtract By Two – A Transgression Suite (part 2) / Επίσημο Site
“Μπάρμπας στην Κορώνη” και κουραφέξαλα. Λες κι η Liz χρειαζόταν τις ταλαιπωρημένες πλάτες του θείου της Vic Chesnutt, προκειμένου να γνωρίσει τη σταδιακή καταξίωση. Έχω αποδεχτεί πως μερικά πράγματα είναι απλώς αναπόφευκτα και μονάχα να τα επισπεύσεις ή να τα παρακωλύσεις μπορείς. Δύο δίσκοι μέσα σε δύο χρόνια, εκ των οποίων ο πρώτος γράφτηκε εννέα χρόνια πριν στην εφηβεία της, αποδεικνύουν πως τίποτα δεν είναι προϊόν πελατειακών σχέσεων. Ελπίζω μάλιστα η τριπλέτα Chan Marshall, Hope Sandoval και Anna-Lynne Williams να μην παρουσιάζει συμπτώματα αγοραφοβίας…τέτοια στοιχειωμένης ομορφιάς φωνητικά κι εύθραυστης εσωτερικότητας τραγουδοποιία αποτελούν αναπόσπαστο μέρος της ιστορικά καταγεγραμμένης τους αισθητικής.
Liz Durrett – Husk / Επίσημο Site
Αντώνης Λιβάνης
Οι «Δεκεμβριστές», δανειζόμενοι πράγματι το όνομά τους από την Εξέγερση των Δεκεμβριστών στη Ρωσία το 1825, δημιουργούν ένα δίσκο εν έτει 2006 τιτλοφορούμενο “The Crane Wife”. Ο τίτλος τόσο του δίσκου όσο και του πρώτου κομματιού παραπέμπει σε μια παλιά γιαπωνέζικη ιστορία για ένα γερανό: Ένας φτωχός άνδρας βρίσκει έξω από την πόρτα του ένα λαβωμένο από βέλος γερανό, τον περιμαζεύει, τον φροντίζει και στο τέλος τον απελευθερώνει. Λίγο αργότερα εμφανίζεται στην πόρτα του ίδιου άνδρα μια γυναίκα, την οποία αυτός ερωτεύεται και παντρεύεται. Έχουν, όμως, ανάγκη από χρήματα κι έτσι αποφασίζουν να ασχοληθεί η γυναίκα με την ύφανση ρούχων από μετάξι, τα οποία θα πουλούν αργότερα στις αγορές, με την προϋπόθεση ότι ο σύζυγός της δεν θα την παρακολουθεί ποτέ όταν υφαίνει. Το ζευγάρι καταφέρνει να πουλήσει αρκετά από τα ρούχα αυτά και να ζει πλέον μια άνετη ζωή. Όμως ο σύζυγος παρασύρεται από την απληστία του για περισσότερα χρήματα και ανέσεις και πιέζει τη γυναίκα του να υφαίνει όλο και περισσότερο. Δεν αντιλαμβάνεται ότι η γυναίκα του αδυνατίζει και έχει πλέον ασθενική υγεία. Επιπλέον, περίεργος να μάθει πώς καταφέρνει να φτιάχνει τόσο όμορφα ρούχα ώστε αυτά ν’ αρέσουν σε όλο και περισσότερο κόσμο, αποφασίζει να μπει ένα βράδυ αιφνιδιαστικά στο καμαράκι όπου υφαίνει η γυναίκα του. Τότε αντικρίζει ένα γερανό να βγάζει φτερά από το σώμα του και να τα υφαίνει σε ύφασμα στον αργαλειό. Μόλις τον είδε ο γερανός, πέταξε μακριά και …δεν ξαναγύρισε ποτέ στο σπίτι.
Ο Colin Meloy, ιδρυτής και frontman των «Δεκεμβριστών» από το Oregon, βρήκε την παραπάνω ιστορία ενδιαφέρουσα και αποφάσισε να γράψει μουσική βασιζόμενη σε αυτήν.
Το refrain μπορεί να κολλήσει στο μυαλό τόσο επίμονα, ώστε να το τραγουδάει κανείς …μια ολόκληρη μέρα…και να το ακούει τη νύχτα καθώς ονειρεύεται ένα γερανό να υφαίνει… Στα υπόλοιπα κομμάτια του δίσκου (ιδίως στο δεύτερο) η εκφραστικότητα στη φωνή του Colin Meloy σε ορισμένα σημεία θυμίζει τον Molko των Placebo.
The Decemberists – The Crane Wife / The Crane Wife (Streaming ολόκληρου του άλμπουμ)
Σωτηρία Σιγαλού
Σχολιάστε