Menu

The man who fell to earth και “Putting out fire”, οι πρώτες αναμνήσεις από έναν “μεγάλο” καλλιτέχνη. Μεγάλο όμως – προσέξτε με – και ηλικιακά, παρωχημένο δηλαδή, από αυτούς που δεν ακούς και δεν πλησιάζεις εύκολα, διότι προέρχονται από μια εποχή που οι δεινόσαυροι ζούσαν κανονικά και όχι μόνο στο Jurassic Park. Aladdin Sane, ένα αριστουργηματικό εξώφυλλο, από έναν δίσκο όμως που δεν έβαλες ποτέ να παίξει και τον έδωσες πίσω στον ξάδερφό σου ενώ τραγούδαγες το “Even Flow” των Pearl Jam. Ας μην γελιόμαστε, πέρασε μια περίοδος που σχεδόν κανείς μας δεν ασχολούνταν μαζί του. Όλοι αυτοί που τον έχουν προφίλ τώρα στο Facebook, τον ήξεραν για το περίεργο κούρεμα και το γεγονός ότι το ένα του μάτι είχε διαφορετικό χρώμα από το άλλο, όχι όμως για την μουσική του. Η νέα γενιά ξέρει το Space Oddity για έναν και μόνο λόγο, επειδή το έπαιζε ο Chandler στα Φιλαράκια (Friends).  Περισσότερα “The rise and fall of our Ziggy Stardust”

Στην αρχή δεν κατάλαβε κανείς.  Έπεφτε σαν σκοτάδι νύχτας που βιαζόταν.  Κάθε φορά έκλεβε κι ένα λεπτό.  Και ξαφνικά συνειδητοποίησες τη νύχτα μα ήταν ήδη εδώ. Είχε καλύψει ό,τι όμορφο υπήρχε, ένα σκοτάδι που δε θυμίζει κανένα σαγηνευτικό και μυστηριακό φόντο στα πλαίσια καμίας φανταστικής ή ρεαλιστικής λογοτεχνίας.  Το κακό είναι εδώ.  Μας κατοίκησε.  Απλώθηκε σαν ταπετσαρία στους τοίχους των σπιτιών μας, στο περίβλημα της ψυχής μας και ξέρανε τα λουλούδια στις γλάστρες μας.  Όλα τα ιδανικά κρεμάστηκαν κι ήταν πολύ πρωί, δεν είχε βγει ο ήλιος εκείνη τη μέρα, δεν τα είδε κανείς που χάθηκαν.  Ο άνθρωπος έγινε πιο αναλώσιμος κι από το χαρτί τουαλέτας.  Σε κάθε θάνατο παιδιού χιλιάδες χαμομήλια αρνούνταν ν’ ανθήσουν.  Η φύση ξέρει να πενθεί.  Ο άνθρωπος ξεχνάει γρήγορα γιατί υπάρχει ακόμη ένα lifestyle που τον θέλει να επιδεικνύει την ευτυχία του με ξεχασμένα υλικά αγαθά, κερδισμένα με χίλιους δυο (προ κρίσης) τρόπους και τα επιδεικνύει όπως μια γριά πόρνη τα κοσμήματα της. Περισσότερα “Οι καιροί του παράξενου σκοταδιού, ή αλλιώς του matrix”

Αναρωτιέσαι μόνο κι έρχεσαι και πέφτεις πάνω στον Νερούδα, τον ποιητή του μεγάλου άσματος, που λέει για την πατρίδα του την Χιλή, για την ατιμασμένη άμμο, όπου πάνω στο χώμα γεννιέται η δύναμη για τις αυριανές νικητήριες μέρες, για το ταπεινό ψωμί που υπεράσπιζε η ενότητα του βασιλιά λαού (!) κι έρχεσαι και ισιώνεις για το τι σημαίνει πατρίδα και τι λαός και καταλαβαίνεις πως είναι ένα και το αυτό.

Και στις μέρες μας που μια ανάγκη μικρή και δειλή αχνοφαίνεται να ‘ρχεται μέσα από το νεφελώδες παραπέτο, καλά υψωμένο ακόμα, του τείχους των προηγούμενων αμαρτιών να θυμίζει έντονα πως για να γίνεις άγγελος πρέπει να έχεις υπάρξει διάβολος και μάλιστα από τους κακούς. Ανθρώπινη εξέλιξη το είπαν. Αυτή η ανάγκη όμως η δειλή, γυμνή και μόνη, μέσα στη συνείδηση του καθενός, είναι η ενδοτική αρχή της εξέλιξης σου και κατ’ επέκταση είναι η εξέλιξη του χώρου όπου ζεις, της μιας όποιας ομάδας σου, της πόλης σου και της χώρας σου. Ας πούμε της ζωής σου για να τελειώνουμε. Περισσότερα “Άνθρωποι σε Χ περιβάλλοντες χώρους”

Πρέπει από νωρίς να επιλέξουμε το πώς θα ζούμε: Για την ασφάλειά μας ή για την ανάπτυξή μας; Ως περιφρουρημένοι και αμυνόμενοι ή ως ελεύθεροι κυνηγοί, ως σπιτόγατοι του καναπέ ή ως ταξιδιώτες; Έχει εντελώς διαφορετικές επιλογές καθεμία επιλογή, άλλους κανόνες και όρους, και, πρωτίστως, άλλες συνέπειες. Αλλά και την ασφάλειά μας να επιλέξουμε, πάλι δεν είμαστε ασφαλείς. Δεν καταδέχεται εγγυήσεις ασφαλείας η ύπαρξη, άλλο τι φτιάχνει και φαντάζεται ο νους μας.

Δεν είναι κακό να ζεις κανείς μόνος, αντιθέτως, όποιος ασκηθεί να αντέξει τη μοναξιά έχει τη δύναμη να αντέξει πάρα πολλά, κι όχι μονάχα να αντέχει αλλά και να απολαμβάνει πάρα πολλά που αλλιώς δεν θα μπορούσε να διακρίνει. Η μοναξιά είναι το ορυχείο της δύναμης και της αυτογνωσίας. Περισσότερα “Το φάντασμα της αξόδευτης αγάπης [Μάρω Βαμβουνάκη]”