Τετάρτη απόγευμα, κάπου στα μέσα της Ε.Ο. Αθηνών-Θεσσαλονίκης και ενώ ο συνεπιβάτης μου έχει αφεθεί στην γλυκιά αγκαλιά του Μορφέα, κρίνω πως είναι η κατάλληλη στιγμή να ακούσω για ακόμη μια φορά, πιο προσεκτικά, το νέο άλμπουμ των Τhe Hundreds And Thousands (THAT). Έχω νωπή εξάλλου στο μυαλό μου την προτροπή του αρχισυντάκτη του webzine μας να ακούσω την συγκεκριμένη δουλειά, μιας και πιστεύει πως θα ανταποκρίνεται στα μουσικά γούστα μου. Όντας σαν ‘περίεργο’ ον, πατάω το play του στερεοφωνικού μου και το ταξίδι μόλις ξεκινά..
Οι ΤΗΑΤ αναδύθηκαν από τις στάχτες του ενός Καναδικού power-pop συγκροτήματος, ονόματι Starlight και η συγκεκριμένη τους ομώνυμη δουλειά είναι η πρώτη τους κάτω από την καινούρια τους μουσική στέγη. Όλοι τους (τα 3 μέλη) έμπειροι και ικανοί μουσικοί, μιας και συμμετέχουν ενεργά στα μουσικά δρώμενα της χώρας τους για πάνω από 10 χρόνια. Έτσι, σαν φυσικό επακόλουθο, το τρίο από το μακρινό Τορόντο αναμιγνύει τις μουσικές καταβολές του καθενός ξεχωριστά και μας παραδίδει ένα μοντέρνο άλμπουμ, που ηχητικά κινείται στα πλαίσια της indie rock με επιρροές όμως και από U2, Coldplay και Μuse (κυρίως λόγω των φωνητικών) ίσως και με μια πινελιά από Radiohead μεταξύ άλλων. Περισσότερα “The Hundreds and Thousands – The Hundreds and Thousands”
Δώδεκα χρόνια έχουν περάσει από τότε που οι περισσότεροι ήρθαμε σε επαφή με το φαινόμενο που φέρει το όνομα «Rammstein». Αναφέρομαι βέβαια στην προβολή της ταινίας «Χαμένη Λεωφόρος», όπου το εφιαλτικό τοπίο του Ντ.Λιντς συνδέθηκε με τη μπάσα φωνή που επαναλάμβανε το όνομα του συγκροτήματος με το κοφτό κιθαριστικό ριφ να αναπτύσσεται απειλητικά. Χώρια το «Hierrate Mich», για το οποίο έχει πει πολλά ο ίδιος ο σκηνοθέτης. Έκτοτε, η πορεία του γερμανικού συγκροτήματος μόνο ανοδική έχει υπάρξει, κατακτώντας τις καρδιές ενός παγκόσμιου κοινού, που δεν πολυνοιάζεται για το γεγονός ότι χωρίς το σχετικό «σκονάκι», δεν μπορεί να καταλάβει πολλά από αυτά που λένε.
