Την προπερασμένη Κυριακή κάποια από τα μέλη του Hysterika -του ελληνικού fan club των Depeche Mode– είχαν την ευκαιρία να παρευρεθούν στη συνάντηση που είχε κανονιστεί στα πλαίσια της προετοιμασίας (κυριολεκτικά και …μεταφορικά) για το επερχόμενο ταξίδι στο Βερολίνο και την παρακολούθηση της συναυλίας της μπάντας εκεί στις 9 Ιανουαρίου.

Κι αν η προσμονή ήταν έτσι κι αλλιώς μεγάλη, έγινε ακόμα μεγαλύτερη μετά την ανακοίνωση για την εμφάνιση των Nitzer Ebb ως support group. Για πολλούς από τους Depeche Mod-άδες ο συνδυασμός αυτός ήταν ένα απωθημένο που λίγοι πίστευαν ότι θα μπορούσε πλέον να μετουσιωθεί σε κάτι πραγματικό. Το όλο σκηνικό μοιάζει να προέρχεται από τα τέλη των 80’s, τότε που οι Ebb αποτέλεσαν το opening act για τους Depeche (Music For The Masses Tour), κάτι που επαναλήφθηκε λίγα χρόνια αργότερα και στη World Violation Tour.

Σχεδόν 10 χρόνια μετά το θρυλικό ταξίδι του Hysterika στο Μιλάνο, κι αφού είχα την ευκαιρία και την τύχη να ακολουθήσω και να δω τους DM από κοντά συνολικά 6 φορές (στην πραγματικότητα όχι ιδιαίτερα μεγάλος αριθμός για έναν devotee), μάλλον ήρθε το πλήρωμα του χρόνου για να πω το πρώτο μεγάλο μου «όχι»… Ένα «όχι» που λίγα χρόνια πριν δεν θα φανταζόμουν ότι θα ήμουν σε θέση να το πω. Οι λόγοι πολλοί και διάφοροι, μερικοί από αυτούς ίσως όχι και τόσο άξιοι αναφοράς.

Όταν όμως σκέφτομαι τα τελευταία 15+ χρόνια, τα περισσότερα από τα πράγματα που περνούν από το μυαλό έχουν να κάνουν με την παρέα…. Η βραδιά στο club Tessera (όταν ακόμα ήταν …club κι όχι στριπτιζάδικο) το 1993 με την ζωντανή σύνδεση μέσω δορυφόρου με τους Mode στο Λονδίνο (και τον υποφαινόμενο -νεανίσκο ακόμα…τότε- να μιλάει εκστασιαμένος από ένα παρακμιακό τηλεφωνάκι στους ίδιους τους Depeche !!), τα τεύχη του Flexible -που ακόμα υπάρχουν μαζεμένα σε κάποια αποθήκη-, ο Γιώργος με το μηχανάκι στην Αγ. Ιωάννου και τις αφίσες στο χέρι, τα παλιά -συναισθηματικά φορτισμένα- parties του Hysterika και τα live των Carpe Diem, το ταξίδι στο Μιλάνο (σε πούλμαν και καράβι – με την κούραση να εκμηδενίζεται από την μεγάλη ανυπομονησία και προσδοκία), το ταξίδι στο Düsseldorf και μέσα σ’όλα αυτά… οι φίλοι…. !

Στο τέλος της ημέρας, στο τέλος κάθε σημαντικού event ή ταξιδιού, αυτό που μένει είναι οι αναμνήσεις και η παρέα. Η διαδικασία, η εμπειρία, το ταξίδι… η παρέα! Αυτά που πραγματικά θα μου λείψουν…