Menu

Petter Heppner – Interview

It’s Saturday evening and I’m trying to reach Mr. Lotze, Peter Heppner’s manager. Nobody answers the phone except for his answering machine! I try to understand what the message says, but it’s…all German to me!! After a while I call once again. Still no response. In the meantime, I’m listening to Heppner’s songs and I […]

It’s Saturday evening and I’m trying to reach Mr. Lotze, Peter Heppner’s manager. Nobody answers the phone except for his answering machine! I try to understand what the message says, but it’s…all German to me!! After a while I call once again. Still no response.

In the meantime, I’m listening to Heppner’s songs and I find myself thinking how familiar his voice sounds. The third time I call is my lucky one! Mr Lotze picks up the phone and I ask for Peter Heppner.

“Just a minute” he says. “I have to look for him!”. I can’t help smiling while I imagine that Peter Heppner is playing hide and seek!!

Seconds later, he is on the phone. “Hello?” He says and his voice sounds so deep, clear and gentle that I hardly resist asking him to sing to me!!  I pull myself together and say….

LOST ECHOES: Hello, Mr Heppner. My name is Fanilia Kouki and I’m calling from Greece, representing LOST ECHOES. Περισσότερα “Petter Heppner – Interview” →

SALT [cine review]

Αν πάρεις τον Τζέισον Μπορν και του φυτέψεις βυζιά, θα νομίζεις ότι είναι η Αντζελίνα Τζολί. Και όντως είναι. Αν απο την άλλη, πάρεις τον Φίλιπ Νόις και του φυτέψεις… balls, θα θέλει λίγο ακόμα για να μοιάσει στον Πολ Γκρίνγκρας. Και κάπως έτσι, το Salt δεν είναι Bourne Supremacy, παρά μία ακόμα κατασκοπική περιπέτεια […]

Αν πάρεις τον Τζέισον Μπορν και του φυτέψεις βυζιά, θα νομίζεις ότι είναι η Αντζελίνα Τζολί. Και όντως είναι. Αν απο την άλλη, πάρεις τον Φίλιπ Νόις και του φυτέψεις… balls, θα θέλει λίγο ακόμα για να μοιάσει στον Πολ Γκρίνγκρας. Και κάπως έτσι, το Salt δεν είναι Bourne Supremacy, παρά μία ακόμα κατασκοπική περιπέτεια της σειράς, καλομονταρισμένη (με το χαλινάρι του βετεράνου Στούαρτ Μπερντ) αλλά γραμμένη στο ύφος ενός προ-ψυχροπολεμικού Τζέιμς Μποντ, χωρίς το μαρτίνι και τη φινέτσα. Είναι στις εποχές μας πραγματικά σπάνιο να βλέπεις Ρώσους μυστικούς πράκτορες να μαγειρεύουν την καταστροφή της «κακιάς Δύσης» και της Αμερικής, πάντα υπέρμαχοι της ιδεολογίας τους μέχρι τελευταίας ρανίδος του αίματός τους. Περισσότερα “SALT [cine review]” →

INCEPTION – η απαρχή μιας ιδέας με άνισο τέλος

Στην καινούρια ταινία του Cristopher Nolan oLeonardo Di Caprio (Cobb) δρα για λογαριασμό ισχυρών εταιρειών και «κλέβει» τις ιδέες που υπάρχουν στο υποσυνείδητο των ανταγωνιστών τους τη στιγμή που καμιά δύναμη δεν μπορεί να τις λογοκρίνει: στον ύπνο τους! Το μεγαλύτερο μέρος της δράσης, λοιπόν, παραδόξως συμβαίνει στα όνειρα των πρωταγωνιστών, ενώ αντίθετα τα πλάνα […]

Στην καινούρια ταινία του Cristopher Nolan oLeonardo Di Caprio (Cobb) δρα για λογαριασμό ισχυρών εταιρειών και «κλέβει» τις ιδέες που υπάρχουν στο υποσυνείδητο των ανταγωνιστών τους τη στιγμή που καμιά δύναμη δεν μπορεί να τις λογοκρίνει: στον ύπνο τους! Το μεγαλύτερο μέρος της δράσης, λοιπόν, παραδόξως συμβαίνει στα όνειρα των πρωταγωνιστών, ενώ αντίθετα τα πλάνα της πραγματικής τους ζωής χαρακτηρίζονται συνήθως από στασιμότητα.

Η νέα πρόκληση που αντιμετωπίζει ο Cobb είναι όχι να αποσπάσει, αλλά να εμφυτεύσει μια Ιδέα στο μυαλό ενός επιχειρηματία για να επωφεληθεί από αυτήν ένας ισχυρός ανταγωνιστής του. Αν φέρει εις πέρας τη δύσκολη αυτή αποστολή θα ξορκίσει τους προσωπικούς του δαίμονες εξασφαλίζοντας αμνηστία για τα λάθη του παρελθόντος που στοιχειώνουν το δικό του υποσυνείδητο… Συνεργάτης του Cobb στο δύσκολο αυτό εγχείρημα, η Αριάδνη (Helen Page), η οποία παρά το ομιλούν όνομά της δεν καλείται να βρει τη διέξοδο από τους λαβυρίνθους στους οποίους θα βρεθούν οι πρωταγωνιστές, αλλά αντιθέτως να τους δημιουργήσει! Περισσότερα “INCEPTION – η απαρχή μιας ιδέας με άνισο τέλος” →

THE KARATE KID [cine review]

Θυμάμαι τον εαυτό  μου πιτσιρικά, να πηγαίνει καθημερινά στο Ταε-Κβον-Ντο μπας και μάθει  την «Τεχνική του Γερανού» που  είχε μόλις δει ένα κυριακάτικο  απόγευμα σε μια ταινία ονόματι  Karate Kid. Αργότερα, έμαθε πως η συγκεκριμένη τεχνική δεν υπάρχει κι επίσης, δε θα κέρδιζε ποτέ καμία γκόμενα απλώς κλωτσώντας αέρα κοπανιστό. Αλλά αυτός ο πιτσιρικάς, όπως […]

Θυμάμαι τον εαυτό  μου πιτσιρικά, να πηγαίνει καθημερινά στο Ταε-Κβον-Ντο μπας και μάθει  την «Τεχνική του Γερανού» που  είχε μόλις δει ένα κυριακάτικο  απόγευμα σε μια ταινία ονόματι  Karate Kid. Αργότερα, έμαθε πως η συγκεκριμένη τεχνική δεν υπάρχει κι επίσης, δε θα κέρδιζε ποτέ καμία γκόμενα απλώς κλωτσώντας αέρα κοπανιστό. Αλλά αυτός ο πιτσιρικάς, όπως και σχεδόν όλοι οι άρρενες πιτσιρικάδες της ηλικίας του, ήθελε τη νίκη. Να ξεχωρίσει, να γίνει ήρωας. Όπως ο Ντάνιελ Λαρούσο και ο μέντοράς του, κύριος Μιγιάγκι.

Τα χρόνια πέρασαν  και δεν είμαστε πια στα 80s, αλλά στο βασίλειο του… νιχιλισμού. Ήρωας εδώ είναι ο Τζόκερ, αγαπημένη εικόνα μια φλεγόμενη πόλη, λαχταριστή επιθυμία το χάος. Οπότε, ποιος χέστηκε για το μαύρο παιδάκι που μετακόμισε στην Κίνα και προκειμένου να πάρει το κορίτσι της καρδιάς του και να βουλώσει τα στόματα των μαλακισμένων που τον ενοχλούν, μαθαίνει στο άψε-σβήσε Κουνγκ-Φου από τον επιστάτη; Νομίζω ελάχιστοι. Ίσως και κανείς. Πόσο μάλλον, όταν τα έχει ξαναδεί όλα αυτά σε μια bad movie we love που χαρακτήρισε την εποχής της, αλλά τώρα πια βαριέσαι να ασχοληθείς μαζί της ακόμα και τα κυριακάτικα απογεύματα. Το γεγονός ότι το «νέο» Karate Kid είναι εξαντλητική ξεπατικοτούρα του πρωτότυπου σε βάζει σε σκέψεις για το πόσο αποτελεσματικό μπορεί να είναι αυτό για μια ολόκληρη γενιά θεατών, που ακόμη πηγαίνει σινεμά και, προφανώς, δεν πετάξει στα σκουπίδια τις αναμνήσεις του.

Υπάρχουν όμως και  δύο καινούρια δεδομένα. Το ένα  είναι ο Τζέιντεν Σμιθ. Ο υιός του Γουίλ είναι μουράκλα και  γράφει τρελά στο φακό. Έχει πάρει  όλα τα φυσικά και μη προσόντα του  πατέρα του και εκμεταλλεύεται τις μούτες του στο έπακρο. Το ίδιο ισχύει και για τον Τζάκι Τσαν, κι ας μην φτάνει με τίποτα στο επίπεδο  του προκατόχου του (Πατ Μορίτα). Δεύτερο δεδομένο, το «εύκολο» κέντρο βάρους ενός τυπικού δράματος, που  πάντα θα βρίσκει στόχο, ακόμα  και σε ένα κυνικό, «βρώμικο», σκοτεινό κοινό. Ο,τι και να γίνει, στο τέλος όλοι θα χαρούν για το κατόρθωμα του μικρού Σμιθ. Αρκεί να ξεχάσουν οτι το έχουν ξαναδεί…

THE KARATE KID
* *
Σκηνοθεσία: Χάραλντ Ζβαρτ
Πρωταγωνιστούν: Τζέιντεν Σμιθ, Τζάκι Τσαν, Ταράτζι Χένσον

Πάνος Κατσιμπέρης | skotseziko-ntous.blogspot.com

‘Time Machine’ issue #11

Καταρχήν να ευχηθώ, καλώς ή κακώς, καλό φθινόπωρο σε όλους! Μετά από μια σύντομη αλλά και συνάμα ευεργετική διακοπή ελέω θέρους, με ότι συνεπάγεται αυτό, είμαστε και πάλι κοντά. Ελπίζω ο Σεπτέμβριος, μήνας εφαλτήριο για αλλαγές και οριοθέτηση στόχων, να σας βρίσκει όλους ευδιάθετους και ανανεωμένους. Εντάξει, είναι λογικό όλοι μας να χρειαστούμε ένα μικρό […]

Καταρχήν να ευχηθώ, καλώς ή κακώς, καλό φθινόπωρο σε όλους! Μετά από μια σύντομη αλλά και συνάμα ευεργετική διακοπή ελέω θέρους, με ότι συνεπάγεται αυτό, είμαστε και πάλι κοντά. Ελπίζω ο Σεπτέμβριος, μήνας εφαλτήριο για αλλαγές και οριοθέτηση στόχων, να σας βρίσκει όλους ευδιάθετους και ανανεωμένους. Εντάξει, είναι λογικό όλοι μας να χρειαστούμε ένα μικρό διάστημα προσαρμογής στην «γκρίζα» πραγματικότητα αλλά μήπως θα είναι η πρώτη φορά; «Συνηθισμένα τα βουνά από τα χιόνια» όπως λέει και ο θυμόσοφος λαός. Περισσότερα “‘Time Machine’ issue #11” →

Nick Cave and Grinderman: μια εποχή στην κόλαση || “Grinderman 2”

Λήμμα “Nick Cave”. Αναζήτηση στη μουσική λεξικογραφία. Περιγραφή: μουσικός, συγγραφέας, ποιητής, επικείμενος σεναριογράφος, περιστασιακός ηθοποιός, ποικίλες συνεργασίες, μουσικά σχήματα. Πεποιθήσεις: πρώην πιστός, αρνείται τον προσωπικό θεό, αλλά πιστεύει ότι κάθε ερωτικό τραγούδι δεν είναι ποτέ απόλυτα ανθρώπινο μα έχει κάτι θεϊκό. Ενδυματολογικό στυλ: λιτός και κομψευόμενος αστός με διανοητικό δανδισμό, αλλά παραμένει πάντα ο πρίγκιπας […]

Λήμμα “Nick Cave”. Αναζήτηση στη μουσική λεξικογραφία. Περιγραφή: μουσικός, συγγραφέας, ποιητής, επικείμενος σεναριογράφος, περιστασιακός ηθοποιός, ποικίλες συνεργασίες, μουσικά σχήματα. Πεποιθήσεις: πρώην πιστός, αρνείται τον προσωπικό θεό, αλλά πιστεύει ότι κάθε ερωτικό τραγούδι δεν είναι ποτέ απόλυτα ανθρώπινο μα έχει κάτι θεϊκό. Ενδυματολογικό στυλ: λιτός και κομψευόμενος αστός με διανοητικό δανδισμό, αλλά παραμένει πάντα ο πρίγκιπας που μπορείς να τον συναντήσεις σε ένα καταγώγι. Προσωπική ζωή: καρδιοκατακτητής, αλλά και λαβωμένος εραστής. Συναφείς όροι: Birthday party, Nick Cave and the Bad Seeds, Grinderman. Με λίγα λόγια απερίγραπτος και ανεξάντλητος.

Ένας άνθρωπος που συναιρεί το θεό και το διάβολο. Κι έτσι “θεόληπτος ή συντροφιά με τα τελώνια”, κατά την έκφραση του Κώστα Μαυρουδή, μπορεί να συναιρεί τα πιο διαφορετικά στοιχεία σε μία προσωπικότητα που ξέρει ότι οι ζωντανοί μύθοι είναι αυτοί που ζουν με τη φράση something or nothing. Οι παλιότεροι τον γνωρίζουν σαν τη παλάμη τους μαζί με τα σβησμένα τσιγάρα λίγο πριν τα νυχτοπερπατήματα στα 80’s, οι νεότεροι πάλι έχουν αγαπήσει το λυρισμό του, ιδίως τον ερωτικό, και οι εστέτ αναγνωρίζουν στον Nick Cave το μαξιμαλισμό μιας μαινόμενης και εύθραυστης αθωότητας που δεν μπορεί να δεχθεί τίποτα παγιωμένο, θεσμοθετημένο, ασάλευτο και δεν μπορεί να κρατηθεί μακριά από καμιά όψη του κόσμου και της ζωής. Περισσότερα “Nick Cave and Grinderman: μια εποχή στην κόλαση || “Grinderman 2”” →