Με δεδομένο ότι ο καθένας/κάθε μια από εμάς βιώνει με διαφορετικό τρόπο το πέρασμα του χρόνου, τότε πρέπει να λάβουμε επίσης σαν δεδομένο ότι ο καθένας/κάθε μια εξ ημών διαφοροποιείται ως προς την “κατάταξη” των αναμνήσεων του, ιδίως όταν καλείται να το πράξει αυτό σε περίοδο όπου συνηθίζουμε να κάνουμε “απολογισμούς πεπραγμένων”.
Ως εκ τούτου, οι Rammstein κυριάρχησαν στο προσωπικό μου ημερολόγιο. Αρχικά με το έργο “Liebe Ist Fur Alle Da”, για το οποίο έγραψα και εκτενή αναφορά (ευχαριστώ τον αρχισυντάκτη που δεν το …επέστρεψε ως “απαράδεκτο”) και έπειτα με τη συναυλία που το γερμανικό σεξτέτο έδωσε στη Μαλακάσα, εκείνο το βράδυ της 28ης Ιουνίου. Έχοντας μάθει απ’έξω το Live Aus Berlin και το Volkarball και βλέποντας πολλά βίντεο στο YouTube, από συναυλίες σε άλλες χώρες, διατηρούσα ακέραια την πίστη ότι μια συναυλία μπορεί να προσφέρει τόσο μεγάλη συγκίνηση. Πάρα τα χρονάκια μου, δικαιώθηκα πλήρως για το ότι βρέθηκα στις πολύ πρώτες σειρές: κόσμος που χτυπιόνταν, τραγούδαγε, ούρλιαζε, έκλαιγε, όταν με το διαδοχικό πέσιμο της μαύρης κουρτίνας και της τεράστιας γερμανικής σημαίας, είδαμε επιτέλους τον Till Lindemann και την παρέα του επί σκηνής. Για να μην πλατιάσω, αφού οι Rammstein αποτελούν περίπτωση που είτε τους λατρεύεις απόλυτα είτε τους απορρίπτεις απόλυτα, η παράσταση που φτιάχνουν δεν περιορίζεται μόνο στο μουσικό περιεχόμενο, αλλά παραπέμπει ευθέως σε παραστάσεις όπερας και θεάτρου. Ως εκ τούτου, αποτέλεσε μια κορυφαία στιγμή συνολικά των καλλιτεχνικών πεπραγμένων που έλαβαν χώρα το 2010.
Για να παραμείνω στα της μουσικής, πέρα από το LIFAD, το δεύτερο άλμπουμ που βρήκε χώρο στο στερεοφωνικό μου και το φορητό player, ήταν το Ealo, των συμπατριωτών μας Rotting Christ. Κορυφαία μπάντα, γνωστή σε όλη την υφήλιο, για την οποία βέβαια ισχύει το “ουδείς προφήτης στον τόπο του”. Ευτυχώς, μετά τη Θεογονία, στο Εάλω ο Σάκης Τόλης συνέχισε την “κατάδυσή” του στα μονοπάτια της ελληνικής μουσικής παράδοσης. Η Ήπειρος και τα πεντατονικά της άσματα βρήκαν χώρο στις συνθέσεις του δίσκου, αποτελώντας εν τέλει οργανικά στοιχεία αυτού και όχι φολκλόρ πινελιές, όπως επιτάσσει συχνά-πυκνά η μουσική βιομηχανία. Απλά κορυφαίο. Δεν ξέρω αν έχει σημασία, αλλά αναφέρω ότι και τους δύο δίσκους, τους αγόρασα εν τέλει στις βινυλιακές τους εκδόσεις.
Άλλοι δίσκοι και singles που ξεχώρισα είναι το Kosmokrator των επίσης ελλήνων PreEmptive Strike 0.1. Το ντουέτο από τον Αγ.Νικόλαο της Κρήτης συνεχίζει την ανοδική του πορεία, παραμένοντας πιστό στο industrial και το σκληρό beat. Πολύ ωραίο industrial αλλά με gothic αποχρώσεις άκουσα και από τους Γερμανούς Deied, στο δίσκο τους Formation of Chaos, που οι ίδιοι διαθέτουν δωρεάν. Front Line Assembly, μου αρέσουν πάντα, έτσι και στο Improvised Electronic Device.
To “Like A G6” των Far East Movement έκανε αίσθηση (μαζί με το cyber-punk αισθητικής video clip). Οι Strange Zero σαγηνεύουν όλο και περισσότερο κόσμο, με μοναδικό τους όπλο τις μελωδίες τους, όπως αυτές του Newborn Butterflies.
Τέλος, η επανένωση των Take That (ναι! σωστά διαβάσατε) προσέφερε ένα πολύ όμορφο και συγκινητικό τραγούδι, με τον Robbie Williams να έρχεται σε πρώτο πλάνο. Ελπίζω να συνεχιστεί το εγχείρημα, εφόσον διατηρήσει τέτοια κατεύθυνση…
Κατά τα άλλα, το Sonisphere, η συναυλία των Prodigy στη Θεσσαλονίκη, η συγκινητική εμφάνιση του Jean Michel Jarre στο Tae Kwon Do, οι Einsturzende Neubauten, αλλά και ο Peter Hammil και ο Wim Mertens, αποτέλεσαν επίσης πολύ δυνατές στιγμές του συναυλιακού 2010, που τελικά είχε πολλές συναυλίες, για όλα τα γούστα.
Κινηματογράφος τώρα. Πολλές οι καλές ταινίες της περιόδου που πέρασε, λίγες από τις οποίες κατάφερα να δω. Το Inception ήταν αυτή που μου άφησε τις πλέον καλύτερες εντυπώσεις. Ο Νόλαν πραγματοποίησε βουτιά στο υποσυνείδητο του ανθρώπου και προσέφερε μια οπτική απεικόνιση της λεγόμενης (τόσο από τους φυσικούς όσο και από τους βουδιστές) διαστολής του “χωρο-χρονικού” πεδίου. Η πλοκή δηλαδή χρήζει οπωσδήποτε δεύτερης ανάγνωσης και από την προσωπική μου οπτική γωνία, το παραδηλούμενο είναι ισχυρότερο του δηλούμενου. Ο Ντι Κάπριο εξελίσσεται σε δεινό θριλερατζή.
Με τις πράξεις, τις σκέψεις και τις προθέσεις των ανθρώπων ασχολήθηκε και ο κορυφαίος Τσαν Γου Παρκ, στο έργο η Δίψα. Έπειτα από τα cyborgs, “μεταμφίεσε” τους ηθοποιούς του σε βαμπίρ, προκειμένου να διεισδύσει σε περιοχές “αχαρτογράφητες”. Και σε αυτή την περίπτωση, το σενάριο ήταν πολυεπίπεδο: οι σχέσεις των δύο φύλων, η εναλλαγή των γενεών και η εισαγωγή νεωτερικών στοιχείων άλλων κοινωνιών, πολιτικό σχόλιο για τον εκχριστιανισμό της χώρας του είναι θέματα που αναφέρεται. Όλα αυτά όμως υπό το πρίσμα ενός ερωτήματος: μπορούμε τελικά να προσφέρουμε σωτηρία; μπορούμε να επέμβουμε στο λάθος, όταν κανείς δεν μας το ζητάει; Αναμένω την επόμενη ταινία του, που πιθανώς ολοκληρώνει μια δεύτερη τριλογία, έπειτα από αυτή της “εκδίκησης” με το αξεπέραστο Old Boy.
Το “Agora” του Αμενάμπαρ προκάλεσε και αυτό αίσθηση, ασχολούμενο με ένα θέμα αρκετά ενοχλητικό για το εγχώριο πολιτικο-θρησκευτικό κατεστημένο. Το σπονδυλωτό δράμα «Μέχρι να σε βρώ» του Γκαρσία, υποδειγματική κατά τη γνώμη μου ανάπτυξη των χαρακτήρων. Αλλά και το “Avatar, o τελευταίος γητευτής του Ανέμου”, προσωπικά το εκτίμησα, μιας και ο Shiamalan συνεχίζει τον μοναχικό του (;) δρόμο. Μπορεί να θάφτηκε από τους κριτικούς, αλλά το ίδιο συμβαίνει με όποια ταινία έχει ξεπεράσει τον δυτικό τρόπο σκέψης…
Αν μη τι άλλο, και η “δική μας” παραγωγή δεν υστέρησε. Φαίνεται ότι η κινητικότητα (ομιχλιστές, καθυστέρηση στο νέο κινηματογραφικό νόμο κτλ) κάνει τελικά καλό σε όσους ασχολούνται σοβαρά με το θέμα. Ο «Μαχαιροβγάλτης» του Γιάννη Οικονομίδη, με την επιβλητική μαυρόασπρη φωτογραφία και το βίαιο περιβάλλον που αναπτύσσει ακόμα μια φορά στο σενάριο του, αποτέλεσε ίσως την κορυφαία φετινή στιγμή, κατά τον υπογράφοντα. Μια ταινία “για το κωλόπαιδο της διπλανής πόρτας”, όπως ανέφερε ο ίδιος, μια ακόμα κατάδυση στα νεοελληνικά μικροαστικά “απόκρυφα” που δημιουργούν τελικά το ασφυκτικό πλαίσιο που βιώνουμε όλοι μας.
Είχα την ευκαιρία να παρακολουθήσω και κάποιες ταινίες του Ελληνικού Φεστιβάλ Ντοκυμαντέρ της Χαλκίδας. Σκληρό θέμα αυτό των ναρκωτικών στο «Περίπτωση Ευριδίκη» του Φρέντυ Βιαννέλη και η επιτυχία του συγκεκριμένου εγχειρήματος έγγυται στο ότι δεν προσεγγίζει το θέμα ούτε μελοδραματικά ούτε σαν τηλεοπτικό ρεπορτάζ. Πολύ καλό και τεχνικά, με δουλειά στο post-production, από τις λίγες του είδους που έχουμε δει στη χώρα μας.
Ο Γιάννης Αγγελάκας “έφερε” κόσμο στις αίθουσες του φεστιβάλ, χάρη στο “ταξιδιάρα ψυχή” της Αγγελικής Αριστομενοπούλου. Θα ήθελα περισσότερα από Τρύπες… Τέλος, με τον «Οργισμένο Δεκέμβρη» η ομάδα από τη Θεσσαλονίκη, υπό τη σκηνοθετική καθοδήγηση του ‘Ακη Κερσανίδη, που κατέγραψε τις εν θερμώ αντιδράσεις, τις ημέρες των Δεκεμβριανών, επανέφερε μετά από χρόνια το αμιγώς πολιτικό ντοκυμαντέρ. Πορείες και συγκρούσεις εκείνων των ημερών, εναλλάσσονται με σκέψεις ανθρώπων της διανόησης, νέων που λάμβαναν μέρος στα γεγονότα. Συλλογική εργασία, που προκάλεσε έντονες συζητήσεις όπου προβλήθηκε, δεν αποτελεί έναν ύμνο στη βία αλλά μια εξαιρετική καταγραφή των γεγονότων την ώρα που αυτά δημιουργούνται, με σαφή τον ιδεολογικό προσανατολισμό των δημιουργών του.
Σχολιάστε