Menu

ATTENBERG

* * * *

Σκηνοθεσία: Αθηνά-Ραχήλ Τσαγγάρη

Πρωταγωνιστούν: Αριάν Λαμπέντ, Βαγγέλης Μουρίκης, Ευαγγελία Ράντου, Γιώργος Λάνθιμος

Ήθελα να μην ξεκινήσω με αυτό, αλλά τελικά ενέδωσα στον – αχρείαστο – πειρασμό. Αν βάλεις τοAttenberg δίπλα στον Κυνόδοντα θα διαπιστώσεις ότι τα κοίταξες καλά-καλά και μοιάζανε στη μούρη. Σα δίδυμα αδέλφια, από τον «άλλον» πλανήτη του νέου ελληνικού σινεμά. Ωστόσο, έχουν μία και μόνη γραμμή να τα χωρίζει. Ο Κυνόδοντας είναι η τεχνική, η «ουσία», το «θέμα». Το Attenberg είναι η «ψυχή», το «ταξίδι», το συναίσθημα. Ίσως και να είναι η πιο ταιριαστή λέξη για να περιγράψει την ταυτότητα τούτης της πλευράς του ενιαίου αυτού κινηματογραφικού νομίσματος.

Η Τσαγγάρη δεν πέφτει θύμα της εύκολης, στρωτής, προμελετημένης αφήγησης για μια, εκ πρώτης όψεως κοινότυπη υπόθεση (η προσπάθεια μιας 23χρονης να δει τον κόσμο πιο ρεαλιστικά κατά τη διάρκεια της βαριάς ασθένειας του αγαπημένου της πατέρα). «Στήνεται» σκηνοθετικά, ακολουθώντας μη γραμμικές συναρτήσεις. Η εικόνα της διακατέχεται από τη συναισθηματική φόρτιση της ηρωίδας της και την ακολουθεί πιστά, αυτοκόλλητα. Σού δίνει τις δικές της ανάσες, δεν επιτρέπει στις δικές σου να βρουν χώρο. Η Μαρίνα, σαν κεντρικό πρόσωπο, έχει όλα τα φώτα στραμμένα πάνω της, αλλά αυτό που τραβάει την προσοχή σου είναι οι «κρυφές» πτυχές ενός κοριτσιού που πετάει σε ένα σύννεφο δικό της, ερμητικά αποκλεισμένο από τον οποιονδήποτε «φυσιολογικό» θνητό. Προσπαθώντας να την καταλάβεις, είναι στο χέρι σου να ανέβεις κι εσύ σε ένα δικό σου, παρόμοιο σύννεφο και να πειστείς για όσα διαδραματίζονται μπροστά σου. Κι αυτή είναι η μεγαλύτερη νίκη της Τσαγγάρη απέναντι στο θεατή της. Να ανοίξει ένα δρόμο που μοιάζει μάλλον αδιέξοδος σε μια περσόνα (αλλά και όσων την περιτριγυρίζουν, μη γελιόμαστε) που μέχρι να εμφανιστεί στο πανί κρατούσε την ψυχή της κλειδαμπαρωμένη.

Φυσικά, το Attenberg (όπως και ο Κυνόδοντας) είναι ταινίες που απαιτούν. Κι αν στο δεύτερο το παιχνίδι ήταν προκλητικά εγκεφαλικό, στην ταινία της Τσαγγάρη χρειάζεται καρδιά. Και πίστη, πάνω απ’όλα, ότι αυτά τα 95 λεπτά έχουν κάτι να σου πουν. Όπως υπέροχα το λένε πατέρας και κόρη (ο Μουρίκης σε άλλο ένα low-tempoρεσιτάλ, η Αριάν Λαμπέτ πραγματική αποκάλυψη του φακού), όπως εξίσου υπέροχα το τραγούδησε η Φρανσουάζ Αρντί στο «LeTempsDeL’Amour», στην πιο ειρωνική χρήση τραγουδιού που έγινε ποτέ για το φινάλε μιας αθεράπευτα μελαγχολικής κινηματογραφικής εμπειρίας.

 

 

 

Σχολιάστε

Η ηλ. διεύθυνση σας δεν δημοσιεύεται. Τα υποχρεωτικά πεδία σημειώνονται με *

Αυτός ο ιστότοπος χρησιμοποιεί το Akismet για να μειώσει τα ανεπιθύμητα σχόλια. Μάθετε πώς υφίστανται επεξεργασία τα δεδομένα των σχολίων σας.