Menu

Δημοσιονομικός  εκτροχιασμός, οικονομική επιτήρηση  από τις Βρυξέλλες, τριψήφιο έλλειμμα, δανεισμός, ΄πάγωμα’ μισθών και συντάξεων, εργασιακή ‘ζούγκλα’, αύξηση ορίων  ηλικίας συντάξεων, εσωκομματικά μαχαιρώματα  και μηχανισμοί, αναστολή προσλήψεων, γενιά των 700 ευρώ,  διαφθορά, πανδημία… είναι μόνο μερικοί τίτλοι που μου έρχονται πρόχειρα στο μυαλό και αποτυπώνουν την κατάσταση που επικρατεί στην χώρα μας (αλλά και όχι μόνο). Μια αποτύπωση αν μη τι άλλο ζοφερή, που μόνο θλίψη και σκεπτικισμό μπορεί να προκαλέσει στον μέσο Έλληνα και που χρίζει άμεσης αντιμετώπισης πριν είναι πολύ αργά. Έτσι σε πείσμα των καιρών αποφάσισα στο σημερινό άρθρο να συμπεριλάβω, πέρα από την καθιερωμένη μας βόλτα στα μουσικά επιτεύγματα του παρελθόντος, κάποια παράδοξα στοιχεία(μουσικού περιεχομένου βέβαια, μην τρομάζετε!)  που κέντρισαν το ενδιαφέρον μου σερφάροντας στο inet και που με βοήθησαν έστω και προσωρινά να χαλαρώσω και να ξεχαστώ διαβάζοντάς τα. Πάμε λοιπόν!

•    Μεγαλύτερη αναμονή για ένα άλμπουμ: Ο Μπράιαν Ουίλσον των Beach Boys ξεκίνησε να δουλεύει πάνω στο άλμπουμ ‘Smile’ στα τέλη του 1966, αλλά λίγο τα ψυχολογικά του θέματα, λίγο η τεμπελιά του τον ανάγκασαν να το παραδώσει 38 χρόνια αργότερα, το Σεπτέμβριο του 2004!

•    Μεγαλύτερο διάστημα αϋπνίας: O Πιτ ΝτεΦρέιτας, ντράμερ των Echo and the Bunnymen, το καλοκαίρι του 1986 έμεινε ξύπνιος για 18 μερόνυχτα σερί. Το κατάφερε κάνοντας έναν, ομολογουμένως, πολύ αποτελεσματικό συνδυασμό LSD, κοκαΐνης και χαπιών xtasy. Τα σχόλια δικά σας!

•    Πιο ακριβά μεταφορικά ενός και μόνου αντικειμένου: Το 2003 ο Μπόνο των U2 θα εμφανιζόταν στην Ιταλία, καλεσμένος του Λουτσιάνο Παβαρότι, σε μια συναυλία υπέρ του ιρακινού λαού. Βλέποντας πως έχει ξεχάσει το καπέλο του στο Δουβλίνο και μην μπορώντας να τραγουδήσει χωρίς αυτό, πλήρωσε 1700 ευρώ από την τσέπη του για να του το στείλουν. Το καπέλο ταξίδεψε στην πρώτη θέση φυσικά.

•    Πιο ακριβός καλεσμένος: Το 2001 ο Μάικλ Τζάκσον γιόρτασε τα 30 του χρόνια στην μουσική βιομηχανία με ένα μεγάλο πάρτι που έδωσε στο ράντσο του στη Neverland. Επίτιμος καλεσμένος ήταν ο Μάρλον Μπράντο ο οποίος πληρώθηκε 1 εκατομμύριο δολάρια για να παρευρεθεί και να βγάλει ένα πέρα για πέρα βαρετό λόγο υπέρ της ανθρωπιστικής προσφοράς του Τζάκσον.

•    Πιο ακριβή ταπετσαρία: Ο Νόελ Γκάλαχερ των Oasis, σε μια προσπάθεια να αποδείξει (πόσο άλλο πια?) την αγάπη του για τους Beatles, έριξε το 1997 στους τοίχους της κουζίνας του μια πανάκριβη, custom made, ταπετσαρία γεμάτη κίτρινα υποβρύχια η οποία του κόστισε πάνω από 700,000 ευρώ! Και εις ανώτερα!


Επιστρέφοντας στα δικά μας, στη σημερινή στήλη επέλεξα να αναφερθώ σε 4 άλμπουμ, που κατά την προσωπική που πάντα άποψη (για αυτό και κάθε σχόλιο είναι πάντα καλοδεχούμενο),  διακρίθηκαν τόσο εμπορικά όσο και καλλιτεχνικά το 1994.

1.    Pink Floyd – ‘Division Bell’: Το μεγάλο comeback των Floyd, έστω και χωρίς τoν ‘εγωιστή’ Roger Waters. Οι Floyd είναι μοναδικοί στο είδος τους, και μπορούν να προκαλέσουν, αν μη τι άλλο, ιδιαίτερα συναισθήματα σε όποιον τους ακούει. Από το εναρκτήριο και πολύ ατμοσφαιρικό ‘Cluster One’ και από εκεί στο ‘Marooned’(που άλλωστε τους χάρισε και ένα βραβείο Grammy to 1995) μέχρι το ‘Ηigh Hopes’ (περιέχει ένα από τα καλύτερα slide guitar σόλο ever) που κλείνει ιδανικά τον δίσκο, ο ακροατής παραδίνεται και ‘αφήνεται’ να ταξιδεύει σε μαγευτικά τοπία που όμοια του δύσκολα συναντά κανείς. Ένα άλμπουμ που θα πρέπει να κοσμεί κάθε δισκοθήκη που σέβεται τον εαυτό της!

2.    Soundgarden – ‘Superunknown’: Πολύ απλά ένα από τα καλύτερα άλμπουμ που ‘γεννήθηκαν’ στο χώρο της alternative rock μουσικής. Προσωπικά θα έλεγα, το magnum opus των Soundgarden! Καταπληκτικές ερμηνείες από τον Cornell ,βγαλμένες από τα μύχια της ψυχής του. Πιο μελωδικό από τον προκάτοχό του (με επιρροές και από Beatles όπως ομολόγησαν και τα μέλη του συγκροτήματος), έθεσε εκείνα τα στάνταρ ώστε οι Soundgarden να θεωρηθούν, όχι άδικα, ένα από τα μεγαλύτερα συγκροτήματα των ΄90s. Αν και μεγάλο σε διάρκεια (περίπου 70 λεπτά), ο ακροατής δεν χάνει σε κανένα σημείο το ενδιαφέρον του. Ένας δίσκος σκοτεινός και μελαγχολικός αλλά όχι ‘κλαψιάρικος’ έβαλε τους Soundgarden μια και δια παντός στο επίκεντρο του μουσικού χάρτη.

3.   Blur – ‘Parklife’: Αν και όχι ο μεγαλύτερος οπαδός τους, πρέπει να αναγνωρίσω την μουσική ιδιοφυία που εμπεριέχεται σε αυτόν τον δίσκο. Δύσκολα να κατατάξεις το συγκεκριμένο άλμπουμ σε κάποιο ιδίωμα, παρόλα αυτά όλοι μπορούν να διακρίνουν τις ποπ ευαισθησίες τους σε κομμάτια όπως τα ‘Parklife’ , ‘Girls and Boys’ και ‘Trouble in the message centre’ όπως επίσης και τις ψυχεδελικές τους αναζητήσεις στο πολύ  καλό και συνάμα διαφορετικό από τα υπόλοιπα ‘ This is a low’. Το ‘Parklife’ βρίθει έμπνευσης ακόμη και σε στιχουργικό επίπεδο κάνοντας το ένα ελκυστικότατο πακέτο για όλους τους φίλους της καλής μουσικής.

4.    Portishead – ‘Dummy’: Πιστεύω ακράδαντα πως ο όρος trip-hop οφείλεται αποκλειστικά στην συγκεκριμένη κυκλοφορία του εν λόγω άλμπουμ (συνοδοιπόροι τους μπορούν να θεωρηθούν οι Massive Attack και ο Tricky). Ένας όρος που προσπάθησε να συγκεράσει την ατμοσφαιρική, ‘ταξιδιάρικη’ και chill out μουσική με το hip hop ( χωρίς τα rap φωνητικά βέβαια). Το αποτέλεσμα αυτής της παράδοξης πρόσμειξης μουσικών ιδιωμάτων κρίνεται απολύτως επιτυχημένο και οι Portishead μας προσφέρουν τραγούδια σταθμούς για το είδος τους όπως το ‘Roads’, ‘Mysterons’, ‘Sour times’ και ‘Glory box’. Θα έλεγα πως η αξία αυτού του δίσκου βρίσκεται στο γεγονός πως έτυχε θερμής υποδοχής από ακροατές από τόσο διαφορετικά μουσικά υπόβαθρα και αναγνωρίστηκε ως από τα αυθεντικότερα του είδους του. Ιδιαίτερη μνεία αξίζει η ερμηνεία της Gibbons καθώς και η συνθετική ικανότητα του πολυοργανίστα Barrows.

One Comment for "‘Time Machine’ issue #3 [1994]"

Σχολιάστε

Η ηλ. διεύθυνση σας δεν δημοσιεύεται. Τα υποχρεωτικά πεδία σημειώνονται με *

Αυτός ο ιστότοπος χρησιμοποιεί το Akismet για να μειώσει τα ανεπιθύμητα σχόλια. Μάθετε πώς υφίστανται επεξεργασία τα δεδομένα των σχολίων σας.