Menu

WHITE LIES

Λατρεύτηκαν από πολλούς, ανέβηκαν στο Νο 1 της Μεγάλης Βρετανίας και θεωρούνται η μπάντα με το μεγαλύτερο ταλέντο αυτή τη στιγμή στην ευρύτερη μουσική σκηνή της post / rock / wave / Britpop. Πάμε πάλι από την αρχή τώρα: Τα αρνητικά σχόλια και reviews που μπορεί να διαβάσει κάποιος για τους White Lies μπορεί και να συγκαταλέγονται στα χειρότερα ever που θα μπορούσε να διαβάσει κανείς για ένα μουσικό σχήμα της συγκεκριμένης (όσο συγκεκριμένη είναι αυτή…) σκηνής. Πάρτε για παράδειγμα το review του CD τους από το διάσημο, τρομερό και φοβερό (και πολύ δήθεν) Pitchfork που τους βάζει 4 στα δέκα και τους θεωρεί βαρετούς! Έτσι είναι αυτά τα πράγματα, διαφορετικά γούστα, διαφορετικές απόψεις που ενίοτε εκνευρίζουν αλλά πάντα μας θυμίζουν ότι είναι «υγεία» το να υπάρχουν τόσο μεγάλες διαφορές στις απόψεις των ανθρώπων.

Ας αφήσουμε όμως την φιλοσοφία κι ας επικεντρωθούμε στην εμφάνισή τους στο Ejekt 2009 και συγκεκριμένα στην πρώτη μέρα το festival. Οι βαρετοί λοιπόν White Lies, αυτοί οι ξεδιάντροποι αντιγραφείς των Joy Division βγήκαν στη σκηνή με τον ήλιο να χτυπάει στις γυαλισμένες κιθάρες τους (και να θαμπώνει τα δικά μας μάτια) και τον κόσμο να είναι ακόμα λίγος (λόγω ώρας), αλλά και πάλι πολύ περισσότερος από όσος θα ήταν αν στη θέση των White Lies έπαιζε κάποιο άλλο σχήμα. Στήθηκαν στην σκηνή, κατέβασαν τα κεφάλια τους με περισσή μετριοφροσύνη, κράτησαν τις κατάρες τους μέσα τους -για τον απαράδεκτο υπεύθυνο του ήχου που κυριολεκτικά προσπάθησε και το κατάφερε εν μέρει- να τους θάψει, και ξεσήκωσαν εμάς τους …αφελείς που θεωρούσαμε και συνεχίζουμε να θεωρούμε ότι έχουν βγάλει δισκάρα!

Οκ φαίνεται ότι δεν έχουν την μεγάλη εμπειρία που θα μπορούσε να τους χαρακτηρίσει πραγματικά άνετους και super στο live τους, αλλά συνάμα είναι κάτι παραπάνω από φανερό ότι έχουν καταφέρει κι έχουν βρει τον τρόπο να ξεπερνούν τα αναπόφευκτα – τώρα στην αρχή της μουσικής τους πορείας – εμπόδια και να  διασκεδάζουν… αν όχι όλους αυτούς που τους κάνουν την τιμή έστω και επιφυλακτικά να τους «ακολουθούν», τότε τουλάχιστον αυτούς τους λίγους ή πολλούς που τους γουστάρουν πραγματικά πολύ.

STARSAILOR

Οι Starsailor θα μπορούσα να πω ότι μπορούν να βάλουν κάποιον σε αρκετά μεγάλα διλήμματα… Δε νομίζω ότι μπορείς να πεις ότι είναι λίγοι σαν μπάντα, αλλά ταυτόχρονα ούτε και να τους αποθεώσεις σε αφήνουν αυτά που έχουν κάνει στην έως τώρα μουσική τους ιστορία. Η εμφάνισή τους την πρώτη μέρα του Ejekt ήταν αξιοπρεπέστατη (ο ήχος επιτέλους ήταν καλός), οι συνθέσεις τους γλυκιές, αλλά ακόμα και με δεδομένα όλα τα προαναφερθέντα, δεν μπορεί κάποιος να μην αποθαρρυνθεί από την ..βαρεμάρα που αρκετές φορές προκαλούν. Ίσως η λέξη “βαρεμάρα” να ακούγεται υπερβολική, αλλά δεν μου βγαίνει από το μυαλό ότι ακόμα και εκείνοι που “λικνίζονταν” προχθές στα τραγούδια τους θα είχαν στο πίσω μέρος τους μυαλού τους και μια εκδοχή αυτών των κομματιών με λίγο περισσότερο “νεύρο” και ζωντάνια. Nothing more to say… Ήταν απλά αξιοπρεπείς (ότι κι αν σημαίνει αυτό).

Ιωάννης Γλυκός

EDITORS

Μπορεί οι editors να υπάρχουν από το 2002 αλλά οι σχέσεις μας δεν ήταν ποτέ και οι πιο ζεστές. Η αποψινή τους εμφάνιση όμως ήταν αρκετά αξιοπρεπής βγήκαν στην σκηνή λίγο μετά το πέσιμο του ήλιου και το κοινό τους υποδέχτηκε με σχετικό ενθουσιασμό , παρά τα κάποια προβλήματα στην μέση του πρώτου κομματιού το συγκρότημά συνέχισε ακάθεκτο, με τον Tom Smith να δίνει ρέστα (όχι μόνο στα φωνητικά). Η χρήση του drum machine εμπλουτίζει εμφανώς τον ήχο τους μην αφήνοντας σε να τους κατηγοριοποίησης ως ένα ακόμη σχήμα της σειράς . Η εκτέλεση του “Bullet” μας μένει ως μια απο τις καλύτερες αναμνήσεις για απόψε. Τα σχεδόν 50 λεπτά επί σκηνής ίσως να κούρασαν μέρος του κοινού αλλά πιστεύω ήταν αρκετά για να μας πείσουν ότι παρακολουθήσαμε ένα αξιόλογο σχήμα που φλερτάρει ανάμεσα στην σκοτεινή πλευρά της μουσικής και την αβάσταχτη ελαφρότητα της pop.

 

PIXIES

Λίγο μετά τις 11 και πιστοί στο πρόγραμμα οι Pixies βρίσκονται στην σκηνή. Είναι το μόνο σχήμα που καταφέρνει να σηκώσει το μεγαλύτερό κομμάτι του κοινού από το γκαζόν και να το κάνει να προσεγγίσει στην σκηνή. Ο Frank Black μοιάζει σχετικά αδυνατισμένος σε αντίθεση με την Kim Deal που’χει βάλει κάποια έξτρα κιλά .Ξεκίνημα με το  “U-Mass”! Ακούμε και το “Wave of mutilation” και ως εδώ όλα καλά. Όταν ψιλοσκοτώνουν τα “Caribou” και “Velouria”  όμως συνειδητοποιούμε διάφορα, όπως πχ ότι το σχήμα δεν παίζει τόσο δεμένα και ότι ο ήχος δεν βγαίνει και τόσο καλά. Η σύγκριση με την προηγούμενη φορά που τους είχαμε δει στο Rockwave είναι αναπόφευκτη. Είναι περίεργο ότι δηλαδή δεν φταίει η κονσόλα ή τα  ηχεία αλλά απλά το γεγονός ότι δεν αποδίδουν οι ίδιοι.

Σε κάποια φάση έχουμε και μια υποψία φωτιάς αλλά ευτυχώς η επέμβαση των διοργανωτών είναι ακαριαία. Προφανώς κάποιος ασυνείδητος πέταξε το αναμμένο τσιγάρο του. Τα  “Debasser” και “Where is my Mind” είναι τα κομμάτια της αποψινής αποθέωσης και μακάρι το ίδιο το σχήμα να κουνιόταν το ένα πέμπτο από τον κόσμο. Η Kim προσπαθεί να πει ευχαριστώ σε κάποια φάση αλλά δεν της βγαίνει και μας πετάει ένα “Oh what the fuck. Thank’s a lot”. Φεύγουν και ενώ ελπίζουμε για encore εμφανίζονται μετά από μισό λεπτό απλά για να μας πουν καληνύχτα.. Οι Pixies θα μπορούσαν να ήταν το πυροτέχνημα την αποψινής βραδιάς, ο κόσμος είχε σχετικά βαρεθεί με την ομοιομορφία των προηγούμενων σχημάτων και ήταν έτοιμος να τα δώσει όλα με τις punk/rock καταβολές τους. Δεν τους βγήκε όμως και κάπου κρύωσε δυστυχώς το πράγμα. Κρίμα γιατί η διοργάνωση ήταν κάτι παραπάνω από καλή, με βολικό πάρκινγκ , άνετο χώρο να κάτσεις και χωρίς τις γνωστές τρελές ουρές για μπύρες και σάντουιτς. Ευχόμαστε λοιπόν το ejekt να γίνει θεσμός και το περιμένουμε και του χρόνου.

Χρήστος Αναγνώστου

More Ejekt 2009 photos [click here]

Σχολιάστε

Η ηλ. διεύθυνση σας δεν δημοσιεύεται. Τα υποχρεωτικά πεδία σημειώνονται με *

Αυτός ο ιστότοπος χρησιμοποιεί το Akismet για να μειώσει τα ανεπιθύμητα σχόλια. Μάθετε πώς υφίστανται επεξεργασία τα δεδομένα των σχολίων σας.