Menu

Να το ξεκαθαρίσουμε ευθύς εξαρχής. Η παρούσα δισκογραφική κατάθεση αποδεικνύει άνευ αμφισβήτησης, πως οι πάλαι ποτέ ηλεκτρονικοί πειραματισμοί των Radiohead, όπως μας αποκαλύφθηκαν στα Kid A και Amnesiac, δεν αποτέλεσαν ένα απλό τερτίπι της μπάντας, ούτε μια απόπειρα να απεμπλακούν από τις κατακτήσεις τους και τα θέλω του σεληνιασμένου -χάρη στο OK Cοmputer- κοινού τους. Είναι πασίδηλο πως ακόμα κι αν δεν υπήρχε ανέκαθεν μια τέτοια τάση, υπέβοσκε παράλληλα με την καλλιτεχνική ωριμότητα του συγκροτήματος κι απέμενε να φτάσει η κατάλληλη χρονική στιγμή προκειμένου να βγει από το κουκούλι της και να διαμορφώσει τη νέα, για τα δεδομένα των Radiohead, μουσική πρόταση. Ακόμα όμως κι αν υπήρχε κάποια αμφιβολία επ’ αυτού, την ακύρωσε τόσο το Bodysong του Greenwood, όσο και το εγχείρημα του Eraser που την όποια συγγένειά του με τις αρχές της ορθολογικής τραγουδοποιίας, την οφείλει περισσότερο στο Nigel Godrich, παρά στον ίδιο τον Yorke.

Δε χρειάζεται δα και πολύ φαιά ουσία για να καταλήξεις στο συμπέρασμα πως ο τελευταίος αισθάνεται τουλάχιστον οικεία ως στρατοκόπος της idm τεχνοτροπίας. Το ομολόγησε κι ο ίδιος πρόσφατα σε συνέντευξή του, οριοθετώντας πλέον ξεκάθαρα τις μουσικές του προτιμήσεις: ρυθμικές περιστροφές κι αφηρημένες ηχητικές ανακυκλώσεις για να συνοδεύουν τους -ωριμότερους από ποτέ- φωνητικούς του ακροβατισμούς, που για πολλούς θα αποτελούσαν απώτερο σκοπό, για τον ίδιο όμως μοιάζουν ιδανικό μέσο για να κοινωνήσει το εκφραστικό του ζητούμενο, όπως ορίζεται από τον ηχητικό διάκοσμο και τις στιχουργικές του ανησυχίες, που και πάλι αποδεικνύονται πολιτικά εμφορούμενες και υπαρξιακά αγωνιώδεις μέσα στην αμφισημία τους. Στο κομμάτι “Harrowdown Hill”, ένα από τα καλύτερα του δίσκου, αποτίει φόρο τιμής στο βιολόγο κι υπάλληλο του Υπουργείου Άμυνας του Ηνωμένου Βασιλείου David Kelly, η αυτοχειρία του οποίου υπήρξε αμφιλεγόμενη και δίχασε την κοινή γνώμη. Με στίχους όπως “did i fall or was I pushed” συντάσσεται με την πεποίθηση που θέλει τις μυστικές υπηρεσίες να έδρασαν προκειμένου να καλύψουν τα νώτα του Blair, ο οποίος αποτελεί μόνιμο στόχο της κριτικής πένας του Yorke τα τελευταία χρόνια. Συγκοινωνούσας θεματικής και το “Atoms For Peace”, εμπνευσμένο από τον ομώνυμο λόγο του Eisenhower πίσω στο 1953, σχετικά με την ανάγκη χρήσης της ατομικής ενέργειας για ειρηνικούς σκοπούς.

Στα πλαίσια της ελευθερογνωμίας και του καλλιτεχνικού ακτιβισμού, οι Radiohead έχουν αποδείξει πως δε φείδονται ούτε έργων, ούτε δηλώσεων. Κι αν αυτό συνέβαινε όταν οι πολιτικά ορθές αγκυλώσεις των μίντια κι ο καθωσπρεπισμός της δισκογραφικής μέγκενης θα μπορούσαν να αποτελέσουν τροχοπέδη, πλέον ο Yorke έχει τον απόλυτο έλεγχο των επικοινωνιακών του μέσων, χωρίς να τον περιορίζει τίποτα περισσότερο από την ικανότητά του να μετουσιώσει τις αποσπασματικές του ιδέες σε οργανικά σύνολα που θα εκφράζουν επακριβώς τις πρώτες. Και τα καταφέρνει με έναν ολότελα ελκυστικό και προσωπικό τρόπο, έχοντας προηγουμένως μελετήσει κι εμπεδώσει τα “διδάγματα” των Autechre, Aphex Twin και των λοιπών ηλεκτροπατέρων του είδους, με τους οποίους και συσχετίζεται εν τέλει περισσότερο από ένα οποιοδήποτε κιθαριστικό σχήμα. Κι εδώ πάντως η παρέμβαση του Godrich υπήρξε καθοριστική και δει πολυεπίπεδη: ανέλαβε την παραγωγική διαδικασία ως συνήθως, την οποία μάλιστα έφερε εις πέρας με αξιοσημείωτη και πάλι μαεστρία, κυρίως όμως λειτούργησε ως η καταλυτική αρχή άρσης της δημιουργικής οκνηρίας του Yorke, αλλά κι ως καθοριστικός παράγοντας “επιβολής” μιας τραγουδιστικής αισθητικής που διαπνέει ακόμα και τα πιο πειραματικά κομμάτια. Το πιθανότερο είναι να μιλούσαμε με άλλους όρους, αν τα πράγματα είχαν αφεθεί στην αποκλειστική διακριτική ευχέρεια του Yorke. Η πρόσφατη μάλιστα εμφάνιση του τελευταίου στην εκπομπή του Henry Rollins, φαίνεται να δικαιώνει την οπτική του Godrich…το “The Clock” μετατρέπεται σε ένα δαιμονικό ντελίριο για κιθάρα και φωνή, προσφέροντας μια εσωτερική δυναμική που δεν αποκαλύπτεται πάντα μέσα από τους συνθετικούς ήχους.

Όχι πως δεν υπάρχουν και κάποια σημεία που ενδέχεται να ξενίσουν ορισμένους…το outro του “Cymbal Rush” παραπέμπει άμεσα στο “There There”, χρησιμοποιώντας την ίδια ακολουθία ακόρντων και μελωδική φόρμα. Όλα όμως είναι ζήτημα οπτικής…κάποιοι άλλοι θα το αποδώσουν στην προαναφερθείσα νωθρότητα του Yorke, κάποιοι άλλοι στην ιδιαίτερη σχέση του με ένα κομμάτι που του προκάλεσε δάκρυα η ολοκληρωμένη ακρόασή του. Δεν αποκλείεται λοιπόν να επέλεξε να ερμηνεύσει μέρος αυτού υπό το πρίσμα της αποκλειστικής πια παράφρασης, όπως συμβαίνει και με καθετί αγαπημένο στο οποίο έχουμε την τάση να επιστρέφουμε ξανά και ξανά.

Εικαστικά ο κύριος Stanley Donwood (aka Dan Rickwood ή “The White Chocolate Farm”) έκανε πάλι το θαύμα του, προσφέροντας ένα εξώφυλλο με την μορφή του βασιλιά Canute να προσπαθεί να καθυποτάξει τη θάλασσα και να αποτυγχάνει οικτρά. Μέρος κι αυτό ενός συνολικού έργου που συνταιριάζει οργισμένα συναισθήματα, φωνές απόγνωσης και κλειστοφοβικές αναθυμιάσεις μέσα στη σύγχυση μιας παγκοσμιότητας που δεν αφήνει τίποτα ανεπηρέαστο, όπως ακριβώς κι αυτά τα ηχητικά κρούσματα που γεννήθηκαν μέσα από ένα laptop κι έμελλαν να αποτελέσουν ένα από τα πιο αξιοπρόσεκτα έργα του 2006.

Thom Yorke – The Eraser

1. Eraser
2. Analyse
3. The Clock
4. Black Swan
5. Skip Divided
6. Atoms For Peace
7. And It Rained All Night
8. Harrowdown Hill
9. Cymbal Rush

– 8.4 / 10 –

Σχολιάστε

Η ηλ. διεύθυνση σας δεν δημοσιεύεται. Τα υποχρεωτικά πεδία σημειώνονται με *

Αυτός ο ιστότοπος χρησιμοποιεί το Akismet για να μειώσει τα ανεπιθύμητα σχόλια. Μάθετε πώς υφίστανται επεξεργασία τα δεδομένα των σχολίων σας.