Menu

Μπορείς να χαρακτηρίσεις  το Robin Hood με δύο τρόπους. Ο ένας είναι το πεις «μια μέτρια εκδοχή του Μονομάχου» και ο άλλος «ένα καλύτερο Βασίλειο των Ουρανών». Μια… ελαφρώς dark οπτική και μια πιο φωτεινή. Όποιο από τα δύο και να επιλέξεις, πάντως, η εικόνα του φιλμ μετά τους τίτλους τέλους δεν αλλάζει.

Υπάρχουν δύο βασικά ελαττώματα σε αυτή τη νέα βερσιόν  του «Πρίγκιπα των Κλεφτών». Το πρώτο έχει να κάνει με την –  άτυχη, για άλλη μια φορά – επιλογή  του Σκοτ να φορτώσει την ιστορία  του με όσο περισσότερες ιστορικές  λεπτομέρειες γίνεται. Αυτή η υπερπληθώρα  «πληροφοριών» αφαιρεί πόντους  από την πιο ανθρώπινη, στα  πλαίσια του «ατομικού», προσέγγιση, όπως πετυχημένα είχε γίνει στον προ  δεκαετίας Μονομάχο του.

Το ίδιο λάθος, και μάλιστα σε πολύ μεγαλύτερες  δόσεις, παρατηρήθηκε και στο Βασίλειο των Ουρανών, όπου η ανάγκη για ιστορική πιστότητα αφαίρεσε σχεδόν ατόφιο το όποιο συναισθηματικό βάρος κουβαλούσαν στις πλάτες τους οι κεντρικοί χαρακτήρες. Εδώ, ο Σκοτ επιχειρεί να ρίξει ελαφρώς τους ιστορικούς τόνους, αλλά ταυτόχρονα υπερβάλλει στις υποπλοκές, με αποτέλεσμα το γαϊτανάκι των χαρακτήρων να χάνεται μέσα σε αυτόν τον καταιγισμό και να μην μπορείς πλέον να κατασταλάξεις σε μια συναισθηματική ισορροπία. Ο Μάξιμος ήταν ΕΝΑΣ χαρακτήρας που κατάφερε να σε κάνει να τον ακούσεις. Ο Ρομπέν, έχεις την εντύπωση ότι απλώς υπάρχει για να χαζεύεις τα κατορθώματά του, να ακούς τα βαρύγδουπα τσιτάτα του και να θαυμάζεις τα κότσια του. Τίποτε περισσότερο, αλλά και τίποτε λιγότερο από αυτό. Ευτυχώς, ο Ράσελ Κρόου κάνει ότι μπορεί για να διατηρήσει ένα, έστω εικονικό, status στο χαρακτήρα που υποδύεται, αλλά φευ, παγιδεύεται κι αυτός στην αυτοαναφορικότητα που προκύπτει από την προσπάθεια του Σκοτ να ενώσει κομμάτια από τις προηγούμενες δύο ταινίες για να βγάλει από τη μύγα ξύγκι.

Και αυτό είναι το δεύτερο σφάλμα του. Και μαθηματικά αν το εξετάσεις, ο συνδυασμός μιας καλής και μιας μέτριας ταινίας  δεν μπορεί να βγει πάνω κι από τις  δύο. Πόσο μάλλον όταν αναμειγνύονται τα λάθος στοιχεία και το πείραμα  σου βγαίνει… ντεμί. Όχι ότι δε θα χορτάσεις δράση, ηρωισμούς και  άφθονους σκοτεινούς τόνους στην περιρρέουσα  ατμόσφαιρα (εδώ ο Σκοτ χτυπάει  διάνα, ως συνήθως). Όχι ότι δε θα ευχαριστηθείς τους ηθοποιούς, ακόμα  κι αυτούς που παίζουν σαν «έρμαια» των υπολοίπων. Απλώς, βγαίνοντας, θα αρχίσεις τις συγκρίσεις. Κι όταν αυτές  τελειώσουν, πάλι τον Μονομάχο θα δεις στο DVD…
ΥΓ. Ο Ρομπέν του… Κέβιν Κόστνερ ήταν Ρομπέν ενώ αυτός… Robin Hood; Μια νέα εποχή για την ελληνική διανομή…

ROBIN HOOD
* *

Σκηνοθεσία: Ρίντλεϊ Σκοτ
Πρωταγωνιστούν: Ράσελ Κρόου,Κέιτ Μπλάνσετ, Μαρκ Στρονγκ

Πάνος Κατσιμπέρης | skotseziko-ntous.blogspot.com

Σχολιάστε

Η ηλ. διεύθυνση σας δεν δημοσιεύεται. Τα υποχρεωτικά πεδία σημειώνονται με *

Αυτός ο ιστότοπος χρησιμοποιεί το Akismet για να μειώσει τα ανεπιθύμητα σχόλια. Μάθετε πώς υφίστανται επεξεργασία τα δεδομένα των σχολίων σας.