Menu

Το βασικό ερώτημα γι’ αυτή τη κυκλοφορία ήταν από την αρχή (από τη πρώτη μέρα που ανακοινώθηκε) το αν και κατά πόσο θά ‘πρεπε να περιμένουμε έναν Manics – like δίσκο, ή κάτι αρκετά εώς πολύ διαφορετικό. Εκ των πραγμάτων η δεύτερη πιθανότητα θα ήταν πολύ μικρή, και τελικά και στην πράξη αυτό που ακούμε από τον James Dean Bradfield δεν είναι κάτι ξένο προς τον ήχο των Manics. Προσωπικά μόνο σαν αρνητικό δεν το βλέπω αυτό και οι λόγοι θα φανούν και στην πορεία αυτής της παρουσίασης.

Με δεδομένο λοιπόν τον δημιουργικό οίστρο των μελών των Manics (μην ξεχνάμε ότι εκτός από τον Bradfield ετοιμάζει solo δίσκο και ο Nicky Wire, ενώ και όλοι μαζί οι Manic Street Preachers έχουν αρχίσει ήδη να προετοιμάζονται για την ηχογράφηση της επόμενης δουλειάς τους), ένα είναι σίγουρο. Φέτος οι fans θα χορτάσουν από “μανιακούς” ήχους και μελωδίες!

Επειδή όμως τα πράγματα, όσον αφορά τον μουσικό χαρακτήρα ενός δίσκου, δεν είναι και τόσο απλά, θα ήταν μάλλον καλό να αποσαφηνίσουμε κάτι. Ο “γνώριμος” ήχος δεν υποδηλώνει πάντα έλλειψη χαρακτήρα. Κι αυτόν ακριβώς τον μουσικό χαρακτήρα είναι το πρώτο πράγμα που αρχίζει να ψάχνει – ακούγοντας το “The Great Western” – ένας Manics fan. Το solo album του τραγουδιστή των Manics φαίνεται να αναδύεται από τα σπλάχνα του “Everything Must Go”, χωρίς όμως να το αντιγράφει. Δεν είναι τόσο “γλυκό”, μελωδικό και pop όσο το “Lifeblood”, ούτε όμως και τόσο “τραχύ” και punk όσο οι πρώτες δουλειές των Preachers.

Ο Bradfield σε αυτό το album γράφει και τραγουδάει για τον Philip Hall, τον χαμένο μέντορα των Manics (“English Gentleman”), για θέματα κοινωνικά και πολιτικά (“Thats No Way To Tell A Lie” – πρώτο single του album, “To See A Friend In Tears” – διασκευή στο παλιό τραγούδι του Jacques Brel), ενώ δεν λέει όχι και σε συνεισφορές “φίλων” του με πιο χαρακτηριστική αυτή του Nicky Wire στα lyrics του πολύ καλού “Bad Boys and Painkillers”.

Πέρα από τα προαναφερθέντα κομμάτια, αν θέλαμε να καταγράψουμε άλλες καλές στιγμές του “The Great Western” θα κάναμε σίγουρα αναφορά στο θαυμάσιο “Still A Long Way To Go”, στο “Run Romeo Run” (drums από τον Daf Ieuan των Super Furry Animals), στο “Emigre” (με τα backing vocals να θυμίζουν κάτι από το “So Why So Sad”) και στο “Which Way To Kyffin”.

Το “The Great Western” μπορεί να μην φτάνει στα επίπεδα ενός δίσκου που θα μπορούσε να χαρακτηριστεί “εξαιρετικός”, αλλά μπορεί να αποτελέσει αξιοπρεπή προσθήκη στην δισκοθήκη των Manics Fans. Για τους υπόλοιπους …δεν γνωρίζω – δεν απαντώ.

James Dean Bradfield – The Great Western

1. That’s No Way To Tell A Lie
2. English Gentleman
3. Bad Boys And Painkillers
4. On Saturday Morning We Will Rule The World
5. Run Romeo Run
6. Still A Long Way To Go
7. Emigre
8. To See A Friend In Tears
9. Say Hello To The Pope
10. Wrong Beginning
11. Which Way To Kyffin

Σχολιάστε

Η ηλ. διεύθυνση σας δεν δημοσιεύεται. Τα υποχρεωτικά πεδία σημειώνονται με *

Αυτός ο ιστότοπος χρησιμοποιεί το Akismet για να μειώσει τα ανεπιθύμητα σχόλια. Μάθετε πώς υφίστανται επεξεργασία τα δεδομένα των σχολίων σας.