Menu

Duran Duran at the Wembley Arena… London 24 April, 2004

Duran-Duran… χμμ…
They’ve been justifying their existence for a long time…and now people say: “And You’Re Not Even Young Any More”…

Αυτή η σκέψη είναι στο πίσω μέρος του μυαλού των Duran Duran.
Οι ώριμοι πλέον Duran Duran απευθύνονται στο ώριμό (;) πια κοινό τους.
Τι περίεργο; Περίεργο συναίσθημα!

Πριν 20 χρόνια εμφανίζονταν στη σκηνή, έβγαζαν νέο δίσκο, φωτογραφίζονταν για εξώφυλλα, έβγαιναν σε αφίσες και τα δεκατριάχρονα κοριτσάκια τρελαίνονταν. Έκσταση! Violent mental agitation.. Delirium!
Amazement! Περισσότερα “Duran Duran, Wembley Arena, London 24.04.04”

“April is the cruelest month,
Breeding lilacs out of the dead land,
Mixing memory and desire”…

“Winter kept us warm,
Covering earth in forgetful snow”…

Another “seasonally affective” album. At least, Glen Johnson says so, from the very beginning: “out of season, out of heart”..

Forget about how seasons shift.. Lets talk about music!

There is this little story we’ve got here, different from other stories by Piano Magic… This is a love story, for sure; about fading emotions, then rejecting reactions, then reconciliation with facts and circumstances..
It might have to do with a short-term relationship such as that with 4AD: The temporary co-existence for the creation of “Son de Mar” score and the “Writers without Homes” … Nice that it didn’t last long… Excuse this spontaneous truth coming out of my …typing. Περισσότερα “Piano Magic – The Troubled Sleep of Piano Magic”

‘Behind the DEXX’ – interviews with DJs
~ Δημήτρης Παπασπυρόπουλος ~

Πως προέκυψε να ασχολείσαι επαγγελματικά με τα decks; Θυμάσαι τα πρώτα σου βήματα;

Δ.Π. – Μπορώ και να τα ξεχάσω; Τις περισσότερες φορές ξεχνάς τα ενδιάμεσα, αλλά τα πρώτα βήματα τα θυμάσαι έντονα. Θυμάμαι πως πάντα με ενοχλούσαν τα κενά ανάμεσα στα τραγούδια που γράφαμε στις κασέτες.
Καλοκαίρι του 1985 στον Λογαρά της Πάρου παίζω για πρώτη φορά επαγγελματικά ως dj σε μία disqoteque της περιοχής ονόματι “moonrise” ή κάπως έτσι. Η επικοινωνία με τον ιδιοκτήτη ανύπαρκτη, βαριέμαι γρήγορα, τα παρατάω κι επιστρέφω στην Αθήνα γιατί είχα πολύ σημαντικότερα πράγματα να κάνω, όπως να παρακολουθήσω το “Rock in Athens”. Τον Φεβρουάριο του ‘86 κι ενώ ήμουν επί μήνες θαμώνας του Ploughman στα Ιλίσια μου προτείνεται να ανέβω στα πλατό το βράδυ που ο resident dj παθαίνει ένα ατύχημα! Από το βράδυ εκείνο ως τον Σεπτέμβριο του ’96 ήμουν ο resident dj του Ploughman. Περισσότερα “Δημήτρης Παπασπυρόπουλος”

Λίγο πριν τις 12 τα μεσάνυχτα, τελευταία μέρα του Invitation…έχω καρφωθεί στην πρώτη σειρά (κοιτάζοντας με άγριες διαθέσεις – και ενίοτε υιοθετώντας κάφρικες αγκωνιές- όσους προσπαθούσαν να παρεισφρήσουν μπροστά μου) και για μεγάλη μου χαρά το stage crew τοποθετεί το μικρόφωνο του Peter ακριβώς μπροστά μου και το keyboard του Markus λίγο πιο δεξιά…

Calm down, my heart…don’t beat so fast…

Too late though…τα φώτα σβήνουν και η στιγμή φτάνει…ακούγονται οι ήχοι του In Time…Το κοινό χειροκροτεί και φωνάζει για να βγουν οι αγαπημένοι Wolfsheim στη σκηνή…

“Hallo Gent, we are Wolfsheim”

(Η Dizzy παθαίνει την πρώτη κρίση λιποθυμίας) Περισσότερα “Wolfsheim, 07.03.04, The Invitation Festival, Belgium”

Let me use a “timemachine” and go back for a while, see how it all started..

“In the end you’ll find yourself somehow going back.. going back in time”.

“Neuroactive” is a Finish techno pop band. It was formed in 1991 and the first record deal was with Cyberware Productions, a Finish label. Later on they moved onto “A Different Drum”. Neuroactive and their “Soundwave 2000” studio is now based in Finland, in a city called Tampere. Their studio, “more beautiful than ever”, is something Jarkko Tuohimaa has build himself, being very proud of that! Περισσότερα “Neuroactive – Interview”

Οταν αποφασισα να κανω review σ’ αυτο το album, καποια πραγματα μου φανηκαν σαν …dejavu! Η ολη υποθεση μου θυμισε – αρχικα – λιγο Seabound – Beyond Flatline, για καποιους συγκεκριμενους λογους. Εχουμε κι εδω ενα σχετικα νεο σχημα στο μουσικο χωρο της electro με ενα ομορφο debut album και τωρα ενα 2ο δισκο που στο πρωτο ακουσμα μου φανηκε καπως “αδειος” και “υπερ-εμπορικος”.

Η τουλαχιστον ετσι νομιζα…. Κι ενω στην περιπτωση των Seabound η γνωμη μου για τα “αρνητικα” στοιχεια του 2ου album τους παραμενει οπως ακριβως την παρεθεσα σε κεινο το review, στην περιπτωση του “Inpendum” των State of the Union, λιγα παραπανω ακουσματα με βοηθησαν να σχηματισω σαφως καλυτερη αποψη. Περισσότερα “State of the Union – INPENDUM”