Menu

Around The World And Back – a greek tribute to depeche mode

Η δημιουργία ενός tribute album για τους DM δεν είναι και το ευκολότερο πράγμα… Είναι πολλοί παράγοντες που μπορούν – αν ληφθούν υπόψη – να χαρακτηρίσουν (το ίδιο εύκολα) ένα tribute album πετυχημένο ή κακό. Πού τελειώνει όμως ο “σεβασμός” και η αντιγραφή στο original, και που (πρέπει να) αρχίζει η πρωτοτυπία και η διαφορετικότητα […]

Η δημιουργία ενός tribute album για τους DM δεν είναι και το ευκολότερο πράγμα… Είναι πολλοί παράγοντες που μπορούν – αν ληφθούν υπόψη – να χαρακτηρίσουν (το ίδιο εύκολα) ένα tribute album πετυχημένο ή κακό. Πού τελειώνει όμως ο “σεβασμός” και η αντιγραφή στο original, και που (πρέπει να) αρχίζει η πρωτοτυπία και η διαφορετικότητα στη διασκευή που κάνει κάποιος; Αυτό το ερώτημα μάλλον συνοψίζει και τις αντικειμενικές δυσκολίες σε ένα τέτοιο εγχείρημα.

Απο την άλλη, πρέπει να έχουμε ως δεδομένο ότι διασκευές στους DM υπάρχουν πολλές, άρα το επόμενο δύσκολο έργο είναι η … επιλογή, ανάμεσα σ’ αυτές. Και αυτή η επιλογή φαίνεται ότι στο CD αυτό είναι πραγματικά πετυχημένη. Η UNDO Records και το Hysterika (το official ελληνικό DM fan club στη Ελλάδα) μόνο τυχαίοι δεν μπορούν να χαρακτηριστούν. Η πρώτη, πρόσφατα ιδρυθείσα αλλά από ανθρώπους με μεγάλη (την μεγαλύτερη ίσως στην Ελλάδα) σχέση και ιστορία σχετικά με τους Depeche Mode, το δεύτερο, ένα fan club – βασισμένο στους ίδιους ακριβώς ανθρώπους – που όμοιό του δεν θα βρει κανείς ούτε στη Γερμανία, την κατεξοχήν χώρα των φανατικών DM-modaκηδων…. Περισσότερα “Around The World And Back – a greek tribute to depeche mode” →

Maximilian Hecker – Lady Sleep

Ευτυχώς για μας, …ο έρωτας δε σε κάνει πάντα ευτυχισμένο Το νέο album του Maximilian Hecker κυκλοφόρησε στα τέλη του Ιανουαρίου 2005 από την Kitty-Yo, δισκογραφική που είχε αναλάβει και τις προηγούμενες κυκλοφορίες του. Από εκείνη την ημερομηνία και μετά το αναζητούσα συνέχεια περιμένοντας ν’ακούσω και πάλι την υπερχειλίζουσα σε μελωδικότητα pop του Γερμανού τραγουδοποιού. […]

Ευτυχώς για μας, …ο έρωτας δε σε κάνει πάντα ευτυχισμένο

Το νέο album του Maximilian Hecker κυκλοφόρησε στα τέλη του Ιανουαρίου 2005 από την Kitty-Yo, δισκογραφική που είχε αναλάβει και τις προηγούμενες κυκλοφορίες του. Από εκείνη την ημερομηνία και μετά το αναζητούσα συνέχεια περιμένοντας ν’ακούσω και πάλι την υπερχειλίζουσα σε μελωδικότητα pop του Γερμανού τραγουδοποιού. Είχαν προηγηθεί 2 albums, “Infinite Love Songs” και “Rose”.

Τελικά, σχεδόν 2 μήνες αργότερα, κι αφού ο δίσκος άργησε να κυκλοφορήσει στην Ελλάδα, καταφέρνω να τον ακούω. Album ολοκληρωμένο, τα κομμάτια του δεν επιδεικνύουν καμία διάθεση …απομονωτισμού και δεμένα καθώς είναι σ’ένα καλοδουλεμένο οργανικό σύνολο, θα μπορούσαν ν’αποτελέσουν μουσική επένδυση για κάποια καινούρια ταινία της Sofia Copolla, στο ύφος του Lost In Translation (αν o Hecker κατάφερνε ν’αντικαταστήσει τον Kevin Shields) ή αφορμή για μια συνεργασία με τον Michael Nyman! Παραμένει παρόλ’ αυτά ένα νανούρισμα για μεγάλα κορίτσια..

Στο album αυτό δε συναντάμε την ηλεκτρονική μαγεία του “Daylight”, που ξεχώριζε στον προηγούμενο δίσκο “Rose”, ούτε την πληθωρικότητα των μελωδικών εναλλαγών του πρώτου album “Infinite Love Songs”. Η συνοχή και ομοιογένεια που παρουσιάζει το “Lady Sleep” μπορεί από τη μία να θεωρηθεί μια ώριμη προσέγγιση του είδους της μελωδικής pop που προωθεί ο Maximilian Hecker, από την άλλη, όμως, κινδυνεύει και να κακοχαρακτηριστεί για «υφολογική μονοτονία».

To album ξεκινάει με το ‘Birch’ κι εκείνο το ανεπαίσθητο –ίσα που ακούγεται- κλασικό πιανάκι με το οποίο μας εισάγει πάντα στον κόσμο του ο Hecker.. Κλασικό και προς το τέλος του κομματιού …ορχηστρικό, σαν σε κάποιο Larghetto από Piano Concerto του Chopin…ουφφ..
Κι όμως στην αρχή μου θύμισε εκείνη τη νοσταλγική shoegaze dreampop των Νορβηγών The White Birch…

Στη συνέχεια ο Maximilian Hecker…ξεχειλίζει, αιωρείται, εκπνέει, εξαϋλώνεται… Αν κάποτε ένιωθα πως ο Thom Yorke οδηγούσε με ακρίβεια τον εαυτό του προς την …αναισθησία τραγουδώντας “go under, and fade out again”(Street Spirit) για τον Hecker αυτή είναι μια μονιμότερη κατάσταση… “Anaesthesia…Anaesthesia… Shining, brilliant darkness…”

Όμορφος εκπρόσωπος της καταθλιπτικής pop του Hecker και το 5ο κομμάτι, ‘Everything Inside Me Is Ill’, “…it’s endlessly insane, how I love you today”..Απόλυτα λιτό κομμάτι, από εκείνα που δημιουργούνται από μια έγκαιρη μίξη συναισθήματος και έμπνευσης!

Ακολουθεί ένα ισορροπημένο ξέσπασμα μιας ‘βιαστικής’ ακουστικής κιθάρας στο ‘Full of Voices’, που σύντομα συναντιέται με μπάσσο και πιάνο.. To battery drum sampler κάνει επίσης διακριτικά, αλλά δυναμικά, τη δουλειά του. Αυτό το κομμάτι μαζί με το 10ο, ’Yeah, Eventually She Goes’, είναι τα δύο εντονότερα ξεσπάσματα του δίσκου. Σα να συναντιέται ο Hecker με τους My Bloody Valentine κι εκείνον τον τραγουδιστή των Sigur Ros… Μερικές φορές έχω την αίσθηση πως υπάρχει εκπληκτική ομοιότητα στις φωνές τους (του τελευταίου και του Hecker).

Το album τελειώνει μ’εκείνο το νανούρισμα που σας έλεγα στην αρχή, αυτό για τα μεγάλα κορίτσια.. Γλυκό νανούρισμα που απευθύνεται ειρωνικά σε μεγάλα κορίτσια! Ή μήπως το αντίθετο? Ειρωνικό νανούρισμα που απευθύνεται γλυκά σε μεγάλα κορίτσια…?

Και οι στίχοι πάνε κάπως έτσι… :

“Lady Sleep, please kiss me sweetly
Throw me in a wad of cotton wool
And close my eyes, so I can see
Will you breast-feed with bewitching silence
Treat me like I was your only son
And love me like there was no morning?
You unfaithful lover
Careless mother
Cheating angel
Cause you always leave me after some time
So lustrously and disinfected
I’ll be diving into you
When, eventually, will you stay forever?”

κι έτσι τελειώνει τη θλιμμένη ιστορία του ο Maximilian Hecker…

Tracklisting CD

01 Birch
02 Anaesthesia
03 Summer Days In Bloom
04 Daze Of Nothing
05 Everything Inside Me Is Ill
06 Full Of Voices
07 Help Me
08 Snow
09 Dying
10 Yeah, Eventually She Goes
11 Lady Sleep

CD/DLP, Kitty-Yo 2005

Alphaville, Αθήνα, 01.04.05

…κάπου στα μέσα Ιουνίου – ανέμελες διακοπές, Καλοκαίρι 1984 “Αγαπητό μου ημερολόγιο, Σήμερα ο φίλος μου ο Μ. (που έχει πάρει ένα αγωνιστικó ποδήλατο Mercier και ένα μπλε electric ΒΜΧ και ζηλεύω αφόρητα, μα τον Τουτατή…) μου έβαλε ένα καινούργιο κομμάτι από κασσέτα με τα hits του 84. Η όμορφη ξαδέρφη του με τα μπλέ […]

…κάπου στα μέσα Ιουνίου – ανέμελες διακοπές, Καλοκαίρι 1984

“Αγαπητό μου ημερολόγιο,
Σήμερα ο φίλος μου ο Μ. (που έχει πάρει ένα αγωνιστικó ποδήλατο Mercier και ένα μπλε electric ΒΜΧ και ζηλεύω αφόρητα, μα τον Τουτατή…) μου έβαλε ένα καινούργιο κομμάτι από κασσέτα με τα hits του 84. Η όμορφη ξαδέρφη του με τα μπλέ μάτια, (που νομίζω πως με γλυκοκοιτάζει από την πρώτη μέρα των διακοπών, και πιθανότατα να μην τη γλυτώσει…) σηκώθηκε αμέσως και άρχισε να χορεύει… το ίδιο και ο Μ. Αισθάνθηκα τελείως άσχετος. Ρώτησα για το κομμάτι. Μου είπαν πως είναι το Big In Japan, από ένα καινούργιο συγκρότημα, τους Alphaville. 

Πολύ “καρέκλα”, “φλωριά”, σκέφτηκα… που είναι οι αγαπημένες μου κιθάρες του Adrian Smith και το μπάσσο του Steve Harris από Maiden; Έλεος… things are easy when you’re big in Japaaaan… κι όμως… χμ… κάτι έχει το κομμάτι… Παραδέχτηκα στον Μ. πως μου άρεσε. “Είδες, ” μου λέει, “πιθανότατα κρύβεις έναν φλώρο μέσα σου. Με τα μαλλιά ψυροαποικία και τις κονκάρδες 666 the number of the beast δεν πέφτουν οι γκόμενες φίλε μου…!” Του ζήτησα να μου γράψει την κασσέτα. Στο σπίτι κάθησα και το άκουσα ίσα με 500 φορές. Την επόμενη μέρα πήγα και πήρα καινούργια ρούχα… και με δάκρυα στα μάτια έκοψα και το μαλλί… άφησα μόνο τη φράτζα… new alexx, new so 80s wave look, new mood. Let’s get Big In Japan! Περισσότερα “Alphaville, Αθήνα, 01.04.05” →

New Order – Waiting for the Sirens’ Call

Οι New Order επιστρέφουν με το 8ο studio album της πολύ πετυχημένης μουσικής ιστορίας τους, κινούμενοι σε πολύ ασφαλή μονοπάτια, γεγονός που στη συγκεκριμένη περίπτωση δεν ξέρω αν είναι απολύτως θετικό. Οι προαναγγελίες για ένα αρκετά δυνατό ηλεκτρονικό (κατά το ήμισυ) album, μάλλον αποτελούσαν μέρος του απο – καιρό – σχεδιασμένου promotion, χωρίς αυτό να […]

Οι New Order επιστρέφουν με το 8ο studio album της πολύ πετυχημένης μουσικής ιστορίας τους, κινούμενοι σε πολύ ασφαλή μονοπάτια, γεγονός που στη συγκεκριμένη περίπτωση δεν ξέρω αν είναι απολύτως θετικό. Οι προαναγγελίες για ένα αρκετά δυνατό ηλεκτρονικό (κατά το ήμισυ) album, μάλλον αποτελούσαν μέρος του απο – καιρό – σχεδιασμένου promotion, χωρίς αυτό να σημαίνει οτι δεν βρίσκουν σε καμία περίπτωση εφαρμογή στο ηχητικό αποτέλεσμα. Το θέμα λοιπόν εδώ δεν είναι το αν το album είναι “πολύ” ή “λίγο” ηλεκτρονικό ή αν έχει πολλές κιθάρες, αλλά το αν αυτό που ακούει κανείς μπορεί να επιφέρει ενθουσιασμό. Μπορώ μόνο να υποθέσω οτι οι fans των New Order δεν θα μείνουν παραπονεμένοι, αλλά και πάλι, στο μυαλό μου έρχεται το ερώτημα …εμένα ως fan των New Order γιατί δεν μου κάνει αυτό το “κλικ” που θα ήθελα ή θα περίμενα απο το πολυαγαπημένο μου group; Περισσότερα “New Order – Waiting for the Sirens’ Call” →

’50 Cent’s of Quality Music

Προσπάθησα πολύ να αντισταθώ αλλά ματαίως… Ο καταιγισμός του ραδιοφώνου από αυτό το hip hop άσμα δεν μπορούσε παρά να με μαγέψει κι εμένα, και να με οδηγήσει σε αυτό το λυτρωτικό review / σχολιασμό / πείτε-το-όπως-θέλετε. Την ώρα που κάποιοι το υπερφιλοσοφούν το θέμα (των στίχων), ο 50 Cent βάζει μπροστά όλο το ταλέντο […]

Προσπάθησα πολύ να αντισταθώ αλλά ματαίως… Ο καταιγισμός του ραδιοφώνου από αυτό το hip hop άσμα δεν μπορούσε παρά να με μαγέψει κι εμένα, και να με οδηγήσει σε αυτό το λυτρωτικό review / σχολιασμό / πείτε-το-όπως-θέλετε. Την ώρα που κάποιοι το υπερφιλοσοφούν το θέμα (των στίχων), ο 50 Cent βάζει μπροστά όλο το ταλέντο του, την ιδιοφυΐα του και ότι άλλο τελοσπάντων διαθέτει, και δημιουργεί το αριστούργημα το οποίο καλούμαι (από το ποιοτικότερο μέρος του εγκεφάλου μου, παρακαλώ) να αναλύσω και να αποθεώσω παρακάτω. Yeah… Uh huh So seductive ( Ο 50 Cent λέγεται ότι έχει κάνει έξαλλο τον Puff Daddy ή P. Diddy ή όπως τελοσπάντων τον λένε τώρα – ακούγονται φήμες ότι θα ξαναλλάξει σύντομα το όνομά του σε Daff Puppy – διότι ο πρώτος (ο 50 βρε) βραβεύτηκε για το καλύτερο και πιο αισθησιακό “Uh huh, uh uh, yeah” του 2005, τίτλο που κατείχε χρόνια τώρα ο Diddy…. Χαμός μιλάμε γίνεται με αυτό το θέμα στην ανατολική ακτή της Αμερικής!). Περισσότερα “’50 Cent’s of Quality Music” →

Collection d’arnell andrea – The Bower of Despair

[Jean-Christophe d’Arnell – piano, keyboards, metal keys, and percussions; Chloé St Liphard – voice; Xavier Gaschignard – cello; Franz Torrès-Quévédo – guitar and bass guitar ; Carine Grieg – keyboards; (Thibault d’Aboville – Viola (Alto)); Vincent Magnien – electric guitars ] Οι Collection d’arnell andrea δημιουργούσαν έντονη την εικόνα στροβιλίσματος εντυπώσεων και συμβόλων. Ήταν περιθωριακοί […]

[Jean-Christophe d’Arnell – piano, keyboards, metal keys, and percussions; Chloé St Liphard – voice; Xavier Gaschignard – cello; Franz Torrès-Quévédo – guitar and bass guitar ; Carine Grieg – keyboards; (Thibault d’Aboville – Viola (Alto)); Vincent Magnien – electric guitars ]

Οι Collection d’arnell andrea δημιουργούσαν έντονη την εικόνα στροβιλίσματος εντυπώσεων και συμβόλων. Ήταν περιθωριακοί μουσικοί, που κατάφερναν να πρωταγωνιστούν στους χώρους δωματίων. Λέγαμε πως έγραφαν μουσική δωματίου…αιθερική, νεο-κλασική, νεο-κυματική…

Οι στίχοι και η μουσική τους παρέπεμπαν στην αισθητική των στίχων του Baudelaire : “…dans les caveaux d’insondable tristesse, où le destin m’a déjà relégué; Où jamais n’entre un rayon rose et gai.. Je suis comme un peintre qu’un Dieu moqueur.” : Απόσπασμα από το Spleen et Ideal.. Θυμίζει ήδη κάτι; Αν παρέπεμπαν στους Dead Can Dance? Ναι! Και στους Cocteaux Twins των ‘80s και στους Stoa!

Η μουσική-ερμηνευτική πορεία των Collection d’arnell andrea από την κυκλοφορία του πρώτου LP “Un Autumn à Loroy” (1989) μέχρι και πριν τη δημιουργία του τελευταίου album τους θύμιζε παραμονή, σε σημείο εμμονής, σε μια συγκεκριμένη εποχή…σ’ ένα ατέλειωτο φθινόπωρο. “Au Val Des Roses“(1990), “Les Marronniers“(1992), “Cirse des Champs“(1996) “Tristesse des Mânes” (2002): Οι Collection d’arnell andrea συνέχιζαν να φυλλορροούν… Το τσέλλο, το πιάνο, οι συμφωνικές μουσικές επιστρώσεις-αποχρώσεις των keyboards και κυρίως η φωνή της Chloé, που αποδεικνύεται το πιο όμορφο από όλα τα όργανα, κατάφερναν να αφομοιώσουν αλλά και να περιορίσουν τη δυναμική του μπάσσου και των κρουστών. Περισσότερα “Collection d’arnell andrea – The Bower of Despair” →