Menu

Bauhaus – Brixton Academy / Λονδίνο – 6 Φεβρουαρίου 2006

Bauhaus – Brixton Academy / Λονδίνο – 6 Φεβρουαρίου 2006 Ιστορική ημέρα (και) για το Λονδίνο έμελλε να είναι η 6η Φεβρουαρίου. Στον εξίσου ιστορικό χώρο του Brixton Academy, οι Bauhaus θα εμφανιζόντουσαν στη «φυσική» τους έδρα και παρότι σε μια τόσο μεγάλη πόλη θα φανταζόταν κανείς ότι ένα τέτοιο δρώμενο θα αφορούσε μονάχα την μουσική «dark» κοινότητα, εν τούτοις η επερχόμενη συναυλία αποτέλεσε θέμα συζητήσεων αλλά και πόλο προσέλευσης πολύ κόσμου τόσο από τον Ηνωμένο Βασίλειο όσο, την Ευρώπη, ακόμα και από την άλλη πλευρά του Ατλαντικού (όπως είχα την τύχη να διαπιστώσω την επομένη στην είσοδο του ξενοδοχείου)!

Ωστόσο, η πορεία με το μετρό από το κέντρο στην κακόφημη συνοικία του Brixton έδωσε το ακριβές στίγμα των όσων θα ακολουθούσαν: κύριοι και κυρίες 40 και άνω, ντυμένοι είτε ως …νεκροθάφτες του ’30, είτε ως Bella Lugossi με τη χαρακτηριστική μπέρτα, είτε ακόμα και ως βαμπίρ, κατευθυνόντουσαν στο συναυλιακό χώρο! Το darkικο ποτάμι περιλάμβανε βέβαια ανθρώπους κάθε ηλικίας, μετατρέποντας την κεντρική λεωφόρο του Brixton σε μια μαύρη λαοθάλλασα.

Το θέατρο επιβλητικό. Ανεβαίνοντας στον εξώστη, εντυπωσιαζόμαστε από τον τεράστιο θόλο, που φωτίζεται με τέτοιο τρόπο, ώστε να προκαλεί την ψευδαίσθηση του νυκτερινού ουρανού. Έπειτα, το σκηνικό, που παρέπεμπε ευθέως σε σεξπηρική παράσταση, με την κυρίως σκηνή να περικλείεται από τις τυπικές μικρές βεράντες και τα βικτωριανού τύπου κτίρια. Ίσως στα όρια του κιτς, ωστόσο «έδεσε» πλήρως με τα όσα θα διαδραματιζόντουσαν λίγη ώρα αργότερα.

Στις 21.40 ο Daniel Ash βγαίνει πρώτος στη σκηνή και «φοράει» την κιθάρα του. Ενώ ακολουθούν οι David J και Kevin Haskins, οι πρώτες νότες του Burning From The Inside δονούν το χώρο και ταυτόχρονα «δένουν» με τις φωνές και τα χειροκροτήματα του κόσμου. Τελευταίος ο Peter Murphy, επάνω σε ένα κομμάτι φωτιζόμενου δαπέδου, πιο ψηλά από τους υπόλοιπους, στα δεξιά της σκηνής… Ο κόσμος παραληρεί. Το μουσικό-θεατρικό δρώμενο έχει ξεκινήσει. Το She’s In Parties «αναγκάζει» ακόμα και όλους εμάς τους καθιστούς στον εξώστη να σηκωθούμε όρθιοι, την στιγμή που οι από «κάτω» γινόντουσαν ένα κουβάρι, μια μάζα που μετακινούταν με το δικό της χαοτικό τρόπο, σαν να επρόκειτο για συναυλία metal, και όχι gothic!

O Murphy ακολούθησε όλο το «τυπικό», με τα τριαντάφυλλα, την αρμόνικα, το «σταύρωμα» με τον γερανό του μικροφώνου. Δεν έλειπαν και τα προβλήματα με το InEar monitor, το ακουστικό του οποίου έβαζε και έβγαζε, ενοχλημένος σε κάποια σημεία. Ο Daniel Ash τα κατάφερε εξίσου καλά με το σαξόφωνο… Dark Entries, τελευταίο κομμάτι. Κανείς δεν κουνιέται, αντίθετα ο παροξυσμός του κοινού βρίσκεται ακόμα στην κορύφωση. Και πώς θα γινόταν διαφορετικά; Το πρώτο encore περιλαμβάνει το transmission. Η αίθουσα προς στιγμήν παγώνει, παρόλο που για πολλούς δεν ήταν έκπληξη. Απίστευτη ερμηνεία, ρίγη συγκίνησης κτλ. Ziggy Stardust στο δεύτερο encore και ακολουθεί το φινάλε. H μπέρτα έχει τοποθετηθεί στους ώμους του Murphy και το Bella Lugossi’ s Dead ξεκινάει… Περιττό να αναφερώ το τι επακολούθησε.

Τι άλλο να πεί κανείς; Συγκλονιστική η εμπειρία αναμφισβήτητα. Θαρρείς και οι τέσσερις μουσικοί να «σηκώθηκαν» από τα φέρετρά τους μόνο και μόνο για να μας προσφέρουν μερικές από τις «πράξεις» της θυελλώδους πορείας τους και των μυθικών χρόνων που συνέθεσαν μουσικές ορόσημο για τις μετέπειτα γενιές…

Κυριακή πρωϊ, με το τραίνο για Lutton και η εμπειρία αυτή αρχίζει να δίνει τη θέση της στην πικρία. Επιστροφή στην Ελλάδα του Number One, της Annas και της eurovison. Στην Ελλάδα των νάυλον ντεφιών και των ψόφιων κεφιών του τηλεοπτικού σαββατόβραδου. Γιατί κανείς δεν ενδιαφέρθηκε να φέρει τους Bauhaus στη χώρα μας; Πόσο πολύ να κόστιζε ποια η παραγωγή αυτή; Τη στιγμή που για μια ακόμη φορά η χώρα μας ετοιμάζεται να γίνει διεθνώς ρεζίλι με την Πάτρα Πολιτιστική Πρωτεύουσα (το στοίχημα είναι αν θα γίνει περισσότερο από τη …Θεσσαλονίκη!!!), γιατί κανένας από τους φορείς δεν σκέφτηκε να εμπλουτίσει το πρόγραμμα με μια τέτοια συναυλία; Ας είμαστε καλά (και με χρήματα, που ολοένα λιγοστεύουν στις τσέπες μας) να πάμε ξανά στο εξωτερικό για να απολαύσουμε τέτοιου είδους θεάματα.

Η playlist (από το forum του bauhausmusik.com):

Burning From The Inside
In The Flat Field
A God In An Alcove
In Fear Of Fear
Terror Couple Kill Colonel
Swing The Heartache
She’s In Parties
The Passion Of Lovers
Silent Hedges
Kick In The Eye
Hollow Hills
Rose Garden Funeral Of Sores
Stigmata Martyr
Hair Of The Dog
Dark Entries

encore 1:
all we ever wanted
severance
transmission + st. vitus dance

encore 2:
telegram sam
Ziggy Stardust

encore 3:
finish ziggy
bela

Όλα ξεκίνησαν από μία απλή ερώτηση στα τέλη καλοκαιριού 2005… Πάμε να δούμε τους Depeche Mode στο εξωτερικό; Μία όχι και τόσο ρητορική ερώτηση καθώς παρεμβάλλονται πολλοί εξωγενείς παράγοντες και κανείς δεν ξέρει πως θα είναι μετά από 5-6 μήνες.

Το μόνο που ξέραμε ήταν ότι έχουν βγάλει καινούριο single -το οποίο είχαμε από τον Αύγουστο και είχαμε τρελαθεί- και κάποιες ημερομηνίες που θα έκαναν συναυλίες ανά την υφήλιο. Μόλις είδαμε Μαδρίτη δεν το ξανασκεφτήκαμε. Τι και αν έπεφτε μέσα στην εξεταστική, τι και αν έχουμε τόσες άλλες επαγγελματικές υποχρεώσεις, πήραμε την απόφαση με βάση το συναίσθημα και το πάθος για τους Depeche και κλείσαμε εισιτήρια, αεροπορικά και ξενοδοχεία. Εισιτήρια μάλιστα βρήκαμε και για τις δύο συναυλίες στην αρένα.

Η Μαδρίτη όμορφη και το γήπεδο φανταστικό αλλά η ιδέα της συναυλίας ήταν που μας μάγευε. Δεν μας ένοιαζε ούτε η κούραση του ταξιδιού, ούτε η εξάντληση από την χθεσινή νύχτα με μόλις δύο ώρες ύπνο. Το μόνο που σκεφτόμασταν ήταν η στιγμή που θα είμαστε μέσα στο γήπεδο και θα γίνουμε μέρος αυτού του παλλόμενου από πάθος και έξαψη κοινού. Πάθος και έξαψη που θα προέρχονταν από τα οπτικά και τα ακουστικά ερεθίσματα των Depeche Mode. Περισσότερα “Depeche Mode live in Madrid 07.02.2006”

Μπορεί η νέα δουλειά των Schiller να λέγεται “Tag und Nacht” (Μέρα και νύχτα), αλλά μην περιμένετε να είναι και στην κυριολεξία η μέρα με τη νύχτα σε σχέση με τα προηγούμενα albums τους. Είναι πλέον κάτι παραπάνω από φανερό ότι ο Christopher von Deylen έχει επιλέξει ένα συγκεκριμένο (μουσικό) μονοπάτι και συνεχίζει να βαδίζει πάνω σ’αυτό, απολαμβάνοντας μεν την ασφάλεια που αυτό παρέχει, φλερτάροντας δε με τον κίνδυνο να κουράσει…
Και μπορεί η λεγομενη “δοκιμασμένη συνταγή” να φαίνεται οτι “σπάει” λίγο από τη μή χρήση – αυτή τη φορά – του δημοφιλούς από τους ‘Wolfsheim’ Peter Hepner, αλλά κι αυτό δεν είναι αρκετό για να γράψει μια πραγματικά νέα σελίδα στην μουσική διαδρομή του γερμανικού project.
Η επανάληψη – στα μουσικά πάντα δρώμενα – ως τακτική μπορεί να έχει καλά, αλλά μπορεί και να έχει άσχημα αποτελέσματα. Θέμα γούστου είναι. Άλλες φορές κουράζει, κι άλλες φορές επικαλείται από πολλούς με νοσταλγία όταν οι πειραματισμοί είναι αποτυχημένοι και το “διαφορετικό – καινούριο” φαίνεται ξένο και πνιγμένο στη μετριότητα. Περισσότερα “Schiller – Tag und Nacht”

Δεν υπάρχει ιδανικότερος χώρος για να δει κάποιος ταινία με έντονα στοιχεία οποιασδήποτε (υπο)κουλτούρας από τον κινηματογράφο Ideal. Έχει μία περίεργη μενταλιτέ που μπλα μπλα και μαζεύει όλους τους καλλιτεχνοκουλτουροκάπως. Nice…

Φτάσαμε 1 ώρα περίπου πιο πριν και μετράγαμε πόσα ζευγάρια έσκαγαν μύτη απροκάλυπτα στο φουαγιέ… Ζευγάρια βέβαια τύπου «ο Φόντας και ο Τέρυ», «ο Μήτσος και ο Ροντρίγκεζ», «ο Φλοράνς και ο Άδωνης» «ο Μητουτονπιάνης και ο Πιαστουοτιθές».
Τη σοκολάτα μου πάντως την ήπια με την πλάτη στον τοίχο κοιτάζοντας με καχυποψία αριστερά-δεξιά…

Ναι χαζούλη, από δω και κάτω είναι το ριβιού της ταινίας (το πιο πριν το λέμε «εισαγωγή» που δεν εξυπηρετεί σε τίποτα ουσιαστικό, απλά κάνει την κριτική να φαίνεται μεγαλύτερη)… Περισσότερα “Breakfast On Pluto [cine review]”

Μια εκδρομή του Hysterika για live των Depeche Mode είναι πάντα ένα σπουδαίο γεγονός. Η τρίτη λοιπόν στη σειρά εκδρομή στέφθηκε από επιτυχία και είμαι σίγουρος ότι θα μείνει γι’ αρκετό καιρό στο μυαλό αυτών που συμμετείχαν. Από ένα τέτοιο εγχείρημα δεν θα μπορούσε να απουσιάζει και το Electrowave.gr, με το μεγαλύτερο και πιο ενεργό ελληνικό DM community, το DepecheModeForum.TK.

Θυμάμαι χρόνια τώρα να γίνονται συζητήσεις για το πόσο φανατικοί είναι οι Γερμανοί DM fans. Πολλοί από μας είχαμε ως όνειρο να δούμε τους Depeche σε κάποια συναυλία τους σε Γερμανική πόλη. Και μπορεί σε μεγάλο βαθμό αυτά που είχαμε στο μυαλό μας να επαληθεύτηκαν – παρεμπιπτόντως αν έπαιρνες μπύρα ή αναψυκτικό, καβάτζωνες ποτήρια Depeche Mode τα οποία διατέθηκαν με αυτό τον τρόπο μόνο στις συναυλίες που (θα) γίνονταν σε Γερμανία και Αυστρία, ενώ με 2 extra euros έπαιρνες κι ακόμα ένα …άδειο 😉 – όμως δεν θα μπορούσα να μην αναφέρω ότι στο Birmingham το 2001 το κοινό το βρήκα πολύ πιο δραστήριο και τρελαμένο. Περισσότερα “[report/photos] Depeche Mode live, Dusseldorf, 21.01.06 [part3]”

Επιτέλους, μετά από τόσο καιρό θα γράψω σχόλια για συναυλία με πραγματική όρεξη!

“…It’s a question of lust
It’s a question of trust
It’s a question of not letting
What we’ve built up
Crumble to dust
It is all of these things and more
That keep us together…”

Το κομμάτι επιμένει να ταλαιπωρεί τους μηχανισμούς καταπράυνσης της ήδη ‘καλοσχηματισμένης’ νοσταλγίας μου….

Ποιά άλλα;; Behind the wheel! Πόσες φορές το έχω ακούσει;;; Κι όμως η ξεσηκωτική δυναμική του στην LTU arena δε συγκρίνεται με καμία άλλη προηγούμενη απόδοση του κομματιού! Περισσότερα “[report/photos] Depeche Mode live, Dusseldorf, 21.01.06 [part2]”