Big Tracks Little Tracks – Feeding the Flame Vol. 2
Η ομάδα του Lost Echoes “ψάχνεται” και ψάχνει…. ανακαλύπτει και προτείνει (σχεδόν άγνωστα) μουσικά κομμάτια που ξεχωρίζουν.
Ε, λοιπόν, αν υπάρχει εναλλακτικό σύμπαν, οι Hungry Ghosts απολαμβάνουν σε αυτό το status και τη γενικότερη αποδοχή των Dirty Three, την ώρα που οι τελευταίοι παραμένουν παραγνωρισμένοι μεταξύ φθοράς και αφθαρσίας. Περίεργα παιχνίδια της μοίρας ίσως, αλλά δεν μπορώ να φανταστώ ιδανικότερο alter ego με βάση τα χαρακτηριστικά τους: τρίο από την Αυστραλία -John Brooks (γνωστός κι ως J.P. Shilo), Tim Howden, Jason Boneham- που βασίζεται ως επί το πλείστον στη χρήση κιθάρας και βιολιού προκειμένου να αναπτύξει τους οργανικούς του λυρισμούς, χαρίζοντάς μας 2 album εξαίσιας μουσικής ποιητικότητας που έμελλαν όμως να περάσουν στη λήθη της μαζικής αδιαφορίας.
Από το δεύτερο εκπόνημά τους, Alone Alone (2000), το κομμάτι “Nothing Has To Happen” περιφέρεται σε κόσμους αδήωτης ευαισθησίας και γκρίζας καθαρτικότητας. Έκτοτε τα ίχνη τους χάνονται και το πιθανότερο είναι να μιλάμε για μια ανενεργή περίπτωση…στα ευχάριστα όμως: ο J.P. Shilo θα κυκλοφορήσει album με τίτλο “As Happy as Sad is Blue” το Σεπτέμβρη μέσα από το label των Sonic Youth “Smells Like Records”. Αδημονώ…
Hungry Ghosts – Nothing Has To Happen / MySpace Site / SLR Site / J.P. Shilo’s MySpace Site / Emusic Samples
Αντώνης Λιβάνης
Περισσότερα “Big Tracks Little Tracks – Feeding the Flame Vol. 2”
Big Tracks Little Tracks – Feeding the Flame Vol. 1
Τα πρώτα δύο τραγούδια ανταγωνίζονται το ένα το άλλο για το ποιο είναι το καλύτερο σινγκλ. Το “Comatose” που ακολουθεί είναι και η πιο σκληρή στιγμή του δίσκου θυμίζει παλιές καλές εποχές αλλά η φωνή του Vedder δεν έχει τόση οργή πλέον μάλλον περισσότερη απόγνωση/αγανάκτηση βγάζει. Το “Severed Hand” ξεκινάει με τα πρώτα φωνητικά να μας χαλαρώνουν ενώ τα δεύτερα να μας κουρδίζουν Στην πορεία τα βρίσκουν και μάλιστα αλλάζουν θέσεις κανα δυο φορές. Λίγο πριν το τέλος οι τόνοι πέφτουν παραπλανητικά για να μας αποχαιρετήσουν δυνατά οι κιθάρες Στην συνέχεια μοιάζουν πολύ με τους παλιούς κακούς εαυτούς τους. Έτσι χωρίς να’ναι άσχημο το “Marker in the Sand” θυμίζει έντονα τα μπαλαντοειδή single από τους δίσκους τους που μαζεύουν σκόνη στο ράφι. Προετοιμασία ήταν όμως για το πολύ χαμηλών τόνων “Parachutes” το όποιο αν δεν το πάρεις στα σοβαρά και βάλεις τα κλάματα μάλλον θα το αφαιρέσεις από την playlist σου μετά την πρώτη ακρόαση. Δυστυχώς μαζί το “Unemployable” του οποίου η αρχή θυμίζει υπερβολικά επικίνδυνα πολύ γνωστό κομμάτι, είναι τα πιο αρνητικά σημεία του cd το οποίο θα λειτουργούσε μάλλον καλύτερα χωρίς αυτά.
Ώρα 8.40. Τα videowall της αρένας ζωντανεύουν. Flea και John Frusciante εμφανίζονται στις οθόνες. Ζωντανό backstage πλάνο με τους δύο Peppers να οδεύουν προς τη σκηνή τζαμάροντας παράλληλα. Τα φώτα φεύγουν οι Peppers έρχονται. Ο Chad Smith παίρνει τη θέση πίσω από το drum kit. Το τζαμάρισμα συνεχίζεται στη σκηνή πλέον. Το κοινό, εξοπλισμένο με μια υπέροχη ροκ ιδιοσυγκρασία που σου παρέχει μια πόλη σαν το Μάντσεστερ, φωνάζει, χειροκροτεί, λυκνίζεται, x-στασιάζεται, απογειώνεται. Αδύνατον να σταματήσει.. Can’t Stop, το πρώτο γνώριμο riff.. Ο υπερκινητικός Anthony Kiedis συμπληρώνει το κουαρτέτο. Non-stop καταιγισμός με Dani California, Scar Tissue, Charlie, Other Side και Snow (Hey Oh!).
Ο ήχος δυνατός, με τον κατάλληλο όγκο και την απαιτούμενη διαύγεια (πάρα την πληθώρα από fx στα έγχορδα). Ίσως η φωνή χάθηκε ελαφρώς αρχικά αλλά πολύ νωρίς βρήκε τη θέση της μέσα στο mix. Όμως οι Peppers και οι συνεργάτες τους διαπρέπουν σε ένα ακόμα πεδίο. Αυτό των visuals. Το lighting show σε συνάρτηση με τις προβολές στα videowall συνέβαλαν καταλυτικά στο πολυδιάστατο show. Ειλικρινά, θα ήταν παράλειψη αν δε γινόταν αναφορά στη σκηνοθεσία των προβολών κατά τη διάρκεια του By The Way και του Californication.
Pause. Αγάπη. Αλληλοεκτίμηση. Σεβασμός. Είναι αδύνατον να περάσει απαρατήρητο πόσο αγαπημένα είναι μεταξύ τους τα μέλη του γκρουπ. Δεν απλώνονται στη τεράστια σκηνή του Arena αλλά μένουν στο κέντρο συσπειρωμένοι, ανταλλάσοντας ενέργεια, χορεύοντας και παίζοντας ο ένας για τον άλλο και όλοι μαζί για τον κόσμο τους που με τη σειρά του συμμετέχει σ’ αυτή την αδιάκοπη ανταλλαγή θετικών vibes. Δεν είναι τυχαίο πως είναι όλοι τους εξίσου πολύτιμοι και υπεύθυνοι για τον ήχο των Peppers. Όπως επίσης δεν είναι διόλου τυχαία τα γραφόμενα του Frusciante στο website του γκρουπ: Born four separate people they have successfully become one. Their music is proof that four minds can become one, which prompts the question, why not a billion minds?