«Είναι ευκολότερο και πιο αποτελεσματικό το να αναφέρεται κανείς στο παρελθόν όταν το παρόν δεν βοηθάει στην ανάκτηση των αναμνήσεων.»

Πριν κλείσει η μουσική σκηνή του Ρόδον, μία Παρασκευή της Άνοιξης του 2002, o κύριος Matthew Bellamy, αποφάσιζε να δείξει επί σκηνής τα μουσικά χαρτιά του στο κοινό του. Στο απόκομμα του εισιτηρίου, φυλαγμένο ακόμα, εμφανίζεται βαστώντας ένα τραπουλόχαρτο, γυρισμένο προς το δικό του μέρος, και μ’ ένα βλέμμα δυσερμήνευτο, όπως άλλωστε η σκοπούμενη μουσική που θέλει ή θα ήθελε να δημιουργεί.

Εκείνη τη βραδιά, λοιπόν, στο κατάμεστο Ρόδον, ο Bellamy και η παρέα του, για μία ώρα κι ένα τέταρτο περίπου έκαναν ενέσεις δοκιμασμένης (στους εαυτούς τους αρχικά) οργής στο νεανικό κοινό τους, χρησιμοποιώντας ως μέσο την ιδιάζουσα, μεταλλίζουσας αισθητικής και progressive εκδοχής rock μουσικής τους. Κι αν κάποιοι περίμεναν να δουν το Bellamy μπροστά στο κλασικό πιάνο του να αποδίδει λυρικά κάποιο από τα κομμάτια του πρώτου -και «ηπιότερου» σε σχέση με το “Origin of Symmetry”- δίσκου των Muse “Showbiz”, εισέπραξαν αποδόσεις τραγουδιών με πολλές εναλλαγές κιθάρων. Πράγματι, ο frontman του συγκροτήματος έκανε μια αρκούντως θεαματική παρουσίαση της συλλογής του από κιθάρες.

(Τέλος, εκείνη τη βραδιά θα την θυμάμαι για μια κάπως αφελή σκέψη την οποία, εντούτοις, φυλάω μάλλον σαν εφηβικό θησαυρό χωρίς, κατά τα άλλα, σημαντική αξία: H Μούσα των Muse, η έμπνευση, δεν κατάφερε να πλησιάσει το νεαρό Bellamy καθώς αυτός ντυμένος με μια βαθυκόκκινη ρεντιγκότα παίζει σεμνά, απορροφημένος μπροστά στο μαύρο με ουρά πιάνο του. (Από εκείνη τη βραδιά έως και σήμερα, όσο κι αν έψαξα στα «άδυτα» του διαδικτύου, δεν κατάφερα να ξαναβρώ τη φωτογραφία του Ματ, όπως ακριβώς τον περιέγραψα πιο πάνω.) Εξάλλου, δεν ξέρω εάν και πού αναζητούν πια τη Μούσα τους τα μέλη του ομώνυμου group. Ίσως να επιμένουν περισσότερο στη διατήρηση της αναγνωρισμένης πλέον δυναμικής παρουσίας τους στη σκηνή, όπου καταφέρνουν να πυροδοτούν την εκτόνωση του κοινού, ή ίσως πάλι στις υψηλές θέσεις στα charts και στην τακτική επανάληψη video clip των «επιτυχιών» τους στις μουσικές τηλεοπτικές εκπομπές.)

Οι Muse όταν ήρθαν για τη συναυλία τους το 2002 στην Αθήνα, είχαν ήδη κυκλοφορήσει το “Showbiz”, τολμηρή δουλειά για ένα βρετανικό συγκρότημα στην post-Oasis εποχή. Εξάλλου, ήδη από το 1999, οπότε και κάνουν την πρώτη δισκογραφική τους πρόταση (με το “Showbiz”) στο μουσικόφιλο (και γιατί όχι αγγλόφιλο μουσικά) κοινό, πατούν στα χνάρια που έχουν αφήσει πίσω τους ήδη από το 1997 οι Radiohead με το δύσκολο τρίτο δίσκο τους “OK computer”, μια δουλειά που ανατρέπει με το ύφος της την καθεστώσα pop της εποχής της.

Το “Origin of Symmetry”, δεύτερος δίσκος των Βρετανών Muse, κυκλοφορεί το 2001και αποτελεί μια πιο συμπαγή και προσανατολισμένη προς μια σαφή τεχνοτροπία μουσική κατάθεση. Τα New Born, Micro Cuts, Space Dementia αλλά ίσως και μερικά ακόμη κομμάτια του δίσκου αποκαλύπτουν τις κατευθύνσεις που αυθόρμητα χαράζουν και παρακαταθέτουν ως βάση και για τη συνέχεια της μουσικής παραγωγής τους: Με τα αρπέζ, με την οπερατική φωνή του frontman Bellemy, με το πιάνο να αναδεύει μελωδικούς κυματισμούς στις εισαγωγές αλλά και, κάπου κάπου, στις γέφυρες, με τα drums να γεμίζουν τα διαστήματα ανάμεσα τόσο στα κιθαριστικά αρπέζ όσο και στις στιβαρές εμβολές του μπάσου, δημιουργούν ένα δίσκο που θα είναι ο ξεχωριστός τους για κάμποσο καιρό ακόμη.

Κι αυτό γιατί, με το Absolution, κυκλοφορία του 2003, ο Bellamy δεν κατάφερε να μας πείσει με την βαθιά, εμπαθή υπαρξιακή αγωνία του. Κι ενώ κηρύσσει επιστράτευση δυνάμεων, αισθήσεων και, ίσως, μουσικής έμπνευσης, δεν καταφέρνει να κάνει ο ίδιος το δικό του βήμα προς τη μουσική αποκάλυψη: “it’s time we saw a miracle, come on it’s time for something biblical” (from “Apocalypse Please”).

Έπειτα, η νέα κυκλοφορία “Black Holes and Revelations” … ακολουθεί τις συνθετικές βάσεις που έχουν θέσει οι Muse με προηγούμενες κυκλοφορίες τους. Αυτή τη φορά το συγκρότημα …φορτώνει το δίσκο του με τις μουσικές αποσκευές του: κιθάρα, μπάσσο, drums αλλά και επικουρικά με synths, που αποδομούν τις συγχορδίες αποδίδοντας τα βασικά συστατικά τους με τη συνοδεία διαφόρων εφφέ. Δίνοντας την αίσθηση συνθέσεων με πνιχτές μελωδίες και στριμωγμένες ρυθμικές αποδόσεις που κατά κάποιο τρόπο ισοπεδώνουν το εκάστοτε μουσικό τους θέμα, οι Muse δεν καταφέρνουν να μας μεταδώσουν, τουλάχιστον σε όσους τους ακούμε από τα στερεοφωνικά των σπιτιών μας και όχι σε κάποια συναυλία τους, το δικό τους «αποκαλυπτικό» μήνυμα. Απ’ όσο μου επιτρέπει να αντιληφθώ ο τίτλος του τελευταίου τους πονήματος, οι Muse δοκιμάζουν να ακουστούν στα αυτιά μας σκοτεινοί και αποκαλυπτικοί. Δυναμικοί και λυρικοί, όμως, ακούγονται κυρίως σε δύο κομμάτια: Το ένα είναι σίγουρα το “Map of the Problematique”, το οποίο με τις έντεχνα συγκαλυμμένες μελωδικές παρεμβολές των synths και τις ενδιαφέρουσες εναλλαγές των κρουστών, αποκαλύπτει την καθαρή ματιά του συγκροτήματος έναντι της σκοπούμενης μουσικής εξιστόρησης του θέματός του. Το άλλο, με τον τίτλο “Invincible”, ξεφεύγει κάπως από το συνολικό ύφος του υπόλοιπου album. Το snare drum μας εισάγει «εμβατηριακά» στη ζεστή φωνή του Bellamy, η οποία στις καταληκτικές της διακυμάνσεις μπορεί να σε κάνει ν’ ανατριχιάζεις…

“During the struggle they will pull us down
but please, please let’s use this chance to turn things around
and tonight we can truly say together we ‘re invincible”

Τελικά, οι ίδιοι οι Muse ίσως βιώνουν διαφορετικά, σε σχέση με τους ακροατές τους, την αποκάλυψη μέσω της ενασχόλησής τους με τη μουσική. Άλλωστε, αυτό που κάνουν είναι να μελοποιούν τις προσδοκίες και τα όνειρά τους, ώστε το αποτέλεσμα αυτής της διεργασίας να ενεργοποιεί τη διάθεσή τους για κάποια νέα δημιουργία, μια νέα αποκάλυψη.
…Και δεν υπάρχει σαφέστερη δήλωση από αυτή:

“Our hopes and expectations
black holes and revelations”