Menu

Leonard Cohen – I’m Your Man

“Give me a Leonard Cohen afterworld, so I can sigh eternally” Το παραπάνω δίστιχο περιλαμβάνεται στο ‘Pennyroyal Tea’, κομμάτι από το ‘In Utero’ των Nirvana. Στο τραγούδι αυτό ο αέναος αναστεναγμός προκαλείται, μάλλον, από αρνητικές αιτίες. Θα μπορούσε, όμως, υπό διαφορετική στιχουργική θεματική να είναι και αναστεναγμός ανακούφισης, ευχαρίστησης, αναγνώρισης ή τέλος ικανοποίησης. Τέτοια ικανοποίηση […]

“Give me a Leonard Cohen afterworld, so I can sigh eternally”
Το παραπάνω δίστιχο περιλαμβάνεται στο ‘Pennyroyal Tea’, κομμάτι από το ‘In Utero’ των Nirvana. Στο τραγούδι αυτό ο αέναος αναστεναγμός προκαλείται, μάλλον, από αρνητικές αιτίες. Θα μπορούσε, όμως, υπό διαφορετική στιχουργική θεματική να είναι και αναστεναγμός ανακούφισης, ευχαρίστησης, αναγνώρισης ή τέλος ικανοποίησης. Τέτοια ικανοποίηση μπορεί να προκαλέσει η παρακολούθηση μιας ταινίας αφιερωμένης στο έργο του Leonard Cohen, συγγραφικό και μουσικό. Ιδίως όταν το τελευταίο αυτό παρουσιάζεται δημιουργικά από άλλους γνωστούς και μη μουσικούς. [Σωτηρία Σιγαλού] Περισσότερα “Leonard Cohen – I’m Your Man” →

Pearl Jam live, Athens, 30.09.06

Keep on rockin’ in the free web… Το promotion γύρω από αυτή την συναυλία ήταν τόσο έντονο τις τελευταίες μέρες σε σημείο που να σε κάνει να λες.. άντε να γίνει να τελειώνουμε. Μιας και έγινε λοιπόν ας καταγράψουμε την εμπειρία μας. Ο χώρος καλός, η ακουστική αρκετά καλή, ορισμένοι βέβαια κάθονταν πολύ μακριά και […]

Keep on rockin’ in the free web…
Το promotion γύρω από αυτή την συναυλία ήταν τόσο έντονο τις τελευταίες μέρες σε σημείο που να σε κάνει να λες.. άντε να γίνει να τελειώνουμε. Μιας και έγινε λοιπόν ας καταγράψουμε την εμπειρία μας.

Ο χώρος καλός, η ακουστική αρκετά καλή, ορισμένοι βέβαια κάθονταν πολύ μακριά και κάποιοι άλλοι πολύ κοντά, συνηθισμένα πράγματα για μια γηπεδική συναυλία. Το κλίμα που επικρατούσε πριν αρχίσει ήταν κάτι ανάμεσα σε χαλάρωμα και έντονο στρες αναμονής. Ξαφνικά από το πουθενά κατά τις 8:10 οι Pearl Jam είναι επί σκηνής.

Ακολούθησε αυτό που οι ίδιοι είχαν ονομάσει “An evening with Pearl Jam” μια συναυλία μεγάλης έντασης (ο κόσμος δάκρυσε πραγματικά από συγκίνηση σε μερικά κομμάτια τους), μεγάλης διάρκειας (πάνω από δυόμιση ώρες) από μεγάλους μουσικούς. Το κοινό ήταν ανάμεικτο αν και στην πλειοψηφία τους Έλληνες είχαμε και κόσμο από άλλες χώρες μέχρι και από Νέα Ζηλανδία. Οι αντιδράσεις σε κομμάτια από τους δυο πρώτους δίσκους όπως τα: Daughter, Jeremy, Alive και Rearviewmirror ήταν κάτι παραπάνω από αναμενόμενες και όπως είναι λογικό δεν μπορούσαν να συγκριθούν με τις πιο μετριοπαθείς για τα πρόσφατα singles Life Wasted και World Wide Suicide. Ο Eddie Vedder πήρε και ένα χαρτί και μας μίλησε / διάβασε με σπαστά Ελληνικά, όχι μόνο το κλασικό καλησπέρα αλλά δυο τρεις προτάσεις. Αυτό δείχνει ότι ακόμη και 15 χρόνια μετά θέλουν να είναι κοντά στον κόσμο τους. Σ’αυτή την παλιά και Νέα γενιά (είδαμε παιδιά 13-14 ετών) των fans που τους στηρίζουν και τους ακολουθούν στα βήματα τους.

Μετά τα πρώτα πενήντα λεπτά είχαμε μια από τις δυο τρεις στιγμές χαλάρωσης μ’ένα τραβηγμένο κλείσιμο του “Even Flow”. Πριν ο Eddie (όπως και μας συστήθηκε στο τέλος ) επιστρέψει στην σκηνή για να συνεχίσει με μια ηλεκτροακουστική εκδοχή του “Daughter” σε medley με το “The Wall”. Τα κομμάτια που παίχτηκαν ήταν παραπάνω από πολλά. Eίχαμε διασκευή από Ramones (I believe in miracles) με αναφορά στον Joey Ramone, κρυμμένα διαμάντια όπως το “Love is a tower you are the key”, Χριστουγεννιάτικα hits (Wishlist) φοβερές στιγμές με το κοινό να τραγουδάει τις πρώτες στροφές;;; του “Elderly Woman Behind the Counter” και στιγμές ανάπαυλας με το “Better Man”.

Η σκηνική τους παρουσία ήταν απίστευτη και το τι έκανε ο McCreedy με την κιθάρα του δεν περιγράφεται, χωρίς να θέλω να υποβαθμίσω την παρουσία κανενός από τα άλλα μέλη. Τον leader τον είδαμε να σκαρφαλώνει πάνω στα ηχεία και να προσπαθεί να έρθει πιο κοντά στο πλήθος που είχε από κάτω. Επίσης σε άλλη στιγμή να μοιράζει ντέφια τα οποία έσπαγαν από την ένταση με την οποία τα έπαιζε. Τέλος ο Eddie μας ξαναμίλησε / διάβασε Ελληνικά, ευχαρίστησε όλο τον κόσμο και μας είπε ότι ήρθε ο καιρός να πάνε σπίτι τους. Μας είπε καληνύχτα όπως λένε στο Seattle, ζήτησε τις σημαίες από όλα τα παιδιά που τις κράταγαν, υποκλίθηκε μαζί με τους υπόλοιπους και αποχώρησε.

Όντας ένας μπερδεμένος φαν των Pearl Jam τα τελευταία 13 χρόνια  μπορώ να πω ότι αυτή η συναυλία τους πρέπει να κάλυψε τις απαιτήσεις όλων. Ήταν σίγουρα καλύτερα από το 2000 που τους είχα ξαναδεί. Εκείνη την περίοδο το συγκρότημα ψαχνόταν και περνούσε μια φάση εσωτερικής κρίσης και αμφισβήτησης. Έξι χρόνια μετά το γεγονός ότι ο πλανήτης γη έχει γίνει χειρότερος ξαναέδωσε λόγο ύπαρξης σε μια μπάντα σαν τους Pearl Jam. Αυτοί με την σειρά τους πιο ώριμοι και δεμένοι πλέον μας έδωσαν ότι καλύτερο είχαν.

Set List

Go, Animal, Life Wasted, Hail Hail, Corduroy, Severed Hand, World Wide Suicide, Small Town, Given To Fly, Marker In The Sand, Sad, Even Flow, Daughter / (Another Brick In The Wall Part 2 by Pink Floyd), You Are, Wishlist, Insignificance, Jeremy, Better Man

1st encore: Footsteps, I Am Mine, Inside Job, Black, Rearviewmirror, Porch

2nd encore: Smile, I Believe In Miracles (by the Ramones), Alive, Rockin’ in the Free World (by Neil Young), Yellow Ledbetter / (Little Wing by Jimi Hendrix)

Χρήστος Αναγνώστου

Piano Magic – Incurable

“In stark contrast to last winter’s Opencast Heart EP, ‘Incurable’ brings to mind the mid-80’s 4AD Records ethereal romanticism of This Mortal Coil, Cocteau Twins and Dead Can Dance. It’s a glacially produced, though spiritually warm, set of songs which evoke beautiful, though bleak, European Winter landscapes, lost causes and broken hearts.” IMPORTANT RECORDS Αυτή […]

“In stark contrast to last winter’s Opencast Heart EP, ‘Incurable’ brings to mind the mid-80’s 4AD Records ethereal romanticism of This Mortal Coil, Cocteau Twins and Dead Can Dance. It’s a glacially produced, though spiritually warm, set of songs which evoke beautiful, though bleak, European Winter landscapes, lost causes and broken hearts.” IMPORTANT RECORDS

Αυτή η παρουσίαση ξεκίνησε να γράφεται από το τέλος προς την αρχή, δηλαδή από εκεί που ξεκινάει η ουσία του δίσκου. Τα υπόλοιπα κομμάτια, αναμφίβολα εξαιρετικά, διευκόλυναν στο να αποκτήσει ο δίσκος ύφος ενιαίο και διακριτικά νοσταλγικό.

Παρόλ’ αυτά προέχει η επιλεγείσα από το συγκρότημα σειρά των κομματιών για την «εξιστόρηση» της μελωδίας, και συνεπώς η παρουσίαση θα ακολουθήσει των υποδεικνυόμενο από τους καλλιτέχνες δρόμο της.

Η εισαγωγή στον κόσμο των Piano Magic γίνεται και στα δύο πρώτα κομμάτια του EP με τη φωνή της Angèle David-Guillou. Σε αυτές τις δύο μουσικές προσπάθειες ο άφθονος λυρισμός και η στιχουργική μαεστρία του Glen Johnson προβάλλονται σε ψυχρές μουσικές φόρμες, οι οποίες αναδύουν (κι είναι αυτό τόσο περίεργο!) μια οικεία ζεστασιά. Οι κυκλικές επαναλήψεις των μελωδικών αποδόσεων των πλήκτρων, «πατούν» σε διαφορετικά κάθε φορά στιχουργικά μοτίβα, κι έτσι προσφέρουν στον ακροατή ποικιλία ηχητικών ερεθισμάτων. Στο ομώνυμο του δίσκου ‘Incurable”, επιστρατεύονται κυρίως οι ήχοι των αναλογικών synths, οι μεταλλικές παρεμβάσεις των κρουστών, ενώ στο “I Have Moved Into The Shadow” ο Glen Johnson εκφράζεται έμμετρα ποιητικά, χρησιμοποιώντας την αιχμηρή φωνή της Angèle, ως εξής:

“Across the frozen lake
beneath the tattered flags
A carnival of skates
The scissors scratch their names
Where once I held your hand
I cannot bear to stand”

To “Giant Mirror To Light Up Village” αποτελεί τη σαφή απόδειξη ή υπόδειξη του συγκροτήματος σχετικά με τις πρόσφατες υφολογικές μουσικές προτιμήσεις, κατευθύνσεις και, γιατί όχι, προτάσεις του. Ο Cedric Pin παραδέχεται για λογαριασμό των Piano Magic τις βασικές επιρροές του συγκροτήματος. Το συγκεκριμένο κομμάτι θα μπορούσε να συνοδεύσει επιλογικά μια συλλογή της 4AD, ίσως σαν αυτή που ακούω πρόσφατα: “Lonely Is an Eyesore”.

Στο τέταρτο και τελευταίο κομμάτι με τίτλο “Lights Come On At 3” επιτυγχάνεται η κορύφωση της δραματικότητας του δίσκου. Είναι από τις δημιουργίες εκείνες που σε συγκλονίζουν βαθύτατα όχι μόνο με την αρτιότητα της τεχνικής τους αλλά και με τη δυναμική της λιτότητας του στίχου τους. Είναι ένα μουσικό αστέρι που περιοδικά επισκέπτεται τις μυστικές ευαισθησίες μας για να τις κινητοποιήσει, είναι συμπαγείς στίχοι που διαλύονται σε μυριάδες μικροσκοπικά θραύσματα για να συνταιριαστούν και πάλι συναινώντας με την πραγματικότητα, σπασμένοι καθρέφτες και οι ακροατές «κοιτάζουν» συντετριμμένοι, είναι οι τρικυμίες και τα ναυάγια του προρομαντικού Turner σε φόντο μπλε και γκρι… Είναι όλες οι φανταστικές εικόνες από ταξίδια απραγματοποίητα…

Incurable EP, 2006
Produced and engineered by Tcherneyan at Murder Mile, October-December 2005.
Art direction, design and photography by Martin Andersen.

Tracklist:

1.    Incurable
2.    I Have Moved Into The Shadow
3.    Giant Mirror To Light Up Village
4.    Lights come On At 3

www.piano-magic.co.uk
www.myspace.com/lowbirthweight

Το όνειρο του Ίκαρου [cine review]

Ήταν μέσα Αυγούστου, με τη ζέστη να καθιστά προβληματική κάθε μετακίνηση. Παρέμενα «ταμπουρωμένος» στο χωριό της Αττικής που ζω και για λόγο που δεν μπορώ να εξηγήσω στον εαυτό μου, ουδεμία διάθεση είχα να το αποχωριστώ αυτό το καλοκαίρι. Ένα απόγευμα, η ηρεμία μου διαταράχθηκε από τον ήχο του τηλεφώνου. Υπέθεσα αρχικά πώς μάλλον κάποιος […]

Ήταν μέσα Αυγούστου, με τη ζέστη να καθιστά προβληματική κάθε μετακίνηση. Παρέμενα «ταμπουρωμένος» στο χωριό της Αττικής που ζω και για λόγο που δεν μπορώ να εξηγήσω στον εαυτό μου, ουδεμία διάθεση είχα να το αποχωριστώ αυτό το καλοκαίρι. Ένα απόγευμα, η ηρεμία μου διαταράχθηκε από τον ήχο του τηλεφώνου. Υπέθεσα αρχικά πώς μάλλον κάποιος φίλος θα θέλει να κάνει το γνωστό περιπαιχτικό τηλεφώνημα από τη παραλία ή έχει ξεμείνει και αυτός στο κλεινόν άστυ και βρίσκεται σε αναζήτηση άλλων «ναυαγών στην έρημη πόλη».

Τίποτα από τα δύο. «Βάλανε το έργο σε διανομή τον Αύγουστο, γιατί αναφέρεται  στην Ήπειρο. Αν ήταν για την Κρήτη θα μας τα πρήζανε όλη τη χρονιά!!!». Ο φίλος από τα Γιάννενα είχε πάρει τηλέφωνο. Από μία άποψη, έχει δίκιο να εκνευρίζεται με το γεγονός του συνεχούς «ριξίματος» της Ηπείρου από το «κράτος της Αθήνας», όπως αποκαλεί την κεντρική διοίκηση. Μην φοβάστε, δεν θα γράψω ούτε για τοπικά θέματα, ούτε για το ενσαπίζον ποδοσφαιρικό κατεστημένο της χώρας μας. Η ταινία «το Όνειρο του Ίκαρου» είναι το θέμα, η οποία αναμενόταν με αρκετό ενδιαφέρον. Η συμμετοχή του Νίκου Αλιάγα και της Άννα Μουγκλαλίς αποτέλεσαν μάλιστα και αξιοσημείωτο γεγονός όχι μόνο για τα εγχώρια κινηματογραφικά δεδομένα αλλά και για τα γαλλικά. Μιας και στη Γαλλία ζει και εργάζεται κατά κύριο λόγο και ο σκηνοθέτης της ταινίας, ο Κώστας Νάτσης. Περισσότερα “Το όνειρο του Ίκαρου [cine review]” →

MECANO – Ακριβώς 2 μήνες μετά…

Εντυπώσεις και σκέψεις δύο μήνες μετά τη συναυλία των Mecano στην Αθήνα. Η μουσική κι οι στίχοι προσαρμόζονται και συναρθρώνονται σαν κομμάτια «μεκανό». Πριν τα Lego, εκεί γύρω στα μέσα της δεκαετίας ‘60 υπήρχαν τα μεκανό, κάτι περισσότερο από παιδικό παιχνίδι, για τους λάτρεις, παιδιά και μεγάλους, των κατασκευών: Πολύχρωμες μεταλλικές λάμες διαφόρων μεγεθών με […]

Εντυπώσεις και σκέψεις δύο μήνες μετά τη συναυλία των Mecano στην Αθήνα.

Η μουσική κι οι στίχοι προσαρμόζονται και συναρθρώνονται σαν κομμάτια «μεκανό».

Πριν τα Lego, εκεί γύρω στα μέσα της δεκαετίας ‘60 υπήρχαν τα μεκανό, κάτι περισσότερο από παιδικό παιχνίδι, για τους λάτρεις, παιδιά και μεγάλους, των κατασκευών: Πολύχρωμες μεταλλικές λάμες διαφόρων μεγεθών με τρύπες σε όλο το μήκος τους, στις οποίες μπορούσες να προσαρμόσεις, συνδυάζοντας και βιδώνοντας κατάλληλα, άλλα μεταλλικά κομμάτια, και να κάνεις διάφορες κατασκευές.

Από κάποια ιδέα ή ερέθισμα σχετιζόμενα με το παιχνίδι εμπνέεται ο Dirk Polak τη δημιουργία του ομώνυμου συγκροτήματος από την Ολλανδία, γύρω στα 1977.  Τα υπόλοιπα μέλη αυτού ήταν οι Pieter Kooyman (κιθάρα), Cor Bolten (κιθάρα, πλήκτρα, βιολί, μαντολίνο, πιάνο)  – Ton Lebbink (ντραμς)- Tejo Bolten (μπάσο, κλαρινέτο, μαντόλα).

Σαφώς επηρεασμένοι από την πανκ εποχή, οι Mecano, ωστόσο, θα μπορούσαν να θεωρηθούν εκπρόσωποι του new wave. Έχοντας αφήσει πίσω τους την ωμότητα του πανκ ήχου, προσπαθούν πλέον να χρωματίζουν τις δημιουργίες τους με ασυνήθιστες κιθαριστικές μελωδίες ενταγμένες στην δυναμική ρυθμικότητα των κρουστών και την δραματουργική επιβλητικότητα του μπάσσου, ενώ όλα αυτά λειτουργούν σε ένα ποιητικό συνθετικό και στιχουργικό περιβάλλον που ηλεκτρίζει…
Στη γραφή των στίχων του ο Dirk Polak έχει επηρεαστεί από καλλιτέχνες όπως Andre Breton, Paul Eluard και κυρίως το Ρώσο ποιητή Mayakofsky.

– The Lost Echoes Team –

“Escape the human myth”
A trip to the world of Mecano…
11/07/2006 Ντέμης “de ville” Μπίθας.

Όταν άκουσα ότι θα εμφανιστούν οι Mecano στο RockWave, το πρώτο που σκέφτηκα ήταν ότι σίγουρα θα επρόκειτο για εκείνους τους άθλιους Ισπανούς που γνωρίσαν επιτυχία (?) την προηγούμενη δεκαετία, και σίγουρα όχι για τους “πραγματικούς” Μecano, ένα από τα σπουδαιότερα συγκροτήματα των αρχών της δεκαετίας του 80′, οι οποίοι μαζί με τους Minimal compact, αποτέλεσαν τους κυρίους εκπροσώπους της post punk/dark wave σκηνής των Κάτω Χωρών. Δυστυχώς και οι δύο δεν έτυχαν ευρύτερης αναγνώρισης, καθώς η πιο φιλοσοφημένη και ενίοτε πολιτικοποιημένη- αν και αρκετά σκοτεινή – εκδοχή τους για το post punk, ξένιζε το κοινό του “χώρου”, που ήταν περισσότερο εξοικειωμένο με τα ακούσματα της αγγλικής σκηνής. Γι’ αυτό η ιστορία και των δύο ήταν τόσο σύντομη…

Έτσι, λοιπόν, πιο πιθανό μου φαινόταν να δω τον Ian Curtis ζωντανό στην σκηνή με τους New Order,παρά τον Dirk Polak με τους Mecano, μετά από 25 χρόνια μουσικής-τουλάχιστον-σιωπής. Κατά συνέπεια, οφείλω να ομολογήσω ότι δεν είχα καν ιδέα ότι είχαν κυκλοφορήσει ήδη ένα νέο album.

To εισιτήριο το έβγαλα τελευταία στιγμή, φοβούμενος μια πιθανή ακύρωση, όπως συνέβη με τους chameleons το ‘03, την Siouxsie το ‘02 και πολλούς άλλους, γιατί δεν υπήρχε περίπτωση να πάω στο Terra Vibe για τους υπόλοιπους. Kαι πηγαίνω, λοιπόν, στην Μαλακάσα, για να ακούσω επιτέλους live τα αγαπημένα τραγούδια που “στοίχειωσαν” την εφηβεία μου, όταν είχα αρχίσει να εισέρχομαι στα σκοτεινά μονοπάτια του γοητευτικού χώρου του dark wave…

Με το που άνοιξαν  οι πόρτες και προχωρήσαμε στο χώρο του φεστιβάλ, λίγο πιο πέρα διακρίνω τον Dirk Polak και τον Tejo Bolten να περιφέρονται ανάμεσα στους κοινούς θνητούς, αλλά φυσικά να μην τους δίνει κανείς σημασία. Η συνάντηση και η γνωριμία μαζί τους συγκινητική… (πολλά thanks στην Κατερίνα που είχε φωτογραφική μηχανή και βγήκαμε δυο-τρεις φωτογραφίες).

Όταν τους λέω ότι ήρθαμε γι’αυτούς και μόνο γι’αυτούς στο RockWave, ο Dirk φαίνεται να τα χάνει! Μου εκμυστηρεύεται (!!) την set list και απογοητεύομαι λίγο που θα παίξουνε κυρίως τα καινούρια κομμάτια και μόνο τέσσερα από τα παλιά. Που να ήξερα μετά… .

Tελειώνει λοιπόν το πρώτο group και η αγωνία κορυφώνεται μέχρι να ανέβουν στην σκηνή οι ιπτάμενοι Ολλανδοί. Στην κυριολεξία ιπτάμενοι, αν και στο τέλος ιπτάμενοι γίναμε εμείς! Όλοι ήταν ντυμένοι στα μαύρα θυμίζοντας μας το ένδοξο παρελθόν τους, και μόνο ο Dirk εμφανίζεται με ριγέ πουκάμισο, σκισμένο jean και σανδάλια! Ένας απλός, ειλικρινής και “πραγματικός” καλλιτέχνης πέρα από κάθε image και δήθεν .Όλοι τους κοιτάνε σαν εξωγήινους, εκτός από-δυστυχώς-ελάχιστους που τους ξέρουν. Ίσως, αν αντί για τους Mecano έπαιζαν για πολλοστή φορά οι Diary of Dreams ή οι Death in June, οι “εκπρόσωποι (!)” του χώρου να συνέρρεαν στην Μαλακάσα…

Και ξεκινούν, λοιπόν, με ένα καινούριο κομμάτι, συνεχίζουν με ένα δεύτερο, με ένα τρίτο κ.τ.λ. Κι όμως εκεί που περίμενα να ακούσω με τόση λαχτάρα τα παλιά, άρχισα να εύχομαι να μην σταματήσουν ποτέ να παίζουν το νέο υλικό. Το ένα καλύτερο από το άλλο. Ο ήχος βέβαια αρκετά διαφορετικός, πιο φρέσκος, αρκετά ambient ίσως, γενικά σύγχρονος, χωρίς όμως να λείπουν τα γνώριμα στοιχεία, το μπάσο, τα αναλογικά synths, η κιθάρα χωρίς τα πολλά εφέ. Και πάνω απ’όλα η φωνή… Δεν ξέρω αν θα ακουγόμουν υπερβολικός αν έλεγα ότι ήταν δέκα φορές πιο καλή, πιο διαυγής και πιο μελωδική από τότε. Και έρχεται η ώρα των Μeccano, Permanent Revolt, Note of a stroll in spring και μια πιο mainstream αλλά εκπληκτική εκδοχή του Untitled για το τέλος. Μια ώρα – ίσως και λιγότερο – μόνο…Μια ώρα όμως γεμάτη ενέργεια, δάκρυα και συγκίνηση. Και πάντα το φάντασμα του dark wave να πλανάται, υπενθυμίζοντας όλο και πιο πολύ την τεράστια απόσταση – χωρίς να θέλω να γίνω αφοριστικός – που υπάρχει ανάμεσα στους “διαδόχους” της dark wave/gothic σκηνής και το πνεύμα, την φιλοσοφία, το image, αλλά κυρίως την ΜΟΥΣΙΚΗ της σκοτεινής δεκαετίας του ‘80. Και μετά τους Mecano φεύγω…

Επιστροφή. Ηλιοβασίλεμα και το CD τους, που μόλις αγόρασα από το περίπτερο του Terra Vibe, παίζει στο repeat. Η απόλυτη μουσική, αλλά και θλιμμένη διαδρομή. Εκείνη την ώρα πρέπει να έπαιζαν οι Dandy Warhols και μετά θα έβγαιναν οι Franz Ferdinand. Τι να μου πουν…;

Thank you, Dirk.

“Love you one in a million
you’re sensual and exciting, perfect company to glamourise
love you out of a million
you’re assertive, full of desire to fly instantly to paradise
but your enduring spit of fire…” (“Love you One in a Million”, from “Snake Tales for Dragon Lyrics”)

Setlist:

1.    Dusty Soul
2.    Treasure Lost and Found
3.    Drag On
4.    Excluded from the Heart
5.    Saint of Sorrow
6.    Meccano
7.    Permanent Revolt
8.    Note of a Stroll in Spring
9.    Clarity I Guess
10.  Untitled

Mecano Official Website: http://www.mecano.ws/

Tom Baker – The Boy Who Kicked Pigs [book review]

Μερικοί από εσάς ίσως είναι αρκετά μεγάλοι για να θυμούνται τον Doctor Who κάποιοι άλλοι ίσως βλέπουν ήδη τα νέα επεισόδια. Μια cult πλέον σειρά επιστημονικής φαντασίας του BBC ή οποία παιζόταν στην κρατική τηλεόραση. Κατά καιρούς υπήρξαν διάφοροι ηθοποιοί που ενσάρκωσαν τον συγκεκριμένο χαρακτήρα. Ο καλύτερος κατά γενική ομολογία ήταν και παραμένει ο Tom […]

Μερικοί από εσάς ίσως είναι αρκετά μεγάλοι για να θυμούνται τον Doctor Who κάποιοι άλλοι ίσως βλέπουν ήδη τα νέα επεισόδια. Μια cult πλέον σειρά επιστημονικής φαντασίας του BBC ή οποία παιζόταν στην κρατική τηλεόραση. Κατά καιρούς υπήρξαν διάφοροι ηθοποιοί που ενσάρκωσαν τον συγκεκριμένο χαρακτήρα. Ο καλύτερος κατά γενική ομολογία ήταν και παραμένει ο Tom Baker. Στα 65 του χρόνια λοιπόν αντί να γκρινιάζει για όλα όπως οι δικοί μας συνταξιούχοι, μας χαρίζει ένα βιβλίο.

Πότε ήταν η τελευταία φορά που διαβάσατε ένα βιβλίο; Ένα βιβλίο στα αγγλικά; Ένα παραμύθι; Ένα παραμύθι για μεγάλους γραμμένο στα αγγλικά; Έ λοιπόν αυτό ακριβώς είναι αυτό το βιβλίο. Γραμμένο όχι για ενημερωτικούς ή εκπαιδευτικούς σκοπούς αλλά για καθαρά ψυχαγωγικούς.
Ο ήρωας του παραμυθιού είναι ο Robert Caligari, ένα δεκατριάχρονο αγόρι όχι σαν όλα τα άλλα.

Το βιβλίο μας μιλάει για την σχέση του με την οικογένεια του τους γείτονες και την στάση του προς τους ανθρώπους. Αν διαβάζετε κόμικς ο Robert θα μπορούσε άνετα να’ναι ξάδερφος του Johnny the Homicidal Maniac. Επιτρέψτε μου να μην σας αποκαλύψω περισσότερα για την υπόθεση του βιβλίου μιας και είναι μόνο εκατόν είκοσι τέσσερις σελίδες από τις οποίες οι μισές είναι εικονογραφημένες με σχέδια του David Roberts.

“A grotesque masterpiece” που λέει και το εξώφυλλο βγάζει ένα χιούμορ παρόμοιο με αυτό του Tim Burton λιγότερο αρτιστικό όμως και πιο ολοκληρωμένο. Βλέπεται ο Tim αγαπάει να αφήνει κάποια πράγματα ανοιχτά, ενώ ο Tom δεν αφήνει περιθώρια για κάτι τέτοιο. Το βιβλίο ολοκληρώνεται κανονικά και δεν πρέπει να λείπει από την βιβλιοθήκη κανενός σκοτεινού οπαδού (ο όρος Goth πλέον είναι πολύ μπανάλ).

Μια προειδοποίηση μόνο ότι δεν ενδείκνυται γι’αυτούς που φοβούνται ή αηδιάζουν εύκολα καθώς και για άτομα με έλλειψη χιούμορ. Τέλος σε καμιά περίπτωση δεν είναι κάτι που θα διαβάζατε στα παιδιά σας πριν πάνε για ύπνο.