Αν και οι ορισμοί των εννοιών είναι ενίοτε παρακινδυνευμένοι, θα τολμήσω να ορίσω τους Eyeless in Gaza ως το θρίαμβο της μνήμης επί του παρόντος. Παραφράζοντας τον Πλάτωνα, θα έλεγε κανείς ότι η μουσική, όπως και η γνώση, είναι ανάμνηση. Πρόκειται για μουσικό ιμπρεσιονισμό με πρόθεση, η οποία δηλώνεται απερίφραστα από το Μ. Βates στο προοίμιο του Photographs as memories: “impressions caught/trapped/a moment in flux crystallized”.
Οι Ε. in G.είναι μια μυθολογία μνήμης που καταγράφεται άριστα στους στίχους και το φωτογραφικό υλικό του Saw you in reminding pictures. H μουσική επαναπροσδιορίζεται και συντίθεται από ακινητοποιημένα στιγμιότυπα με απύθμενη εσωτερικότητα σαν το εξώφυλλο του Sixth Sense.
Eικόνες και εντυπώσεις καβαφικής ρητορικής απολαμβάνει ο ακροατής του Monstrous Joy, όπου η θλίψη λειτουργεί ως υποκατάστατο της ανθρώπινης παρουσίας (“sounds in a room/here is sorrow that speaks…that owns me”) και οι μνημονικές αντανακλάσεις στοιχειώνουν το δωμάτιο και το μυαλό. Ακόμη και το φως στοιχειώνει τα πράγματα αναδεικνύοντας την αληθινή τους υπόσταση. Άλλοτε μία προσομοίωση φωτός, όπως αυτή στο Mock sun, αρκεί για να εκμηδενίσει τις διαμελισμένες σκιές, ενώ το αρκτικό άσπρο φως, διαχεόμενο στον πάγο, αρκεί για να σκαλίσει παλιές πληγές στο Letters to a scattered family από την προσωπική δουλειά του Μ. Bates.
Oι φάσεις της ημέρας αγκαλιάζουν όλα τα στοιχεία της φύσης και στο Morning φαίνεται να υπνοβατεί κανείς πάνω στη θάλασσα υπνωτισμένος από την παλίρροια.
Αλλά και το απόγευμα προσδιορίζεται με ένα μοναδικό αισθαντικό τρόπο: “evening is a silence to understand each and every word unspoken”.
Τα φωνητικά του Μ. Bates, που είναι αναπόσπαστο στοιχείο αυτής της μουσικής παλίρροιας, θα ταίριαζαν άριστα σε χριστιανική ψαλμωδία, αν δεν ήταν βγαλμένα από την κόλαση ενός προσωπικού οραματισμού.
Επιλογικά, στο κεφάλαιο Eyeless in Gaza επιλέγεται η αναφορά στο Drumming the Beating Heart-Pale hands I loved so well. Παιδικός λυρισμός στο Lights of April, καθαρός πρωτογενής ήχος αποκρυσταλλωμένης μουσικής ωριμότητας στο Transience Blues, μυστηριακές προεκτάσεις στο Pale Saints.
Mετά από όλ’ αυτά πώς μπορεί να αισθανθεί ένας ακροατής σε μία συναυλία των Εyeless in Gaza; Η σωστή απάντηση βρίσκεται στο Monstrous Joy: “…haunting, so beguiling, such a music that I cry”.
Οι Eyeless In Gaza δημιουργούνται το 1980 και δανείζονται το όνομά τους από τίτλο μυθιστορήματος που ανήκει στην πρώιμη συγγραφική περίοδο δημιουργίας του Aldous Huxley. Τα βασικά μέλη του συγκροτήματος είναι οι Martyn Bates και Peter Becker.
Βασική Δισκογραφία
Photographs as Memories
Caught in Flux/The Eyes of Beautiful Losers
Pale Hands I Loved So Well
Drumming the Beating Heart
Rust Red September
Back From the Rains
Kodak Ghosts Run Amok – Chronological Singles, etc., 1980-86 (collection)
Transience Blues
Orange Ice & Wax Crayons (Unissued songs and pieces 81-85)
Fabulous Library
Saw You in Reminding Pictures
Bitter Apples
All Under the Leaves, the Leaves of Life
Song of the Beautiful Wanton
Sixth Sense – The Singles Collection (collection)
Home Produce: Country Bizarre – The Tago Mago recordings: remixed and expanded
No Noise – The Very Best of Eyeless In Gaza
Plague of Years (songs and instrumentals 1980-2006)
Summer Salt & Subway Sun
Οι Eyeless In Gaza εμφανίζονται στις 23 Νοεμβρίου 2006 στο Gagarin 205. Support Group οι Έλληνες Human Puppets.
Η ατμόσφαιρα ήταν καταπληκτική στο στάδιο της Αμβέρσας. Καρφίτσα δεν έπεφτε (sold out εδώ και πολύ καιρό, παρόλο που η τιμή του εισιτηρίου ήταν τσουχτερή). Παρατηρούσα το ντεκόρ στη σκηνή. Πέντε μωβ φωτισμένοι πολυέλαιοι, κουρτίνες, το logo του δίσκου στο κέντρο. Και ατέλειωτη αναμονή για να βγει ο σπουδαίος αυτός καλλιτέχνης. Γύρω μου όλες οι ηλικίες (αναμφίβολα διαχρονικός) και να κάτι το εντυπωσιακό: ακόμη και άνθρωποι γύρω στα πενήντα πέντε είχαν έρθει ώρες πριν για να πιάσουν καλή θέση μπροστά στη σκηνή! Φυσικά δεν υπήρχαν τα σπρωξίματα ή τα κύματα εισβολέων από το μέσον της αρένας προς τα μπροστινά κάγκελα. Εδώ όποιος ερχόταν νωρίς έπιανε καλή θέση.
Είχα διαβάσει και γω πόσο perfectionist είναι, αλλά δεν μπορούσα ποτέ να φανταστώ ότι αυτός ο άνθρωπος θα κατάφερνε δεκαεπτά εξαιρετικούς μουσικούς που πιθανόν μικρή σχέση έχουν με το ροκ των 00ς ή την μουσική που ο ίδιος γράφει γενικά, να τους δέσει τόσο πολύ ώστε, αφενός να καταφέρνουν να είναι απολύτως αλάνθαστοι, αφετέρου να μοιάζουν να σολάρουν τόσο φυσικά (ή να συνοδεύουν, αντίστοιχα) ούτως ώστε να φαίνεται ότι ουσιαστικά τζαμάρουν! Και όλα αυτά μέσα σε ένα πνεύμα χορού, κεφιού, περισυλλογής ενίοτε, εκκωφαντικών εκρήξεων. Τον έπιασα μερικές φορές να παρατηρεί την εκπληκτική κοπέλα στο βιολί να παίζει ένα πολύπλοκο, ομολογουμένως, θέμα κι όταν τελείωσε να τρέχει στο μικρόφωνό του με ένα χαμόγελο γεμάτο ικανοποίηση! Να σταθώ επιπλέον στις επικές εισαγωγές και τα κλεισίματα. Ουσιαστικά παράλλαξε όλα τα τραγούδια, σε άλλα έδωσε μια πιο soul χροιά, σε άλλα μια πιο bluesy, γεγονός όμως είναι ότι το α-λα Bruce Springsteen rock δεν ακούστηκε καθόλου τη βραδιά αυτή. But who cares? Στο Old Dun Tucker νομίζω απέδωσε φόρο τιμής στον Seeger, καθώς ξεκίνησε με μπάντζο επί ένα λεπτό περίπου το οποίο έπαιξε μια παραλλαγή του ρεφρέν του κομματιού. Άλλες φορές, είχες θεματικά ξεσπάσματα ακόμα και από το ..τρομπόνι, άλλες πάλι, saloon bar εισαγωγές από το χαρακτηριστικό ξύλινο πιάνο, ή γυναικεία soul φωνητικά… Κοντολογίς, ένα τεράστιο project που σε αφήνει άναυδο όχι μόνο λόγω της τελειότητας στο μουσικό σκέλος (όπως είπα, μια αφρόκρεμα από νέους, κατά βάση blues, soul, country, rock n roll μουσικούς, που εκτός των άλλων τραγούδησαν κιόλας, όπως συνηθίζει να επιθυμεί ο Springsteen), αλλά και λόγω του mood που επικράτησε στη σκηνή από την αρχή μέχρι το τέλος! Οπότε περιττεύει να αναφέρω την εξαιρετική ποιότητα και καθαρότητα του ήχου, την πλήρως εναρμονισμένη κίνηση στη σκηνή, ακόμη και τις μικρές πλάκες μεταξύ τους, αλλά και με το κοινό (πχ όταν προσπάθησε να πει κάτι στα ολλανδικά –η Αμβέρσα ανήκει στο φλαμανδικό κομμάτι του Βελγίου).