Οk, ας αφήσουμε τους προλόγους και τις περιττές εισαγωγές, όλοι έχετε ήδη ακούσει τα νέα, το άλμπουμ, ή και κάποιες από τις εμφανίσεις τους στα μεγάλα ευρωπαϊκά φεστιβάλ. Οι Smashing Pumpkins (ή τουλάχιστον η νέα εκδοχή τους, χωρίς τα ιδρυτικά μέλη James Iha και D’Arcy) επέστρεψαν και έχουν ήδη εισπράξει μερικές από τις χειρότερες κριτικές της χρονιάς, τόσο για το album Zeitgeist, όσο και για τις εμφανίσεις τους. Έχουν όλοι αυτοί δίκιο, ή για άλλη μια φορά φταίει η μουσική βιομηχανία, όπως και το 2000, που τάχα ανάγκασε τον Billy Corgan να κυκλοφορήσει το Machina II αποκλειστικά μέσω του διαδικτύου; Με έκδηλη απογοήτευση, αλλά και έκπληξη, φτάνω εύκολα στο συμπέρασμα ότι το εγχείρημα αυτό είναι ό,τι χειρότερο έχει βγάλει ο Corgan στην καριέρα του. Δε φταίει καμία βιομηχανία και κανένας Τύπος, αφού όλοι με ενθουσιασμό περίμεναν αυτή τη μεγάλη επιστροφή, τουλάχιστον μέχρι να αρχίσουν οι πρώτες εμφανίσεις στα τέλη Μαΐου και να αποκαλυφθεί η νέα σύνθεση.
Μια βιαστική και ανοργάνωτη επιστροφή, που δεν έχει τίποτα παραπάνω να προσθέσει, για την ώρα, από δύο τρεις ενδιαφέρουσες συνθέσεις. H πιο ξεκάθαρη απόδειξη του παραπάνω ισχυρισμού, είναι οι στιχουργικές επιδόσεις του Corgan. Από την εσωστρέφεια, τα προσωπικά αδιέξοδα και τα επώδυνα βιώματα των προηγούμενων ετών, επιχειρεί ανεπιτυχώς να γίνει τώρα ηγέτης μιας επανάστασης που δεν έχει τα κότσια να κατονομάσει. Αν ήθελε να ηγηθεί ενός τέτοιου κινήματος, αντί να βάζει τη φάτσα της Paris στα σινγκλς, ας προλάβαινε να συνεργαστεί με τους 3 R.A.T.M., οι οποίοι, μετά από μια άκρως ενδιαφέρουσα, λέω εγώ, συνεργασία με τον Chris Cornell, μοιάζουν να επιστρέφουν δυναμικά σύντομα ως 4.
Τι φταίει, λοιπόν; Κατ’ αρχήν, τα μισά τραγούδια ακούγονται με δυσκολία, συνθέσεις χαμηλότερης ποιοτικής στάθμης σε σχέση με όσα είχαμε συνηθίσει στο παρελθόν. Και είναι απορίας άξιο πώς επέτρεψε ο Corgan να μπουν στο δίσκο. Κάτι Starz, Bleeding the Orchid, (Come On) Let’s go (!) και άλλα, εκτός από την αδιάφορη παραγωγή και την άστοχη επιλογή να κάνουν απλώς θόρυβο, δεν έχουν να παρουσιάσουν απολύτως τίποτα. Αλλά και όσα παρουσιάζουν ενδιαφέρον, μετά από τις απαραίτητες ακροάσεις, έχουν αδυναμίες που διακρίνονται εύκολα σε κάποιον που έχει μπολιάσει μέσα του τον ήχο του συγκροτήματος. Doomsday Clock: ξεκίνημα με drums α λα Cherub Rock, αλλά οι εποχές της οργής (ή της ανεμελιάς, θα έλεγα καλύτερα) έχουν περάσει, και ο Billy μοιάζει να απαγγέλει κάτι που βαριέται αφόρητα.
Το That’s the way (my love is) είναι ένα ωραίο τραγούδι στο οποίο, προφανώς με τις ευχές του Tery Date, επιλέχθηκε παραγωγή τύπου Machina, η οποία, από κοινού με τους στίχους, απλώς δεν ταιριάζουν με το υπόλοιπο. Το δυνατό single Tarantula μπερδεύει με τις ανεξήγητες εναλλαγές του και τα αλλεπάλληλα μακροσκελή σόλο (εκ των οποίων το πρώτο είναι πανέμορφο και θα …αρκούσε!) αλλά σε κάθε περίπτωση είναι το δεύτερο καλύτερο κομμάτι του δίσκου μετά το Neverlost. Το οποίο μοιάζει να ξεχωρίζει τόσο πολύ από την μετριότητα που το περιτριγυρίζει, που απορείς μήπως ξεχάστηκε από την εποχή Mellon Collie. “Let’s kill these hours and fill desire, I’m in touch with you” τραγουδάει εκπληκτικά ο Corgan, στο μοναδικό κομμάτι που όλα είναι όπως πρέπει και αξίζει να αποτελεί στοιχείο ενός Pumpkins δίσκου. Ακολουθεί το Bring the Light με την εξαιρετική μελωδία, αλλά και πάλι αδυναμίες στην παραγωγή: γιατί η προσπάθεια ένα pop κομμάτι να μεταμορφωθεί στο τέλος σε ένα hard rock έπος; Τέλος, το 80ς For God and Country μουσικά μου αρέσει, αλλά οι στίχοι είναι ανεπαρκείς και αδιάφοροι.
Κοντολογίς, το Zeitgeist, που δεν εξηγεί καθόλου τον τίτλο του, παρά μόνο ενδυναμώνει τους ισχυρισμούς ορισμένων ότι πρόκειται για ένα ακόμα εμπορικό τρικ (όπως άλλωστε και η υποτιθέμενη επανένωση) είναι ένα ανεξήγητα σκληρό album, που όσες ευκαιρίες και να του δώσεις, δεν πρόκειται να σε αποζημιώσει. Διαβάζουμε στο φυλλάδιο: Jimmy Chamberlin: drums, Billy Corgan: all the rest! Εκτιμώ πως αυτό το σχήμα δεν είναι (ακόμα) οι Smashing Pumpkins που θα έρθουν τελικά Αθήνα στις 29 Αυγούστου. Είναι, όπως σωστά αναφέρθηκε, μια εναλλακτική εκδοχή των Zwan. Και δύσκολα θα σπεύσω να τους δω (εκτός αν πάω για τους Manics και τους Kasabian, αλλά έτσι είναι δυσανάλογα πολλά τα λεφτά), γιατί πολύ απλά τους είχα θαυμάσει στο (υποτιθέμενο, πλέον) farewell tour του 2000 και η εμπειρία αυτή έχει χαραχθεί βαθιά μέσα μου, σε σημείο που η όποια απομυθοποίησή της δεν διαπραγματεύεται, ή μπαίνει σε ρίσκο.
Το αν υπάρχει περιθώριο πραγματικής επανένωσης, όπως απαιτούν πολλοί πλέον, εξαρτάται από τις διαθέσεις του Billy, που θα πρέπει να κάνει αυτός πια το πρώτο βήμα. Όσοι σπεύσουν να πουν πως κάτι τέτοιο μάλλον το έχει ξεκαθαρίσει και αποκλείσει με κάθε πειστικό τρόπο, θα τους θυμίσω τους όρκους του το 2000 ότι δεν θα ξαναέπαιζε στο μέλλον ποτέ τραγούδι των Smashing Pumpkins. Υπάρχει και Plan B, άκρως δελεαστικό για μας: να συνεχίσει να βγάζει υπέροχους ηλεκτρονικούς ή μη προσωπικούς δίσκους (δεν το λέω ειρωνικά, το Future Embrace το λάτρεψα) και να συμβιβαστεί με το γεγονός ότι θα παίζει, πλέον, σε μικρότερα venues.
Ό,τι κι αν γίνει, κι εδώ είναι που διαφωνώ σε μεγάλο βαθμό με την, καλοπροαίρετη ή όχι, κριτική που του ασκείται από πολλές μεριές, κανείς δεν μπορεί να τραβήξει μια γραμμή και να διαγράψει την καινοτόμα του προσφορά στη δεκαετία του 90, που τον καθιέρωσε στην κορυφή αυτού που έμεινε στην ιστορία ως εναλλακτικό ροκ και κανείς ακόμα δεν έχει καταφέρει να βρει τι είναι. Το Zeitgeist μπορεί να αρέσει σε λίγους, να απογοητεύσει περισσότερους, σε κάθε περίπτωση όμως, το συμπέρασμα ότι ο Corgan είναι ‘a has-been’ είναι βιαστικό και παρακινδυνευμένο.
Θα κλείσω με ένα χιουμοριστικό τρόπο (ως προς την τελευταία φράση), αναπαράγοντας το post κάποιου από το board του amazon.com, που περιέχει μεγάλες δόσεις αλήθειας και προσωπικής επιδοκιμασίας:
«A.pe says:
But as you know very well, both Darcy and James had their say in the song structures. You can’t ignore the band chemistry and give Billy all the credit. He himself said that Darcy had quite a significant say when something didn’t work. And don’t forget that James was the co-founder of the band. And he wrote some of the most beautiful SP songs, too: Soma and Mayonaise. I think it’s a shame that they are not on board. Yes, it’s more like a ZWAN reunion than anything else. I feel betrayed. It feels like my dad has a new wife».
1. Doomsday Clock
2. 7 Shades Of Black
3. Bleeding The Orchid
4. That’s The Way (My Love Is)
5. Tarantula
6. Starz
7. United States
8. Neverlost
9. Bring The Light
10. Come On Let’s Go
11. For God And Country
12. Pomp And Circumstances
Το πρώτο album του group “The Invitation” ήταν τελικά κάτι παραπάνω από μια δουλειά που άφηνε υποσχέσεις για το μέλλον. Από τα πρώτα κιόλας tracks του album, δεν μπορείς παρά να αφήσεις τον εαυτό σου να γοητευτεί και να παρασυρθεί στις μουσικές διηγήσεις του Will South και της παρέας του. Οι “Thirteen Senses” καταφέρνουν να είναι μελαγχολικοί χωρίς να γίνονται μονότονοι και …ενοχλητικοί. Οι μελωδίες τους, βασισμένες στα πλήκτρα και τα ταξιδιάρικα strings, χωρίς να είναι ιδιαίτερα “catchy” αποτυπώνονται στο μυαλό και ακούγονται το ίδιο ευχάριστα ακόμα και μετά από πολλά ακούσματα, ενώ ακόμα και τα κομμάτια που αρχικά φαίνονται «δύσκολα», ωριμάζουν με το χρόνο και οδηγούν σε ένα γλυκό εγκεφαλικό παιχνίδι, παλινδρομώντας μεταξύ της θλίψης και της γλυκόπικρης αλλά σχεδόν πάντα πρόσκαιρης χαράς.
Και δεν χρειάζεται να έχει δεχτεί κανείς την πρόσκληση τους (“The Invitation”) για να προχωρήσει στη νέα, πιο στενή επαφή που οι ίδιοι φαίνεται να ζητούν από το κοινό τους με το 2ο album (“Contact”). Το “Contact” έχει περισσότερες uptempo στιγμές, περισσότερα και πιο δυνατά strings, αλλά και κομμάτια που πολλές άλλες μπάντες θα εύχονταν να είχαν δημιουργήσει (όπως τα εκπληκτικά “Ones and Zeros” και “Spark”). Στο σύνολό του δεν φαίνεται να έχει τη συναισθηματική δύναμη που είχε το πρώτο τους album αλλά καταφέρνει κι αυτό με το δικό του τρόπο να κερδίζει τον ακροατή. Τα “Spirals”, “Follow Me”, “Call Someone” και “All the Love in your Hands” είναι οι καλύτερες στιγμές του δίσκου, πέρα από τα προαναφερθέντα “Ones and Zeros” και “Spark”.
Για μια φορά το Αν αποφάσισε να έχει κάποιο σχετικό πρόγραμμα χωρίς καθυστερήσεις με αποτέλεσμα οι πρώτες νότες των Astronauts να με πιάσουν απροετοίμαστο στην τουαλέτα. Παίρνοντας την θέση μου μέσα στον υπόλοιπο κόσμο άρχισα να συνειδητοποιώ κάποια σημαντικά πράγματα. Το ένα ήταν ότι η φωνή του Mark παρέμενε αναλλοίωτη και το άλλο ότι το παίξιμο των 17χρονών που αποτελούν την μπάντα του ήταν κάτι παραπάνω από αριστοτεχνικό. Ο ίδιος ο Mark παρέμενε αεικίνητος παρά την ηλικία του με μια περίεργη σπασμωδικότητα και το δυνατό ωμό παίξιμο των παιδιών έντυνε κομμάτια όπως το “Everything Stops For Baby” με μια κιθαριστική δύναμη άνευ προηγουμένου. Πάνω στην σκηνή βλέπαμε ένα πάντρεμα γενεών με κουμπάρο την μουσική και καλεσμένους εμάς που οφείλω να ομολογήσω ότι η συγκίνηση μας έφερε δάκρυα στα μάτια. Ίσως να δάκρυσε και ο Mark πίσω από τα μαύρα γυαλιά του δεν ξέρω.
Όπως κι αν το δει κανείς, κάτι λείπει από αυτή τη δουλειά του Brett Anderson. Κι αν μπει κανείς στη διαδικασία να διαβάσει δεξιά κι αριστερά όλα αυτά τα αρνητικά reviews που έχουν ήδη γραφτεί, είναι πολύ πιθανό να συμφωνήσει. Ο Brett τό‘χει χάσει εντελώς το παιχνίδι. Love is Dead and Brett is …dead! Θαμμένο στο παρελθόν το glam style του Brett… Ακόμα ένα κομμάτι του παζλ της απόλυτης παρακμής που ξεκίνησε από το τελευταίο album των Suede και συνεχίζεται με αποκορύφωμα το ομώνυμο solo album του Brett. Τρίλεπτα σχεδόν ανούσια και βαρετά κομμάτια που φαίνονται σα να γράφτηκαν “One Lazy Morning”.