Την πρώτη φορά που έπεσαν στα χέρια μου κάποιοι δίσκοι τους ήταν το 1994. Μετά από κάποιες προσπάθειες ακροάσεων, εγκατέλειψα. Τους επέστρεψα στον φίλο που μου τους είχε δανείσει : «Αυτή η μουσική δεν είναι για μένα». 11 χρόνια λοιπόν μετά το 1983 που είχαν κάνει την τελευταία τους κυκλοφορία αυτοί οι δίσκοι παρέμεναν τρομαχτικοί και δυσπρόσιτοι στο νεανικό αυτί. Εκεί είναι και που κουτσαίνει το φετινό τους εγχείρημα, γιατί βλέπεται το “Go Away White” ακούγεται χαλαρά, σχεδόν ευχάριστα…

Δεν θα πέσουμε σε συγκρίσεις με το παρελθόν ανά κομμάτι. Μιλάμε για μία μπάντα που παρήγαγε όχι μόνο δίσκους σταθμούς αλλά και κομμάτια τα όποια είναι αγαπημένα ακόμη και από τους αμύητους του είδους. Κάπως έτσι τους επαναπροσέγγισα και εγώ και κατέληξα στο live τους στο Brixton Academy το  ‘98. 15 χρόνια μετά και η φωνή του Peter Murphy παρέμενε συγκινητική όσο ποτέ ειδικά όταν επαναλάμβανε το …Undead, undead, undead.. Τώρα τι θα μας λέει  “Adrenalin-Adrenalin” με φωνή που θυμίζει David Bowie στα χάλια του… και είναι και από τα κομμάτια του δίσκου που κάπως στέκουν.

Πολύ καλύτερα να προτιμήσετε κάποιον από τους σόλο δίσκους του Murphy παρά αυτόν. Μην κρίνετε από τον άθλιο ήχο στο Bios 3 χρόνια πριν. Ειδικά το “A Live Just For Love” του 2001 είναι ιδανικός δείκτης της πραγματικής τους εξέλιξης. Γιατί αυτός ο δίσκος μόνο για εξέλιξη δεν πρόκειται, σε κομμάτια όπως το “International Bullet Proof Talent” το συγκρότημα αναλώνετε στο να επαναλαμβάνει τον τίτλο του κομματιού σε σημείο που σε κάνει να παρακαλάς να τελειώσει.

25 χρόνια μετά λοιπόν και ούτε μια λαμπρή στιγμή, ούτε ένα Goth anthem για να τιμήσουν το είδος μουσική που όπως υποστηρίζουν γεμάτοι βρετανική υπεροψία στο site τους αυτοί δημιούργησαν. Δυστυχώς όχι, υπάρχουν κάποιες πολύ καλές προσπάθειες όπως το Saved που σε βάζει σε ένα ανατριχιαστικό κλίμα. Κομμάτια που ακολουθούν πιστά τις κλασικές τους φόρμες αλλά καταλήγουν να ποπίζουν άσχημα όπως το Black Stone Heart.

Δεν θ’αναφερθώ καν στην προσπάθεια δημιουργίας μακροσκελούς κομματιού το The Dog’s A Vapour ξεθάφτηκε 10 χρόνια μετά για συμπληρώσει και την δεκάδα του άλμπουμ. Μπορεί στα live να προσφέρει ευκαιρία για κατούρημα ή δεύτερο ποτό, αλλά εδώ απλά συμβάλει στην κατρακύλα πριν το κλείσιμο με το παντελώς αδιάφορο Zikir. Ά ναι άφησα και το κομμάτι που ανοίγει τον δίσκο κάτι ανάμεσα σε Doors και Robert Palmer έτσι για να δείξουμε ότι έχουμε κάνει και Αμερική. Τέλος υπάρχει το και Mirror Remains το καλύτερο κομμάτι του δίσκου κατά την δική μου άποψη άσχετά με το αν θα κυκλοφορήσει ως single η όχι.

Καλό το κόλπο παιδιά (περιοδεία και πάνω που είσαι στα high σου διάλυση και κυκλοφορία δίσκου) αλλά το κάνατε ήδη μια φορά και τότε ήταν άποψη ενώ τώρα είναι καθαρά για τα φράγκα. Τουλάχιστον δεν μας πρήξατε με jazz αυτοσχεδιασμούς αλλά Tuxedo Moon.

Y.Γ.: Όποιος βρει πουθενά αυτό το μπάσο του David J που σε στιγματίζει ας μου το πει και μένα

Bauhaus – Go Away White

01 Too Much 21st Century
02 Adrenalin
03 Undone
04 International Bullet Proof Talent
05 Endless Summer of the Damned
06 Saved
07 Mirror Remains
08 Black Stone Heart
09 The Dog’s A Vapour
10 Zikir