Θυμήθηκα: «ένα κόσμο που στροβιλίζεται αδιάκοπα», ότι «όλοι είμαστε από σάρκα και αίμα μα υποκρινόμαστε αγαπώντας περισσότερο το ψέμα»
Είδα: «χίλια μάτια για να βρω αυτό που δεν ξέρω», «το φως που κοιτάς όταν η ζωή περνά», «ένα σύστημα που κανείς δεν καταλαβαίνει»
Ένιωσα: «ανασφαλής, σε κάθε κατάχρηση επιρρεπής» και ταυτόχρονα «τη δύναμη που αντλούμε απ’ τα όνειρα»
Σκέφτηκα: ότι «ήμασταν ίδιοι κι όμως έχεις αλλάξει»
Ήθελα: «Όλα αυτά που πιστεύεις, όλα αυτά που έχεις νιώσει», «όλα να μ’αρέσουν» και τουλάχιστον ένα κανονικό encore.
Αλίκη Γιαννάκη
Παράπονα ακούστηκαν αρκετά. «Δεν έπαιξαν πολλή ώρα, πώς βγήκαν έτσι ντυμένοι, είχαν ελάχιστα κομμάτια με φωνητικά και πολλά instrumental, η φωνή του Κ.Β. δεν ακουγόταν όπως τότε, στο encore ξανάπαιξαν τα ίδια αντί να έχουν κάτι διαφορετικό, οι νέες βερσιόν των κομματιών που όλοι αγαπήσαμε έμοιαζαν περισσότερο με dj set του Markus Schulz, περιμέναμε τόσα χρόνια and this is what we get», μπλα, μπλα, μπλα…
Όλ’ αυτά μου φαίνονται ανεπαίσθητες παρεμβολές, white noise σχεδόν, μπροστά σε αυτό που έζησα την Παρασκευή το βράδυ. Στάθηκα υπέρ του δέοντος τυχερή που μπόρεσα ν’ ακούσω ξανά live δύο από τα είδωλα της εφηβικής μου ηλικίας, το γκρουπ που ήταν το άλφα –κι ευτυχώς όχι το ωμέγα– για την ελληνική ηλεκτρονική σκηνή, τους Στέρεο Νόβα που αγάπησα, που τραγούδησα μέχρι να μου βγει το λαρύγγι, τους στίχους των οποίων είχα γράψει καλλιγραφικά σε χρωματιστά χαρτόνια και είχα κολλήσει στον τοίχο, για να μην τους ξεχάσω.
Πραγματικά, δεν ένιωσα ούτε ριγμένη, ούτε απογοητευμένη, ούτε ενοχλημένη. Χάρη μας έκαναν να παίξουν ξανά μαζί, 11 χρόνια μετά τη διάλυσή τους. Μαζί τους μεγαλώσαμε, μαζί τους ονειρευτήκαμε και, εν έτει 2008, μαζί τους ξαναγίναμε έφηβοι, ξεχνώντας πως την Παρασκευή δουλεύαμε μέχρι αργά, πως έχουμε συμβιβαστεί και ασπαστεί κάποιες νόρμες που τότε απορρίπταμε και χλευάζαμε, πως είμαστε τέλος πάντων σοβαροί ενήλικες και δεν είναι δυνατόν να χοροπηδάμε σαν κατσίκια με το που ακούγεται η εισαγωγή από το “Μικρό Αγόρι”…
«Τι όμορφα που ήταν». Ευχαριστούμε πολύ, Κ.Β. και Μ.Δ, έτσι απλά και λακωνικά. Θα μπορούσα να κλείσω με έναν-δυο στίχους τους και θα ήταν πολύ ταιριαστοί και πολύ όμορφοι, ποιητικοί, όπως άλλωστε ήταν πάντα, μα δεν υπάρχει λόγος. Οι Στέρεο Νόβα δεν χρειάζονται εισαγωγή, ούτε επίλογο… ειδικά όχι επίλογο, ελπίζω όχι επίλογο. Αντ’ αυτού, θα περιμένω το κανονικό encore, με τα κομμάτια που δεν έπαιξαν. Γιατί δε μπορεί, δεν γίνεται να τελειώσεις χωρίς να παίξεις το «Ταξίδι της φάλαινας». Ή τα «Προάστια». Και τόσα άλλα ακόμα…
Γεωργία Σακάτου
Αλήθεια…. περίμενε κανείς το συγκεκριμένο live για να διαπιστώσει ότι οι Στέρεο Νόβα ήταν / είναι το καλύτερο ηλεκτρονικό συγκρότημα που έχει αναδείξει η μικρή μας χώρα;
Αυτό που έγινε την Παρασκευή το βράδυ είναι λίγο δύσκολο να περιγραφεί. Δεν ξέρω αν οι εκτιμήσεις για 13.000 κόσμο που έγιναν είναι ακριβείς και αξιόπιστες (και γιατί να μην είναι; ), αλλά αυτό που γνωρίζω είναι ότι το όλο event ήταν άκρως πετυχημένο για πολλούς και διάφορους σημαντικούς λόγους… κανένας από τους οποίους όμως δεν ήταν τόσο σημαντικός όσο η ίδια η παρουσία του σχήματος που άλλαξε για πάντα τα μουσικά πράγματα στην Ελλάδα.
Είχα καιρό να βρεθώ σε live που….
– γινόταν σε έναν χώρο κάτι παραπάνω από ανεκτό… έως υπέροχο! Ένα παλιό εργοστάσιο, ένα industrial σκηνικό, μια ατμόσφαιρα ιδανική για να δούμε και να ακούσουμε τον Κ. Β. και τον Μ. Δ.
– το vibe και το feeling ήταν πραγματικά θετικό! Είδα χιλιάδες κόσμου να χαμογελάει, να χορεύει, να αγκαλιάζεται με αγνώστους…, να χαίρεται κάθε στιγμή και κάθε νότα και μελωδία που διαπερνούσε τα αυτιά και την καρδιά του!
– με έκανε να φύγω τόσο γεμάτος…, να ανατριχιάσω με τους στίχους, με την διαχρονικότητα αυτών που άκουγα, με το ταξίδι που ένιωσα ότι έκανα με πυξίδα τα τραγούδια – ποιήματα των Σ. Ν. …
Ιωάννης Γλυκός
photo by Αλίκη Γιαννάκη
