Menu

“Sounds of The Universe”. Ποτέ άλλοτε οι Depeche Mode δεν ήταν τόσο αντιφατικοί! Οκ, ναι ήταν και με το “Music For The Masses” και ίσως και σε πολλές άλλες στιγμές της μουσικής τους ιστορίας. Εκεί όμως (στο MFTM) η αντίφαση συνίστατο στο ότι έγραψαν κομμάτια που με την ιδιαιτερότητά τους δεν απευθύνονταν στους απανταχού pop fans που θα τους έκαναν αστέρες σε πιο mainstream μονοπάτια, αλλά και πάλι ο κόσμος όχι μόνο δεν ένιωσε να αποξενώνεται, παρά αγκάλιασε τους Depeche και σε μεγάλο βαθμό τους εκτίμησε ακόμα περισσότερο κι από παλαιότερα. Τότε η αντίφαση (ή αν θέλετε η αντίθεση μεταξύ του τίτλου του album και της χροιάς – ατμόσφαιρας των κομματιών) έβγαλε από τα σπλάχνα της κάτι όμορφο, κάτι πραγματικά ποιοτικό και θετικό.

Αυτή τη φορά τα πράγματα δεν είναι έτσι. Η αντίφαση μοιάζει σχεδόν σαν διακωμώδηση. Ο τίτλος και το περιεχόμενο δεν φαίνεται να συμβαδίζουν καθόλου. Καθόλου όμως! Θυμάμαι την απογοήτευση μου με το “Exciter” (κατ’ εμέ το χειρότερο album της αγαπημένης μου μπάντας… τουλάχιστον μέχρι σήμερα!) και προσπαθώ να καταλάβω αν τώρα τα πράγματα είναι χειρότερα. Ίσως είναι νωρίς για να κρίνει κανείς μια δουλειά των Depeche Mode, αλλά για κάποιον (όπως ο υποφαινόμενος) που τους ακολουθεί από μικρό παιδί, για κάποιον που τους έχει “συγχωρήσει” και στο παρελθόν, για κάποιον που γνωρίζει από πρώτο χέρι τις δυνατότητές τους… αδυνατώ να πιστέψω ότι μπορεί το “Sounds of The Universe” να ληφθεί ως καλό album.

Διαβάζω για συγκρίσεις ανάμεσα στο “Playing the Angel” και το νέο δίσκο. Δεν μπορώ παρά να απορήσω ή τουλάχιστον να διαφωνήσω… Το “Playing the Angel” μπορεί σαν concept στο σύνολό του να μην ήταν πολύ δεμένο, αλλά περιλάμβανε μερικές πολύ καλές στιγμές που έστω και με έναν δύσκολο και “τραχύ” τρόπο κατάφερναν να αναδείξουν την μουσική ωριμότητα και ευφυΐα του Gore αλλά ακόμα και να αφήσουν στο μυαλό μας να αναδυθούν ελπίδες ότι και ο Gahan ωριμάζει και μπορεί να γίνει ένας αρκετά καλός δημιουργός. Το PTA άρχισε να με πείθει ότι ήμουν λάθος που πίστευα ότι ο Gore απλά ..βαριέται! Περισσότερα ““Sounds of The Universe” – Η άποψη του Lost Echoes για το νέο album των Depeche Mode”

Γίνεται να συμπαθήσεις ένα γέρο γύρω στα 80, ρατσιστή, στριφνό, αφιλόξενο, που ή γρυλίζει ή φτύνει για να δηλώσει τη δυσαρέσκειά του, που μιλάει στον νεαρό ιερέα της ενορίας του σαν να είναι απλό παιδαρέλι, που φυλάει το αμάξι-αντίκα του σαν κόρη οφθαλμού ενώ τους γιους του δεν θέλει να τους κάνει παρέα, που είναι φόβος και τρόμος για τα εγγόνια του, πόσο μάλλον για τους Ασιάτες γείτονες του;

Ναι γίνεται. Ο Clint Eastwood βάζοντάς σας στο Gran Torino του, θα σας κάνει στην αρχή να γελάσετε με την ψυχή σας και στο τέλος, να μην βγάζετε μιλιά από τη συγκίνηση. Περισσότερα “Gran Torino [cine review]”

Το Σάββατο 21 Φεβρουαρίου 2009, και μετά από αρκετά χρόνια, επισκέφθηκαν την πόλη μας οι Tindersticks δίνοντας μία ξεχωριστή μουσική παράσταση στο θέατρο Badminton.

Μπορείς να δεθείς ουσιαστικά με ένα συγκρότημα όταν γίνετε soundtrack της ζωής σου ή γιατί απλά σου αρέσει. Μπορείς, επίσης, να το ακούς επί χρόνια και να το παρακολουθείς δισκογραφικά. Δεν μπορείς, όμως, να ξέρεις με βεβαιότητα τι θα σου δώσει σε μία συναυλία και πώς θα αισθανθείς.

Τις περισσότερες φορές, μόνο και μόνο από τον ενθουσιασμό μας, περνάμε καλά γιατί χαιρόμαστε που ακούμε ζωντανά τα αγαπημένα μας τραγούδια. Έτσι ξεκίνησα κι εγώ για αυτή τη συναυλία. Με δεδομένο το αποτέλεσμα… Έβαλα τα καλά μου και πήγα. Το ίδιο έκανε και η μπάντα που ανέβηκε το βραδάκι στη σκηνή με μοναδικό στόχο να μας μαγέψει! Και τα κατάφερε! Περισσότερα “Tindersticks live, Αθήνα, 21.02.09”

The hawk is howling: τίτλος αινιγματικός .Θα μπορούσε να είναι η αρχή ενός παραμυθιού ή το τέλος του. Το ουρλιαχτό είναι  κι αυτό μουσική, μια μακρόσυρτη ιαχή στο σκοτάδι, ένας οιωνός ή ένα κατευναστικό παιχνίδισμα της νύχτας. «Το γεράκι  ουρλιάζει» μαζί με τις κιθάρες των Mogwai, άλλοτε αιφνίδια και απελπισμένα κι άλλοτε υποτονικά και παραπονεμένα.

Το νέο album των Mogwai δεν εκπλήσσει, αλλά πιστό στο γνώριμο ύφος των αργόσυρτων κιθαριστικών μελωδιών, εκπληρώνει τις προσδοκίες των post-ακροατών.

Το ύφος των κομματιών διαμορφώνεται από τις μουσικές αντηχήσεις των οργάνων και όχι των στίχων. Η θεματική των κομματιών  κυριολεκτικά συνδιαμορφώνεται από τη διάθεση του ακροατή και την πρόθεση του δημιουργού. Έτσι το “The sun smells too loud” θα μπορούσε πραγματικά να είναι μια βαθιά αναπνοή μες στην πρωινή λιακάδα, ενώ το “Scotland’s shame” είναι ένας κλιμακούμενος αναστεναγμός ενός αδιόρατου καημού. Περισσότερα “Mogwai – The Hawk Is Howling”

Αν και ο ρομαντισμός του Σοπέν ή του Μακ Άνταμ, που συγκινεί πάντα όσους εκτιμούν την αξία των αισθημάτων και την ηχητική τους σχηματοποίηση με υποταγή στην κλασική νόρμα, θεωρείται αξεπέραστος, μπορεί να επιβιώνει σε μία μουσική μετενσάρκωση του 21ου αιώνα. Όχι, δεν πρόκειται για βλασφημία ή κριτική μεγαλοστομία. Απλά, οι ήχοι που κατρακυλούν με τις στάλες της βροχής πίσω από τα νωτισμένα τζάμια στα νυκτερινά του Σοπέν αναβιώνουν στις παρτιτούρες του Max Richter, ο οποίος πειραματίζεται μέσα από την ασφάλεια της κλασικής μουσικής παράδοσης, χωρίς να καταργεί το υποκειμενικό βίωμα ενός αφοπλιστικά υποψιασμένου συνθέτη.

Η ιδιαιτερότητα στην περίπτωση του Richter είναι ότι τα μουσικά έργα του είναι πραγματικά παράθυρα που βλέπουν σε έναν κόσμο πολυεπίπεδο, όπως αυτός απεικονίζεται στα λαβυρινθώδη χαρακτικά του Εscher. Η επιλογή της οπτικής γωνίας ανήκει απόλυτα στον ακροατή, για να απολαύσει τη «θέα» με το δικό του τρόπο ξαναμαθαίνοντας να συλλαβίζει τη ζωή με ένα νέο αλφάβητο: 24 κομμάτια – γράμματα μασκαρεμένης ηρεμίας που φυλάσσουν τη χυμώδη τους ροή ευλαβικά .Το τέταρτο άλμπουμ του Richter περιλαμβάνει το αλφάβητο μιας ταξιδιάρικης μελαγχολίας, η οποία άλλοτε προκύπτει από μια επίμονη διάθεση για μουσική τάξη και άλλοτε προβάλλει την ομορφιά του χαοτικά τυχαίου.

Ο ίδιος ο Richter, καθοδηγητής και εκτελεστής στο πιάνο, εναρμονίζει το έργο του με τις ασπρόμαυρες φωτογραφίες που πλαισιώνουν εικαστικά το έργο του στα εξώφυλλα ή τις προβολές στις συναυλίες του. Παράλληλα το βιολί και η βιόλα λειτουργούν σε πρώτο πλάνο ή στο φόντο ως αντίλαλοι μιας απομακρυσμένης ευτυχίας, θαμμένης στα παιδικά όνειρα. Η γοητεία της παλαιότητας και του τέλους εποχής αναδύεται μέσα από απρόσμενα γρατζουνίσματα της βελόνας σε ένα σκονισμένο πικάπ ή μέσα από μεσοπολεμικά ραδιοχρώματα, που θα ταίριαζαν άριστα σε ένα παριζιάνικο μπιστρό.

Το “24 postcards in full colour” συνοψίζεται απόλυτα με τα ίδια λόγια του Richter: είναι μια «χούφτα κομφετί», ένα πολύχρωμο διασκορπισμένο υλικό που συνενώνεται κατά τη διάρκεια της εκτέλεσης ή της ακρόασης. Μία παλέτα, όπου συνθέτης και ακροατής ζωφραφίζουν τη δική τους θέα από το νωτισμένο παράθυρο.

24 Postcards in Full Colour – Track List

1. The road is a grey tape
2. H in New England
3. This picture of us. P.
4. Lullaby from the westcoast sleepers
5. When the northern lights / Jasper and Louise
6. Circles from the Rue Simon – Crubellier
7. Cascade NW by W
8. A sudden Manhattan of the mind
9. In Louisville at 7
10. Cathodes
11. I was just thinking
12. A song for H / far away
13. Return to Prague
14. Broken symmetries for Y
15. Berlin by overnight
16. Cradle song for A (interstate B3)
17. Kierling / doubt
18. From 553 W Elm Street, Logan Illinois (snow)
19. Tokyo riddle song
20. The Tartu piano
21. Cold fusion for G
22. 32 Via San Nicolo
23. Found song for P.
24. H thinks a journey

Θεωρώ πως ήταν μια καλή χρονιά, ειδικά για το mainstream κοινό, δηλαδή για αυτούς που δε ντρέπονται να πουν πως ο δίσκος των Last Shadow Puppets είναι δισκάρα και δεν ψάχνουν το σούπερ γκρουπ από την Ταγκανίκα, που μόλις ανακάλυψε νέα όργανα κι ήχους, ούτε να παραδεχτούν πως το Stepping Stone είναι τραγουδάρα, κι ας είναι όσο πιο εμπορικό γίνεται. Επίσης είναι εμφανής μια στροφή στα 80ς (και 90ς), πολλά γκρουπ «έκλεψαν» στοιχεία από τη συγκεκριμένη 10ετία, και τα προσάρμοσαν στο σήμερα, άλλοτε με επιτυχία (Cut Copy, The Presets, Neon Neon), κάποιες φορές λιγότερο επιτυχημένα. Δε φάνηκε να γίνεται μουσικά κάτι που να συνταράσσει τα νερά, ή να αλλάζει τα δεδομένα.

5 ALBUMS

Last Shadow Puppets – The age of understatement  ||  The Presets – Apocalypso  ||  Cut Copy – In Ghost Colours  ||  Santogold – Santogold  ||  Crystal Castles – Crystal Castles

5 SINGLES

Hercules & Love affair – Blind  ||  Duffy – Stepping stone  ||  Ladyhawke – Magic  ||  MGMT – Kids  ||  The Ting Tings – That’s not my name

Δημήτρης Καμπούρης (POP EYE)


Δύο albums μέσα στο 2008 για τους Nine Inch Nails. Προτίμησα το Τhe Slip και από αυτό το Discipline γιατί είναι ένα track που θυμίζει αρκετά παλιότερες δουλειές του Τrent Reznor και με πολύ καλή παραγωγή.
Παρεξηγημένο track το Machine Gun απο το Third των Portishead, μοιρασμένες οι απόψεις. Προσωπικά λάτρεψα τα noise-industrial στοιχεία του κομματιού.

Subheim: απίστευτα ατμοσφαιρική μουσική, εκπληκτικό album το approach και προσωπικά περήφανος που είναι Έλληνας.

Οι Ladytron όσο πάνε βγάζουν και πιο ώριμα albums. Τραγουδημένο στα βουλγαρικά το Black Cat απο την πολύ-πολύ cute τραγουδίστρια τους και όμορφο beat 🙂
Stereolab: ακούστε αυτό το album όταν όλα σας πάνε στραβά… φωτεινό και υπέροχο!

5 ALBUMS

Nine inch nails – The Slip  ||  Portishead – Third  ||  Subheim – Approach  ||  Ladytron – Velocifero  ||  Stereolab – Chemical Chords

5 SINGLES

Nine inch nails – Discipline  ||  Portishead – Machine gun  ||  Subheim – Away  ||  Ladytron – Black Cat  ||  Stereolab – Valley Hi !

Γιάννης Φώλιας (Astralon / Egostrike)


Όπως και κάθε χρόνο, έτσι και φέτος, μέσα από ένα κυκεώνα φτηνής αηδίας και άκρατου καταναλωτισμού στην καπιταλιστική «Γη», ο Ψαραντώνης , και άνθρωποι σαν τον Ψαραντώνη, έφτιαξαν μουσικές, οι οποίες δεν είχαν μοναδικό σκοπό να γεμίσουν τις τσέπες των, αλλά να γεμίσουν με πολλά μπιμπλίκια* τις ψυχές των ανθρώπων.

Με γνώμονα τα προαναφερθέντα, η μαχητική ομάδα των Electric Litany επέλεξε απόλυτα αντικειμενικά, τις μουσικές αυτές οι οποίες θα μπορούσαν να είναι το σάουντρακ ενός ρομάντσου τύπου άρλεκιν ή της πρόσφατης  πάουερ εξέργεσης στην Ελλάδα (που ελπίζουμε να συνεχιστεί!).

*Πράματα που σε κάνουν να λες: «Καλή φάση…»!

5 ALBUMS

Magnetic Fields – Distortion  ||  Ψαραντωνης – Μountain Rebels  ||  Gang Gang Dance – Saint dymphna  ||
Jóhann Jóhannsson – Fordlândia  ||  Vangelis – Blade Runner Trilogy 25th Anniversary

Επιτιμοι δισκοι εγχωριας (και οχι μονο), αληθινης μουσικης απο 2000-2010: Κορε Υδρο – «Φτηνη Ποπ Για την Ελιτ» και «Αν Όλα Τέλειωναν Εδώ»

5 SINGLES

Animal Collective – Water Curses  ||  Sigur Ros – All alright  ||  Crystal Castles – Xxxzxcuzx me  ||  No Clear Mind – New Sun  ||  Μπαμπης Παπαδοπουλος – Πρωινο

Αλέξανδρος Μίαρης, Βασιλης Μοσχάς (Electric Litany)



Οι War Tapes απλά είναι ένα σχήμα οδοστρωτήρας, στα χνάρια των Joy Division και των Killers, που δημιούργησαν ένα ep με 6 τραγούδια υπέροχα. Ο τραγουδιστής τους δε, βάζει τα γυαλιά σε όλους τους συναδέλφους του, έχοντας σίγουρα την καλύτερη φωνή από alternative σχήματα που εμφανίστηκαν την τελευταία δεκαετία. Κατά τα άλλα θα ευχόμασταν να κυκλοφορούσαν και στην Ελλάδα βέβαια. Ευχάριστη έκπληξη οι Calexico και η Laura Marling, αριστουργήματα από Brett Anderson και Duffy.

5 ALBUMS

WAR TAPES – Ep  ||  DUFFY – Rockferry  ||  CALEXICO – Carried to dust  ||  LAURA MARLING – Alas I Cannot Swim  ||  BRETT ANDERSON – Wilderness

Με μεγάλη δυσκολία δημιουργήθηκε αυτή η λίστα, αλλά σίγουρα είναι αντιπροσωπευτική. Πάλι ξεχωρίζουμε τους War Tapes και τον Brett, αλλά προσθέτουμε και singles που συγκαταλέγονται σε cd εκτός δεκάδας. Οι γενικώς αδιάφοροι Pigeon Detectives με το δυναμίτη «This Is An Emergency», το κόλλημα μας από την άλλη πλευρά του Ατλαντικού με το καινοτόμο «Save Your Soul», και το «Electric Feel», από τους πολυδιαφημισμένους MGMT.

5 SINGLES

WAR TAPES – MIND IS UGLY  ||  SHE WANTS REVENGE – SAVE YOUR SOUL  ||  PIGEON DETECTIVES – THIS IS AN EMERGENCY  ||  BRETT ANDERSON – BACK TO YOU  ||  MGMT – ELECTRIC FEEL

GAD


Ξεκινάω με τους Presets και τον δίσκο τους Apocalypso γιατί πραγματικά όταν τον έβαλα να παίζει, δεν ήξερα ότι θα επακολουθούσε ένα τόσο όμορφο ηχητικό πάντρεμα electro ήχων με indie punk φωνητικά βρετανικής σχολής. ‘Έπονται οι Ladytron με το Velocifero γιατί το θεωρώ τον καλύτερο δίσκο τους μέχρι στιγμής.. Τέλεια εξέλιξη στον ήχο τους. Έπειτα να πω για τον Nick Cave και τους Bad Seeds ότι είχα καιρό να τους ακούσω να βγάζουν ένα δίσκο για να ευχαριστήσουν το κοινό τους, και όχι για να περπατήσουν σε καινούργια μουσικά μονοπάτια που κανείς δεν ξέρει που οδηγούν.
Μετά κάτι εντελώς διαφορετικό, οι Ultima Bleep να βγάζουν ένα synthpop album διαμάντι, και όχι μόνο γιατί περιέχει τη διασκευή στους Ultravox ‘we stand alone’ (που ειλικρινά ξεπερνάει και το original). Και τέλος οι Unkle που μετά τη δισκάρα του 2007, ‘War stories’ συνεχίζουν με ένα album εξίσου μαγευτικό, συνδυάζοντας ατμοσφαιρικά ηχοχρώματα με electro rock feeling.

5 ALBUMS

The Presets – Apocalypso  ||  Ladytron – Velocifero  ||  Nick Cave and the Bad Seeds – Dig, Lazarus Dig!  || Ultima Bleep – 1  ||  Unkle – End titles

Notte / Egostrike