Menu

Editorial #1 – Storytelling Johnny

Νέα season, νέα εποχή (το αγαπημένο μας φθινόπωρο) και νέο -ή καλύτερα …ανανεωμένο–  Lost Echoes.net ! Όσοι μας παρακολουθούν από τις αρχές της δεκαετίας (βλέπε synthpopavenue.gr & electrowave.gr) γνωρίζουν την “τάση” μας για αλλαγές και την άποψη μας ότι για ένα web-zine αυτές είναι σχεδόν απαραίτητο να πραγματοποιούνται …σχετικά συχνά. Σε αυτό λοιπόν το πλαίσιο […]

Νέα season, νέα εποχή (το αγαπημένο μας φθινόπωρο) και νέο -ή καλύτερα …ανανεωμένο–  Lost Echoes.net ! Όσοι μας παρακολουθούν από τις αρχές της δεκαετίας (βλέπε synthpopavenue.gr & electrowave.gr) γνωρίζουν την “τάση” μας για αλλαγές και την άποψη μας ότι για ένα web-zine αυτές είναι σχεδόν απαραίτητο να πραγματοποιούνται …σχετικά συχνά.

Σε αυτό λοιπόν το πλαίσιο η συντακτική ομάδα του Lost Echoes ανασκουμπώνεται και είναι έτοιμη να αποτυπώσει με όρεξη τις σκέψεις και τις καλλιτεχνικές ανησυχίες της σε θέματα σχετικά με μουσική, κινηματογράφο, ή ακόμα και θέατρο… (κι όχι μόνο). Ταυτόχρονα καλωσορίζει κάποια νέα πρόσωπα που προοδευτικά θα προστεθούν στο team του site και με τις ιδιαίτερες γνώσεις αλλά πάνω απ’όλα με την δική τους ξεχωριστή διάθεση θα εμπλουτίσουν τον έτσι κι αλλιώς πολυποίκιλο χαρακτήρα του e-zine μας.

Από την Τετάρτη 16.09.2009 θα μπορείτε να μας ακούτε στο MindRadio.gr . Συγκεκριμένα, κάθε Τετάρτη από τις 23.00 μέχρι τη 01.00 θα μπορείτε να ακούτε την εκπομπή του Lost Echoes με τον υποφαινόμενο στο μικρόφωνο και την επιλογή της μουσικής. Σκοπός μας είναι κατά καιρούς η εκπομπή να φιλοξενεί κάποιους από τους συντάκτες του Lost Echoes.net καθώς και σχήματα από τον ελληνικό χώρο (ξενόγλωσσης μουσικής), κ.α. Περισσότερα γι’αυτό όμως εν καιρώ… Περισσότερα “Editorial #1 – Storytelling Johnny” →

NIN live @ Webster Hall , New York 23/08/09

Όλοι μας ονειρευόμαστε κάποια ξεχωριστή στιγμή στην ζωή μας. Ένα σημαντικό γεγονός που θα έχουμε να το αφηγούμαστε στο μέλλον και θα μας κάνει να νιώθουμε υπερήφανους που ήμασταν εκεί όταν συνέβη. Για κάποιους το γεγονός αυτό είναι αθλητικό για άλλους προσωπικό για εμάς μάλλον θα είναι μουσικό. Ίσως  αυτή να είναι η βραδιά που […]

Όλοι μας ονειρευόμαστε κάποια ξεχωριστή στιγμή στην ζωή μας. Ένα σημαντικό γεγονός που θα έχουμε να το αφηγούμαστε στο μέλλον και θα μας κάνει να νιώθουμε υπερήφανους που ήμασταν εκεί όταν συνέβη. Για κάποιους το γεγονός αυτό είναι αθλητικό για άλλους προσωπικό για εμάς μάλλον θα είναι μουσικό. Ίσως  αυτή να είναι η βραδιά που παρακολουθήσαμε τους Nine Inch Nails στην Νέα Υόρκη να παίζουν ολόκληρο το Downward Spiral για πρώτη φορά στην καριέρα τους. Και σαν να μην έφτανε αυτό το συμπλήρωσαν με άλλα 10 κομμάτια κάνοντας την διάρκεια του show τους να αγγίξει τις 2 ώρες. Περισσότερα “NIN live @ Webster Hall , New York 23/08/09” →

Film – Persona

Όταν ένα γκρουπ αλλάζει τραγουδιστή, η αντιμετώπιση της νέας του δουλειάς είναι σχεδόν πάντα αντίδραση μηχανική: Σύγκριση με την προηγούμενη φωνή, υπέρ ή κατά, καλύτερο ή χειρότερο; Η σύγκρισή αυτή όμως, είτε θετική είτε αρνητική, θαρρώ πως δεν ωφελεί ούτε τους απερχόμενους ούτε τους επερχόμενους. Έτσι λοιπόν προσπάθησα ν’ αποφύγω τις όποιες συγκρίσεις και να […]

Όταν ένα γκρουπ αλλάζει τραγουδιστή, η αντιμετώπιση της νέας του δουλειάς είναι σχεδόν πάντα αντίδραση μηχανική: Σύγκριση με την προηγούμενη φωνή, υπέρ ή κατά, καλύτερο ή χειρότερο; Η σύγκρισή αυτή όμως, είτε θετική είτε αρνητική, θαρρώ πως δεν ωφελεί ούτε τους απερχόμενους ούτε τους επερχόμενους. Έτσι λοιπόν προσπάθησα ν’ αποφύγω τις όποιες συγκρίσεις και να δω το Persona, τη νέα δουλειά των Film, ως ένα ξεχωριστό, αυτόνομο άλμπουμ. Και φυσικά, αποφεύγοντας την ταμπέλα «ελληνικό γκρουπ, so take it easy». Η ελληνική σκηνή δεν είναι νεόφυτη, έχει πολλές αξιόλογες στιγμές και θα ήταν άδικο και για τους καλλιτέχνες αλλά και για τους ακροατές ν’ αντιμετωπίζεται με άλλα μέτρα και σταθμά. Περισσότερα “Film – Persona” →

The Final Destination [cinema]

Η τέταρτη -και κατά τα φαινόμενα τελευταία (;)- συνέχεια της κινηματογραφικής σειράς των Final Destination (με τον -ως συνήθως- καγκούρικο ελληνικό τίτλο «Βλέπω τον Θάνατό σου») έρχεται να κλείσει έναν κύκλο που φάνηκε να ξεκινάει καλά και να ολοκληρώνεται άστοχα και φλύαρα. Το πρώτο Final Destination (με τον Kerr Smith σε πρωταγωνιστικό ρόλο) πρωτοσύστησε στο […]

Η τέταρτη -και κατά τα φαινόμενα τελευταία (;)- συνέχεια της κινηματογραφικής σειράς των Final Destination (με τον -ως συνήθως- καγκούρικο ελληνικό τίτλο «Βλέπω τον Θάνατό σου») έρχεται να κλείσει έναν κύκλο που φάνηκε να ξεκινάει καλά και να ολοκληρώνεται άστοχα και φλύαρα.

Το πρώτο Final Destination (με τον Kerr Smith σε πρωταγωνιστικό ρόλο) πρωτοσύστησε στο ευρύ κοινό μια ιδέα όχι κατ’ ανάγκη πρωτότυπη αλλά αρκετά ενδιαφέρουσα και σχεδόν διασκεδαστική. «Δεν μπορείς να ξεγελάσεις και να ξεφύγεις από τον θάνατο, όταν αυτός έχει βάλει την σφραγίδα του στην μοίρα σου». Και το έκανε αρκετά πετυχημένα, συνδυάζοντας ένα σενάριο αν μη τι άλλο ενδιαφέρον και ανατρεπτικό. Τόσο που οι δημιουργοί της ταινίας μετά την επιτυχία της σκέφτηκαν ότι χτύπησαν φλέβα χρυσού, εξ’ ού και οι τρεις συνέχειες. Περισσότερα “The Final Destination [cinema]” →

Riverside – Anno Domini high definition

Οι Πολωνοί RIVERSIDE ήταν μέχρι το ‘Αnno Domini..’ μια μπάντα, που καλώς ή κακώς, ανήκαν στην κατηγορία αυτών που λέμε ‘αναπληρωματικοί‘, όταν υπάρχουν ονόματα στο χώρο όπως οι DREAM THEATER, οι OPETH, οι RUSH, οι PORCUPINE TREE, οι PAIN OF SALVATION να μονοπωλούν την φανέλα του ‘βασικού’ παίκτη. Ε λοιπόν, με τον εν λόγω δίσκο […]

Οι Πολωνοί RIVERSIDE ήταν μέχρι το ‘Αnno Domini..’ μια μπάντα, που καλώς ή κακώς, ανήκαν στην κατηγορία αυτών που λέμε ‘αναπληρωματικοί‘, όταν υπάρχουν ονόματα στο χώρο όπως οι DREAM THEATER, οι OPETH, οι RUSH, οι PORCUPINE TREE, οι PAIN OF SALVATION να μονοπωλούν την φανέλα του ‘βασικού’ παίκτη. Ε λοιπόν, με τον εν λόγω δίσκο δίνουν βροντερό παρών και θέτουν σοβαρή υποψηφιότητα για ένα από τους καλύτερους δίσκους, εν έτη 2009, στο χώρο του progressive rock/metal.Το ‘Αnno Domini..’ λάμπει πραγματικά ως αυτόφωτο progressive αριστούργημα που ναι μεν μένει πιστό στις επιρροές του (βλ.παραπάνω σχήματα) αλλά συγχρόνως καταφέρνει να ηχεί φρέσκο και διαφορετικό από όλα αυτά, προκαλώντας στον ακροατή μια ποικιλία όμορφων συναισθημάτων. Ένας πλούτος ήχων που δεν διστάζει να περιπλανηθεί σε πολλά διαφορετικά μουσικά είδη και δη με αρκετά μεγάλη επιτυχία.

Όλα είναι εδώ μέσα!! Σε μόλις 44.44’’το όραμα τους καθίσταται ξεκάθαρο, οι μελωδίες στις κιθάρες, τα ατμοσφαιρικά πλήκτρα (εκτεταμένη η χρήση του hammond αυτή τη φορά αλλά και κάποια ηλεκτρονικά samples να κάνουν δειλά δειλά την εμφάνιση τους), τα ΄βουτηγμένα’ στην αγωνία φωνητικά του Duda να αναζητούν τρόπο διεξόδου από το τεχνολογικό χάος που επικρατεί στον σύγχρονο τρόπο ζωής μας. Περισσότερο πολυεπίπεδες συνθέσεις με ιντερλούδια ανάμεσα τους, αλλαγές ρυθμών και διαθέσεων με ένα σχεδόν κινηματογραφικό τρόπο που δεν είναι καν στις προθέσεις των δημιουργών τους. Πολύ πιο ενεργητικός δίσκος από τους προκατόχους του με την μπάντα να μοιάζει να κάνει ένα νέο ξεκίνημα. Το ‘Αnno Domini..’ μπορεί να το αποδώσει κανείς ως ένα σύμπλεγμα ήχων και εικόνων που σε καλεί να ταξιδέψεις μαζί του. Ένα ταξίδι που θέλεις να το κάνεις ξανά και ξανά. Έχουν προσθέσει νέα στοιχεία στην μουσική τους αλλά ο στόχος παραμένει ο ίδιος..μόνο ποιοτική μουσική!

Αποτελεί προσωπική μου ευχαρίστηση και δικαίωση, θα τολμούσα να προσθέσω, να παρατηρώ συγκροτήματα όπως οι RIVERSIDE, μετά από χρόνιες προσπάθειες, να αρχίζουν να τυγχάνουν μεγαλύτερης προσοχής και να λαμβάνουν μεγαλύτερης ανταπόκρισης. Οι RIVERSIDE διανύουν όχι μόνο μια πολύ γόνιμη φάση στην καριέρα τους, γεγονός που θα φανεί και στις επόμενες κυκλοφορίες τους, αλλά με τον συγκεκριμένο δίσκο φτάνουν στο καλλιτεχνικό τους peak. Αν μη τι άλλο από τις ευχάριστες εκπλήξεις της χρονιάς έως τώρα!

Tracklist:
1. Hyperactive
2. Driven to Destruction
3. Egoist Hedonist
4. Left Out
5. Hybrid Times

Mercury Rev live, Αθήνα, 22.07.09

Τελικά οι Mercury Rev τι μουσική παίζουν; Μου αρέσει μερικές φορές να λαμβάνω μέρος σε τέτοιου είδους αναζητήσεις, σε τέτοιου είδους παιχνίδια που ξέρω από την αρχή ότι είναι μάταια, ότι δεν οδηγούν ποτέ σε κάποιο ασφαλές, σε κάποιο απόλυτο συμπέρασμα… Η μάλλον οδηγούν κάπου, απλά όχι εκεί που θα μπορούσε να φανταστεί κάποιος στην […]

Τελικά οι Mercury Rev τι μουσική παίζουν; Μου αρέσει μερικές φορές να λαμβάνω μέρος σε τέτοιου είδους αναζητήσεις, σε τέτοιου είδους παιχνίδια που ξέρω από την αρχή ότι είναι μάταια, ότι δεν οδηγούν ποτέ σε κάποιο ασφαλές, σε κάποιο απόλυτο συμπέρασμα… Η μάλλον οδηγούν κάπου, απλά όχι εκεί που θα μπορούσε να φανταστεί κάποιος στην αρχή της συγκεκριμένης “συζήτησης”. Και το συμπέρασμα αυτό δεν μπορεί παρά να είναι ότι πολύ απλά δεν έχει καμία απολύτως σημασία το είδος, η κατηγορία της μουσικής που οι MR εκπροσωπούν, εφόσον αυτό που κάνουν το κάνουν προσεγγίζοντας τα όρια της τελειότητας!

Αυτά ακριβώς τα όρια προσέγγισαν οι αμερικανοί [indie rock, dream pop – κατά το Last.fm] από το Buffalo της Νέας Υόρκης στο live που έδωσαν στο Κηποθέατρο Παπάγου την περασμένη Τετάρτη. Προσωπικά δεν είχα ξαναβρεθεί στο συγκεκριμένο χώρο αλλά η εντύπωση που μου έκανε ήταν θετική καθότι σε προϊδέαζε για ένα live σχεδόν προσωπικό, για λίγους και …καλούς. Λίγοι και καλοί ήταν και αυτοί που τίμησαν με την παρουσία τους τους Rev, αφού πρέπει να αναφέρουμε ότι το θεατράκι -που έτσι κι αλλιώς είναι αρκετά μικρό- δεν γέμισε. Προφανώς ο μεγάλος αριθμός συναυλιών της συγκεκριμένης εβδομάδας δεν βοήθησε πολύ στο συγκεκριμένο θέμα. Περισσότερα “Mercury Rev live, Αθήνα, 22.07.09” →