Menu

ΑΝΤΙΧΡΙΣΤΟΣ [cine review]

Διάλεξα τη χειρότερη ταινία της εβδομάδας (ίσως και της χρονιάς) για να πω δύο πράγματα παραπάνω, αντί για την καλύτερη. Με το φαινόμενο «Λαρς Φον Τρίερ» δεν μπορείς να βγάλεις άκρη πλέον. Κάποτε, μπορεί σε έπαιρνε και να σε «τσάκιζε» κανονικά. Θες Δαμάζοντας τα Κύματα, θες Χορεύοντας στο Σκοτάδι, θες αναλύοντας το Στοιχείο του Εγκλήματος; […]

Διάλεξα τη χειρότερη ταινία της εβδομάδας (ίσως και της χρονιάς) για να πω δύο πράγματα παραπάνω, αντί για την καλύτερη.
Με το φαινόμενο «Λαρς Φον Τρίερ» δεν μπορείς να βγάλεις άκρη πλέον. Κάποτε, μπορεί σε έπαιρνε και να σε «τσάκιζε» κανονικά. Θες Δαμάζοντας τα Κύματα, θες Χορεύοντας στο Σκοτάδι, θες αναλύοντας το Στοιχείο του Εγκλήματος; Βρες και διάλεξε, γιατί μετά… η άβυσσος. Δηθενισμός και ανθυπο-Μπρεχτ καταστάσεις στο πολυσυζητημένο (και χωρίς, τελικά, προφανή λόγο) Dogville, τρία – αμερικάνικα –  πουλάκια κάθονταν στο σίκουελ Manderlay και ο απόλυτος ορισμός του «παραδέχομαι πως παίρνω ψυχοφάρμακα» στο περσινό Μεγάλο Αφεντικό. Ο Αντίχριστος, λογικά, δε θα μπορούσε παρά να ανήκει στη «φράξια» των τελευταίων δημιουργιών του. Περισσότερα “ΑΝΤΙΧΡΙΣΤΟΣ [cine review]” →

Νύχτες Πρεμιέρας 2009: THE VERDICT

Ο (ΣΧΕΔΟΝ) ΚΑΛΟΣ ΜΥΛΟΣ ΠΟΥ ΑΛΕΣΕ ΤΑ ΠΑΝΤΑ Είχα πει και στο preview, οτι φέτος το πρόγραμμα του Φεστιβάλ ήταν προορισμένο να «χτυπήσει» παντού. Η ποικιλομορφία κρίθηκε και εκ του αποτελέσματος, αφού οι αίθουσες τίγκαραν σχεδόν στα πάντα, απο τις cult μεταμεσονύχτιες αποδράσεις μέχρι τις μεγάλες πρεμιέρες. Λάθη στην οργάνωση (Ψωροκώσταινα γαρ) εντοπίστηκαν και πάλι […]

Ο (ΣΧΕΔΟΝ) ΚΑΛΟΣ ΜΥΛΟΣ ΠΟΥ ΑΛΕΣΕ ΤΑ ΠΑΝΤΑ
Είχα πει και στο preview, οτι φέτος το πρόγραμμα του Φεστιβάλ ήταν προορισμένο να «χτυπήσει» παντού. Η ποικιλομορφία κρίθηκε και εκ του αποτελέσματος, αφού οι αίθουσες τίγκαραν σχεδόν στα πάντα, απο τις cult μεταμεσονύχτιες αποδράσεις μέχρι τις μεγάλες πρεμιέρες. Λάθη στην οργάνωση (Ψωροκώσταινα γαρ) εντοπίστηκαν και πάλι – μεγάλες καθυστερήσεις στις προβολές, τεχνικά λάθη που γυρόφερναν απο δω κι απο κει (με αποκορύφωμα την… αναζήτηση υποτίτλων στο Saragossa Manuscript, που έκανε την προβολή μιας τρίωρης ταινίας πεντάωρο μαραθώνιο) και περιστασιακά αλαλούμ στις θέσεις που ανα πάσα στιγμή απο αριθμημένες γίνονταν… μπάτε κι αλέστε σκύλοι. Oσο για τον κύριο Ορέστη Ανδρεαδάκη, διευθυντή του φεστιβάλ, αν πιστεύει οτι οι δημόσιες σχέσεις του κουμαντάρονται με τους τρόπους και τις τακτικές που ακολουθεί, τότε είναι πραγματικά γελασμένος, κι αν διαβάζει αυτές τις γραμμές καταλαβαίνει τί εννοώ…
Το σημαντικό είναι οτι οι προβολές, με τον έναν ή τον άλλον τρόπο… πραγματοποιήθηκαν, ο κόσμος το φχαριστήθηκε και οι διανομείς ψάχνουν τρόπο να χωρέσουν στις φετινές τους λίστες δυο-τρία τεκμήρια παραπάνω… Περισσότερα “Νύχτες Πρεμιέρας 2009: THE VERDICT” →

Editorial #2 – Bastardised Ink

Για κάποιο λόγο αυτή η έκφραση [Bastardised Ink] ταιριάζει πολύ με τα τεκταινόμενα της τρέχουσας περιόδου στον ευρύτερο χώρο της πολιτικής, της (δήθεν) ενημέρωσης, αλλά και γενικότερα της επικαιρότητας στη χώρα μας. Την ώρα λοιπόν που το λιγδιασμένο γυαλί του κουτιού, που κάποιοι αποκαλούν ακόμα «Τηλεόραση» (ενώ στην πραγματικότητα του ταιριάζει περισσότερο ο τίτλος «τηλετύφλωση»), […]

Για κάποιο λόγο αυτή η έκφραση [Bastardised Ink] ταιριάζει πολύ με τα τεκταινόμενα της τρέχουσας περιόδου στον ευρύτερο χώρο της πολιτικής, της (δήθεν) ενημέρωσης, αλλά και γενικότερα της επικαιρότητας στη χώρα μας. Την ώρα λοιπόν που το λιγδιασμένο γυαλί του κουτιού, που κάποιοι αποκαλούν ακόμα «Τηλεόραση» (ενώ στην πραγματικότητα του ταιριάζει περισσότερο ο τίτλος «τηλετύφλωση»), οργιάζει με την πλύση εγκεφάλου που ταπεινά (sic) και μεγαλόψυχα προσφέρει στους απανταχού τηλεθεατές, την ώρα που ο έντυπος τύπος στην χώρα μας τείνει να εξαφανιστεί και να ευτελιστεί μέχρι τέλους κάτω από τα συμφέροντα που με ευλάβεια υπηρετεί (ακόμα και ορισμένα δήθεν αντικειμενικά και μη-πολιτικού-περιεχομένου Free Press έχουν ξαφνικά μπει στο τριπάκι του να διαφημίσουν συγκεκριμένες καταστάσεις / υποσχέσεις τηρώντας κι εκείνα τα δικά τους υπερπληρωμένα «συμβόλαια»…), εμείς εδώ στο LostEchoes.net επιλέγουμε Μουσική. Μουσική και Κινηματογράφο. Τόσο απλά. Περισσότερα “Editorial #2 – Bastardised Ink” →

‘Netherlands’ [part 2] – ‘The Names’: Yesterday, today and tomorrow / Retrospective & review

Εφόσον κάθε πολιτιστικό παρελθόν φέρει ένα αόρατο φορτίο που αφομοιώνεται ασυναίσθητα όπως ο αέρας που αναπνέουμε, η περιήγηση στη μουσική σκηνή των Κάτω Χωρών θα συνεχιστεί και εδώ μέσα στα πλαίσια του ευρύτερου πολιτιστικού πλαισίου, όπως αυτό διαμορφώθηκε από τη συσσωρευμένη πείρα των αιώνων. Υπάρχουν οι τέχνες του χώρου και του χρόνου. Η ζωγραφική αποσπά […]

Εφόσον κάθε πολιτιστικό παρελθόν φέρει ένα αόρατο φορτίο που αφομοιώνεται ασυναίσθητα όπως ο αέρας που αναπνέουμε, η περιήγηση στη μουσική σκηνή των Κάτω Χωρών θα συνεχιστεί και εδώ μέσα στα πλαίσια του ευρύτερου πολιτιστικού πλαισίου, όπως αυτό διαμορφώθηκε από τη συσσωρευμένη πείρα των αιώνων.

Υπάρχουν οι τέχνες του χώρου και του χρόνου. Η ζωγραφική αποσπά τις εικόνες από το χρόνο, παγώνει το χρόνο στο χώρο. Έτσι οι πίνακες του  Frans Koppelaar, σύγχρονου Ολλανδού ζωγράφου, παγώνουν το χρόνο σε ένα στιγμιότυπο αστικού τοπίου με φως και σκιά, με αποτέλεσμα μία θαμπή σύνθεση από κτίρια, εικόνες και περιγράμματα ανθρώπινων φιγούρων. Απλές απόλυτα οικείες εικόνες που συναιρούν το ορατό και το αόρατο. Περισσότερα “‘Netherlands’ [part 2] – ‘The Names’: Yesterday, today and tomorrow / Retrospective & review” →

Various Artists – Milano New Wave 80-83

Επηρεασμένοι από μία ιδέα του Ιταλού “disco γκουρού” Fred Ventura να δημοσιοποιήσει κάποιες ηχογραφήσεις που είχαν παραμείνει “ξεχασμένες σε συρτάρια” για περισσότερα από 25 χρόνια και έχοντας τη πολύτιμη βοήθεια του “μάγου του mastering” Giovanni Versari, κατάφεραν στη Spittle Records να υλοποιήσουν τη κυκλοφορία της παρούσας συλλογής, αντιπροσωπευτικού δείγματος της νεοκυματικής σκηνής του Μιλάνου, που […]

Επηρεασμένοι από μία ιδέα του Ιταλού “disco γκουρού” Fred Ventura να δημοσιοποιήσει κάποιες ηχογραφήσεις που είχαν παραμείνει “ξεχασμένες σε συρτάρια” για περισσότερα από 25 χρόνια και έχοντας τη πολύτιμη βοήθεια του “μάγου του mastering” Giovanni Versari, κατάφεραν στη Spittle Records να υλοποιήσουν τη κυκλοφορία της παρούσας συλλογής, αντιπροσωπευτικού δείγματος της νεοκυματικής σκηνής του Μιλάνου, που έδρασε στις αρχές της δεκαετίας του 80.

20 τραγούδια που αφηγούνται βήματα της σύντομης αλλά έντονης πορείας 4 συγκροτημάτων από τη περιοχή του Μιλάνο, από το post punk των “Other side”, στο σχεδόν funk των “State of the Art”, στις εμφανείς επιρροές από τους Kraftwerk στον ήχο των “La Maison”, μέχρι την electro-pop των “Jeunesse d’ Ivoire”. Τέσσερις μπάντες που αντικατοπτρίζουν την επικρατούσα ατμόσφαιρα μιάς undeground σκηνής που έσβησε γρήγορα, κυρίως λόγω της αδιαφορίας των μέσων ενημέρωσης και της μουσικής βιομηχανίας της εποχής εκείνης. Περισσότερες πληροφορίες υπάρχουν στη σχετική σελίδα που έχει αναρτηθεί στο http://www.myspace.com/milanonewwave. Περισσότερα “Various Artists – Milano New Wave 80-83” →

Porcupine Tree – The incident

Τι να πρωτοπεί για τους Porcupine Tree κανείς και την ηγετική τους μουσική αστείρευτη ιδιοφυΐα του Steven Wilson. O άνθρωπος αποτελεί έναν από τους πιο χαρισματικούς και παραγωγικούς μουσικούς της σύγχρονης μουσικής ιστορίας. Κιθαρίστας, τραγουδιστής, συνθέτης και παραγωγός, με ότι κι αν καταπιαστεί αποτελεί εγγύηση, αφού η μουσική του ικανότητα αφήνει το στίγμα της. Στο […]

Τι να πρωτοπεί για τους Porcupine Tree κανείς και την ηγετική τους μουσική αστείρευτη ιδιοφυΐα του Steven Wilson. O άνθρωπος αποτελεί έναν από τους πιο χαρισματικούς και παραγωγικούς μουσικούς της σύγχρονης μουσικής ιστορίας. Κιθαρίστας, τραγουδιστής, συνθέτης και παραγωγός, με ότι κι αν καταπιαστεί αποτελεί εγγύηση, αφού η μουσική του ικανότητα αφήνει το στίγμα της. Στο νέο διπλό album των Porcupine Tree περιλαμβάνονται,στο μεν πρώτο cd, 14 συνθέσεις που ουσιαστικά είναι μία χωρισμένη σε 14 επιμέρους μέρη(! ) ενώ sτο δεύτερο cd περιέχονται 5 συνθέσεις οι οποίες και λειτουργούν ως αυθύπαρκτες και αποτελούν προϊόν ομαδικής δουλειάς μιας και ο Wilson δεν ήθελε να ‘χαλάσει’ την ροή και την ατμόσφαιρα του προσωπικού ‘φιλόδοξου’ εγχειρήματός του, αυτού του πρώτου cd. Οι ηλεκτρονικές αναφορές από το προσωπικό album του Wilson είναι παρούσες, όπως και οι ακουστικές κιθάρες που συναντάμε πάντα σε κυκλοφορίες των Porcupine Tree. Περισσότερα “Porcupine Tree – The incident” →