Menu

MUSE – The Resistance [album review]

Ο Drummer των Muse, Dominic Howard, είπε κάποτε σε δημοφιλές περιοδικό του εξωτερικού: «Είμαστε η μεγαλύτερη μπάντα που υπάρχει για την οποία δε γνωρίζει τίποτα η Αμερική!» Μάλλον ήρθε η ώρα να αναθεωρήσει τις δηλώσεις του, αφού το τελευταίο άλμπουμ των Muse με τίτλο Τhe Resistance είναι ήδη νούμερο 3 στις ΗΠΑ και νούμερο 1 […]

Ο Drummer των Muse, Dominic Howard, είπε κάποτε σε δημοφιλές περιοδικό του εξωτερικού: «Είμαστε η μεγαλύτερη μπάντα που υπάρχει για την οποία δε γνωρίζει τίποτα η Αμερική!» Μάλλον ήρθε η ώρα να αναθεωρήσει τις δηλώσεις του, αφού το τελευταίο άλμπουμ των Muse με τίτλο Τhe Resistance είναι ήδη νούμερο 3 στις ΗΠΑ και νούμερο 1 σε 16 χώρες σε όλον τον κόσμο. Ίσως ο τίτλος να υπονοεί την αντίσταση του συγκροτήματος στην εγγυημένη συνταγή της εμπορικής επιτυχίας, αφού πρόκειται για τον πιο πειραματικό δίσκο των Muse ως τώρα. Τα νέα συστατικά του Resistance είναι επικά κομμάτια, μελοδραματικές ερμηνείες, συχνά διαλείμματα πιάνου και η τριλογία exogenesis που παραπέμπει σε μουσική συμφωνία.  Εν ολίγοις, η πιο δραματική (με την έννοια της θεατρικότητας) δουλειά του βρετανικού τρίο. Περισσότερα “MUSE – The Resistance [album review]” →

Ραγισμένες Αγκαλιές [cine review]

«Οι ταινίες πρέπει να τελειώνουν. Εστω και στα τυφλά». Αυτή είναι η τελευταία ατάκα της νέας ταινίας του Αλμοδόβαρ και πολύ φοβάμαι οτι ο Πέδρο το πήρε μάλλον στην κυριολεξία και το οδήγησε στην υπερβολή… Δεν ξέρω τί έχει πάθει ο Ισπανός τα τελευταία χρόνια και δεν μπορεί να σταυρώσει «μεγάλη» ταινία, απο το Ολα […]

«Οι ταινίες πρέπει να τελειώνουν. Εστω και στα τυφλά». Αυτή είναι η τελευταία ατάκα της νέας ταινίας του Αλμοδόβαρ και πολύ φοβάμαι οτι ο Πέδρο το πήρε μάλλον στην κυριολεξία και το οδήγησε στην υπερβολή… Δεν ξέρω τί έχει πάθει ο Ισπανός τα τελευταία χρόνια και δεν μπορεί να σταυρώσει «μεγάλη» ταινία, απο το Ολα για τη Μητέρα μου και μετά. Νομίζω μεγάλο μερίδιο ευθύνης έχουν οι ιδέες που κατεβάζει, σε πρώτη φάση, και σε μια δεύτερη τα σενάρια που ξεδιπλώνουν στο πανί αυτές τις ιδέες. Η σκηνοθετική του ακεραιότητα θαρρώ πως δεν έχει «πληγωθεί», και ίσως αυτό να είναι το στοιχείο που κάνει και τις τελευταίες του ταινίες να… βλέπονται. Τα σενάρια όμως, μοιάζουν λίγο-πολύ με το χαρακτήρα της Πενέλοπε Κρουζ: όμορφα στην εμφάνιση και κομψά, αλλά άμα κάνουν το βήμα παραπάνω, γκρεμοτσακίζονται… Περισσότερα “Ραγισμένες Αγκαλιές [cine review]” →

Editorial #3 – Old Dreams are Innocent

Όταν πριν λίγες μέρες πληροφορήθηκα ότι το Metropolis στην Ομόνοια έκλεισε, στο μυαλό μου πέρασαν μια σειρά από εικόνες που στο σύνολό τους συνέθεταν ένα πολύ δυνατό και σχεδόν συγκινητικό …film αναμνήσεων. Το αρχικό μούδιασμα ακολούθησε η απόφασή μου να περάσω από κει για να δω με τα μάτια μου –κλειστό πλέον- το μέρος από […]

Όταν πριν λίγες μέρες πληροφορήθηκα ότι το Metropolis στην Ομόνοια έκλεισε, στο μυαλό μου πέρασαν μια σειρά από εικόνες που στο σύνολό τους συνέθεταν ένα πολύ δυνατό και σχεδόν συγκινητικό …film αναμνήσεων. Το αρχικό μούδιασμα ακολούθησε η απόφασή μου να περάσω από κει για να δω με τα μάτια μου –κλειστό πλέον- το μέρος από το οποίο είχα αγοράσει το πρώτο μου βινύλιο, το μέρος που για πολλά χρόνια (στο μακρινό -είναι η αλήθεια- παρελθόν) αποτελούσε σημείο αναφοράς σε ότι αφορούσε την ξένη (κι όχι μόνο) μουσική σκηνή στην Ελλάδα. Περισσότερα “Editorial #3 – Old Dreams are Innocent” →

Pearl Jam – Backspacer

Rock – Punk – Fun – Love – Radio – Seattle – Grunge – Guitars -Violins… Λέξεις κλειδιά ενός απρόσμενου μουσικού πάζλ που έρχονται να συμπληρώσουν οι αγαπημένοι μας Pearl Jam  με τον ένατο δίσκο τους. Με τον Brendan O’ Brien να αναλαμβάνει και πάλι την παραγωγή, ο Eddie Vedder γράφει στίχους για όλο το […]

Rock – Punk – Fun – Love – Radio – Seattle – Grunge – Guitars -Violins… Λέξεις κλειδιά ενός απρόσμενου μουσικού πάζλ που έρχονται να συμπληρώσουν οι αγαπημένοι μας Pearl Jam  με τον ένατο δίσκο τους. Με τον Brendan O’ Brien να αναλαμβάνει και πάλι την παραγωγή, ο Eddie Vedder γράφει στίχους για όλο το album (πράγμα που είχε να συμβεί από το VITALOGY, 1994) σε μία νέα εποχή για το group που εξακολουθεί να συνθέτει ομαδικά με τον ίδιο γνωστό ενθουσιασμό!

Μετά από δύο δίσκους (RIOT ACT, 2002 / PEARL JAM, 2006) πολιτικά φορτισμένους και γεμάτους κραυγές εναντίωσης για τα δρώμενα στην Αμερική επί θητείας George Bush, το τοπίο τώρα αλλάζει μετά την εκλογή του Barack Obama και η διάθεση για χαλάρωση και διασκέδαση είναι αισθητή στη νέα δουλειά των Pearl Jam. “Backspacing” στις γραφομηχανές του 1950 σήμαινε “να γυρίσω πίσω να δω το λάθος μου.” Ο Eddie Vedder διάλεξε αυτόν τον τίτλο όχι μόνο για το album, αλλά και για μια θαλάσσια χελώνα που στήριξε η μπάντα στο “Great Turtle Race” τον περασμένο Αύγουστο. Το “Backspacer” περιλαμβάνει έντεκα τραγούδια τα οποία μου άφησαν τις εξής εντυπώσεις: Περισσότερα “Pearl Jam – Backspacer” →

Alice In Chains – Black gives way to blue

Καταρχήν επιτρέψτε μου, πριν ξεκινήσω την δισκοκριτική μου στο 4ο άλμπουμ των AiC (Alice in Chains), να κάνω μια μικρή προσωπική αποτίμηση σε ότι αφορά την μουσική σχολή που εκπροσωπούν οι AiC , αυτή του grunge. Aνήκα σε εκείνη την μερίδα των μουσικόφιλων οι οποίοι πίστευαν πως η εμφάνιση του ‘κινήματος’ της grunge/alternative (βλέπε Νirvana, Alice in Chains, Soundgarden, […]

Καταρχήν επιτρέψτε μου, πριν ξεκινήσω την δισκοκριτική μου στο 4ο άλμπουμ των AiC (Alice in Chains), να κάνω μια μικρή προσωπική αποτίμηση σε ότι αφορά την μουσική σχολή που εκπροσωπούν οι AiC , αυτή του grunge. Aνήκα σε εκείνη την μερίδα των μουσικόφιλων οι οποίοι πίστευαν πως η εμφάνιση του ‘κινήματος’ της grunge/alternative (βλέπε Νirvana, Alice in Chains, Soundgarden, Smashing Pumpkins κ.α), πίσω στις αρχές της περασμένης δεκαετίας, μόνο ζημιά έκανε στον σκληρό ήχο της αγαπημένης μας rock σκηνής. Είδαμε τις πωλήσεις σπουδαίων συγκροτημάτων, που μεσουρανούσαν την δεκαετία του ’80, να πέφτουν κατακόρυφα (ιδίως του ραδιοφωνικού hard rock), παρατηρήσαμε συγκροτήματα-κλώνους του ήχου των ΄80s να ‘εξαφανίζονται ‘ εν μια νυκτί’ και γενικά να ωθούμαστε σε μια διαφορετική μουσική κατεύθυνση στοιχεία της οποίας αποτελούσαν οι δυνατοί κοινωνικοπολιτικοί στίχοι, ένας μουσικός ‘θυμός’ που μας καλούσε να συμμετέχουμε σε μια ιδιάζουσα επανάσταση και γενικά μια διαφορετική στάση ζωής και κουλτούρας απέναντι στα δρώμενα της τότε εποχής. Περισσότερα “Alice In Chains – Black gives way to blue” →

In Clan… we trust [Clan Of Xymox]

Ο τίτλος του άρθρου είναι εμπνευσμένος από τον τίτλο του νέου άλμπουμ των Clan of Xymox  “In Love We Trust” που ακούγεται σε έναν ακτιβιστή σαν παράφραση του τέως αμερικανικού μονοθεϊστικού δόγματος in God we trust ή σε ένα θεοσεβούμενο σαν το προοίμιο ενός χριστιανικού ύμνου. Μάλιστα οι Clan of Xymox προβάλλουν το λογοπαίγνιο ακόμα […]

Ο τίτλος του άρθρου είναι εμπνευσμένος από τον τίτλο του νέου άλμπουμ των Clan of Xymox  “In Love We Trust” που ακούγεται σε έναν ακτιβιστή σαν παράφραση του τέως αμερικανικού μονοθεϊστικού δόγματος in God we trust ή σε ένα θεοσεβούμενο σαν το προοίμιο ενός χριστιανικού ύμνου. Μάλιστα οι Clan of Xymox προβάλλουν το λογοπαίγνιο ακόμα και στον τίτλο της τωρινής περιοδείας τους  In live we trust tour χαριτολογώντας και διαφημίζοντας το πρόσφατο πόνημά τους που ολοκληρώθηκε στη νέα τους πατρίδα, τη Γερμανία, επιβεβαιώνοντας την αγάπη τους προς την ηλεκτρονική εκδοχή του gothic και την πίκρα τους για την ανέμπνευστη σκηνή  του Άμστερνταμ σύμφωνα και με τις δηλώσεις του Ronny.

Εν αρχή ήταν οι Xymox, δηλαδή η τριάδα Pieter Nooten, Ronny Moorings and Anke Wolbert,  η οποία κυκλοφόρησε το πρώτο τους EP με τίτλο “Subsequent Pleasures” ως Xymox. Περισσότερα “In Clan… we trust [Clan Of Xymox]” →