Θα ξεκινήσω με το πιο εύστοχο σχόλιο που διάβασα για το φιλμ στο Rotten Tomatoes: “Το πιο κοντινό μιούζικαλ σε αυτή την ταινία είναι το… Springtime For Hitler!”… Ητοι, το μιούζικαλ που υποτίθεται θα πάτωνε στα ταμεία και οργάνωσαν οι Producers στην ομώνυμη ταινία του Μελ Μπρουκς (και αργότερα στη μιούζικαλ διασκευή του)! Από ‘κει κι έπειτα έχεις τα εξής δεδομένα: παίρνεις όλη τη γυναικεία A-list του σημερινού Χόλιγουντ και τον καλύτερο άντρα ηθοποιό της γενιάς του. Διαλέγεις έναν σκηνοθέτη με εμπειρία στο είδος και προσφάτως υποψήφιο ακόμα και για Όσκαρ σε αντίστοιχη ταινία. Φιντάρεις μπόλικο χρήμα, διαφήμιση, βραβεία και έτοιμο το τζακ-ποτ. Η πλάκα είναι ότι, με τα ίδια υλικά, και στον Καλιγούλα νομίζανε ότι έφτιαξαν ένα νέο Μπεν Χουρ…
Τουλάχιστον, βέβαια, εκείνος ο «νέος Μπεν Χουρ» είχε να κάνει ενα σούσουρο, κάτι να σου κλέψει το μάτι τέλος πάντων. Εδώ, τούτο το μουσικό έκτρωμα του Ρομπ Μάρσαλ φουσκώνει σαν μπαλόνι με ήλιο και στα 20 λεπτά σκάει από ανυπομονησία. Δε έχει τίποτα να δεις παρακάτω, παρά μόνο να χτυπιέσαι στο πάτωμα από τα όσα παρακολουθείς, μάταια πιστεύοντας ότι κάτι θα αλλάξει προς το καλύτερο! Πως να συγκρατήσεις είτε τα νεύρα σου είτε το κακοτράχαλο γέλιο σου απέναντι σε αυτές τις ερμηνείες; Στην αγέρωχη Λόρεν, που δεν ξέρει πού πατάει και πού βρίσκεται, στην… παραμορφωμένη Κίντμαν (τι κρίμα κι αυτό…), στην «ανύπαρκτη» Ντεντς, στην απίστευτη παραφωνία της Σάρα Φέργκιουσον (ή, κοινώς, Φέργκι) ή στον ίδιο τον Ντέι Λιούις που βαριέται τη ζωή του; Μοναδική φωτεινή εξαίρεση, όπως πάντα, η Κοτιγιάρ, που λάμπει σαν μια μικρή φλίδα χρυσού μέσα σ’αυτό το κακάσχημο ανθρακορυχείο… Περισσότερα “ΕΝΝΕΑ [cine review]” →