Menu

Oscars 2010 – How I learned to stop worrying and …love the bomb

Ναι. Ακριβώς όπως το φαντάστηκες ή το περίμενες. Υποκρισία. Και παρασκήνιο. Είναι οι μόνες  δύο λέξεις που μου έρχονται πρώτες στο μυαλό όταν συζητάω για  την 82η Απονομή – μια από τις χειρότερες (αν όχι η χειρότερη) στην ιστορία του θεσμού. Και από άποψη αποτελεσμάτων, αλλά και από άποψη θεάματος. Βέβαια, τι να πεις για  […]

Ναι. Ακριβώς όπως το φαντάστηκες ή το περίμενες. Υποκρισία. Και παρασκήνιο. Είναι οι μόνες  δύο λέξεις που μου έρχονται πρώτες στο μυαλό όταν συζητάω για  την 82η Απονομή – μια από τις χειρότερες (αν όχι η χειρότερη) στην ιστορία του θεσμού. Και από άποψη αποτελεσμάτων, αλλά και από άποψη θεάματος.

Βέβαια, τι να πεις για  το «θέαμα»; Πολύ λίγα πράγματα. Ότι ουσιαστικά ΔΕΝ υπήρχαν παρουσιαστές; Ανεκμετάλλευτοι και ο Μάρτιν και ο Μπόλντουιν. Στις λίγες εμφανίσεις τους, κρύα, ανέμπνευστα και «ετοιματζίδικα» αστειάκια κακού stand-up comedy. Η διάρκεια; Επιστροφή στον ορισμό του… ατελείωτου. Ειδικά οι βραβεύσεις των Α’ Ρόλων απλώς νόμιζες ότι δε θα τελείωναν ποτέ. Κι από το ένα άκρο στο άλλο, βεβαίως. Η ακατάσχετη φλυαρία εναλλασσόταν με την βεβιασμένη προχειρότητα και την εσάνς του… ξεκούδουνου (βλ. το εντελώς «γεια σου» αφιερωματάκι στα horror movies). Περισσότερα “Oscars 2010 – How I learned to stop worrying and …love the bomb” →

Η ΑΛΙΚΗ ΣΤΗ ΧΩΡΑ ΤΩΝ ΘΑΥΜΑΤΩΝ [cinema]

Έχετε έρθει στη θέση μου. Όλοι έχουν κάποιους σκηνοθέτες που τους τρέφουν ιδιαίτερη αγάπη και εκτίμηση, ένα «κλικ» πιο πάνω από αυτούς που, απλά, τους αναγνωρίζουν. Όταν βλέπετε καινούρια ταινία τους, τρέμετε σχεδόν από συγκίνηση. Και, αναγκαστικά, η ματιά σας είναι υποκειμενική, δύσκολα εντοπίζει το «λάθος» και πανεύκολα εξαφανίζει το «μέτριο». Είναι ζήτημα αγάπης, όπως […]

Έχετε έρθει στη θέση μου. Όλοι έχουν κάποιους σκηνοθέτες που τους τρέφουν ιδιαίτερη αγάπη και εκτίμηση, ένα «κλικ» πιο πάνω από αυτούς που, απλά, τους αναγνωρίζουν. Όταν βλέπετε καινούρια ταινία τους, τρέμετε σχεδόν από συγκίνηση. Και, αναγκαστικά, η ματιά σας είναι υποκειμενική, δύσκολα εντοπίζει το «λάθος» και πανεύκολα εξαφανίζει το «μέτριο». Είναι ζήτημα αγάπης, όπως είπα, και αυτό είναι απόλυτα μη κατακριτέο κατά την ταπεινή μου γνώμη.

Ένας τέτοιος σκηνοθέτης για μένα ήταν, είναι και θα είναι ο Τιμ Μπάρτον. Ακόμα και στην πιο μέτρια ταινία του, τον Πλανήτη των Πιθήκων, προσπερνούσα σχετικά ανώδυνα πολλές από τις αδυναμίες της, εκεί όπου άλλοι… έκραζαν με το τσουβάλι. Φυσικά, δε μου αρέσει διόλου να έρχομαι σε τέτοια θέση – θέλω η ταινία να είναι άψογη από μόνη της κι όχι να τη διαμορφώνει σε τέτοια η αστείρευτη λατρεία μου για το συγκεκριμένο δημιουργό. Υπό νορμάλ συνθήκες, δεν μπορείς με τίποτα να πεις πως η Αλίκη στη Χώρα των Θαυμάτων είναι μια κακή ταινία. Επ’ ουδενί. Είναι όμως, με αντικειμενικό μάτι, μια μέτρια ταινία. Την οποία ο Μπάρτον κάνει να δείχνει καλή. Δυστυχώς όμως, μόνο στα μάτια κάποιου που μπορεί με σχετική άνεση να ρίξει τη βαρύτητα των χτυπητών αδυναμιών της. Από την άλλη, για έναν τέτοιο θεατή, η απογοήτευση είναι ακόμα μεγαλύτερη και, φυσικά, το αποτέλεσμα «πονάει» πολύ περισσότερο από το να έβλεπες κάποιο άλλο όνομα κάτω από το «directed by». Περισσότερα “Η ΑΛΙΚΗ ΣΤΗ ΧΩΡΑ ΤΩΝ ΘΑΥΜΑΤΩΝ [cinema]” →

‘Time Machine’ issue #6 [2006]

Αναμφίβολα διάγουμε τις χειρότερες μέρες μετά την μεταπολίτευση. Οικονομία σε βαθιά κρίση, έλλειμμα αξιοπιστίας σε ευρωπαϊκό και εν γένει διεθνές επίπεδο, δημοσιεύματα ανθελληνικής κατεύθυνσης (με αποκορύφωμα αυτό του γερμανικού Focus με την Αφροδίτη της Μήλου, στο εξώφυλλο του περιοδικού, να επιδίδεται σε άσεμνες χειρονομίες), κερδοσκοπικές επιθέσεις από τις αγορές, υποθέσεις σκανδάλων και διαφθοράς που δεν […]

Αναμφίβολα διάγουμε τις χειρότερες μέρες μετά την μεταπολίτευση. Οικονομία σε βαθιά κρίση, έλλειμμα αξιοπιστίας σε ευρωπαϊκό και εν γένει διεθνές επίπεδο, δημοσιεύματα ανθελληνικής κατεύθυνσης (με αποκορύφωμα αυτό του γερμανικού Focus με την Αφροδίτη της Μήλου, στο εξώφυλλο του περιοδικού, να επιδίδεται σε άσεμνες χειρονομίες), κερδοσκοπικές επιθέσεις από τις αγορές, υποθέσεις σκανδάλων και διαφθοράς που δεν λένε να κοπάσουν (τουναντίον θα έλεγα..), αναξιοπιστία του πολιτικού μας συστήματος, παραποίηση στατιστικών στοιχείων και ‘μαγειρέματα’ δημιουργικής λογιστικής , εξεταστικές επιτροπές αμφιβόλου αποτελεσματικότητας είναι μόνο μερικές σκόρπιες ιδέες που μου έρχονται στο μυαλό και περιγράφουν μάλλον με ’ζοφερό’ τρόπο το κλίμα που επικρατεί στην χώρα μας. Υπάρχει άραγε διέξοδος από όλα αυτά; Kαι επειδή εμείς ως έθνος αδυνατούμε να δώσουμε λύση στα δικά μας προβλήματα, έρχονται οι Ευρωπαίοι εταίροι μας (άραγε με τέτοιους φίλους τι τους θέλεις τους εχθρούς..)να μας βγάλουν από την δύσκολη θέση. Πώς; Πολύ απλά, σπρώχνοντας μας ακόμη περισσότερο προς το χείλος του γκρεμού! Νέα μέτρα (γιατί και η μετρολαγνεία είναι της μόδας εξάλλου) που θα επιδεινώσουν, κατά την ταπεινή μου γνώμη, την ήδη άσχημη κατάσταση και θα οδηγήσουν, με μαθηματική ακρίβεια, την χώρα μας σε παρατεταμένη κρίση και ύφεση.

Και καλά θα πράξουν να μας κάνουν παρακαλώ πολύ  την ’χάρη’ να μην μας θέτουν ψευτοδιλήμματα του στυλ βοήθεια από την Ε.Ε. ή από το ΔΝΤ, γιατί διαβάζοντας τα πακέτα ‘στήριξης’ και των δύο πλευρών, εγώ προσωπικά (αλλά και πολλοί άλλοι φαντάζομαι), κατέληξα στο συμπέρασμα ότι ‘μπρός γκρεμός και πίσω ρέμα’.. Το μόνο θετικό της όλης υπόθεσης, και που μου προξένησε ομολογουμένως εντύπωση, είναι το γεγονός πως ο ελληνικός λαός έχει συναίσθηση της δυσμενής κατάστασης στην οποία έχουμε περιέλθει και είναι διατεθειμένος να ‘βάλει πλάτη’ ώστε να βγούμε με κάποιο τρόπο από το αδιέξοδο. Με την σημαντική υποσημείωση, να μην την πληρώσουν και πάλι μόνο οι ίδιοι, δηλαδή τα μεσαία και τα ασθενέστερα οικονομικά στρώματα. Περισσότερα “‘Time Machine’ issue #6 [2006]” →

Into the realms of abstract sound [Part 2] | MONO – Hymn to the Immortal Wind

Παλιότερα οι ΜΟΝΟ αναφέρονταν μαζί με τους Mogwai και τους Explosions in the sky ως σημεία αναφοράς για τη σύγχρονη μουσική post rock, η οποία χρωστάει τη μισή της ψυχή στην κλασική, αφού συχνά αποκλείει σχεδόν εξ ολοκλήρου τα φωνητικά και επιμένει στην ενορχήστρωση και την εξισορρόπηση μιας ροκ αισθητικής με την ορχηστρική παράδοση. Οι […]

Παλιότερα οι ΜΟΝΟ αναφέρονταν μαζί με τους Mogwai και τους Explosions in the sky ως σημεία αναφοράς για τη σύγχρονη μουσική post rock, η οποία χρωστάει τη μισή της ψυχή στην κλασική, αφού συχνά αποκλείει σχεδόν εξ ολοκλήρου τα φωνητικά και επιμένει στην ενορχήστρωση και την εξισορρόπηση μιας ροκ αισθητικής με την ορχηστρική παράδοση. Οι υπολογιστές είναι το καινούριο στοιχείο στη συνέχεια της κλασικής παράδοσης ,καθώς και μία επιτηδευμένη ανάμειξη ετερογενών ήχων και παλιών συνταγών, ώστε  το αποτέλεσμα να μοιάζει με κόμπο όπου το τέλος και η αρχή δύσκολα προσδιορίζονται. Δέκα χρόνια μετά την επίσημη δισκογραφική παρουσία τους οι Ιάπωνες ΜΟΝΟ αναφέρονται ως μία αυτόνομη μετεξέλιξη του experimental rock και της shoegaze σκηνής της προηγούμενης 15ετίας σε ένα σύγχρονο είδος κλασικής μουσικής με πρωταγωνιστικό ρόλο τα κιθαριστικά εφέ. Περισσότερα “Into the realms of abstract sound [Part 2] | MONO – Hymn to the Immortal Wind” →

Precious / Μονάκριβη [cine review]

Κανονικά, δε θα έπρεπε να χαρίσω περισσότερες από πέντε αράδες για μια κακή ταινία, αλλά στην περίπτωση της Μονάκριβης αισθάνομαι την ανάγκη να το κάνω για δύο κυρίως λόγους. Ο πρώτος, έχει να κάνει με το άτομο που ονομάζεται Οπρα Γουίνφρι. Της ρίχνω όλες τις ευθύνες του κόσμου για την αντίστροφα ρατσιστική προσέγγιση του «χρώματος», […]

Κανονικά, δε θα έπρεπε να χαρίσω περισσότερες από πέντε αράδες για μια κακή ταινία, αλλά στην περίπτωση της Μονάκριβης αισθάνομαι την ανάγκη να το κάνω για δύο κυρίως λόγους. Ο πρώτος, έχει να κάνει με το άτομο που ονομάζεται Οπρα Γουίνφρι. Της ρίχνω όλες τις ευθύνες του κόσμου για την αντίστροφα ρατσιστική προσέγγιση του «χρώματος», τουλάχιστον στο χώρο της τέχνης. Πλέον η έγχρωμη κινηματογραφική κοινότητα δεν έχει ανάγκη από κανέναν Σπάικ Λι (για τον οποίο, πλέον, παίρνω πίσω τα περισσότερα από όσα του έχω «χρεώσει») γιατί «λυτρώθηκε» από μια αναίσχυντη τηλεοπτική περσόνα, που εκμεταλλεύτηκε στο έπακρο την τυφλή δημοσιότητά της και με τη λαϊκίστικη (αν και σε περιπτώσεις εξίσου «ύπουλη») δημαγωγία της έφερε τους νεο-αφρο-αμερικάνους στην πρώτη γραμμή της «εξέλιξης» και τους παρουσιάζει πλέον σαν το next best thing της τηλεορασόπληκτης ηπείρου. Εξαιτίας της, ταινίας σαν τη Μονάκριβη, σκηνοθέτες σαν τον Λι Ντάνιελς και «ηθοποιοί» σαν την ευτραφή πρωταγωνίστρια Σιντιμπέ αποκτούν από το πουθενά καλλιτεχνικό status και προβάλλονται δίχως ίχνος ντροπής και στοιχειώδους σεβασμού προς την τέχνη ως αισθητικά επιτεύγματα! Περισσότερα “Precious / Μονάκριβη [cine review]” →

Midlake – The Courage Of Others

Στο ευρύ κοινό οι Midlake έγιναν γνωστοί κυρίως με το δεύτερο τους album (“The Trials of Van Occupanther”), ενώ οι περισσότεροι από όσους τους είχαν ακολουθήσει από την πρώτη τους προσπάθεια (“Bamnan and Slivercork”), μάλλον εξέλαβαν ως θετική τη μετάβασή τους από την lo-fi electronica σε ήχους σαφώς πιο (70’s / Indie) rock. Ανάμεσα στα […]

Στο ευρύ κοινό οι Midlake έγιναν γνωστοί κυρίως με το δεύτερο τους album (“The Trials of Van Occupanther”), ενώ οι περισσότεροι από όσους τους είχαν ακολουθήσει από την πρώτη τους προσπάθεια (“Bamnan and Slivercork”), μάλλον εξέλαβαν ως θετική τη μετάβασή τους από την lo-fi electronica σε ήχους σαφώς πιο (70’s / Indie) rock. Ανάμεσα στα άλλα η μπάντα του Tim Smith είχε να ξεπεράσει και τον σκόπελο της εν μέρει δικαιολογημένης, αλλά πολλές φορές υπερβολικά συχνής σύγκρισης του μουσικού ύφους τους με αυτό των Radiohead. Περισσότερα “Midlake – The Courage Of Others” →