Menu

‘Time Machine’ issue #7 [1981]

Σήμερα θα μας περιπλανήσω στον μαγικό κόσμο της μουσικής σχεδόν 30 χρόνια πριν και συγκεκριμένα στο 1981. Με την ευχή ότι δεν θα χρειαστεί να περιμένουμε ακόμη 30 χρόνια ώστε να δούμε επιτέλους μια πραγματικά άσπρη μέρα , σας προτρέπω να ’βρείτε’ (αχ, αυτό το downloding..!) και να ακούσετε κάποιον (γιατί όχι και όλους!) από […]

Σήμερα θα μας περιπλανήσω στον μαγικό κόσμο της μουσικής σχεδόν 30 χρόνια πριν και συγκεκριμένα στο 1981. Με την ευχή ότι δεν θα χρειαστεί να περιμένουμε ακόμη 30 χρόνια ώστε να δούμε επιτέλους μια πραγματικά άσπρη μέρα , σας προτρέπω να ’βρείτε’ (αχ, αυτό το downloding..!) και να ακούσετε κάποιον (γιατί όχι και όλους!) από τους κάτωθι δίσκους. Σας εγγυώμαι πως θα ξεχάσετε μονομιάς όλες σας τις σκοτούρες! Περισσότερα “‘Time Machine’ issue #7 [1981]” →

Οι GAD. στο Σταυρό του Νότου 24.03.2010 [live review]

Τον Απρίλιο του περασμένου χρόνου είχαμε δει για πρώτη φορά τους GAD. ζωντανά στον Σταυρό του Νότου. Η πολύ θετική εικόνα που είχαμε αποκομίσει ήταν το εχέγγυο που στο μυαλό μας καθιστούσε σίγουρη και την επιτυχία της χθεσινής εμφάνισής τους. Είναι σχεδόν συναρπαστικό και εν μέρει σπάνιο να πηγαίνεις να δεις μια ελληνική μπάντα και […]

Τον Απρίλιο του περασμένου χρόνου είχαμε δει για πρώτη φορά τους GAD. ζωντανά στον Σταυρό του Νότου. Η πολύ θετική εικόνα που είχαμε αποκομίσει ήταν το εχέγγυο που στο μυαλό μας καθιστούσε σίγουρη και την επιτυχία της χθεσινής εμφάνισής τους. Είναι σχεδόν συναρπαστικό και εν μέρει σπάνιο να πηγαίνεις να δεις μια ελληνική μπάντα και να μην έχεις κανένα απολύτως ίχνος ερωτηματικού για το αν θα ανταποκριθεί στις προσδοκίες σου, κι ακόμα περισσότερο στις προσδοκίες ανθρώπων που τους βλέπουν για πρώτη φορά! Περισσότερα “Οι GAD. στο Σταυρό του Νότου 24.03.2010 [live review]” →

Ο Μικρός Πρίγκιπας στο Πλανητάριο

Η πρώτη μου επαφή με τον Μικρό Πρίγκιπα του Αντουάν ντε Σαιντ-Εξυπερύ ήταν σε μικρή ηλικία (έχω ακόμα κρατημένη τη σχεδόν συλλεκτική έκδοση του 1984 -Νεφέλη- σε μετάφραση Βερονίκης Δαλακούρα), ενώ ακολούθησαν μία αρκετά πετυχημένη παιδική παράσταση πριν πολλά χρόνια και τελικά η επιστροφή μου στον μαγικό κόσμο του μικρού ονειροπόλου ήρωα τα περασμένα Χριστούγεννα […]

Η πρώτη μου επαφή με τον Μικρό Πρίγκιπα του Αντουάν ντε Σαιντ-Εξυπερύ ήταν σε μικρή ηλικία (έχω ακόμα κρατημένη τη σχεδόν συλλεκτική έκδοση του 1984 -Νεφέλη- σε μετάφραση Βερονίκης Δαλακούρα), ενώ ακολούθησαν μία αρκετά πετυχημένη παιδική παράσταση πριν πολλά χρόνια και τελικά η επιστροφή μου στον μαγικό κόσμο του μικρού ονειροπόλου ήρωα τα περασμένα Χριστούγεννα μέσα από την μετάφραση της Μελίνας Καρακώστα (Εκδόσεις Πατάκη – Δεκέμβριος 2009).

Δεν είναι τυχαίο που ο Πρίγκιπας του Εξυπερύ ήταν και θα θεωρείται πάντα ως ένα παραμύθι για μικρούς αλλά και μεγάλους. Ποτέ ξανά ένας τόσο μικρός και αφελής, αλλά ταυτόχρονα τόσο σοφός ήρωας δεν υπερασπίστηκε τόσο απλά και ξεκάθαρα, με τόσο ιδιαίτερο τρόπο τις σημαντικότερες αξίες της ζωής. Ποτέ ξανά ένας τόσο ρομαντικός ταξιδιώτης δεν μας θύμισε σε ένα και μόνο ταξίδι αξίες όπως η καλοσύνη, η φιλία, η πίστη και δεν εδραίωσε στην καρδιά μας τόσο έντονα την πίστη, πως ότι αληθινά έχουμε αγαπήσει δεν πεθαίνει ποτέ, και φωλιάζει μέσα μας για πάντα. Ποτέ ξανά ένας θάνατος δεν αντιπροσώπευσε τόσο γλυκόπικρα αλλά τελικά και τόσο αισιόδοξα το ταξίδι που όλοι θα μπορούσαμε να κάνουμε για όλα κείνα που, όσο και να μεγαλώσουμε θα παραμείνουν ανεκτίμητα. Περισσότερα “Ο Μικρός Πρίγκιπας στο Πλανητάριο” →

ΑΟΡΑΤΟΣ ΣΥΓΓΡΑΦΕΑΣ [cine review]

Με το χέρι στην καρδιά: αν ο Πολάνσκι σταματούσε να γυρίζει  ταινίες απο το ’80 και μετά, θα τον έλεγες άνετα έναν από τους κορυφαίους δημιουργούς του 20ου αιώνα και θα υπερασπιζόσουν την κινηματογραφική του κληρονομιά σαν τίμιο ξύλο. Δεδομένου, όμως, ότι ο Πολωνός δημιουργός της Τσάιναταουν και του Μωρού της Ρόζμαρι έκανε πάμπολλα φιλμ […]

Με το χέρι στην καρδιά: αν ο Πολάνσκι σταματούσε να γυρίζει  ταινίες απο το ’80 και μετά, θα τον έλεγες άνετα έναν από τους κορυφαίους δημιουργούς του 20ου αιώνα και θα υπερασπιζόσουν την κινηματογραφική του κληρονομιά σαν τίμιο ξύλο. Δεδομένου, όμως, ότι ο Πολωνός δημιουργός της Τσάιναταουν και του Μωρού της Ρόζμαρι έκανε πάμπολλα φιλμ ΚΑΙ μετά το ’80, αναγκαστικά πρέπει να κάνεις τη σούμα. Κι αυτή, δυστυχώς, βγαίνει εις βάρος του… Περισσότερα “ΑΟΡΑΤΟΣ ΣΥΓΓΡΑΦΕΑΣ [cine review]” →

ΔΙΨΑ [cine review]

Ατυχος (;) καθολικός  ιερέας λαμβάνει μέρος σε ιατρικό  πείραμα με σκοπό την εξαφάνιση  επικίνδυνου ιού. Το πείραμα πάει στραβά και ο ιερέας γίνεται ένας πρώτης τάξεως… βρυκόλακας, και δη πολύ ερωτευμένος. Μέχρι θανάτου. Οι περισσότεροι τον έμαθαν στο Oldboy και τον προσκυνήσανε σε δευτερόλεπτα. Ο Παρκ-Τσαν Γουκ, όμως, βάλθηκε να αποδείξει ότι δε θα ζήσει […]

Ατυχος (;) καθολικός  ιερέας λαμβάνει μέρος σε ιατρικό  πείραμα με σκοπό την εξαφάνιση  επικίνδυνου ιού. Το πείραμα πάει στραβά και ο ιερέας γίνεται ένας πρώτης τάξεως… βρυκόλακας, και δη πολύ ερωτευμένος. Μέχρι θανάτου.

Οι περισσότεροι τον έμαθαν στο Oldboy και τον προσκυνήσανε σε δευτερόλεπτα. Ο Παρκ-Τσαν Γουκ, όμως, βάλθηκε να αποδείξει ότι δε θα ζήσει και θα πεθάνει με τη θύμηση μονάχα μιας «εκδικητικής» τριλογίας. Οι επόμενες ταινίες του ξενίζουν. Πραγματικά. Το ημιαποτυχημένο «παραμυθιακό» πείραμα με το I’m a Cyborg But That’s Ok σε έφερε σε αμηχανία, γιατί πολύ απλά δεν… εγκλιματιζόσουν. Επόμενος σταθμός «ιδιορρυθμίας», ο βαμπιρικός μύθος. Παραλλαγμένος έως και… μεταλλαγμένος μέχρι το κόκαλο κι ακόμα παραπέρα. Και συνάμα, τόσο σκοτεινά αξιοπερίεργος που θες δε θες σε καθηλώνει μέχρι το τέλος του, κι ας βγεις από την αίθουσα σκυλοβρίζοντας… Περισσότερα “ΔΙΨΑ [cine review]” →

Electric Litany – How To Be A Child & Win The War

Άφησε με να ‘ρθω μαζί σου. Τι φεγγάρι απόψε! Είναι καλό το φεγγάρι, – δε θα φαίνεται που άσπρισαν τα μαλλιά μου. Το φεγγάρι θα κάνει πάλι χρυσά τα μαλλιά μου. Δε θα καταλάβεις. Άφησε με να ‘ρθω μαζί σου. Όταν έχει φεγγάρι, μεγαλώνουν οι σκιές μες στο σπίτι, αόρατα χέρια τραβούν τις κουρτίνες, ένα […]

Άφησε με να ‘ρθω μαζί σου. Τι φεγγάρι απόψε! Είναι καλό το φεγγάρι, – δε θα φαίνεται που άσπρισαν τα μαλλιά μου. Το φεγγάρι θα κάνει πάλι χρυσά τα μαλλιά μου. Δε θα καταλάβεις. Άφησε με να ‘ρθω μαζί σου. Όταν έχει φεγγάρι, μεγαλώνουν οι σκιές μες στο σπίτι, αόρατα χέρια τραβούν τις κουρτίνες, ένα δάχτυλο αχνό γράφει στη σκόνη του πιάνου λησμονημένα λόγια – δε θέλω να τ’ ακούσω. Σώπα. Άφησε με να ‘ρθω μαζί σου… Περισσότερα “Electric Litany – How To Be A Child & Win The War” →