Menu

“Eyeless in Gaza has always striven for a timeless, transcendent feel… I love working with stillness and silence. For me, this is a way forward …it is a manifestation of the psyche”. (από πρόσφατη συνέντευξη του Martyn Bates στο Δημήτρη Αντωνόπουλο)

Αυτό είναι. Ένα μανιφέστο ψυχής από το Martyn Bates. Όχι μοιρολόγια καταραμένων τροβαδόρων ούτε αυτοοικτιρμοί περιπαθών ποιητών που στραγγαλίζουν τις λέξεις με τα παράπονά τους προς την ανάλγητη ζωή. Μουσική και σιωπή. Έλλειψη και όλο. Παρουσία και απουσία. Φωνή και άρρητον. Κενό και πληρότητα. Σιωπή. Όλα τα ζεύγη άψογα συνταιριασμένα απολήγουν στη σιωπή. Και ήρθε η ώρα για ένα παραμύθι – ο μύθος είναι άριστος βοηθός, όταν αυτά που μας κατακλύζουν δεσμεύουν τη γλώσσα και επιβάλλουν τη σιωπή. Περισσότερα “Eyeless In Gaza: Answer Song & Dance”

Το Νοέμβριο του 2007 οι GAD. μας κάλεσαν στο νέο τους μουσικό κόσμο με το “System May Fall”, το πρώτο τους ολοκληρωμένο εγχείρημα στο χώρο της αγγλόφωνης ελληνικής σκηνής. Ο ήχος εκείνου του album, μελωδικός και κατά βάση ηλεκτρονικός, κέρδισε πολλούς, ενώ ένα από τα αξιοσημείωτα που θα μπορούσαμε να τονίσουμε είναι το γεγονός ότι οι δύο μεγαλύτερες επιτυχίες (αυτές δηλαδή που ακούστηκαν πολύ στο ραδιόφωνο και αγαπήθηκαν από το ευρύτερο κοινό) ήταν οι …λιγότερο ηλεκτρονικές.

Στο “Pray” αλλά και στο “The End of the Road” το ελληνικό μουσικό σχήμα κατόρθωσε να πετύχει τον απόλυτο σχεδόν συνδυασμό εγχόρδων, κρουστών και …ηλεκτρονικών μουσικών γραμμών, με το αποτέλεσμα και στις δύο περιπτώσεις να είναι ποιοτικό και σε κάποιες περιπτώσεις και αρκετά εμπορικό. Πάνω απ’όλα όμως έντονα συναισθηματικό. Προσωπικά αγάπησα εξίσου σχεδόν όλα τα υπόλοιπα tracks εκείνου του δίσκου, με τις ηλεκτρονικές στιγμές του να έχουν το μεγαλύτερο αριθμό στο Play Count του iTunes. Περισσότερα “GAD. – The Perfect Crime”

Ο, κάποτε μικρός, Αντι μεγάλωσε. Και ετοιμάζεται να πάει στο κολλέγιο. Τί θα απογίνουν όμως τα αγαπημένα του παιχνίδια, ο  Γούντι, ο Μπαζ, η Τζέσι, ο Ρεξ  και όλοι οι υπόλοιποι; Δωρεά σε πρωινό «κρατητήριο» ατίθασων μικρών «δαιμόνων»! Και σα να μην έφταναν όλα αυτά, υπάρχουν και κακά παιχνίδια ανάμεσά  τους. Πολύ κακά.
Όχι ότι η υπόθεση  έχει σημασία στη δεύτερη συνέχεια ενός animation που έκανε αίσθηση τεχνικά πριν 15 ολόκληρα χρόνια.
Όπως και τότε, έτσι και τώρα, βρίσκω το πρώτο Toy Story μια μέτρια και ολότελα παιδική ταινία. No adults allowed και τέρμα. Το πρώτο του σίκουελ, όμως, το 1999 μού έκανε τη διαφορά. Τότε, βέβαια, το animation δεν ήταν στο επίπεδο που έχει φτάσει σήμερα, ήτοι να συναγωνίζεται επάξια ένα καλό live action αποτέλεσμα. Για το πόσο μπροστά έχει οδηγήσει το «μέσο» η Pixar καλό είναι να μην επαναλαμβανόμαστε. Τα έχουμε πει άπειρες των απείρων φορές. Το τρίτο μέρος του Toy Story δε θα μπορούσε να αποτελεί εξαίρεση από αυτή την ευχάριστη «επανάληψη». Περισσότερα “TOY STORY 3 [cine review]”

«Ubi sunt» …those days of once upon? Ubi nunc ?

Οι φράσεις αυτές είναι οι πρώτες λέξεις σε μεσαιωνικούς ύμνους και αναφέρονται στο μοτίβο της νοσταλγίας, της περισυλλογής και της θνητότητας. «Ubi sunt qui ante nos fuerunt» είναι η ολοκληρωμένη φράση ή αλλιώς «που είναι αυτοί που υπήρξαν πριν από εμάς;» Και η απάντηση είναι hic sunt. Η μουσική ακολουθεί την ιστορία της στο στροβίλισμα των γεγονότων και των εντυπώσεων, όπως ένας Van Gogh αφήνεται στο δαιμονικό στροβίλισμα του πινέλου του, που επιτρέπει στα νοήματα και τις αισθητικές εντυπώσεις να ίπτανται. Και παρόλο που το παρελθόν είναι μια οντότητα, στην οποία φυσικά δεν μπορούμε να έχουμε επίδραση, παρά μόνο αν το ξεχάσουμε, η φαντασία μέσω της καλλιτεχνικής δημιουργίας έχει τον πρώτο λόγο να το αναιρέσει, να το μετασχηματίσει ή και να το επανερμηνεύσει εντάσσοντάς το στον παρόντα χρόνο. Περισσότερα ““Ubi sunt” …those days of once upon? “Ubi nunc”? [Αφιέρωμα στη minimal – wave μουσική σκηνή]”

Μια συλλογή κόμικς και όχι μόνο με 22 ιστορίες εμπνευσμένες από τα 12 κομμάτια του τελευταίου δίσκου των Last Drive το Heavy Liquid, σε πολύ καλής ποιότητας έκδοση και εκτύπωση. Συμμετέχουν προσφέροντας ιστορίες, σχέδια και καλή διάθεση: Diamantis Aidinis, George Alahouzos, Ermis Atzemoglou, John Bardakos, Aggelos Bolotos, Nick Christolis, Con, Michael Dialynas, Tolis Giovanitis, Vassilis Gogtzilas, Yiannis Kranis, Harry Lagoussis, Vasilis Lolos, Tasos Maragkos, Nick Pop Mind, George Nikas, Norjin, P.E.P.P., Panagiotis Pantazis, Alecos Papadatos, Tassos Papaioannou, Nikos Petropouleas, Stefanos Rokos, Nectarios Stamatopoulos, Yiannis Stilos, Super Katerina Sugar Line Productions, Taxis, Tomek, George Tragakis, Yannis Tsitsonis, Spyros Verykios, Lazaros Zikos. Περισσότερα “At the Drive ink – Heavy Liquid Strip Theater”

Να ‘μαστε λοιπόν και πάλι στη δίνη των σκανδάλων. Siemens, Βατοπέδι, διάφορα «μικρά» και «μεγάλα» δωράκια εν ονόματι προεκλογικών «χορηγιών» και κάθε λογής «μίζα» που έλαβε μέρος (και με το αζημίωτο μάλιστα) την τελευταία δεκαετία, «στήνει» και πάλι τον χορό του και μας συμπαρασύρει σε ένα κακόγουστο ρυθμό καθημερινής απαξίωσης και απογοήτευσης. Όλα αυτά «αναμειγμένα» μαζί με διάφορα σενάρια, που κυκλοφορούν εντόνως τις τελευταίες μέρες και πάλι (γιατί άραγε;), περί πτώχευσης της χώρας μας και εξόδου μας από την ευρωπαϊκή ζώνη συνιστούν, αν μη τι άλλο, ένα «εκρηκτικό» μείγμα.

Λύση ξεκάθαρη δεν διαφαίνεται, δυστυχώς, στον ορίζοντα και κάθε πρόβλεψη είναι δύσκολη, αν όχι, επικίνδυνη. Κατά την ταπεινή μου γνώμη χρειάζεται να ενωθούν οι «υγιείς»(όσες έχουν απομείνει βέβαια..) δυνάμεις του τόπου μας και να προτάξουν μια ασπίδα σωτηρίας της χώρας μας. Το ξέρω ακούγεται κάπως «ρομαντικό» το όλο εγχείρημα αλλά δεν βλέπω να μας έχει απομείνει και κάτι άλλο. Να στραφούμε σε καινούριες και καινοτόμες λύσεις που θα έχουν σαν κεντρικό άξονα τον όποιο πλούτο της χώρας, όπως για παράδειγμα ένα μοντέλο ανάπτυξης όπου πολύτιμοι πόροι που διαθέτουμε-γη, θάλασσα, αρχαιότητες, δάση-θα αποτελέσουν πυλώνες δράσης με περιβαλλοντικά και κοινωνικά κριτήρια εναλλακτικών επιλογών βιώσιμης ανάπτυξης. Η λέξη «καινοτομία», πιστεύω, πως πρέπει να  είναι η λέξη κλειδί της όλης προσπάθειας που καλούμαστε να καταβάλλουμε. Περισσότερα “‘Time Machine’ issue #9 [1979]”