Menu

HURTS – Happiness [album review]

Το μεγαλύτερο στοίχημα των HURTS έχει να κάνει με το κατά πόσο θα μπορέσουν να δικαιώσουν τις τεράστιες προσδοκίες που έχει η πλειονότητα του κόσμου, από όσα έχει ακούσει και δει από κείνους έως τώρα. Το πολύ προσεκτικό promotion, το λανσάρισμά τους ως τους σύγχρονους, χαρισματικούς νεορομαντικούς της Βρετανικής σκηνής και φυσικά η επιλογή του […]

Το μεγαλύτερο στοίχημα των HURTS έχει να κάνει με το κατά πόσο θα μπορέσουν να δικαιώσουν τις τεράστιες προσδοκίες που έχει η πλειονότητα του κόσμου, από όσα έχει ακούσει και δει από κείνους έως τώρα. Το πολύ προσεκτικό promotion, το λανσάρισμά τους ως τους σύγχρονους, χαρισματικούς νεορομαντικούς της Βρετανικής σκηνής και φυσικά η επιλογή του εξαιρετικού “Wonderful Life” ως προπομπό και βιτρίνα της δουλειάς τους ενθουσίασε το κοινό πολλών και διαφόρων “κατηγοριών” και μουσικών ..προσανατολισμών (από fans της παλιάς electro/new wave έως και αυτούς της… Παπαρίζου και του Κιάμου), ενώ η σχετική καθυστέρηση της κυκλοφορίας του πρώτου ολοκληρωμένου album τους έδωσε έδαφος για σχόλια πολλών ειδών, άλλων θετικών και άλλων αρνητικών. Περισσότερα “HURTS – Happiness [album review]” →

Max Richter – INFRA

Ξεκινάω αυτή την κριτική με αναστολές. Ίσως γιατί αντιλαμβάνομαι ότι αποτελώ το κομμάτι ενός τριγώνου που συντίθεται από τον κριτικό, το δημιουργό και το δημιούργημα. Είναι άχαρο, ίσως εξουσιαστικό, σχεδόν εγκληματικό να παρεμβαίνει κανείς στο διάλογο του έργου τέχνης με τους αποδέκτες του, σαν προφήτης που καλείται να μεταφράσει αυτό που δε μεταφράζεται σε καμία […]

Ξεκινάω αυτή την κριτική με αναστολές. Ίσως γιατί αντιλαμβάνομαι ότι αποτελώ το κομμάτι ενός τριγώνου που συντίθεται από τον κριτικό, το δημιουργό και το δημιούργημα. Είναι άχαρο, ίσως εξουσιαστικό, σχεδόν εγκληματικό να παρεμβαίνει κανείς στο διάλογο του έργου τέχνης με τους αποδέκτες του, σαν προφήτης που καλείται να μεταφράσει αυτό που δε μεταφράζεται σε καμία άλλη γλώσσα, γιατί το έργο τέχνης είναι sui generis. Ο κριτικός γίνεται δήμιος που καλείται να καρατομήσει σχολαστικά ό, τι ο πρωτόγονος άνθρωπος αντιλαμβανόταν ως μαγεία, καθώς ζωγράφιζε στα τοιχώματα των σπηλιών, για να εξιλεώσει τη θεότητά του. Ο Ρίλκε το είπε πολύ ωραία: τα 9/10 της κριτικής είναι σκύβαλα Κρατείστε, λοιπόν το 1/10 και δείξτε μεγαλοψυχία. Περισσότερα “Max Richter – INFRA” →

CINEMA: Τα καλύτερα και τα χειρότερα της σεζόν 2009 – 2010

Ως είθισται, όταν ολοκληρώνεται μια σεζόν έχεις μια ξέφρενη διάθεση να συμμαζέψεις τα… ασυμμάζευτα, πόσο μάλλον όταν μια χρονιά είναι «γεμάτη» από κάθε άποψη. Κι όπως κάθε χρόνο, η δύσκολη αποστολή δεν ήταν να συλλέξω τις καλύτερες ταινίες της χρονιάς (μια μάλλον εύκολη διαδικασία, όταν έχεις να επιλέξεις δέκα σε σύνολο… δεκατριών πολύ καλών ταινιών), […]

Ως είθισται, όταν ολοκληρώνεται μια σεζόν έχεις μια ξέφρενη διάθεση να συμμαζέψεις τα… ασυμμάζευτα, πόσο μάλλον όταν μια χρονιά είναι «γεμάτη» από κάθε άποψη. Κι όπως κάθε χρόνο, η δύσκολη αποστολή δεν ήταν να συλλέξω τις καλύτερες ταινίες της χρονιάς (μια μάλλον εύκολη διαδικασία, όταν έχεις να επιλέξεις δέκα σε σύνολο… δεκατριών πολύ καλών ταινιών), αλλά να φτιάξεις ένα αντιπροσωπευτικό… Drop-10, όπου έπρεπε να διαλέξω ανάμεσα σε 24 τίτλους! Αλλά αυτό είναι και το fun της όλης υπόθεσης τελικά, γι’αυτό και θα ξεκινήσω με αυτό… Περισσότερα “CINEMA: Τα καλύτερα και τα χειρότερα της σεζόν 2009 – 2010” →

Tareq – Cocoon

Τον περασμένο Μάρτιο είχαμε τη χαρά να φιλοξενήσουμε τον Tareq στο “Lost Echoes Radio Show”. Αρκετό καιρό νωρίτερα και χωρίς να έχουμε στα χέρια μας ολόκληρο το album, ήμαστε ήδη σίγουροι ότι το συνολικό αποτέλεσμα θα ήταν κάτι παραπάνω από αξιόλογο. Όταν τελικά είχαμε την ευκαιρία να ακούσουμε και τα κομμάτια που δεν ήταν  μέχρι […]

Τον περασμένο Μάρτιο είχαμε τη χαρά να φιλοξενήσουμε τον Tareq στο “Lost Echoes Radio Show”. Αρκετό καιρό νωρίτερα και χωρίς να έχουμε στα χέρια μας ολόκληρο το album, ήμαστε ήδη σίγουροι ότι το συνολικό αποτέλεσμα θα ήταν κάτι παραπάνω από αξιόλογο. Όταν τελικά είχαμε την ευκαιρία να ακούσουμε και τα κομμάτια που δεν ήταν  μέχρι τότε διαθέσιμα στο ευρύ κοινό, απλά επιβεβαιώθηκε το ένστικτό μας. Ένα φρεσκότατο, πολύ γλυκό δισκάκι ήταν στα χέρια μας, στο iTunes μας και …πάνω απ’όλα στην καρδιά μας.

Ο Tareq λοιπόν, με εμφανή την απουσία οποιουδήποτε τουπέ, ήρθε στο μικρό μας στούντιο, τραγούδησε acapella (off – air) για λίγα δευτερόλεπτα εντυπωσιάζοντάς μας, μας μίλησε για τη ζωή του, για την έως τώρα πορεία του στα μουσικά δρώμενα της συγκεκριμένης σκηνής, την κλασική μουσική του παιδεία, και για πολλά άλλα μικρά και μεγάλα πραγματάκια που αν μη τι άλλο προσέθεσαν στην έτσι κι αλλιώς θετική ενέργεια που ο ίδιος μέσα από τις μελωδίες του εκπέμπει. Περισσότερα “Tareq – Cocoon” →

‘Time Machine’ issue #10 [2004]

Φτάσαμε αισίως στα μέσα του καλοκαιριού και ο καιρός δεν έχει αποφασίσει ακόμη τι ‘θα γίνει όταν μεγαλώσει’. Να πάρουμε ομπρέλα να πάμε σε κάποια παραλία ή την άλλη ομπρέλα για να γλιτώσουμε από την επικείμενη νεροποντή; ‘Τρελάθηκε η φύση’ ισχυρίζονται οι πιο πολλοί. Διάβαζα τις προάλλες, ότι μετά από 40 συναπτά χρόνια (!!) δεν […]

Φτάσαμε αισίως στα μέσα του καλοκαιριού και ο καιρός δεν έχει αποφασίσει ακόμη τι ‘θα γίνει όταν μεγαλώσει’. Να πάρουμε ομπρέλα να πάμε σε κάποια παραλία ή την άλλη ομπρέλα για να γλιτώσουμε από την επικείμενη νεροποντή; ‘Τρελάθηκε η φύση’ ισχυρίζονται οι πιο πολλοί. Διάβαζα τις προάλλες, ότι μετά από 40 συναπτά χρόνια (!!) δεν έβρεξε στο διάσημο καλοκαιρινό μουσικό φεστιβάλ του Γκλαστονμπέρι. Όπως και να έχει πάντως, πιστεύω πως εμείς είμαστε αυτοί που την ‘τρελάναμε’ την φύση, μιας και το μόνο που ανακυκλώνουμε εδώ και πολλά χρόνια είναι η ανθρώπινη… βλακεία’ ! Περισσότερα “‘Time Machine’ issue #10 [2004]” →

ΣΗΚΩΤΟΣ ΓΙΑ ΤΗ ΣΥΝΑΥΛΙΑ [cine review]

Νεαρός και φιλόδοξος μάνατζερ δισκογραφικής αναλαμβάνει την εξαιρετικά… επικίνδυνη αποστολή να παραλάβει έναν «τελειωμένο» ροκ σταρ απο το Λονδίνο και τον μεταφέρει «σηκωτό» στο Λος Αντζελες προκειμένου να πάρει τα πάνω του με ένα revival του πιο πετυχημένου tour της καριέρας του. Στην πορεία θα τους πάρει και θα τους σηκώσει κυριολεκτικά, ιδίως όταν μπαίνει […]

Νεαρός και φιλόδοξος μάνατζερ δισκογραφικής αναλαμβάνει την εξαιρετικά… επικίνδυνη αποστολή να παραλάβει έναν «τελειωμένο» ροκ σταρ απο το Λονδίνο και τον μεταφέρει «σηκωτό» στο Λος Αντζελες προκειμένου να πάρει τα πάνω του με ένα revival του πιο πετυχημένου tour της καριέρας του. Στην πορεία θα τους πάρει και θα τους σηκώσει κυριολεκτικά, ιδίως όταν μπαίνει στη μέση ο… Τζέφρι.

Δε χρειάζονται αναλύσεις, υπερβολικά πολλά λόγια και κουραστικές επεξηγήσεις για μια ταινία όπως το Σηκωτός για τη Συναυλία. Πρόκειται για κωμωδία, με την εξευτελιστικά «απλή», σταράτη έννοια του όρου. Είναι φτιαγμένη για να σε κάνει να γελάσεις και το καταφέρνει στο 100%, χωρίς να σου ματαιώσει τις προσδοκίες. Δε χρειάζεται περισσότερη ανάλυση επ’αυτού, de facto. Περισσότερα “ΣΗΚΩΤΟΣ ΓΙΑ ΤΗ ΣΥΝΑΥΛΙΑ [cine review]” →