Menu

Ο Μαύρος Κύκνος (Black Swan) [cine review]

Ο ΜΑΥΡΟΣ ΚΥΚΝΟΣ * Σκηνοθεσία: Ντάρεν Αρονόφσκι Πρωταγωνιστούν: Νάταλι Πόρτμαν, Βενσάν Κασέλ, Μίλα Κούνις, Μπάρμπαρα Χέρσι Για το Ντάρεν Αρονόφκσι έχω πει τα καλύτερα και ποτέ δε με απογοήτευσε ταινία του – τουναντίον, τον θεωρώ μάστορα των εικόνων και δεινό κινηματογραφιστή, με άποψη και ιδέες που μπορούν να ξεπεράσουν τις όποιες σεναριακές αντιξοότητες βρεθούν μπροστά […]

Ο ΜΑΥΡΟΣ ΚΥΚΝΟΣ
*
Σκηνοθεσία: Ντάρεν Αρονόφσκι
Πρωταγωνιστούν: Νάταλι Πόρτμαν, Βενσάν Κασέλ, Μίλα Κούνις, Μπάρμπαρα Χέρσι

Για το Ντάρεν Αρονόφκσι έχω πει τα καλύτερα και ποτέ δε με απογοήτευσε ταινία του – τουναντίον, τον θεωρώ μάστορα των εικόνων και δεινό κινηματογραφιστή, με άποψη και ιδέες που μπορούν να ξεπεράσουν τις όποιες σεναριακές αντιξοότητες βρεθούν μπροστά του. Για τον Μαύρο Κύκνο θα παραδεχτώ ότι ουδέποτε κράτησα μικρό καλάθι και έτριβα τα χέρια μου από ικανοποίηση στο άκουσμα και μόνο της υπόθεσης – μου μυριζόταν «χρυσωρυχείο» για έναν τύπο που αρέσκεται στις ψυχολογικές (και με άχτι τις… σχιζοφρενικές) καταβάσεις στην ανθρώπινη ψυχή. Αλλά αντί μαύρος, προέκυψε… άραχλος. Δυστυχώς. Περισσότερα “Ο Μαύρος Κύκνος (Black Swan) [cine review]” →

The Fighter [cine review]

Προς όσους δε χώνεψαν τα ακραία χιουμοριστικά τερτίπια του Ρίκι Τζερβές στις Χρυσές Σφαίρες την προηγούμενη Κυριακή: ας μου βρει ένας που είχε λάθος ή έλεγε ψέματα και αμέσως θα παραδεχτώ την «αγαρμποσύνη» του. Επειδή όμως πολύ αμφιβάλλω αν υπάρχει έστω και ένα τέτοιο επιχείρημα, καλό είναι να συνειδητοποιήσουμε ότι το Χόλιγουντ παραμένει πραγματικά λαμπερό […]

Προς όσους δε χώνεψαν τα ακραία χιουμοριστικά τερτίπια του Ρίκι Τζερβές στις Χρυσές Σφαίρες την προηγούμενη Κυριακή: ας μου βρει ένας που είχε λάθος ή έλεγε ψέματα και αμέσως θα παραδεχτώ την «αγαρμποσύνη» του. Επειδή όμως πολύ αμφιβάλλω αν υπάρχει έστω και ένα τέτοιο επιχείρημα, καλό είναι να συνειδητοποιήσουμε ότι το Χόλιγουντ παραμένει πραγματικά λαμπερό μόνο όταν κάποιος βγάζει τα σκατά του στη φόρα. Για να ξέρουμε και πού πατάμε, βρε αδερφέ.

THE FIGHTER
* *
Σκηνοθεσία: Ντέιβιντ Ο. Ράσελ
Πρωταγωνιστούν: Μαρκ Γουόλμπεργκ, Κρίστιαν Μπέιλ, Εϊμι Ανταμς, Μελίσα Λίο

Στα μέσα της δεκαετίας του ’80, ένας χαμηλού «διαμετρήματος» πυγμάχος προσπαθεί να γίνει ένας νέος Ρόκι, έχοντας δίπλα του τον πάλαι ποτέ κραταιό του τίτλου και νυν κοκαϊνομανή αδερφό του, τις επτά «βλαχάρες» αδερφές του και την υπερπροστατευτική «μάνατζερ» μητέρα του. Περισσότερα “The Fighter [cine review]” →

BIUTIFUL [cine review]

Ο καλλιτεχνικός Γολγοθάς αυτής της «διαβολοβδομάδας» ξεκινάει με μια από τις μεγαλύτερες «απάτες» των τελευταίων ετών, και ακούει στο όνομα Αλεχάντρο Γκονζάλεζ Ινιαρίτου. Το νέο του «επίτευγμα» με τον – προφανέστατα ειρωνικό – τίτλο BIUTIFUL ( 0 )είναι άλλο ένα λιθαράκι στο τεράστιο τείχος κοροϊδίας που έχει στήσει ο τύπος απέναντι στο φιλοθεάμον κοινό από […]

Ο καλλιτεχνικός Γολγοθάς αυτής της «διαβολοβδομάδας» ξεκινάει με μια από τις μεγαλύτερες «απάτες» των τελευταίων ετών, και ακούει στο όνομα Αλεχάντρο Γκονζάλεζ Ινιαρίτου. Το νέο του «επίτευγμα» με τον – προφανέστατα ειρωνικό – τίτλο BIUTIFUL ( 0 )είναι άλλο ένα λιθαράκι στο τεράστιο τείχος κοροϊδίας που έχει στήσει ο τύπος απέναντι στο φιλοθεάμον κοινό από τα 21 Γραμμάρια κι έπειτα. Περισσότερα “BIUTIFUL [cine review]” →

Τα καλύτερα του 2010 [Χρήστος Αναγνώστου]

Το 2010 αφήνει πίσω του έντονες στιγμές όχι μόνο μουσικά αλλά και γενικά. Όλοι σχεδόν μπήκαμε σε μια αναθεώρησή της καθημερινότητάς μας, αλλά ευτυχώς υπάρχουν και κάποιες σταθερές να κρατηθούμε. Η μουσική -μια από αυτές- δεν μας απογοήτευσε και εξακολουθεί να χρωματίζει την ζωή μας στα σημεία που θέλουν να μας την βάψουν γκρι. Με […]

Το 2010 αφήνει πίσω του έντονες στιγμές όχι μόνο μουσικά αλλά και γενικά. Όλοι σχεδόν μπήκαμε σε μια αναθεώρησή της καθημερινότητάς μας, αλλά ευτυχώς υπάρχουν και κάποιες σταθερές να κρατηθούμε. Η μουσική -μια από αυτές- δεν μας απογοήτευσε και εξακολουθεί να χρωματίζει την ζωή μας στα σημεία που θέλουν να μας την βάψουν γκρι. Με μεγάλη χαρά λοιπόν σας παρουσιάζω ότι αγάπησα περισσότερο από τις φετινές κυκλοφορίες! Περισσότερα “Τα καλύτερα του 2010 [Χρήστος Αναγνώστου]” →

Η αβάσταχτη ελαφρότητα του γίγνεσθαι…

Του άρεσε ν’ ανεβαίνει στην ταράτσα και να κάθεται εκεί με τις ώρες.  Παρατηρούσε κάποιες μικρές λεπτομέρειες που του ξέφευγαν όταν περπατούσε στους δρόμους και η οπτική του γωνία ήταν ευθεία και ρεαλιστική.  Η αλήθεια ήταν μάλλον ότι του άρεσε να παρατηρεί λεπτομέρειες της αόρατης ζωής, αυτής που περνά και χάνεται, σκεφτόταν ήταν τόσο κρίμα… […]

Του άρεσε ν’ ανεβαίνει στην ταράτσα και να κάθεται εκεί με τις ώρες.  Παρατηρούσε κάποιες μικρές λεπτομέρειες που του ξέφευγαν όταν περπατούσε στους δρόμους και η οπτική του γωνία ήταν ευθεία και ρεαλιστική.  Η αλήθεια ήταν μάλλον ότι του άρεσε να παρατηρεί λεπτομέρειες της αόρατης ζωής, αυτής που περνά και χάνεται, σκεφτόταν ήταν τόσο κρίμα…

Μια φορά περνώντας έξω από μια πόρτα, εκεί πίσω από το σπίτι του, είχε αφήσει ένα κουτί πραλίνες Λεωνίδας, θυμόταν ετοιμαζόταν να βγει μ’ ένα πενηντάρικο στην τσέπη, αγόρασε τις πραλίνες κι έπειτα περιπλανήθηκε στην πόλη με άδειες τσέπες, με κανένα βάρος στην ψυχή, λυτρωμένος από μιαν ενοχή που δεν του ανήκε ποτέ.  Παραλήπτης εκείνου του υπέροχου – γλυκού κουτιού ήταν μια ηλικιωμένη κυρία, την παρατηρούσε με προσοχή την προηγούμενη μέρα από την ταράτσα του, με πόση δυσκολία μετέφερε την λεκάνη με τα βρεγμένα ρούχα της και πόσην ώρα της έπαιρνε να τ’ απλώσει, ένα υδάτινο μονοπάτι την ακολουθούσε, από την αδυναμία να τα στύψει καλά.  Όμως έπλενε συχνά, τα σεντόνια ήταν μετρημένα, τόσο λίγα υπάρχοντα που τα έπλενε αρκετά συχνά και η ανάγκη καθαριότητας υπερνικούσε την ανημποριά. Περισσότερα “Η αβάσταχτη ελαφρότητα του γίγνεσθαι…” →

Time Machine issue #13

Να ‘μαι και πάλι πίσω στην όμορφη παρέα μας! Ανειλημμένες υποχρεώσεις δεν μου επέτρεψαν να είμαι, το τελευταίο διάστημα, συνεπής στο καθιερωμένο ραντεβού μας αλλά πιστεύω πως λίαν συντόμως θα τελειώσει και αυτό. Πόσο μάλλον τώρα που φτάνει στο τέλος του και τούτο το έτος (για τους περισσότερους από εμάς τους «κοινούς» θνητούς, ευτυχώς θα […]

Να ‘μαι και πάλι πίσω στην όμορφη παρέα μας! Ανειλημμένες υποχρεώσεις δεν μου επέτρεψαν να είμαι, το τελευταίο διάστημα, συνεπής στο καθιερωμένο ραντεβού μας αλλά πιστεύω πως λίαν συντόμως θα τελειώσει και αυτό. Πόσο μάλλον τώρα που φτάνει στο τέλος του και τούτο το έτος (για τους περισσότερους από εμάς τους «κοινούς» θνητούς, ευτυχώς θα έλεγα!), δεν θα μπορούσα να «λείψω» και να μην σας ευχηθώ τα δέοντα για τη νέα χρονιά που μας υποδέχεται σε λίγες μόνο ημέρες. Δεν θα μπω στον πειρασμό να σχολιάσω την επικαιρότητα, ας περάσουν με το καλό οι γιορτές (οι οποίες φέτος δυστυχώς είναι πιο υποτονικές από ποτέ..) και έπειτα θα έχουμε όλο τον χρόνο για να επισημάνουμε τα «κακώς» κείμενα που ταλανίζουν την Ελλαδίτσα μας. Μακάρι να φανούμε ψεύτες και να διαψευστούν οι Κασσάνδρες αλλά ποιος πιστεύει σε θαύματα στις μέρες μας; Δυστυχώς οι αριθμοί είναι εναντίον μας… Περισσότερα “Time Machine issue #13” →