Menu

Όχι δεν ήταν Πρωταπριλιάτικο αστείο, οι Black Mountain είχαν έρθει από τον Καναδά στην Ελλάδα.  Ανέλπιστο αλλά όχι και ανέφικτο. Μια μπάντα φρέσκια με αρκετό υλικό στο ενεργητικό της για να καλύψει την απαιτούμενη μιάμιση ώρα ενός αξιοπρεπές live βρίσκονταν επί σκηνής.  Η ώρα, 23:20 περίπου, από κάτω χίλια άτομα μοιρασμένα σε όλο το Gagarin αλλά ουσιαστικά στριμωγμένα κατά το μεγαλύτερο μέρος τους όσο πιο μπροστά γίνονταν. Περισσότερα “Black Mountain, Gagarin 205, 01.04.2011 [live review]”

Dessert rock σε μια ερειπωμένη πόλη.

Αυτό ακριβώς θύμιζε το κέντρο της Αθήνας το βράδυ της εθνικής μας επετείου, όχι  όμως και το σκηνικό έξω από το Fuzz . Λιγο μετά τις 9 και τουλάχιστον 100 άτομα βρίσκονταν γύρω από την είσοδο του club ελπίζοντας να βρεθεί κάποιος μαγικός τρόπος να μεταφερθούν μέσα. Ποιοι είναι λοιπόν αυτοί οι Kyuss που έκαναν sold out πάνω στο εθνικό τριήμερο και μια εβδομάδα πριν από την εμφάνιση των Meshuggah  στο Gagarin; Είναι οι δικοί μας Black Sabbath μια μπάντα που με καθόλου airplay  και μεταδιδόμενοι από στόμα σε στόμα απέκτησε κολοσσιαίο status και γέννησε ένα μουσικό είδος ενώ είχε ήδη διαλυθεί γιατί δεν πούλαγε αρκετά.  Αυτούς είχαμε έρθει να προσκυνήσουμε απόψε και ας έλειπε ένα βασικό μέλος τους ο κιθαρίστας Josh Homme που μόλις πριν 10 μέρες είχε εμφανιστεί με του QOTSA στο φεστιβάλ SXSW στο Τέξας. Περισσότερα “Kyuss, Fuzz Club, 25.03.2011 [live review]”

Πολυσυζητημένη.  Πολυδιάστατη.  Απειθάρχητη. Απρόβλεπτη.  Κυμαινόμενη.  Απατηλή.  Ανατριχιαστική.  Τρομερή.  Αμαρτωλή.  Τιμωρός κρίση. Άλλοθι, δικαιολογία, εξιλαστήριο θύμα, εφαλτήριο, δεκανίκι, πιπίλα, πόρνη, μάρτυρας, κλισέ κρίση.

Θα μπορούσε να γίνει ψυχιατρικός όρος, δικαστικό επιχείρημα, νομοθετικό αίτιο κι αιτιατό.  Θα μπορούσε να γίνει το ανθρώπινο άλλοθι μας λίγο πριν ξαπλώσουμε στο κρεβάτι μας.  Τι κρίμα όμως, ήδη έχει γίνει όλα τα παραπάνω και πολλά περισσότερα που αδυνατούν οι λέξεις και ο χώρος να περιγράψουν. Περισσότερα “ΚΡΙΣΗ… [συνειδήσεως]”

A Starr has fallen from the sky…

Αποχαιρετισμός στον Mike Starr των Alice In Chains

Για να σας μεταφέρω λίγο στο κλίμα που επικρατεί αυτή την στιγμή στο κεφάλι μου θα πρέπει να ακουστώ λίγο βαρετός , παλαιολάτρης και ίσως και ξερόλας. Θα ήθελα να μου τα επιτρέψετε όλα αυτά και μετά με κάνετε ρόμπα άνετα στα comments.

Ταξιδεύουμε λοιπόν πίσω στις αρχές των 90s μια εποχή που οι περισσότεροι από εσάς ίσως και να μην είχαν γεννηθεί.  Τότε το «μεταλ» εδώ στο Ελλάντα ήταν παντοδύναμο και οτιδήποτε δεν μπορούσε να το συμπεριλάβει στην ταμπέλα του απλά περιφρονούνταν.  “Grunge metal” λοιπόν δεν πούλαγε κανένα δισκοπωλείο οπότε άμα άκουγες grunge δεν μπορούσες πολύ απλά να ακούς και metal. Ήταν πολύ ροκ αυτό το είδος, δεν το πλησίαζες είχε πολλά άσχημα πράγματα μέσα του ακόμη χειρότερα και από αυτό το “πανκ”. Βέβαια το να είσαι πάνκης σε εκείνη την φάση είχε και μεγάλο respect οπότε δεν σε πολυάγγιζαν, αλλά εδώ παρεκκλίνουμε. Περισσότερα “Mike Starr is dead…”

Τα προγνωστικά σε θεάματα όπως η Απονομή των βραβείων Oscar συνήθως έχουν ενδιαφέρον μόνο σε μία περίπτωση: όταν δεν υποστηρίζεις ΚΑΝΕΝΑΝ διαγωνιζόμενο. Όπως συμβαίνει με εμένα φέτος (προφανώς, εξαιρούμε τον Λάνθιμο…), σε αυτή τη διόλου ευχάριστη σεζόν και ειδικά όταν κάθομαι και σκέφτομαι «τι σκατά υποψήφιοι είναι αυτοί;»… Ξέρω ότι ακούγομαι στριφνός και κακόβουλος, οπότε ας το ρίξουμε στο… ευγενές betting και για φέτος.

 

ΤΑ ΣΙΓΟΥΡΑ ΚΑΙ ΤΑ «ΕΥΚΟΛΑΚΙΑ»

Ας ξεκινήσουμε από τα βασικά. Κάποιοι φέτος είναι νικητές πριν καν γνωστοποιηθούν ως… υποψήφιοι. Και δεν είναι λίγες οι κατηγορίες φέτος που μπορείς να παρατηρήσεις το εν λόγω φαινόμενο. Τουτέστιν:
–    Τον Κόλιν Φερθ δεν τον κουνάει κανείς από το θρόνο του. Έχει πάρει ότι βραβείο υπάρχει στον πλανήτη για το Λόγο του Βασιλιά, και το Όσκαρ δε θα αποτελέσει εξαίρεση. Από τους πιο σίγουρους Α’ Αντρικούς των τελευταίων ετών. Περισσότερα “OSCARS 2011 – Βασιλευομένη Δημοκρατία”

ΑΠΩΛΕΙΑ
* * *

Σκηνοθεσία: Τζον Κάμερον Μίτσελ
Πρωταγωνιστούν: Νικόλ Κίντμαν, Ααρον Εκχαρτ, Νταϊαν Γουίστ

Θα θυμίσω την περίπτωση του Biutiful, για την οποία είχα μιλήσει με «διαολόστειλτες» εκφράσεις πριν μερικές βδομάδες. Και δε θα τη θυμίσω επειδή… θέλω να τη θυμάμαι, αλλά επειδή ελπίζω σε μια δικαίωση. Η οποία θα μπορούσε κανείς να πει ότι έρχεται με ταινίες σαν την Απώλεια – όχι επειδή αυτές είναι αριστουργήματα, αλλά επειδή τουλάχιστον έχουν τα κότσια να παλέψουν με ένα θέμα βαρύ κι ασήκωτο, χωρίς να σου πουλήσουν τη «μιζέρια» του για ράβδους χρυσού. Περισσότερα “Απώλεια (Rabbit Hole) [cine review]”